วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1954

ห่าเอ๊ย!

เฉินเทียนมิ่งพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง

เขาคิดไม่ถึงว่าฉีเทียนจะเป็นขี้แพ้ และยังหน้าไม่อายอีก

“ฉีเทียน เจ้าเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์อู่จี๋เทียนจุน มันช่างน่าผิดหวังจริงๆ ยังไงซะข้าส่งเจ้าไปยมโลกดีกว่า......”

เฉินเทียนมิ่งยกดาบขึ้นและเตรียมที่จะสังหารฉีเทียน

“ช้าก่อน !” ฉีเทียนรีบพูดขึ้น

“เจ้าต้องการทำอะไรอีก?” เฉินเทียนมิ่งขมวดคิ้ว

ชีเทียนกล่าวว่า: "เฉินเทียนมิ่ง ขอพูดอย่างตรงไปตรงมา ตอนนี้ข้าได้สูญเสียพลังการต่อสู้ไปแล้ว ข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้า ... "

เฉินเทียนมิ่งไม่รอให้ฉีเทียนพูดจบก็พูดขึ้นมาว่า: "ถึงเจ้าไม่สูญเสียความสามารถในการต่อสู้ เจ้าก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้าอยู่ดี"

จะดูถูกกันเกินไปแล้ว ให้ตายเถอะ !

ฉีเทียนโกรธจนแทบจะกระอักเลือดออกมา แล้วพูดต่อ : "ข้าไม่อยากตาย หากว่าเจ้ายอมปล่อยข้าไป ไม่ว่าเรื่องอะไรข้าจะทำทุกอย่างตามที่เจ้าต้องการ"

“เจ้าพูดจริงงั้นหรือ?” เฉินเทียนมิ่งไม่อยากเชื่อ

“จริงแท้แน่นอน ” ฉีเทียนกล่าว : “ข้าสาบาน”

“เอาล่ะ งั้นเจ้าเรียนแบบสุนัขร้องให้ข้าฟังสามทีสิ ” เฉินเทียนมิ่งพูด

ฉีเทียนสีหน้าเปลี่ยนเป็นดุดันขึ้นมาทันที เขาพูดว่า "เฉินเทียนมิ่ง เจ้าอย่ารังแกกันมากเกินไป"

เฉินเทียนมิ่งสีหน้าเต็มไปด้วยความหยิงยโส : " ข้าชอบที่จะรังแกคนอย่างนี้ แล้วเจ้าจะทำอะไรได้?"

ฉีเทียนสีหน้าแดงก่ำ : "หากเจ้าจะทำแบบนี้อีก ข้าก็จะ ....... โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง!"

เฉินเทียนมิ่งตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เงยหน้าหัวเราะเสียงดัง

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า .....”

เฉินเทียนมิ่งไม่เคยฝัน จะมีวันที่บุตรเทพคนแรกแห่งสำนักหยินหยาง จะทำเห่าเหมือนสุขัขอยู่ต่อเขา?

มันสะใจมากจริงๆ !

"ไอ้คนสารเลว" อมตะชางเหม่ยแอบด่าอยู่เงียบๆ: "หากว่าอู่จี๋เทียนจุนมาเห็นสภาพฉีเทียนในตอนนี้ เขาคงอยากจะสับฉีเทียน ออกเป็นชิ้นๆ"

“ไม่เคยคาดคิดว่าอัจฉริยะที่หายากมานานหลายพันปีของสำนักหยินหยาง เพื่อเอาชีวิตรอดแล้วเขาถึงกับยอมเห่าเหมือนสุนัข”

“แม่งเอ๊ย ช่างน่าอับอายขายขี้หน้าที่สุด”

“ฉีเทียนทำแบบนี้ ไม่เพียงแต่ทำให้ตัวเองต้องอับอายเท่านั้น แต่ยังทำให้อู่จี๋เทียนจุนและสำนักหยินหยางต้องอับอายไปด้วย”

เยี่ยชิวส่ายหัวแล้วพูดว่า : “ผู้เฒ่า เจ้าคิดผิดแล้ว”

อมตะชางเหม่ยตกตะลึง : “ข้าผิดตรงไหน?”

“เจ้าประเมิณฉีเทียนต่ำเกินไป” เยี่ยชิวกล่าวว่า: “ถ้าหากว่าฉีเทียนเป็นคนอ่อนแอจริง ๆ เขาคงไม่เผชิญหน้าต่อสู้กับเฉินเทียนมิ่งตั้งแต่แรกหรอก และยิ่งต้องมาเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายกับเฉินเทียนมิ่งเช่นนี้ ”

“ ถ้าหากว่าเขาเป็นคนรักตัวกลัวตาย อู่จี๋เทียนจุนคงไม่ยอมรับเขาเป็นลูกศิษย์สายตรงของเขาแน่ และเขายังได้รับการแต่งตั้งเป็นบุตรคนแรกของสำนักหยินหยางด้วย”

“ฉีเทียนคนผู้นี้ ไม่เพียงแต่เป็นคนที่มีพลังยุทธ์สูงเท่านั้น แต่ยังมีความคิดที่ลึกซึ้งยากที่จะคาดเดาได้อีกด้วย”

“ข้าเดา ที่เขาทำแบบนี้ เขาต้องมีจุดประสงค์อะไรแน่ ๆ ”

อมตะชางเหม่ยกล่าวด้วยความประหลาดใจ: "เจ้าเด็กบ้า เจ้าไม่คิดเหรอว่าในเวลาเช่นนี้ ฉีเทียนจะยังสู้กลับได้อีกเหรอ?"

“เจ้าดูเขาสิ บาดแผลเต็มตัว ใบหน้าซีดเซียว ลมหายใจโรยริน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องจะต่อสู้กลับเลย แม้แต่จะหนีเอาชีวิตยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ”

“เขาต้องตายแน่ ๆ”

เยี่ยชิวกล่าวว่า : “"อัจฉริยะส่วนใหญ่เป็นคนเย่อหยิ่ง ฉีเทียนยินยอมให้เฉินเทียนมิ่งทำให้อับอายเช่นนี้ เขาต้องมีจุดประสงค์อื่นแน่นอน”

“ลูกผู้ชายยืดได้หดได้ ”

“ฉีเทียนเขาสมเป็นอัจริยะจริง ๆ !”

อมตะชางเหม่ยหัวเราะเยาะ: "อัจริยะอะไรกัน ข้าว่าเขาก็เป็นแค่ไอ้คนขี้ขลาดเท่านั้น"

เยี่ยชิวไม่อยากสนใจอมตะชางเหม่ย เขาคิดในใจว่าฉีเทียนมีแผ่นอะไรกันแน่?

ทันใดนั้น ความคิดหนึ่งก็แวบขึ้นมาในใจของเยี่ยชิว และดวงตาของเขาก็จับจ้องไปที่หัวของมังกร

“สิ่งที่ฉีเทียนต้องการก็คือไข่มุกเลือดนั้น”

“ไข่มุกเลือดนั้นไม่เพียงแต่บรรจุมรดกจักรพรรดิมังกรไว้เท่านั้น แต่ยังมีแก่นแท้เลือดบริสุทธิ์ของราชามังกรอีกด้วย”

“เมื่อกลืนมันลงไป พละกำลังของฉีเทียนก็จะฟื้นคืนกลับมาทันที”

“ก็ไม่รู้ว่าเฉินเทียนมิ่งจะรู้ตัวหรือเปล่า?”

เยี่ยชิวมองไปที่เฉินเทียนมิ่ง เห็นว่าพลังงานสังหารของเฉินเทียนมิ่งลดลงเล็กน้อย

“ไม่ได้การล่ะ เจ้าเด็กบ้านั้นโดนฉีเทียนหลอกให้ชะล่าใจเสียแล้ว” เยี่ยชิวแอบถอนหายใจ

“ไม่เช่นนั้น......”

อ๊าก!

จู่ๆ เฉินเทียนมิ่งก็ใช้มือบีบอย่างแรง ฉีเทียนเริ่มหายใจติดขัดทันที

“เจ้าจะบอกหรือไม่บอก?”

ดวงตาของเฉินเทียนมิ่งดูน่ากลัว ราวกับจะกลืนกินฉีเทียนทั้งเป็น

“ข้าพูด ข้าพูดแล้ว” ฉีเทียนรีบพูดทันที

เฉินเทียนมิ่งถึงได้คลายมือลงเล็กน้อย

“แค๊ก แค๊ก แค๊ก.........” ฉีเทียนไอเสียงดังอยู่สักพักหนึ่ง แล้วเขาค่อยหายใจคล่องขึ้น

“เจ้ารู้ความลับอะไรของหยุนซีงั้นหรือ?” เฉินเทียนมิ่งถาม

“เยี่ยฉังเซิงเจ้าน่าจะรู้จักใช่ไหม?” ทันทีที่ฉีเทียนพูดชื่อนี้ สีหน้าของเฉินเทียนมิ่งดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ฉีเทียนกล่าวต่อ: " ดังที่ทุกคนรู้ หยุนซีนั่นมีความสนใจในตัวเยี่ยฉังเซิงเป็นพิเศษ"

“การต่อสู้นอกภูเขาอมตะ สร้างความตกตะลึงไปให้ทั่วทั้งตงฮวง ”

“ในที่สุด เยี่ยฉังเซิงก็หนีตายไปที่ดินแดนหนานหลิ่ง และมาถึงอาณาจักรของเผ่าปีศาจ…”

เฉินเทียนมิ่งร้อนรนถามต่อ : "แล้วเจ้าต้องการจะพูดอะไรกันแน่?"

ฉีเทียนพูดกับเฉินเทียนมิ่งว่า: "เจ้าน่าจะรู้ว่าสำนักหยินหยางของเรากำลังไล่ตามจับตัวเยี่ยฉังเซิงมาตลอด จนกระทั่งเมื่อไม่กี่วันก่อน ข้าได้รับข่าวว่าเยี่ยฉังเซิงได้ออกจากเผ่าปีศาจแล้ว และแทรกซึมเข้าไปในสำนักนิกายดาบชิงอวิ๋นของเจ้า"

“มันเป็นไปไม่ได้…” ก่อนที่เฉินเทียนมิ่งจะพูดจบ เขาก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ช่องท้อง

เฉินเทียนมิ่งมองลงไปและเห็นหยินหยางชื่อปักอยู่ที่ช่องท้องของเขา

จนถึงตอนนี้ เขาเพิ่งรู้ตัวที่ฉีเทียนพูดกับเขามามากมายขนาดนี้ ก็เพราะเขากำลังมองหาโอกาสอยู่

โอกาสที่จะวางแผนลอบทำร้ายเขา!

“ฉีเทียน แม่งให้ตายเถอะ!” เฉินเทียนมิ่งยกมือขึ้นแล้วฟาดไปที่หัวของฉีเทียน

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ฝ่ามือของเขาจะถึง ทันใดนั้นเฉินเทียนมิ่งก็กระอักเลือดออกมาจากปากของเขา

“แหวะ——”