วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1987

“หยุดนะ” ผู้อาวุโสตระกูลเฉินและเซียวฉงโหลวตะโกนพร้อมกัน พวกเขาไม่อยากให้เยี่ยชิวตาย

ถ้าอยากให้เยี่ยชิวตายจริงๆ ไม่ต้องรอจนถึงตอนนี้หรอก?

แต่ทว่า มันสายเกินไปแล้ว เยี่ยชิวถูกเฉินเสวียนฟาดจนตายไปแล้ว

ฝ่ามือของเฉินเสวียนประทับบนพื้น มีเลือดสด ๆ ไหล่ออกมาระหว่างนิ้วของเขา

“แต่ทำไมรู้สึกแปลกๆ ?”

เฉินเสวียนรู้สึกแปลกเล็กน้อย ขณะที่เขาทุบตีเยี่ยชิวจนตายนั้น ดูเหมือนเขาไม่ได้สัมผัสถึงแก่นวิญญาณของเขาเลย

เขายกฝ่ามือขึ้น และมองเห็นเลือดนองเต็มพื้น

“ข้าคงคิดมากไปเกินไป พลังยุทธ์ของเยี่ยฉังเซิงอยู่อ่อนเกินไป ย่อมไม่สามารถต้านทานพลังฝ่ามือของข้าได้แน่ แก่นวิญญาณของเขาและร่างก็คงแหลกสลายกลายเป็นหมอกเลือดไปแล้ว”

เมื่อเฉินเสวียนคิดถึงสิ่งนี้ เขาก็หันหลังยิ้มแล้วพูดกับหลี่ชางชิงว่า : “ผู้อาวุโสใหญ่ ข้าได้แก้แค้นให้หลี่เจียนแล้ว”

เพียะ !

หลี่ชางชิงตบไปที่หน้าของเฉินเสวียน เฉินเสวียนกระอักเลือดออกมา ฟันของเขาหลุดออกมาหลายซี่

“ผู้อาวุโสใหญ่ นี่ท่าน ?” เฉินเสวียนเอามือจับหน้า สายตาของเขารู้สึกน้อยใจ

เขาฆ่าเยี่ยชิวก็เพื่อแก้แค้นให้หลี่เจียน เขาต้องได้รับคำชมจากหลี่ชางชิงสิ แต่หลี่ชางชิงไม่เพียงไม่ชมเขา แต่ยังตบหน้าเขาอีก

เฉินเสียนอึ้งไปชั่วครู่

“ใครบอกให้เจ้าฆ่าเขา?”

หลี่ชางชิงตะโกนใส่เฉินเสวียนด้วยความโกรธ

เขาเป็นผู้อาวุโสแห่งดินแดนเทพไท่ชู และเป็นคนเฉลี่ยวฉลาด หลี่ชางชิงมองออกตั้งแต่แรกแล้ว ที่ผู้อาวุโสตระกูลเฉินและเซียวฉงโหลวต่อสู้กันนั้น ไม่คิดที่จะฆ่าเยี่ยชิวจริง ๆ หรอก แต่เพราะพวกเขามีเจตนาอย่างอื่น

“ผู้อาวุโสใหญ่ ก่อนหน้านั้นท่านบอกว่าต้องการฆ่าเยี่ยชิวมิใช่หรอกหรือ? ข้าฆ่าเขาก็เพื่อแก้แค้นให้หลี่เจียนนะ....”

ก่อนที่เฉินเสวียนจะพูดจบ จู่ ๆ เขาก็สัมผัสถึงเจตนาฆ่าที่เปลี่ยนเป้าหมายมาที่ตัวเขา ทันใดนั้นสันหลังของเขาก็ขนลุกซู่

เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็เห็นผู้อาวุโสตระกูลเฉินและเซียวฉงโหลวย่างก้าวอยู่ในอากาศและกำลังเดินมาทางด้านเขา

สีหน้าท่าทางดุดันมาก

ในตอนนั้นเอง เฉินเสวียนถึงตระหนักรู้ว่าเขาได้ก่อปัญหาแล้ว รีบมองไปที่หลี่ชางชิงเพื่อขอความช่วยเหลือ

“ฮึ”

หลี่ชางชิงตะคอกอย่างเย็นชา จากนั้นโค้งคำนับผู้อาวุโสตระกูลเฉินและเซียวฉงโหลว แล้วพูดว่า : “เจ้าสำนักเซียว ผู้อาวุโสตระกูลเฉิน ต้องขออภัยท่านทั้งสอง คนของข้า........”

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินพูด : “ขืนพูดมากกว่านี้ ข้าจะฆ่าเจ้าด้วย”

หลี่ชางชิงรีบหุบปากทันที

เซียงฉงโหลวก็พูดต่อ : “ข้าบอกแล้ว ว่าข้าจะแก้แค้นให้ลูกชายของข้าด้วยมือของข้าเอง เจ้ากล้าฆ่าเยี่ยฉังเซิงได้อย่างไร เจ้าไม่กลัวตายหรือไง”

ผั๊วะ!!

เซียวฉงโหลวฟาดฝ่ามือไปที่เฉินเสวียน

ฟิ้ว !

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินก็ตามด้วยการฟันดาบใส่เฉินเสวียน

“

“ผู้อาวุโสใหญ่ ช่วยข้าด้วย......” เฉินเสวียนตื่นตกใจกลัวร้องขอความช่วยเหลือ แต่หลี่ชางชิงถอยห่างออกไปไกลแล้ว

พรึ่บ!

แก่นวิญญาณของเฉินเสวียนก็ถูกเซียวฉงโหลวทุบจนเป็นชิ้น ๆ และเศษร่างของเขาก็ถูกผู้อาวุโสทำลายไม่เหลือซาก

แม้ว่าเขาจะเป็นนักปราชญ์ที่แข็งแกร่ง แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับนักบุญราราถึงสองคน เขาไม่มีโอกาสต้านทานด้วยซ้ำ

“พรึ่บ!”

เซียวฉงโหลวก้าวไปยังสถานที่ที่เยี่ยชิวถูกทุบจนตาย เห็นวงแหวนอวกาศที่แตกหักหลายวงยังคงอยู่ในกองเลือด ยังมีเศษยาวิญญาณและยาอายุวัฒนะเหลืออยู่บางส่วน

“ข้าต้องการจับตัวเยี่ยฉังเซิงมาเพื่อจะถามเขาเกี่ยวกับมรดกจักรพรรดิมังกรอยู่ที่ไหน คิดไม่ถึงเลยว่าเฉินเสวียนจะฆ่าเยี่ยฉังเชิง ให้ตายเถอะ ” เชียวฉงโหลวคิดอยู่ในใจ

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินกัดฟันพูดว่า ： “โมโหนักที่ไม่ได้ล้างแค้นให้หลายชายด้วยมือของข้าเอง”

ในเวลานี้ เซียวฉงโหลวเงยหน้าขึ้น จ้องมองไปที่ผู้อาวุโสตระกูลเฉินแล้วพูดว่า ： “ยังจะสู้กันต่อไหม?”

“ไม่สู้แล้ว” ผู้อาวุโสตระกูลเฉินเปลี่ยนน้ำเสียงแล้วพูดว่า ： “อย่างไรก็ตาม ไม่ช้าก็เร็ว ระหว่างเจ้ากับข้าจะต้องมีการต่อสู้กันจนตายไปข้างหนึ่งอย่างแน่นอน”

เซียวฉงโหลวพูดว่า ： “วันฤกษ์ดีวันอื่นไม่สู้เป็นวันนี้เสียเลย ข้าว่าเรามาต่อสู้กันตอนนี้เลยดีกว่า！”

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินรู้ดีว่าในใจของเซียวฉงโหลวมีความคับแค้นใจอยู่ หากจะต่อสู้กันในวันนี้ เซียวฉงโหลวจะต้องต่อสู้สุดกำลังอย่างแน่นอน

เขาไม่มั่นใจว่าจะสามารถฆ่าเซียวฉงโหลวได้ ท้ายสุดอาจจะได้รับบาดเจ็บและแพ้ทั้งสองฝ่าย

นอกจากนี้ ตอนนี้เขายังมีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องไปจัดการ

เซียวฉงโหลวกล่าวว่า: "เฉินเสวียนถูกข้าและผู้อาวุโสตระกูลเฉินฆ่าตายไปแล้ว"

อู่จี๋เทียนจุนหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วถามว่า: "ตอนที่เฉินเสวียนฆ่าเยี่ยฉังเซิง เยี่ยฉังเซิงได้ต่อต้านหรือไม่?"

หลี่ชางชิงส่ายหัว ： “ไม่เลย”

เซียวฉงโหลวเยาะเย้ย: "แค่จุดสูงสุดของต้งเทียน จะเป็นคู่ต่อสู้ของนักปราชญ์ผู้แข็งแกร่งได้อย่างไร? ต้านทานแล้วจะมีประโยชน์อะไร"

“พี่เซียว พูดถูกต้องที่สุด” อู่จี๋เทียนจุนยิ้มแล้วพูดต่อ: “พี่เซียว ไม่ว่าสิ่งที่เยี่ยฉังเซิงพูดจะเป็นจริงหรือเท็จ ตอนนี้ทุกคนก็ตายไปหมดแล้ว อะไร ๆ ก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว”

“ข้าเสียใจอย่างสุดซึ้งต่อความโชคร้ายและการเสียชีวิตของยี่เฉิน ข้าขอแสดงความเสียใจกับเจ้าด้วย”

“คราวนี้ ห้าสำนักของพวกเราต้องสูญเสียเหล่าอัจฉริยะหนุ่มไปเป็นจำนวนมาก ต่อไป เราต้องร่วมมือกันด้วยความจริงใจ ในการจัดการนิกายดาบชิงอวิ๋น

“ข้ายังมีธุระอื่นต่อ ขอตัวก่อน”

อู่จี๋เทียนจุนพูดจบก็รีบจากไปทันที

“วิ่งเร็วขนาดนี้ เขาเป็นลิงหรือเปล่า?” เซียวฉงโหลวตะคอกอย่างเย็นชา จากนั้นเขาก็แหวกช่องว่างในอากาศ แล้วก็จากไป

“เฮ้อ ！” หลี่ชางชิงถอนหายใจยาวๆ แล้วก็จากไปเช่นกัน

……

หลังผ่านไปไม่นาน

อู่จี๋เทียนจุนไปแล้วก็กลับมาอีก

เขาปรากฎตัว ณ จุดที่ที่เยี่ยชิวถูกฟาดจนตาย เมื่อมองเลือดที่นองบนพื้นแล้วยิ้มเยาะที่มุมปากของเขา

“เยี่ยฉังเซิง เจ้าหลอกพวกเขาได้ แต่เจ้าหลอกผู้สูงส่งอย่างข้าไม่ได้หรอก”

“ในตัวเจ้ามีเทพศาสตรา แม้แต่จิตรับรู้ของข้าเจ้ายังทำลายได้ มีหรือจะต่อต้านนักปราชญ์ไม่ได้? ”

“ต่อหน้าเซียวฉงโหลวและผู้อาวุโสตระกูลเฉิน เจ้าสามารถใช้กลยุทธ์จักจั่นลอกคราบได้สำเร็จ ช่างน่าเหลือเชื่อจริง ๆ ”

”

“อย่างไรก็ถือเป็นเรื่องดี พวกเขาคิดว่าเจ้าตายไปแล้ว พวกเขาก็จะไม่มีวันรู้ความลับของเจ้าอีกต่อไป ”

“ข้าอยากรู้ว่าเจ้าหนีไปอยู่ที่ไหน?”

หลังจากอู่จี๋เทียนจุนพูดจบ เขาก็พนมมือมุทรา ในอากาศก็ปรากฎกระจกหยินหยางออกมาจากหว่างคิ้วของเขา