วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2036

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินพาหล่าวเจ่อห้อม้ามาด้วยความเร็ว

เมื่อถึงเวลา เดิมทีที่ศิษย์แห่งนิกายดาบแห่งชิงอวิ๋นที่ตกใจอยู่ พวกเขาแต่ละคนกรีดร้องอย่างตื่นเต้นราวกับเสพยามา

“ผู้อาวุโสใหญ่มาแล้วว!”

“นอกจากผู้อาวุโสใหญ่แล้ว ยังมีผู้อาวุโสอีกแปดท่าน”

“ผู้อาวุโสใหญ่คือผู้แข็งแกร่งคนแรกแห่งนิกายดาบชิงอวิ๋น เผ่าปีศาจนั่นต้องตายแน่”

“เดิมทีไม่ต้องให้ผู้อาวุโสใหญ่ลงมือก็ได้ ผู้อาวุโสท่านอื่นล้วนแล้วแต่เป็นผู้แข็งแกร่งแห่งปราชญ์ทั้งนั้น หากว่าพวกเขาร่วมมือกันจะต้องฆ่าเผ่าปีศาจนั่นตายได่แน่”

“......”

เมื่อเยี่ยชิวได้ยินเข้ากับเสียงนี้ ก็แปลกใจนิดหน่อย ด้านหนังของผู้อาวุโสตระกูลเฉินล้วนแล้วแต่เป็นผู้อาวุโสจากนิกายชิงอวิ๋นทั้งนั้นหรือ?

แต่เหตุใดพวกเขาจึงสวมผ้ากระสอบไว้ทุกข์?

“มีเหตุผล ผู้อาวุโสทั้งแปดคนจ่ายส่วยให้เฉินเทียนมิ่งจริงๆ ดูเหมือนว่าพ่อตาของฉันจะถูกเพิกเฉยโดยสิ้นเชิง!”

ก่อนที่เยี่ยชิวจะได้ยินหยุนซีพูด นิกายกายดาบชิงอวิ๋นมีผู้อาวุโสอยู่ทั้งหทดสิบห้าท่าน ซึ่งนอกจากผู้อาวุโสใหญ่ ผู้อาวุโสตระกูลเฉิน ที่เป็นปราชญ์ขอบเขตราชาแล้ว นอกนั้นผู้อาวุโสทั้งเก้าท่านที่เหลือล้วนแล้วแต่เอยู่ในขอบเขตของปราชญ์ ทั้งยังมีจิ่วเจี้ยนเซียนอีก พวกเขาทั้งห้าล้วนแล้วแต่เป็นสุดยอดขั้นทงเสิน

ฉินเจี้ยนเซียนตายแล้ว จึงกล่าวได้ว่านิกายดาบชิงอวิ๋นตอนนี้มีผู้อาวุโสทั้งหมดสิบสี่ท่าน

เมื่อเยี่ยชิวมองเห็นเงาตรงหน้าแล้ว ก็เข้าในได้ในเวลาต่อมา ว่านอกจากพวกของจิ่วเจี้ยนเซียนทั้งสี่คนแล้ว ผู้อาวุโสท่านอื่นล้วนแล้วแต่เป็นสุนัขติดตามของผู้อาวุโสเฉินทั้งนั้น

“ไม่แปลกใจที่พ่อตาของข้าจะกล้ำกลืนความโกรธเอาไว้ จนทนไม่ไหว จนเกือบจะหัวเดียวกระเทียมลีบ”

ในฐานะหัวหน้าฝ่ายใหญ่อันดับหนึ่งของตงฮวงปราชญ์ภายใต้กำมือของผู้อาวุโส ไม่มีใครฟังเขาเลย มันช่างน่าสังเวชเสียจริง

“เป็นหัวหน้าสำนักมาก็นาน ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย!”

เมื่อเยี่ยชิวคิดถึงจุดนี้ แสงเย็นวาบในดวงตาของเขา แล้วแอบกล่าวขึ้นมาว่า "พ่อตา ในเมื่อข้ามาแล้ว แล้วสถานการณ์ของเจ้านี้ก็จะเปลี่ยนไปในไม่ช้า"

........

เหล่าศิษย์ของนิกายชิงอวิ๋น หลังจากเรียกสักพักแล้วก็พ่นคำด่าทอใสเจ้าวัวต้าลี่

“เผ่าปีศาจชั่วช้า กล้าดีอย่างไรมาพาลต่อนิกายดาบชิงอวิ๋นของพวกข้า เจ้าตายแน่”

“ไม่ใช่ว่าเจ้ากำเริบมากนักหรือ? หวังว่าพวกเจ้าจะยังอวดดีต่อไปได้อีก!”

“ไม่ใช่ว่าข้าไม่ได้เฝ้ามองเจ้าอยู่ แต่เพียงแต่นิ้วเดียวของผู้อาวุโสใหญ่ก็สามารกำจัดเจ้าจนตายได้แล้ว”

“อีกทั้งยังมีผู้อาวุโสทั้งแปด ที่พวกเขาร่วมมือกันอยู่ จึงสามารถฉีกเจ้าออกเป็นแปดชิ้นได้อย่างแน่นอน”

“........”

ท่ามกลางอากาศ

เจ้าวัวต้าลี่ราวกัยว่าไม่ได้ยินเสียงด่าทอเหล่านั้นเลย เขาจ้องมองไปยังผู้อาวุโสตระกูลเฉินอย่างหมายปองชีวิต ด้วยสายตาคู่แดงก่ำ

ดังคำกล่าวที่ว่า เมือศัตรูมาพบกัน จึงโกรธจนออกนอกหน้า

ชั่วครู่ที่เจ้าวัวต้าลี่ได้พบกับผู้อาวุโสเฉินนั้น ออร่าอาฆาตพลุ่งพล่านอยู่ในใจ เกลียดผู้อาวุโสเฉินเสียจนอยากจะตัดออกเป็นชิ้น ๆ

เนื่องจากตอนที่อยู่ด้านนอกของสุสานมังกรนั้น ผู้อาวุโสเฉินก็ไม่ได้เหลือไว้แม้แต่หัวเขาเท่านั้น ทั้งยังทำให้เขาอับอาบขายขี้หน้าอีกด้วย เจ้าวัวต้าหลีจดจำไว้หมดแล้ว

ในตอนนั้นเขาสาบานไว้ว่า ต่อจากนี้หากว่ามีโอกาส จะต้องหาผู้อาวุโสเฉินให้พบและทำการแก้แค้นให้ได้

คาดไม่ถึงเลยว่า จะได้พบเร็วเช่นนี้

สำหับผู้ที่อยู่ด้านหลังผู้อาวุโสเฉินนั้น เหล่าเจ่อทั้งเป็นที่สวมผ้ากระสอบนั้น ล้วนแล้วแต่ถูกเจ้าวัวต้าลี่เพิกเฉยโดยสิ้นเชิง

เขาสัมผัสได้ถึงพลังอำนาจจากหล่าวเจ่อทั้งแปดคนนั้น ซึ่งหล่าวเจ่อทั้งแปดคนนั้น ล้วนแล้วแต่เป็นเพียงแค่ปราชญ์ธรรมดา

ปราชญ์ธรรมดาทั้งแปดท่าน เจ้าวัวต้าลี่จึงไม่ได้เอามาอยู่ในสายตา หากว่าสู้อย่างสุดกำลัง เขามั่นใจว่าสามารถฆ่าพวกมันได้มากกว่าครึ่ง

“เกือบจะลืมไปแล้วว่า เจ้าคนนั้นพิการจากการฝึกตนมาแล้วแปดร้อยปี ในตอนนี้อยู่ที่ขอบเขตนักบัญใหญ่เสียแล้ว”

“หากว่าข้าลงมืออย่างเต็มกำลัง แม้ว่าจะฆ่าเขาตายไม่ได้ แต่ก็ทำให้เขาบาดเจ็บสาหัสได้ “

เมื่อเจ้าวัวต้าลี่คิดถึงตรงนี้แล้ว ก็มีความสุขใจขึ้นมานิดหน่อย ก่อนจะกำกำปั้นไว้แน่น แต่ในไม่ช้า เหตุผลก็เอาชนะความเกลียดชังได้

“ข้าในตอนนี้ยังไปล้างแค้นเขาไม่ได้ ข้ายังต้องเก็บพลังไว้ก่อน เพื่อปกป้องท่านอาจารย์”

“การแกแค้นของสุภาพชน จะสิบปีก็ยังไม่สาย การแก้แค้นของข้าเจ้าวัวต้าลี่ จะร้อยปีก็ไม่สาย”

“คุณกำลังพูดว่าข้าแก่และเลอะเลือนหรือ?” ผู้อาวุโสตระกูลเฉินชี้ไปเยี่ยฉังเซิงและถามผู้อาวุโสทั้งสิบ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเขาคือใคร?”

“นามของเขาคือเยี่ยฉังเซิง เทพธิดาหยุนซีสนใจเขาเป็นพิเศษ”

“เปลี่ยนวาจา เขาคือเขยของหัวหน้าสำนัก”

“เผ่าปีศาจนั้นก็คือสหายของเขา”

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินเปล่งคำนี้ออกมา ผู้ชมทั้งหมดตกใจอีกครั้ง

โดยเฉพาะเหล่าศิษย์ผู้ชายวัยเยาว์เหล่านั้น ทุกคนจ้องมองไปที่เยี่ยชิว ที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

หากว่าสายตาสามารถฆ่าคนได้ งั้นเยี่ยชิวก็คงถูกพวกมันสับเป็นชิ้น ๆ

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินตำหนิผู้อาวุโสทั้งสิบ "หากไม่ได้รับอนุญาตจากหัวหน้านิกาย เจ้าคิดว่าพวกเขาจะมาที่นี่หรือไม่? แล้วกล้าต่อสู้กับเจ้าอย่างไร้ยางอายหรือไม่?"

“สิ่งที่ไร้ประโยชน์ พอเจอเรื่องก็ไม่คิดดี ๆ รู้เพียงแค่ว่าจะลงมือเท่านั้น สมองหมู”

ตามด้วย

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินมองไปที่เยี่ยชิว แล้วพูดว่า "เยี่ยฉังเซิง ข้าขอเตือนเจ้าไว้ ว่านี่คืออาณาเขตของนิกายดาบชิงอวิ๋น เจ้าควรทำตัวให้ต่ำไว้ดีกว่า"

“แม้ว่าหัวหน้านิกายและเทพธิดาจะปกป้องเจ้า แต่โปรดสงบสติอารมณ์สักหน่อย อย่าสร้างปัญหาที่นี่”

“ หากว่าเจ้ายังคงเย่อหยิ่งเกินไป แม้ว่าข้าและผู้อาวุโสจะไม่ได้เถียงกับเจ้า เกรงว่าพวกข้าเหล่าศิษย์เยาว์วัยแห่งนิกายดาบชิงอวิ๋นก็จะไม่ปล่อยเจ้าไป”

“ท้ายที่สุดแล้ว เหล่าศิษย์เยาว์วัยแห่งนิกายดาบชิงอวิ๋นล้วนเป็นชายหนุ่มผู้หลงใหลและมีความยุติธรรมในใจ”

"หวังว่าเจ้าจะดูแลตัวเองให้ดี"

"ไปกันเถอะ!"

เมื่อผู้อาวุโสตระกูลเฉินพูดจบ ก็หันตัวแล้วเดินจากไป จากนั้น ก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมาจากฝูงชน

“ผู้อาวุโสใหญ่ โปรดอย่างเพิ่งไป!”