วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1982

หลังจากที่อู่จี๋เทียนจุนพูดจบ ร่างของเขาก็หายไปจากห้องโถงหลักทันที

“เห้อ”

ผู้อาวุโสคนที่สองซึ่งกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น ลุกขึ้นและหายใจเข้ายาวๆ พึมพำกับตัวเอง “การเป็นผู้ดูแลห้องโถงผู้พิทักษ์วิญญาณนั้นยากเกินไป”

“ในช่วงเวลานี้ มีการเสียชีวิตอย่างต่อเนื่อง และผู้ที่เสียชีวิตแต่ละคนก็ดำรงตำแหน่งสำคัญในสำนัก”

“ทุกครั้งที่ฉันรายงานต่อผู้นำสำนัก ฉันก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว”

“ผู้นำนิกายไม่พอใจฉันมาก ฉันต้องคิดหาวิธีออกจากห้องโถงผู้พิทักษ์วิญญาณโดยเร็วที่สุด...…”

ทันใดนั้น เสียงเย็นชาก็ดังขึ้น

“คุณต้องการออกจากห้องโถงผู้พิทักษ์วิญญาณ?”

ร่างของอู่จี๋เทียนจุนปรากฏขึ้นต่อหน้าผู้อาวุโสคนที่สองทันที

“ผู้นำ!” ผู้อาวุโสคนที่สองกระโดดด้วยความตกใจและรีบพูดว่า “ผู้นำ โปรดให้ฉันอธิบาย……”

เพี๊ยะ!

อู่จี๋เทียนจุนตบผู้อาวุโสคนที่สองจนเขาปลิวไปและพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณจะไม่มีวันออกจากห้องโถงผู้พิทักษ์วิญญาณได้ตลอดชีวิต”

“จากนี้ไป ทุกครั้งที่มีคนตาย ฉันจะตบคุณทุกครั้ง”

“ไร้ประโยชน์!”

หลังจากพูดจบ ร่างของอู่จี๋เทียนจุนก็หายไปจากจุดนั้นด้วยเสียงดังวูบวาบ และวินาทีต่อมา เขาก็ปรากฏตัวที่หน้าผากลืนวิญญาณ

“หลงผู้ซ่า ออกมาพบฉัน!” เสียงของอู่จี๋เทียนจุนก้องเหมือนเสียงฟ้าร้องที่หน้าผาวิญญาณ

เมื่อได้ยินเสียง หลงผู้ซ่าซึ่งอยู่เชิงผา เปลี่ยนสีหน้าไปอย่างมาก

“ไอ้แก่สารเลว มาที่นี่เพื่อกลั่นแกล้งฉันอีกแล้ว?”

ดวงตาของหลงผู้ซ่าเป็นประกายด้วยความดุร้าย แม้ว่าเขาจะไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่กล้าชักช้าและรีบวิ่งออกจากหน้าผาวิญญาณ มาถึงหน้าอู่จี๋เทียนจุน

“อาจารย์ คุณตามหาฉัน?”

หลงผู้ซ่าพูดอย่างเคารพ แต่ภายในใจของเขากลับวิตกกังวลอย่างมาก

เขาหวาดกลัวที่จะถูกอู่จี๋เทียนจุนทรมาน

“ศิษย์ ช่วงนี้คุณเป็นยังไงบ้าง?” อู่จี๋เทียนจุนถามอย่างไม่คาดคิดด้วยท่าทีอ่อนโยน

“อ๋อ?”

หลงผู้ซ่าตกตะลึง มองไปที่อู่จี๋เทียนจุนด้วยความไม่เชื่อ คิดในใจว่า “ไอ้แก่สารเลวคนนี้ เปลี่ยนนิสัยไปหรือเปล่า?”

อู่จี๋เทียนจุนเหลือบมองหลงผู้ซ่าแล้วพูดว่า “คุณเข้าร่วมสำนักของฉันได้เพียงช่วงสั้นๆ แต่คุณก็ทะลุผ่านขั้นหยวนอิงสูงไปแล้ว ดูเหมือนว่าคุณจะไม่เกียจคร้านเลยในช่วงเวลานี้ ดีมาก”

หลงผู้ซ่ายังคงมึนงง

เกิดอะไรขึ้น?

ทำไมไอ้แก่นี่ถึงมาสนใจฉันขึ้นมาทันใด?

ดวงอาทิตย์ขึ้นจากทิศตะวันตก?

อู่จี๋เทียนจุนกล่าวต่อ “ในฐานะผู้นำสำนัก ฉันยุ่งอยู่กับเรื่องต่างๆ และไม่มีโอกาสได้สอนคุณอย่างเหมาะสม นับจากนี้เป็นต้นไป มาหาฉันทุกเจ็ดวัน แล้วฉันจะถ่ายทอดวิชาของฉันให้คุณ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลงผู้ซ่าก็ไม่รู้สึกยินดีในใจ กลับรู้สึกกลัวเล็กน้อย

ประการแรก อู่จี๋เทียนจุนเป็นคนคาดเดาไม่ได้ และเขากังวลว่าหากอู่จี๋เทียนจุนไม่มีความสุข อาจจะระบายความโกรธใส่เขา

ประการที่สอง เขากำลังเรียนรู้วิชาหยินหยางอย่างลับๆ ภายใต้การดูแลของจ้าวหยินหยาง และเขากลัวว่าอู่จี๋เทียนจุนจะรู้

อย่างไรก็ตาม เขาไม่กล้าที่จะขัดแย้งกับเจตนาของอู่จี๋เทียนจุน

แม้ว่าหลงผู้ซ่าจะไม่เต็มใจ แต่เขาก็ตอบอย่างร่าเริงโดยกล่าวว่า “ขอบคุณอาจารย์”

ในเวลาเดียวกัน เขารู้สึกสับสนมากขึ้น

“แปลก ทำไมไอ้แก่คนนี้ถึงใจดีกับฉันขึ้นมาทันใด?”

อู่จี๋เทียนจุนกล่าวว่า “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณจะเป็นศิษย์โดยตรงของฉัน และฉันจะถ่ายทอดเทคนิคลับต่างๆ ของสำนักหยินหยางให้กับคุณทีละวิชา”

“เมื่อคุณก้าวข้ามผ่านขั้นทงเสินแล้ว ฉันจะทำให้คุณเป็นบุตรเทพของสำนีกหยินหยาง”

หลงผู้ซ่านอนลงบนพื้น หายใจหอบ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและเจตนาฆ่า

“ไอ้แก่สารเลว รอก่อนเถอะ ฉันจะฆ่าคุณในไม่ช้า”

……

ภายในสุสานมังกร

โจวอู่หวังลืมตาขึ้นหลังจากครุ่นคิดสักครู่ และมองไปที่อมตะชางเหม่ย

ทันใดนั้น ผมของอมตะชางเหม่ยก็ตั้งขึ้น เขารู้สึกหวาดกลัวอย่างท่วมท้น

เขารีบซ่อนตัวอยู่หลังเยี่ยชิว

สายตาของโจวอู่หวังหันไปที่ใบหน้าของเยี่ยชิว และถามว่า “เยี่ยชิว คุณช่วยชีวิตฉันไว้ ฉันจะสอนวิชาเทพแก่คุณ นั่นจะช่วยชำระหนี้ของพวกเรา ตอนนี้คุณได้ช่วยฉันฟื้นฟูการฝึกฝนของฉันแล้ว คุณอยากให้ฉันขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ยังไง?”

เยี่ยชิวตอบอย่างสุภาพ “ผู้อาวุโส ไม่จำเป็นต้องขอบคุณหรอก……”

“ฉันไม่ชอบเป็นหนี้ใคร!” โจวอู่หวังขัดจังหวะเยี่ยชิวและกล่าวว่า “ฉันต้องการตอบแทนบุญคุณนี้ ดังนั้นจากนี้ไป เราเท่าเทียมกัน และเราไม่มีหนี้ต่อกันอีกต่อไป”

เยี่ยชิวตอบว่า “ในกรณีนั้น มีบางอย่างที่ฉันต้องการความช่วยเหลือจากผู้อาวุโสจริงๆ ”

“หลังจากเข้าไปในสุสานมังกรแล้ว ฉันก็ฆ่าคนไปไม่กี่คน ผู้อาวุโสของพวกเขารออยู่ข้างนอก ทุกคนล้วนเป็นนักบุญผู้ทรงพลัง ฉันหวังว่าคุณจะช่วยให้เราออกไปได้อย่างปลอดภัย”

โจวอู่หวังยืนขึ้นและยิ้ม “นั่นเป็นเรื่องเล็กน้อย”

ในขณะนั้น ท้องฟ้าก็สั่นสะเทือน และพลังมหาศาลที่อธิบายไม่ได้ก็พุ่งเข้าใส่โจวอู่หวัง

“ไม่ดีเลย ฉันได้พลังการฝึกฝนคืนมาแล้ว แต่สูญเสียชุดต่อสู้ไป ฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่ต่อไปได้อีกแล้ว” ท่าทางของโจวอู่หวังเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาพูดกับเยี่ยชิวว่า “ฉันจะไปแล้ว เราคงไม่มีวันได้พบกันอีก”

หลังจากพูดจบ เขาก็บินเข้าไปในอากาศ

เยี่ยชิวเริ่มกังวลและรีบพูดว่า “ผู้อาวุโส คุณไม่ได้สัญญาว่าจะพาพวกเราออกไปเหรอ?”

โจวอู่หวังตอบว่า “ฉันแค่บอกว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย เนื่องจากมันเป็นเรื่องเล็กน้อย คุณก็จัดการมันเองได้”

เมื่อพูดจบ ร่างของโจวอู่หวังก็หายไปโดยสิ้นเชิง