วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2002

แม้ว่าอมตะชางเหม่ยจะล้มลงจนหน้าตามอมแมมเต็มไปด้วยฝุ่น แต่เขาไม่โกรธเลยสักนิด ใบหน้ายังคงยิ้มแย้มเหมือนดอกไม้ที่กำลังผลิบาน

เขารู้ว่าเขาเลือกถูกแล้ว

จื่อหยางเทียนจุนไม่เพียงแต่ไม่ได้รังเกียจเขา แต่ยังทำให้ทั้งสองคนใกล้ชิดกันมากขึ้นอีกด้วย

เยี่ยชิวพูดว่า ： “ตาเฒ่า ท่านอาจารย์อยากจะดื่มเหล้า เจ้ารีบเอาเหล้าวิญญาณออกมาเร็วเข้า”

“ได้เลย ” อมตะชางเหม่ยรีบหยิบเหล้าวิญญาณออกมาจะวงแหวนอากาศ และพูดกับจื่อหยางเทียนจุนว่า ： “ผู้อาวุโส พูดตามตรงข้าก็เป็นเพียงปุถุชนทั่วไป ”

“ชีวิตข้ามีความชอบอยู่สามอย่าง ชอบเหล้า ชอบอาหาร ชอบหญิงสาว แต่เหล้าชั้นเลิศต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง！ ”

“ข้าจะดื่มเป็นเพื่อนท่าน ดีไหม?”

“ดีเลย” จื่อหยางเทียนจุนก็ชอบดื่มเหล้าเช่นกัน เมื่อเขาได้ฟังคำนี้ก็รีบตอบรับในทันที

เยี่ยชิวหยิบของว่าง มันฝรั่งทอด ถั่วปากอ้า เนื้อแดดเดียว และถั่วลิสงออกมาจากถุงเฉียนคุน.......

ทั้งสามคนนั่งลงที่พื้น ดื่มไปด้วยพูดคุยไปด้วย

หลังจากดื่มไปสามรอบ

อมตะชางเหม่ยก็พูดว่า： “ผู้อาวุโส มีคำหนึ่ง ไม่ทราบว่าข้าผู้น้อจะขอได้หรือไม่?”

จื่อหยางเทียนจุนยิ้มแล้วพูดว่า： “คนกันเอง พูดเถอะ ไม่เป็นไร”

อมตะชางเหม่ยพูดว่า： “ข้าคิดว่าท่านลงมือกับเฉินเป่ยโต่วยังโหดเหี้ยมไม่พอ ไม่สมควรปล่อยเข้าไป”

“ดังสุภาษิตที่ว่า ถ้าหญ้าถูกตัดโดยไม่ถอนราก มันก็จะงอกขึ้นมาอีกครั้งเมื่อลมฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านมา”

“เฉินเป่ยโต่วคนผู้นี้ไม่เพียงแต่มีพลังยุทธ์สูงส่งเท่านั้น แต่จิตใจยังอำมหิตชั่วร้ายอีกด้วย เจ้าเด็กเปรตนี่ฆ่าหลานชายของเขา และท่านก็ทำลายพลังยุทธ์แปดร้อยปีของเขา เขาจะต้องคับแค้นใจแน่ๆ”

“เขาจะไม่มีปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆแน่”

จื่อหยางเทียนจุนถามด้วยรอยยิ้ม： “ในความคิดเห็นของเจ้า เฉินเป่ยโต่วจะทำอะไรต่อจากนี้?”

อมตะชางเหม่ยโพล่งออกมา: "เขาจะทำอะไรได้อีก? เขาคงกำลังรอเวลา เวลาที่จะแก้แค้น"

จื่อหยางเทียนทุนพยักหน้า： “ข้าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน”

เออ?

อมตะชางเหม่ยตะลึงไปชั่วครู่： “ในเมื่อท่านรู้อยู่แล้ว ทำไมยังปล่อยเขาไป? นี่ไม่ใช่เป็นการปล่อยเสือเข้าป่าหรอกหรือ?”

เฮ้อ！

จื่อหยางเทียนจุนถอนหายใจยาว แล้วพูดว่า： “: "อย่างไรก็ตาม เฉินเป่ยโต่วก็เป็นผู้อาวุโสที่ยิ่งใหญ่ของนิกายดาบชิงอวิ๋นของเรา และเขาก็ได้ทำประโยชน์ต่อนิกายดาบชิงอวิ๋นไว้มากมาย ข้าที่จิตใจเมตตา ลงมือไม่ได้จริงๆ!””

ให้ตายเถอะ ใจมีเมตตาแต่ยังทำลายพลังยุทธ์แปดร้อยปีของคนอื่น?

อมตะชางเหม่ยพูดว่า： “ผู้อาวุโส ท่านเมตตาต่อเขา แต่เขาคงไม่ใจอ่อนกับพวกเราหรอก ข้ามั่นใจว่าคนผู้นี้จะต้องมองหาโอกาสเพื่อฆ่าเจ้าเด็กเปรตนี้อีกแน่นอน”

จื่อหยางเทียนจุนยิ้มและพูดว่า： “ตราบใดที่มีข้าคุ้มครองพวกเจ้าอยู่ เฉินเป่ยโต่วไม่กล้าแตะต้องพวกเจ้าในเวลานี้แน่”

อมตะชางเหม่ยก็ยังคงกังวลและพูดว่า： “ผู้อาวุโส ทำไมท่านไม่ตามไปฆ่าเฉินเป่ยโต่วซะ? ”

จื่อหยางเทียนจุนโบกมือ และพูดว่า ： “ช่างมันเถอะ ในเมื่อตัดสินใจจะไว้ชีวิตเขาแล้ว ก็ช่างมันเถอะ”

“แต่ว่า.........” อมตะชางเหม่ยยังอยากจะโน้มน้าวต่อ แต่ถูกเยี่ยชิวขัดขวางไว้

“ตาเฒ่า ไม่ได้ง่ายเลยที่เราหนีรอดออกมาได้ มาดื่มกันเถอะ!” เยี่ยชิวมองอมตะชางเหม่ย ส่งสัญญาณให้อมตะชางเหม่ยหยุดพูดถึงเรื่องนี้ซะ ”

ตอนนี้เขายิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่า การที่ผู้อาวุโสปล่อยผู้อาวุโสตระกูลเฉินไปนั้นคงไม่ใช่เพราะว่าผู้อาวุโสได้ทำประโยชน์ต่อนิกายดาบชิงอวิ๋นอะไรหรอก แต่เป็นเพราะว่าเขาตั้งใจให้เป็นเช่นนั้น

หากจื่อหยางเทียนจุนเป็นคนจิตใจเมตตาจริง ๆ เขาจะกลายเป็นผู้อาวุโสสูงสุดของนิกายดาบชิงอวิ๋นได้อย่างไร ?

คนที่สามารถมีชีวิตอยู่ได้นานเหมือนคนเหล่านี้ ล้วนแล้วแต่เป็นแก่คนเจ้าเล่ห์ทั้งนั้น

แม้ว่าเยี่ยชิวยังไม่รู้ว่าจื่อหยางเทียนจุนต้องการจะทำอะไร แต่เขาก็รู้ดีว่าท่านอาจารย์จะต้องมีแผ่นแล้วแน่นอน

และมัน.......

เป็นแผ่นการณ์ใหญ่！

อมตะชางเหม่ยต้องระงับความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ และดื่มเหล้าต่อกับจื่นหยางเทียนจุน

ดื่มไป ๆ

อมตะชางเหม่ยและจื่อหยางเทียนจุนก็เล่นเกมส์ต่าง ๆ เช่น เป่ายิ้งฉุบ ผึ้งน้อยสองตัว และเกมส์อื่นๆ

ถ้าไม่มาเห็นด้วยตาของตัวเอง ใครจะไปเชื่อว่าผู้อาวุโสสูงสุดของนิกายดาบชิงอวิ๋นจะมาเล่นเกมง่ายๆ และปัญญาอ่อนเช่นนี้

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม

อมตะชางเหม่ยเห็นว่าบรรยากาศกำลังไปได้ดีจึงยิ้มและพูดว่า: "ผู้อาวุโส ข้ากับเจ้าเด็กเปรตคนนี้เป็นพี่น้องกัน เคยเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมาด้วยหลายครั้ง มีสุขร่วมทสุขมีทุกข์ร่วมทุกข์ ฉะนั้น ข้าเรียกท่านว่าท่านอาจารย์เหมือนกับเขาได้ไหม?”

ไม่ต้องพูดถึงนิกายดาบชิงอวิ๋นเลย แม้แต่ทั่วแคว้นตงฮวงก็มีอาวุธจักรพรรดิเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้น

“โอ้ สหายอมตะชางเหม่ย......”

ทันทีที่จื่อหยางเทียนจุนจะเปิดปากพูด อมตะชางเหม่ยก็ขัดจังหวะเขา

“ผู้อาวุโส ข้าเป็นรุ่นน้องท่าน ท่านเรียกข้าว่าเสี่ยวเหม่ยหรือชางเหม่ยก็ได้” อมตะชางเหม่ยพูดประจบสอพลอ ดูถ่อมตัวมาก

“เสี่ยวเหม่ยมันฟังดูแปลกๆ เรียกเจ้าว่าชางเหม่ยก็แล้วกัน!” จื่อหยางเทียนทุนกล่าวว่า “น่าเสียดายที่คราวนี้ข้ารีบออกมาเลยไม่ได้นำอาวุธจักรพรรดิติดตัวมาด้วย”

อมตะชางเหม่ยก็ไม่ได้คาดหวังว่าจื่อหยางเทียนจุนจะให้อาวุธจักรพรรดิแก่เขา เขาพูดว่า: “ผู้อาวุโส อาวุธศักดิ์สิทธิ์ก็ได้”

จื่อหยางเทียนจุนส่ายหัว: “อาวุธศักดิ์สิทธิ์ข้าก็ไม่ได้เอามา”

“ถ้างั้นยาวิญญาณระดับนักบุญล่ะ?”

“ก็ไม่มี”

อะไรกันนี่ เขาคงไม่ใช้ตาแก่ตระหนี่ขี้เหนียวหรอกใช่ไม่?

ถ้าเป็นเช่นนั้น ที่ก้มหัวกราบไปสามครั้งมิเสียเปล่าหรอกหรือ?

อมตะชางเหม่ยในใจรู้สึกหดหู่เล็กน้อย

ในขณะที่จื่อหยางเทียนจุนเปลี่ยนเสียงของเขาและพูดว่า: “คราวนี้ข้ารีบมาเลยไม่ได้พกสิ่งของล้ำค่าใดๆติดตัวมาด้วยเลย แม้ว่าข้าจะไม่มีอาวุธศักดิ์สิทธิ์และอาวุธจักรพรรดิ แต่ว่าข้ามีเทพศาสตรา เจ้าอยากได้ไหม?”

หลังจากพูดอย่างนั้น จื่อหยางเทียนจุนก็ยื่นดาบเทพให้ต่อหน้าอมตะชางเหม่ย

ดวงตาเล็กๆ ของอมตะชางเหม่ยก็เปล่งประกายเจิดจ้าในทันที เขามองไปที่ดาบเทพและกลืนน้ำลายของเขา

“ผู้อาวุโส ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?” อมตะชางเหม่ยรีบถาม

“ล้อเล่นรึ? ข้าไม่มีนิสัยเช่นนั้น” จื่อหยางเทียนจุนถามเขา: “เจ้าจะเอาหรือไม่เอา?”

“เอาเอาเอา !” อมตะชางเหม่ยรู้สึกตื่นเต้นและคว้าดาบเทพมา

แต่แล้ว ก่อนที่หลังมือของเขาจะสัมผัสด้ามของดาบ เขาก็ถูกจื่อหยางเทียนจุนโจมตีเข้าที่ช่องท้อง และเขากระเด็นออกไป

“ข้าล้อเล่น เจ้ายังเชื่ออีกรึ? เจ้าโง่！”