วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2000

ผู้อาวุโสชิงอวิ๋น

เยี่ยชิวรู้สึกสับสนเล็กน้อย

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินชื่อนี้

เพียงแค่ได้ยินชื่อนี้ ก็เดาได้เลยว่าผู้อาวุโสชิงอวิ๋นคนนี้ต้องไม่ธรรมดา

เป็นดังที่คาดไว้

แค่ฟังจากจื่อหยางเทียนจุนพูดว่า : “ผู้อาวุโสชิงอวิ๋นคือผู้ก่อตั้งนิกายดาบชิงอวิ๋นของเรา เขาก่อตั้งนิกายดาบชิงอวิ๋นด้วยตัวของเขาเอง และได้วางรากฐานนิกายดาบชิงอวิ๋นเป็นนิกายที่ใหญ่ที่สุดในดินแดนตงฮวง”

“เขามีอายุกี่ปี และพลังยุทธ์ของเขาอยู่ขั้นไหน เรื่องเหล่านี้ไม่เคยถูกบันทึกไว้ในหนังสือโบราณของนิกายดาบชิงอวิ๋นเลย”

“แต่ว่า ดาบเทพที่อยู่ในมือข้าเล่มนี้ เขาเป็นคนหล่อมันขึ้นมาด้วยมือของเขาเอง”

“ครั้งหนึ่งเขาเคยถือดาบเล่มนี้สังหารเผ่าเทพผู้แข็งแกร่งมาแล้ว!”

อะไรนะ?

ผู้อาวุโสชิงอวิ๋นหล่อเทพศาสตราด้วยมือของเขาเองงั้นหรือ?

และยังเคยสังหารเผ่าเทพผู้แข็งแกร่งอีก?

นี่มัน .......

น่ากลัวเกินไป!

“ผู้อาวุโสชิงอวิ๋นอยู่ตัวคนเดียวไม่มีลูกหลาน แต่ว่าเขาก็ได้รับลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์ที่เยี่ยมยอดไว้หลายคน”

“เรื่องที่ผู้อาวุโสชิงอวิ๋นถึงแก่กรรมเมื่อไหร่ ก็ไม่มีใครรู้เช่นกัน มันคือความลับ และหนังสือโบราณนิกายดาบชิงอวิ๋นก็ไม่มีบันทึกไว้อีกเช่นกัน อีกนัยหนึ่งก็คือ ผู้อาวุโสชิงอวิ๋นมีตายแล้วหรือยังมีชีวิตอยู่ก็ยังคงเป็นปริศนา”

“ที่แน่ ๆ หลังจากที่ผู้อาวุโสชิงอวิ๋นก่อตั้งนิกายชิงอวิ๋วมานานหมื่นปี เขาก็ให้ลูกศิษย์ของเขาขึ้นมาเป็นผู้นำนิกายดาบชิงอวิ๋นแทนเขา นับตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีข่าวเกี่ยวกับเขาอีกเลย ราวกับว่าเขาได้หายตัวไปจากโลกนี้”

“อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ผู้อาวุโสชิงอวิ๋นจะหายตัวไป เขาก็ได้กำชับผู้นำรุ่นที่สองอยู่หลายเรื่อง”

“หนึ่งในนั้น ก็คือจะต้องช่วยปกป้องเทือกเขาคุนหลุนในโลกมนุษย์”

“ ดังนั้น ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผู้อาวุโสสูงสุดของนิกายดาบชิงอวิ๋นทุกรุ่น ล้วนมีภารกิจปกป้องเทือกเขาคุนหลุน

เยี่ยชิวรู้สึกสงสัยจึงถามว่า : “ท่านอาจารย์ ผู้อาวุโสสูงสุดของนิกายดาบชิงอวิ๋นแต่ละรุ่นล้วนแข็งแกร่งมากใช่ไหม”

“ท่านก็รู้ว่าโลกมนุษย์ถูกกฎแห่งสวรรค์และโลกควบคุมอยู่”

“แต่ว่า ท่านอยู่ที่โลกมนุษย์อย่างสงบสุขได้อย่างไร?”

จื่อหยางเทียนจุนชี้มาที่ตัวเขา แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม : "เจ้าเข้าใจไหม?"

เยี่ยชิวก็คิดได้ทันที

ร่างเต๋า!

จื่อหยางเทียนจุนยิ้มและกล่าวว่า: "ผู้อาวุโสสูงสุดของนิกายดาบชิงอวิ๋นล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งมาก ดังนั้นร่างที่แท้จริงจึงไม่สามารถมายังโลกมนุษย์ได้ ดังนั้นเราจึงทำได้เพียงใช้ร่างเต๋าไปที่นั่นเท่านั้น

“อีกอย่าง นอกจากนี้ยังจะต้องสะกดพลังยุทธ์ของร่างเต๋าเอาไว้ให้ต่ำกว่าขั้นราชาสูงสุด ด้วยวิธีนี้เท่านั้นถึงจะไม่ถูกกฎแห่งสวรรค์และโลกควบคุม”

เยี่ยชิวถามต่อ: “ดังนั้น ตอนนั้นที่ท่านออกจากโลกมนุษย์ไป ไม่ได้เป็นเพราะท่านไม่สามารถควบคุมพลังยุทธ์ของท่านได้ใช่ไหม?”

“ถูกต้อง พลังยุทธ์ของร่างเต๋าสามารถควบคุมไว้ได้ตลอด” จื่อหยางเทียนจุนพูดว่า : “ที่ข้าจากไปก็เพราะว่าภารกิจของข้าได้เสร็จสิ้นแล้ว”

ภารกิจ?

ความสงสัยของเยี่ยชิวก็ปรากฎที่ใบหน้าอีกครั้ง

จื่อหยางเทียนจุนมองเยี่ยชิวอย่างลึกซึ้งและกล่าวว่า "จริงๆ แล้ว ผู้อาวุโสสูงสุดที่คอยปกป้องภูเขาคุนหลุนมาหลายชั่วอายุคน ต่างรอคอยที่จะเจอพวกเจ้าพ่อลูกมาโดยตลอด และนี่ก็คือภารกิจของพวกเรา”

อะไรนะ?

เยี่ยชิวไม่อยากจะเชื่อ

จื่อหยางเทียนจุนอธิบายว่า : "ผู้อาวุโสสูงสุดที่คอยปกป้องภูเขาคุนหลุนรุ่นก่อน ๆ ต่างต้องแบกภารกิจนี้ไว้”

“ประการแรก เราไม่เพียงต้องคอยปกป้องเทือกเขาคุนหลุนเท่านั้น แต่ยังต้องปกป้องโลกมนุษย์ด้วย คอยรักษาความปลอดภัยของบ้านเมือง และป้องกันการรุกรานของศัตรู”

“ประการที่สอง ผู้อาวุโสกล่าวว่าจากนี้อีกไม่กี่ปี จะมีคนชื่อเยี่ยหวู่ซวงปรากฏตัวขึ้น ไม่ว่าผู้อาวุโสสูงสุดรุ่นไหนได้พบเจอเขา จะต้องรับเยี่ยหวู่ซวงเป็นศิษย์ของเขา”

“ประการที่สาม ตามหาเจ้าและมอบถุงเฉียนคุนให้กับเจ้า”

“ที่จริงแล้ว ตอนที่ข้าอยู่ในโลกมนุษย์ เดิมทีข้าอยากจะหาโอกาสบอกพวกเจ้าพ่อลูกเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ในเวลานั้นพลังยุทธ์ของพวกเจ้าอ่อนเกินไป ข้ากลัวว่าถ้าข้าบอกไปแล้วจะยิ่งทำให้พวกเจ้ากังวลมากกว่า ดังนั้งข้าเลยไม่พูด”

เยี่ยชิวขมวดคิ้วขึ้น

ตามหลักการแล้ว ผู้อาวุโสชิงอวิ๋นคนนั้นเป็นตาเฒ่าที่แปลกจริงๆ แล้วเขารู้ได้อย่างไรว่าอีกไม่กี่ปี ท่านพ่อข้าจะปรากฏตัวในโลกมนุษย์ และก็มีข้าด้วย?

แล้วยังจัดเตรียมคนไปปกป้องเทือกเขาคุนหลุนไว้ล่วงหน้า และรอพวกเขาสองพ่อลูก?

“แน่นอนข้ารู้” จื่อหยางเทียนจุนพูด ： “หวู่ซวงเป็นศิษย์น้องของข้า ทำไมข้าจะไม่รู้ล่ะ?”

เยี่ยชิวตื่นเต้น

เหตุผลหลัก ๆ ที่เขาเข้ามาสู่โลกแห่งการฝึกตนนั้น ก็เพื่อมาตามหาเยี่ยหวู่ซวง

แต่ว่า หลังจากเข้ามาสู่โลกแห่งการฝึกตนเป็นเวลานานแล้ว นอกจากได้ยินข่าวคราวเกี่ยวกับเยี่ยหวู่ซวงเพียงเล็กเท่านั้น นอกนั้นก็ไม่ได้ข้อมูลอื่นเพิ่มเลย

ตอนนี้จื่อหยางเทียนจุนดันมาบอกว่าเขารู้ว่าเยี่ยหวู่ซวงอยู่ที่ไหน แล้วเยี่ยชิวจะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร?

“ท่านอาจารย์ ท่านพ่อข้าอยู่ที่ไหน?” เยี่ยชิวถามต่อ

จื่อหยางเทียนจุนพูดออกมาเพียงสามพยางค์ : "โลกฝึกเซียน"

เยี่ยชิว : “ ? ? ? ”

ให้ตายเถอะ แบบนี้ก็ไม่ต่างกับไม่ได้พูดอะไรเลย

เยี่ยชิวยิ้มอย่างขมขื่น : "ท่านอาจารย์ ท่านอย่าล้อเล่นได้ไหม รีบบอกข้ามาเร็วว่าท่านพ่อข้าอยู่ที่ไหน? ตั้งแต่ที่ท่านพ่อเข้ามาสู่โลกแห่งการฝึกตน ข้าก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย ข้าคิดถึงเขามาก"

“ข้าก็คิดถึงเขาเช่นกัน” จื่อหยางเทียนจุนพูด : "แต่ว่า ข้ายังบอกที่อยู่ของหวู่ซวงไม่ได้ในตอนนี้"

เยี่ยชิวไม่เข้าใจ : "ทำไมล่ะ?"

จื่อหยางเทียนจุนตอบว่า : "ยังไม่ถึงเวลา"

ให้ตายเถอะ ข้าแค่อยากเจอท่านพ่อของข้า ยังต้องรอฤกษ์ยามงามดีอีกเหรอ?

เยี่ยชิวรู้สึกเซ็งเล็กน้อย

จื่อหยางเทียนจุนพูดว่า : " เยี่ยชิว ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากบอกเจ้า ที่ข้าทำเช่นนี้ ก็เพราะหวังดีต่อพวกเจ้าสองพ่อลูกนะ"

“ข้าได้ทำนายไว้ หวู่ซวงจะได้รับโอกาสแห่งโชคชะตา ถ้าหากเจ้าไปหาเขา เขาจะสูญเสียโอกาสแห่งโชคชะตานี้ไป”

เยี่ยชิวรู้ดีว่าจื่อหยางเทียนจุนไม่ได้โกหกเขา

คิดๆแล้ว

เยี่ยชิวพูดว่า ： “ท่านอาจารย์ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าขอถามท่านอีกข้อคำถาม สถานการณ์ปัจจุบันของท่านพ่อข้าเป็นอย่างไร?”

“เขาสบายดี” จื่อหยางเทียนจุนเปลี่ยนสำเนียงพูดใหม่ว่า ： “เขาไม่ตายง่ายๆหรอก！”