วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1934

เสียงดาบดังก้องไปทั่วสวรรค์

ทันใดนั้น พลังดาบสีม่วงก็ปรากฏขึ้นที่คอของกระดูกมังกรที่ถูกตัดอย่างนุ่มนวล

ในช่วงเวลาต่อมา นิ้วของเหล่าจิ่วก็หดกลับอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเขาเห็นบางสิ่งที่น่ากลัวอย่างยิ่ง

“เป็นคุณจริงๆ!”

น้ำเสียงของเหล่าจิ่วเต็มไปด้วยความตกใจ ความกลัว และความโกรธ……

“เหล่าจิ่ว ใครกัน?” เยี่ยชิวถาม

“คุณจะเจอคนนี้ไม่ช้าก็เร็ว” เหล่าจิ่วตอบ ขณะที่เขากำลังพูดอยู่นั้น ก็มีข้อความปรากฏขึ้นบนคอของกระดูกมังกรที่ถูกตัดอย่างนุ่มนวล

ข้อความนี้ไม่ใช่อักษรตราประทับหรืออักษรปีศาจ แต่เป็นการเขียนที่แปลกประหลาดอย่างยิ่ง บิดเบี้ยวไปมาเหมือนมังกรและงู แต่กลับมีแก่นสารเทพที่น่าทึ่ง

“บ้าเอ๊ย นี่มันการเขียนแบบไหนกันเนี่ย ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน!” อมตะชางเหม่ยอุทาน

สายตาของเยี่ยชิวจ้องไปที่ข้อความนั้น

อย่างน่าแปลก ทันทีที่เขาเห็นคำเหล่านั้น เขาจำมันได้ทันทีและอ่านออกเสียงเบาๆ “ผู้ที่ติดตามฉันจะเจริญรุ่งเรือง ผู้ที่ต่อต้านฉันจะพินาศ มังกรเพียงตัวเดียวกล้าที่จะเรียกตัวเองว่าจักรพรรดิ!”

หลังจากอ่านข้อความแล้ว เยี่ยชิวก็รู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว

“นี่คือเนื้อหาของข้อความบรรทัดนั้น?”

อมตะชางเหม่ยบ่นว่า “ใครกันที่ช่างกล้าขนาดนี้ ถ้าฉันไม่รู้ดีกว่านี้ ฉันคงคิดว่าเขาเป็นผู้ปกครองสวรรค์และโลก”

เหล่าจิ่วพูดอย่างเคร่งขรึม “สิ่งที่คุณพูดนั้นไม่ผิด เขาเป็นผู้ปกครองจริงๆ”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ อมตะชางเหม่ยก็ตกใจและถามว่า “เหล่าจิ่ว คนที่ฆ่าจักรพรรดิมังกรคือเต๋าสวรรค์หรือ?”

“เต๋าสวรรค์?” เหล่าจิ่วชี้ไปบนท้องฟ้าด้วยแขนที่ถูกตัดขาดของเขา เสียงของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก “เต๋าสวรรค์เป็นเพียงผู้รังแก มันไม่กล้าทำอะไรที่ประมาทเลินเล่อต่อหน้าเขา”

นี่มันอะไรกัน!

อมตะชางเหม่ยตกใจจนตาแทบหลุดออกมา สงสัยว่าคนผู้นี้คือใคร หากแม้แต่เต๋าสวรรค์ไม่กล้าทำอะไรกับเขา

เยี่ยชิวก็รู้สึกวิตกกังวลอย่างมากและอดไม่ได้ที่จะถาม “เหล่าจิ่ว……”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เหล่าจิ่วก็พูดขึ้น

“ว่ากันว่าเมื่อหลายพันล้านปีก่อน พลังที่ไม่มีใครเทียบได้พร้อมพลังเวทย์มนตร์มหาศาลได้ถือขวานเทพ เปิดสวรรค์และโลก”

“นับจากนั้นเป็นต้นมา อาณาจักรทั้งหกจึงถือกำเนิดขึ้น”

“อาณาจักรทั้งหกประกอบด้วยเผ่ามนุษย์ เผ่าปีศาจ เผ่าอสูร นิกายพุทธ เผ่านรก และเผ่าเทพ!”

“เป็นเวลานานที่อาณาจักรทั้งหกอยู่ร่วมกันอย่างสันติ แต่ต่อมา เผ่าเทพได้พิชิตอาณาจักรทั้งห้าด้วยพลังอันล้นหลาม นับจากนั้นเป็นต้นมา เผ่าเทพก็กลายเป็นผู้ปกครอง และสิ่งมีชีวิตจากอีกห้าเผ่าก็กลายเป็นทาสของพวกเขา”

“เผ่าเทพได้ครอบครองห้าอาณาจักรมาเป็นเวลานาน โดยถือครองพลังแห่งชีวิตและความตาย อาศัยอยู่สูงเหนืออาณาจักรทั้งห้า ในขณะที่อาณาจักรทั้งห้าต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส”

“ในที่สุด เวลาก็ผ่านไปนาน และด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบแน่ชัด เผ่าเทพได้ประสบกับความขัดแย้งภายใน”

“กล่าวกันว่า มีบางคนแยกตัวออกจากเผ่าเทพ ตัดเส้นทางแห่งดวงดาวโบราณ และใช้หนทางอันสูงสุดในการปิดผนึกเผ่าเทพ ทำให้พวกเขาสูญเสียการติดต่อกับอาณาจักรทั้งห้า”

“อย่างไรก็ตาม เพื่อป้องกันไม่ให้นักฝึกฝนผู้ทรงพลังจำนวนมากปรากฏขึ้นในห้าอาณาจักรเพื่อแก้แค้นเผ่าเทพ เผ่าเทพได้สาปแช่งอาณาจักรทั้งห้า นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไม จึงใช้เวลาหลายพันปีกว่าที่ระดับจักรพรรดิจะเกิดขึ้นในโลกแห่งการฝึกฝน”

“นับจากนั้น อาณาจักรทั้งห้าก็ได้เกิดใหม่อีกครั้ง”

“ทุกคนหลุดพ้นจากการควบคุมของเผ่าเทพ พัฒนาตนเอง และอยู่ร่วมกันอย่างสันติเป็นเวลานาน.…..”

ชิง! ชิง!

ทันใดนั้น ก็มีเสียงสวดดาบที่สั่นสะเทือนโลกดังขึ้นจากข้อความบรรทัดนั้น โดยแต่ละตัวอักษรนั้นคล้ายกับดาบเทพที่แผ่แสงเทพออกมา

พลังนั้นน่าทึ่งมาก

ท่าทางของเยี่ยชิวจริงจังขึ้น

เขาไม่คาดคิดว่าข้อความเพียงบรรทัดเดียวสามารถปล่อยเจตนาดาบอันทรงพลังได้

เยี่ยชิวสามารถบอกได้ว่า เจตนาดาบที่แผ่ออกมาจากตัวอักษรสามารถสังหารผู้ฝึกฝนในขั้นทงเสินได้อย่างง่ายดาย

มันยากที่จะเชื่อว่า ข้อความบรรทัดนี้จะคงอยู่ที่นี่มาหลายพันปีและยังคงมีพลังที่น่าเกรงขามเช่นนี้ได้

ทั้งเยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยต่างก็ถอยห่างออกไป

“เจ้าหนู คนที่เขียนข้อความบรรทัดนี้ไม่ใช่คนธรรมดา!” อมตะชางเหม่ยหรี่ตาจ้องไปที่ข้อความแล้วพูดว่า “ข้อความนั้นมีเจตนาดาบที่แข็งแกร่ง ซึ่งบ่งบอกว่าผู้เขียนต้องเป็นปรมาจารย์แห่งวิถีดาบ”

เป็นการเขียนแบบเดียวกับก่อนหน้านี้

“เจ้าหนู ประโยคนั้นเขียนว่าอะไร?” อมตะชางเหม่ยถาม

เยี่ยชิวสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วตอบว่า “ทั่วทั้งปฐพี ฉันยิ่งใหญ่ที่สุด!"

แสงสีทองแผ่กระจายอย่างเจิดจ้า กลืนกินภูเขาและแม่น้ำ

นี่คือความเชื่อในความอยู่ยงคงกระพัน!

“เหล่าจิ่ว คุณรู้แน่ชัดว่าใครเป็นคนทิ้งข้อความนี้ไว้ ใช่ไหม?” อมตะชางเหม่ยถาม

ก่อนที่ผู้เหล่าจิ่วจะตอบได้ เขาก็สังเกตเห็นทันใดนั้นว่า เยี่ยชิวกำลังจ้องไปที่ประโยคนั้นอย่างตั้งใจ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาในการต่อสู้

“เจ้าหนู แกล้งทำเป็นว่าไม่เห็นมัน และอย่าพยายามท้าทายมัน” เหล่าจิ่วรีบเตือน

อย่างไรก็ตาม เหล่าจิ่วพบว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะทำเช่นนั้น

ขณะนั้น เขารู้สึกว่าเลือดของเขากำลังเดือดพล่านอยู่ภายในตัว เขาควบคุมมันไม่ได้ด้วยซ้ำ เพราะวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิงรอบเปิดใช้งานโดยอัตโนมัติ ทำให้ชั้นแสงสีทองเจิดจ้าปรากฏขึ้นบนพื้นผิวร่างกาย

“คุณเป็นอะไรไป?” ผู้เหล่าจิ่วสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“ไม่แน่ใจ ฉันควบคุมมันไม่ได้” เยี่ยชิวกล่าว ขณะที่เจตนาการต่อสู้อันยิ่งใหญ่ผุดขึ้นมาภายในตัวเขา ปรารถนาที่จะปะทะกับความเชื่อมั่นอันไม่อาจเอาชนะในประโยคนั้น

บางทีเมื่อรู้สึกถึงการกระตุ้น ตัวอักษรทั้งแปดตัวดูเหมือนจะตื่นขึ้นราวกับเทพเจ้า จู่ๆ ก็ระเบิดพลังดาบอันทรงพลังออกมา

“บึ้ม!”

เยี่ยชิวไม่ยับยั้งสิ่งใดไว้

หรืออีกนัยหนึ่ง เขาไม่สามารถควบคุมการทำงานของวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิงได้อีกต่อไป ในขณะนั้น เขาก็แผ่พลังแห่งการต่อสู้ที่ทรงพลังออกมาเช่นกัน

ทันใดนั้น พลังดาบเหนือประโยคนั้นก็น่ากลัวยิ่งขึ้น

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ความเกลียดชังก็พุ่งพล่านขึ้นในใจของเยี่ยชิว ราวกับว่าคนที่เขียนประโยคนั้นมีความเป็นศัตรูกับเขาอย่างไม่อาจประนีประนอมได้ เขาไม่อาจห้ามตัวเองได้ จึงปล่อยหมัดที่ขับเคลื่อนด้วยความเกลียดชังและพลังแห่งการต่อสู้ที่รุนแรงนี้ออกมา

เหล่าจิ่วกระโดดด้วยความตกใจ “ไม่นะ”