วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1955

เฉินเทียนมิ่งพ่นเลือดออกจากปาก ทันใดนั้นเขารู้สึกถึงชีวิตที่กำลังไหลออกไปอย่างรวดเร็ว

“ฮ่าๆ... เฉินเทียนมิ่ง ตอนนี้นายรู้ซึ้งถึงความร้ายกาจของฉันแล้วใช่ไหม!” ฉีเทียนหัวเราะเยาะอย่างชั่วร้ายด้วยความสะใจ

แม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะฝึกหมาเห่า ได้ทนกับความอับอายชั่วคราว แต่ตอนนี้ที่เขาลอบทำร้ายสำเร็จ สําหรับเขา ทุกอย่างก็คุ้มค่าแล้ว

ในมุมมองของฉีเทียน เฉินเทียนมิ่งถูกแทงด้วย "หยินหยางชื่อ" ไม่มีทางรอดชีวิตได้

“ฉีเทียน ไอ้เจ้าเล่ห์น่ารังเกียจ ฉันจะฆ่านาย...” เฉินเทียนมิ่งยังพูดไม่จบ พ่นเลือกออกจากปากอีกครั้ง

ฉีเทียนหัวเราะ “เฉินเทียนมิ่ง นายรอตายเถอะ นายโดนหยินหยางชื่อแทงโดน ไม่มีทางฆ่าฉันได้อีกต่อไปแล้ว”

“วันนี้นายต้องตายแน่”

“มรดกจักรพรรดิมังกรเป็นของฉัน ฮ่าๆๆ...”

ซิ่วๆๆ

ในขณะนั้นเอง ในร่างของเฉินเทียนมิ่งพลันเกิดกระแสพลังดาบมหาศาลออกมา ทั้งตัวกลายเป็นดาบเทพ

“หืม?”

สีหน้าฉีเทียนเปลี่ยนไป รู้สึกประหลาดใจ “นายโดนหยินหยางชื่อแทง ทำไมยังสามารถปลดปล่อยพลังดาบได้อีก?”

ทันใดนั้นเอง

ช่าง

เสียงดาบสะท้านฟ้า เฉินเทียนมิ่งพุ่งตัวไปยังฉีเทียนอย่างรวดเร็วแล้วฟันลงไป

“แย่แล้ว...” ฉีเทียนหลบไม่ทัน ดาบฟันลงมาที่หัวของเขา

ทันใดนั้น หัวของฉีเทียนเเยกออกเป็นสองส่วน เผยให้เห็นเเก่นวิญญาณเลย

เห็นแต่ว่าเเก่นวิญญาณของเขา มีรอยแตกขนาดใหญ่ และมีของเหลวไหลออกมา

“อ๊าก...”

ฉีเทียนกรีดร้องอย่างเจ็บปวด เเก่นวิญญาณได้รับความเสียหายรุนแรง

หลังจากฟันครั้งนี้ เฉินเทียนมิ่งทรุดเข่าลงหนึ่งข้าง เขารู้สึกได้ว่า ไม่เพียงแต่ชีวิตของเขากำลังล่องลอยไป พลังฝึกฝนของเขาก็กำลังลดลงอย่างรวดเร็ว

จากสุดยอดขั้นทงเสิน ทงเสินขั้นกลาง...

ทงเสินระดับเเรก!

“เฉินเทียนมิ่ง ต่อให้ฉันตาย นายก็ไม่รอดหรอก” ฉีเทียนพูดด้วยใบหน้าโกรธแค้น “นายจะตายเหมือนเซียวอี้เฉิน ไม่มีที่ฝังศพ”

“แค่หยินหยางชื่อเล็กๆ ฆ่าฉันไม่ตายหรอก” เฉินเทียนมิ่งหยิบยาวิญญาณสีแดงสดออกมา

ทันทีที่ยาถูกนำออกมา กลิ่นหอมของสมุนไพรก็กระจายไปทั่ว ช่างหอมหวลจน เเค่สูดดมก็รู้สึกลอยขึ้นสวรรค์

ฉีเทียนมองออกทันทีเลยว่า ยาวิญญาณในมือของเฉินเทียนมิ่งนั้น มีรอยยาเก้าเส้น

“ยาศักดิ์สิทธิ์... ไม่ นี่คือยาวิญญาณเกรดสูงสุดที่ทําจากยาเทพ!” ขณะที่ฉีเทียนอึ้ง เฉินเทียนมิ่งก็กลืนเม็ดยาลงไป

ทันใดนั้น พลังมหาศาลจากยาแพร่กระจายไปทั่วร่าง ผ่านเส้นพลังทั้งแปด ทำให้พลังชีวิตที่ล่องลอยของเฉินเทียนมิ่งหยุดชะงักลง ไม่เพียงเท่านั้น ระดับพลังของเขาก็เสถียรแล้ว

เขาในขณะนี้ ระดับพลังของเขาตกไปขั้นหนึ่ง จากสุดยอดขั้นทงเสินตกถึงสุดยอดขั้นหยวนอิง

“บึ้ม!”

เฉินเทียนมิ่งลุกขึ้นยืน แล้วดึงหยินหยางชื่อที่เเทงอยู่ในท้องเขาออก ทั้งตัวเต็มไปด้วยเจตนาการฆ่า

“ฉีเทียน นายคาดไม่ถึงเลยใช่ไหม โดนหยินหยางชื่อเเล้ว ฉันยังมีชีวิตอยู่ได้”

ดวงตาของเฉินเทียนมิ่งแหลมคมกว่าใบมีดอีก “แม้ว่าฉันจะรอดชีวิต แต่ระดับพลังของฉันตกลงไปเเล้ว”

“ฉีเทียน นายรู้ไหมว่าแค่หยินหยางชื่อเล็กๆนี้ ทำให้ระดับของฉันตกไปอย่างเยอะเลย”

“แต่ไม่เป็นไร ถ้าฮชฉันได้รับมรดกจักรพรรดิมังกรเเล้ว ฉันก็จะสามารถฟื้นคืนพลังได้ เเละไม่ให้โอกาสนายอีกแล้ว”

เฉินเทียนมิ่งเกลียดฉีเทียนจะตาย

ถ้าไม่ใช่เพราะฉีเทียนลอบโจมตีเขา เมื่อเขาได้รับมรดกจักรพรรดิมังกรเเล้ว ก็สามารถกลายเป็นเทพได้ทันที แต่ตอนนี้ แม้ว่าเขาจะได้รับมรดกจักรพรรดิมังกร เขาก็จะสามารถกลับคืนสู่ยอดขั้นทงเสินเอง

พูดได้ว่า ฉีเทียนขัดขวางความเร็วในการเป็นเทพของเขา

“ฮึ” เฉินเทียนมิ่งเยาะเย้ย “นายมันเป็นใคร ถึงกล้ามาตะโดนใส่ฉัน?”

“ตอนนี้ฉันจะฆ่าฉีเทียนก่อน แล้วค่อยฆ่านาย”

เฉินเทียนมิ่งพูดจบ เขาก็ยกหยินหยางชื่อขึ้นอีกครั้ง แล้วแทงเข้าไปที่เเก่นวิญญาณของฉีเทียน

ถ้าหากแทงโดน ฉีเทียนจะตายแน่นอน

ในขณะที่หยินหยางชื่อใกล้จะถึงเเก่นวิญญาณแล้ว ทันใดนั้น เฉินเทียนมิ่งรู้สึกตาลาย เเล้วในมือก็ว่างเปล่า

ต่อมา เขาเห็น “หลงผู้ซ่า” ยืนขวางตรงหน้าเเก่นวิญญาณของฉีเทียน และถือหยินหยางชื่อไว้ในมือ

“ความเร็วที่เร็วจริงๆ”

ใจเฉินเทียนมิ่งจมลง ประหลาดใจกับความเร็วของ “หลงผู้ซ่า” เขาไม่คิดว่า “หลงผู้ซ่า” จะสามารถแย่งหยินหยางชื่อไปจากมือของเขาได้

ฉีเทียนเห็นฉากนี้แล้ว หัวเราะเสียงดัง

“เฉินเทียนมิ่ง ศิษย์ของฉันมาแล้ว นายฆ่าฉันไม่ได้หรอก” ฉีเทียนพูดด้วยความตื่นเต้น “เฉินเทียนมิ่ง รอฉันกลับไปฟื้นฟูอาการบาดเจ็บ อีกวันหนึ่งฉันจะฆ่านาย”

“ศิษย์น้อง พวกเราไปกันเถอะ!”

ฉีเทียนไม่กล้าอยู่ต่อ เเก่นวิญญาณของเขาได้รับบาดเจ็บรุนแรง เขาคิดว่าทักษะพลังของศิษย์น้องไม่เท่าเฉินเทียนมิ่ง ถ้าหากสู้กันต่อไป พวกเขาก็ยังคงอันตรายอยู่

อย่างไรก็ตาม เยี่ยชิวเหมือนจะไม่ได้ยินคำพูดของเขา ยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ และจ้องมองเฉินเทียนมิ่ง

“เฉินเทียนมิ่ง นายเป็นใคร ถึงกล้าคิดจะฆ่าฉีเทียน นายเหมาะสมเหรอ?” เยี่ยชิวเปลี่ยนคําพูด “ชีวิตของฉีเทียน ฉันขอละกัน!”

พรึบ

เยี่ยชิวหมุนตัวอย่างรวดเร็ว ฟันหยินหยางชื่อไปข้างหน้า แทงเข้าแก่นวิญญาณของฉีเทียน

“อ๊าก...” ฉีเทียนกรีดร้อง ตาของเขาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ แล้วถามเยี่ยชิวว่า “ศิษย์น้อง ทำไม? ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้?”

เยี่ยชิวหัวเราะเยาะ “กูไม่ใช่ศิษย์น้องของนาย”

“นายไม่ใช่ศิษย์น้องของฉัน?” ฉีเทียนถามด้วยเสียงแหลม “แล้วนายคือใคร?”

เยี่ยชิวถอดหน้ากากออก เผยให้เห็นตัวตนที่แท้จริง แล้วหัวเราะ “ฉีเทียน เปิดตาหมาของนายดูดีๆ”