วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1986

ตายอย่างอเนจอนาถเช่นนี้ ยังว่าดีได้อีกเหรอ?

นักบราชญ์ดินแดนเทพฮวงกู่คนนั้น เส้นเลือดบนหน้าผากของเขากระตุก

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "หวังชงและคนอื่น ๆ เพิ่งจะเข้าไปที่สุสานมังกร ก็ถูกเฉินเทียนมิ่งและพรรคพวกของเขาไล่ล่าทันที"

“หลังจากนั้นเขาก็ได้เข้าร่วมการต่อสู้เพื่อชิงมรดกจักรพรรดิมังกร เขาถูกฉีเทียน เซียวยี่เฉิน และเฉินเทียนมิ่งทั้งสามคนรุมทุบตีเขาจนไม่เหลือแม้แต่กระดูก”

อะไรนะ?

ไม่เหลือกระดูกของคุณชายรองเลยเหรอ?

เมื่อนักปราชญ์ผู้แข็งแกร่งจากดินแดนเทพฮวงกู่ได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างแทบจะทะลุออกมา เขาจ้องมองเซียวฉงโหลวและผู้อาวุโสตระกูลเฉินด้วยสายตาเย็นชา

“เจ้าสำนักเซียว ผู้อาวุโสตระกูลเฉิน เรื่องที่คุณชายรองตาย ข้าจะให้ผู้อาวุโสมาคุยกับพวกเจ้าเอง”

หลังจากพูดจบ นักปราชญ์ผู้แข็งแกร่งแห่งดินแดนเทพฮวงกู่ก็แหวกช่องในอากาศ แล้วก็หายวับไปจากที่นี่

เพราะเขารู้ดีว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอาวุโสตระกูลเฉินและเซียวฉงโหลว หากเขาต้องการคำอธิบายจากพวกเขา ไม่แน่เขาอาจจะถูกฆ่าตายก็ได้

ตอนนี้ก็เหลือผู้อาวุโสตระกูลเฉิน พ่อบ้านอาวุโส เซียวฉงโหลว หลี่ชางชิง และ เฉินเสวียน

นักบุญราชาสองคน นักบุญใหญ่หนึ่งคน และนักปราชญ์ผู้แข็งแกร่งสองคน

“ทางที่ดีคิดหาวิธีให้พวกเขาต่อสู้กันจะดีที่สุด หากเป็นเช่นนั้น ข้าก็จะมีโอกาสหลบหนี เพียงแต่ไม่รู้ว่าต้าลี่หลบซ่อนอยู่ที่ไหน?”

เยี่ยชิวยังไม่รู้ว่าเจ้าวัวต้าลี้ถูกจับตัวไปแล้ว เขาคิดวางแผนอยู่ในใจเงียบๆ

เยี่ยฉังเซิง แม้ว่าลูกของข้าจะถูกฉีเทียนลอบทำร้าย แต่ท้ายสุดเขาก็ตายในกำมือเจ้า ฉะนั้นข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไว้แน่” เซียวฉงโหลวพูดอย่างเย็นชา

หลี่ชางชิงก็พูดตาม ： “ศิษย์ของข้าหลี่เจียนท้ายสุดก็ตายในกำมือของเจ้าเช่นกัน เยี่ยฉังเซิง เจ้าอย่าได้มีชีวิตอยู่ต่อเลย”

เยี่ยชิวตอบโต้กลับ ： “ใช่ ถึงแม้เซียวยี่เฉินและหลี่เจียน เขาทั้งสองคนตายในกำมือของข้า แต่ข้าก็บอกแล้วว่าข้าช่วยปลดปล่อยพวกเขาจากความเจ็บปวดทุกข์ทรมาน”

“พวกเจ้าไม่ขอบคุณไม่ว่า แต่ยังคิดที่จะฆ่าข้าอีก มันหมายความว่าอย่างไร ? ตอบแทนบุญคุณด้วยการล้างแค้นงั้นหรือ? ”

“ไม่คิดว่า พวกเจ้าที่เป็นผู้แข็งแกร่งที่สุดในตงฮวง แต่กลับไม่มีเหตุผลเช่นนี้”

เซียวฉงโหลวตะคอกเสียงดังพูดว่า ： “อย่ามาแสแสร้งต่อหน้าข้า อย่าคิดว่าข้าไม่รู้เจตนาในใจของเจ้านะ ไปตายเสียเถอะ !”

ป๊าด ！

เซียวฉงโหลวยื่นฝ่ามือฟาดไปที่เยี่ยชิว

“หยุดนะ！” ผู้อาวุโสตระกูลเฉินยกมือขึ้นและฟาดไปที่ฝ่ามือของเซียวฉงโหลวด้วยพลังดาบ

ทั้งสองฝ่ายปะทะกันเกิดเสียงดังสะเทือนไปทั่วปฐพี

“เซียวฉงโหลว ข้าบอกไว้ก่อนหน้านั้นแล้วว่าข้าจะฆ่าเยี่ยฉังเซิง ห้ามใครมาขัดขวางข้า ” ผู้อาวุโสตระกูลเฉินตะโกน

เซียวฉงโหลวพูดว่า : “ข้าไม่คิดจะะขวางเจ้า เจ้าไม่ใช่อยากจะฆ่าเขาหรอกหรือ ข้าจะช่วยเจ้าเอง”

“ไม่จำเป็น ข้าจะฆ่าเขาด้วยมือของข้าเอง” หลังจากผู้อาวุโสตระกูลเฉินพูดจบ ก็พุ่งไปที่เยี่ยชิว

“โครม ！”

เซียวฉงโหลวลงมืออีกครั้งเพื่อหยุดผู้อาวุโสเฉิน ในขณะที่ลงมือก็พูดไปด้วยว่า: "เยี่ยฉังเซิงฆ่าลูกชายของข้า ข้าจะฆ่าเขาด้วยมือของข้าเอง เพื่อล้างแค้นให้กับลูกชายของข้า"

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินพูดว่า : “เยี่ยฉังเซิงฆ่าหลานชายของข้า ข้าจะแก้แค้นให้เฉินเทียนมิ่ง”

แม้ว่าทั้งสองคนเอาแต่พูดว่าพวกเข้าจะฆ่าเขา แต่พวกเขาก็พยายามกันอีกฝ่ายไม่ให้ฆ่าเยี่ยชิว

เยี่ยชิวเข้าใจได้ทันทีว่าทั้งสองคนต่างมีแผนการของตัวเอง เรื่องที่ต้องการฆ่าเขามันคือเรื่องจริง แต่พวกเข้าต้องการรจับเขาให้ได้ก่อนที่จะฆ่าเขา

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินอยากจะจับตัวข้า หรือเขารู้ว่าในตัวข้ามีไฟพิเศษระดับจักรพรรดิ

“เซียวฉงโหลวอยากจะจับตัวข้า อาจเป็นเพราะเขาอยากรู้มรดกจักรพรรดิมังกรอยู่ที่ไหน”

“สู้เลย พวกเจ้าสู้กันให้ตายไปข้างเลย เช่นนี้ข้าจะได้มีโอกาสหลบหนีมากขึ้น”

โครมคราม——

ทันใดนั้น ฟ้าร้องดังสนั่นทั่วท้องฟ้า และฝนเลือดก็กระหน่ำตกลงมา

นิมิตนักปราชย์ โลกและสวรรค์ก็เศร้าโศก

นี่คือนิมิตที่เกิดขึ้นหลังจากการตายของอาวุโสสามของสำนักหยินหยาง และนักบุญผู้แข็งแกร่งจากดินแดนเทพฮุ่นตุ้น

บนท้องฟ้า

ก่อนที่ฝนเลือดจะเข้าใกล้กลุ่มนักปราชญ์ผู้แข็งแกร่ง มันก็ถูกพลังชี่อันทรงพลังกันออกไปอีกฝั่ง มีเพียงเยี่ยชิวเท่านั้นที่เปลียกชุ่มไปด้วยฝนเลือด

“เซียวฉงโหลว ข้าจะบอกให้ วันนี้ข้าจะฆ่าเยี่ยชิวให้ได้ ” ผู้อาวุโสตระกูลเฉินพูดด้วยเสียงเย็นชา

“ให้ตายเถอะ การต่อสู้ระหว่างนักบุญราชานั้นน่ากลัวเกินไป…… ไม่สิ!”

จู่ๆ เยี่ยชิวก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ถ้าหากว่าผู้อาวุโสตระกูลเฉินและเซียวฉงโหลวต่อสู้กันอย่างสุดกำลัง ค่ายกลสงคราบจักรพรรดิก็ต้องปรากฏออกมานานแล้ว แต่ในตอนนี้ ค่ายกลสงครามจักรพรรดิยังไม่เป็นปรากฎออกมาเลย

“ ข้าเข้าใจแล้ว สองคนนี้ยังไม่ได้แสดงพละกำลังที่แท้จริงของพวกเขาออกมา แค่ทั้งสองกำลังหยั่งเชิงกันอยู่”

เยี่ยชิวขมวดคิ้วเมื่อคิดถึงเรื่องนี้

เขาไม่ต้องการให้ผู้อาวุโสตระกูลเฉินและเซียวฉงโหลวหยั่งเชิงกันอยู่เช่นนี้ เขาหวังว่านักบุญราชาทั้งสองคนจะรีบลงมือ และรีบๆฆ่าคนใดคนหนึ่งตายเสียที

เยี่ยชิวตัดสินใจยั่วยุใส่ไฟ

“ผู้อาวุโสตระกูลเฉิน ดาบที่เจ้าเพิ่งโจมตีเมื่อสักครู่มันอ่อนเกินไปนะ และความเร็วดาบก็ช้าเกินไปมาก เจ้าไม่ได้กินข้าวหรือว่าเจ้าแก่กันแน่?”

“เจ้าสำนักเซียว ไม่ต้องหยั่งเชิงกันแล้ว รีบใช้พละกำลังแล้วฆ่าผู้อาวุโสตระกูลเฉินเสีย”

“……”

เยี่ยชิวไมหยุดพูดพล่าม

อันที่จริง เขามองไม่ออกวิถีการต่อสู้ของคนทั้งสองเลยด้วยซ้ำ และไม่รู้ว่าใครได้เปรียบเสียเปรียบ เขาแค่พูดไปเรื่อยเปื่อย

สิ่งที่เขาทำ ก็เพื่อต้องการให้นักบุญราชาทั้งสองคนนี้ต่อสู้ฟาดฟันกันให้ตายไปข้างเท่านั้น

“หุปปากเจ้าซะ !”

ทันใดนั้น ผู้อาวุโสตระกูลเฉินก็ฟันดาบของเขาลงมา เยี่ยชิวโดนกระแทกกระเด็นออกไปไกลกว่าหนึ่งหมื่นเมตร

โชคดีที่ผู้อาวุโสตระกูลเฉินไม่คิดที่จะฆ่าเขา ไม่เช่นั้นการโจมตีเมื่อครู่นี้หากโดนแก่นวิญญาณของเขา เยี่ยชิวจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

เป็นเรื่องบังเอิญเสียจริง หลังจากที่เยี่ยชิวโดนแทกกระเด็นออกไป เขาเผอิญล้มลงตรงหน้าเฉินเสวียนพอดี

เยี่ยชิวเห็นรอยยิ้มอันน่ากลัวบนใบหน้าของเฉินเสวียน ก็รู้สึกถึงความไม่ปกติทันที

“เจ้าหนู เจ้าเสร็จแน่”

เฉินเสวียนหันฝ่ามือของเขา ฟาดเยี่ยชิวลงไปกองกับพื้นแล้วทุบตีเขาจนตาย