วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2037

ผู้ที่เรียกผู้อาวุโสตระกูลเฉินไว้ให้อยู่ก่อนคือศิษย์ผูเยาว์ท่านหนึ่ง

เมื่อผู้อาวุโสตระกูลเฉินได้ยินเข้ากัยเสียงนั้นแล้ว จึงเผยรอยยิ้มอันชั่วร้ายออกมาที่มุมปาก จากนั้นก็หมุนตัวหันหลังกลับมา มองดูศิษย์เยาว์วัยอย่างจริงจัง ก่อนจะเอ่ยถามว่า “เจ้ามีเรื่องอะไร?”

ศิษย์เยาว์วัยโค้งคำนับต่อผู้อาวุโสตระกูลเฉิน จากนั้นกล่าวว่า “ผู้อาวุโสใหญ่ ทุกคนจากเผ่าปีศาจจะฆ่าเขา ทั้งยังจะเชิญชวนให้ผู้อาวุโสใหญ่ลงมือ ฆ่าเผ่าปีศาจ”

มีการริเริ่มจากศิษย์เยาว์วัยผู้นี่แล้ว เหล่าศิษย์อีกนับหมื่นคนก็พูดพร้อมกันว่า “ผู้อาวุโสใหญ่ลงมือ สังหารเหล่าเผ่าปีศาจ”

ด้วยสถานการ์อันน่าประหลาดใจ

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินกล่าวว่า “ แม้ว่าเผ่าปีศาจจะทำสิ่งชั่วร้ายมากมาย แต่เผ่าปีศาจผู้นี้ก็เป็นสหายของหัวหน้าสำนัก ข้าจะฆ่าสหายของหัวหน้าสำนักได้อย่างไร?”

“หากว่าเจ้ารับปากกับพวกข้า ว่าจะฆ่าเผ่าปีศาจนั่น นั่นจะไม่เป็นการไม่ไว้หน้าหัวหน้าสำนักหรือ?”

ศิษย์เยาว์วัยผู้นั้นเอ่ยขึ้นก่อนหน้านั้นพูดว่า “ผู้อาวุโสใหญ่ โปรดอนุญาตให้ข้ากล่าวอะไรที่ไม่สุภาพนะขอรับ ศิษย์อยากจะถามว่า สุดท้ายแล้วการโจมตีเผ่าปีศาจนั้นสำคัญ หรือหน้าตาของหัวหน้าสำนักสำคัญกว่า?”

“อวดดี!” ผู้อาวุโสตระกูลเฉินกล่าว “กล้าดีอย่างไรมาสบประมาทหัวหน้าสำนักอย่างนี้ เจ้าอยากตายหรือ?”

ใครจะรู้ ว่าศิษย์เยาว์วัยผู้นั้นเสียวซ่าอยู่ในคอทั้งกล่าวว่า “หากว่าสามารถฆ่าเผ่าปีศาจนั่นได้ ศิษย์ก็จะตายอย่างไม่เสียใจ”

“ผู้อาวุโสใหญ่ ท่านรู้หรือไม่ ว่าเผ่ามนุษย์กับเผ่าปีศาจไม่ลงรอยกันตั้งแต่ไหนแต่ไรมา หากว่าไม่ฆ่าเผ่าปีศาจนั่น เผ่ามนุษย์คนอื่น ๆ จะคิดว่าเราเป็นพันธมิตรกับเผ่าพันธุ์ปีศาจ”

“เมื่อถึงเวลา พวกเรานิกายดาบชิงอวิ๋นจะถือเป็นผู้ทรยศต่อเผ่ามนุษย์ได้”

“ศิษย์พี่ทั้งหลาย ท่านอยากจะเป็นผู้ทรยศต่อเผ่ามนุษย์และถูกตามฆ่าเหมือนหนูเฒ่าหรือ?”

ต้องบอกว่า คำพูดของศิษย์เยาว์วัยผู้นั้นทำให้โกรธมาก ทันทีที่เขาพูดคำเหล่านี้ออกมา ผู้ชมทั้งหมดก็ส่งเสียงคำรามพร้อมกัน

“ไม่อยาก!”

ศิษย์เยาว์วัยผู้นั้นโค้งคำนับต่อผู้อาวุโสตระกูลเฉินอีกครั้งและพูดว่า "ผู้อาวุโสใหญ่ อย่างที่ท่านเห็น พวกเราไม่มีใครอยากเป็นผู้ทรยศต่อเผ่ามนุษย์ อย่างนั้นโปรดดำเนินการและสังหารเผ่าปีศาจนั่น"

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินดูเขินพูดอย่างลำบากใจว่า "ตอนนี้ข้าผู้อาวุโสได้ทำให้มันชัดเจนมากแล้ว เผ่าปีศาจนี้เป็นสหายของหัวหน้าสำนัก ไม่อาจถูกฆ่าได้ ... "

“ข้าไม่เชื่อ” ศิษย์เยาว์วัยผู้นั้นกล่าว “หัวหน้าสำนักผู้นั้น จะเป็นสหายกับเผ่าปีศาจได้อย่างไร?”

“โลกแห่งการฝึกตนเป็นเซียนใครต่างก็รู้ว่า ใครที่ต้องการกลายเป็นสหายกับเผ่าปีศาจ ผู้นั้นเป็นการทรยศต่อเผ่ามนุษย์”

“หัวหน้าสำนักไม่ได้ทรยศต่อเผ่ามนุษย์แน่นอน”

“ผู้อาวุโสใหญ่ ขอความกรุณาให้ท่านฆ่าเผ่าปีศาจนั่นที หากหัวหน้าสำนักผถูกตำหนิจริง ๆ ศิษย์ทุกคนก็เต็มใจที่จะรับผิดแทนท่าน”

เมื่อพูดจบศิษย์เยาว์วัยผู้นั้นก็คุกเข่าลงที่พื้น

หลังจากนั้นทันที ศิษย์แห่งนิกายดาบชิงอวิ๋นหลายหมื่นคนคุกเข่าลงและพูดพร้อมกัน "ผู้อาวุโสใหญ่ได้โปรดสังหารเผ่าปีศาจ!"

เฮ้อ!

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินถอนหายใจเฮือกหนึ่ง เขาพูดอย่างหน้าซื่อใจคด "เหตุใดเจ้าต้องทำให้ข้าลำบากใจด้วย?"

“หากว่าข้าฆ่าเผ่าปีศาจนั้นแล้ว อย่างนั้นจะไม่ถือว่าเป็นการต่อต้านหัวหน้าสำนักอย่างขัดเจนหรือ?”

“ข้าเคารพต่อหัวหน้าสำนัก และจะไม่ทำอะไรเพื่อทำให้หัวหน้าสำนักไม่พอใจ”

“ทุกท่าน ลุกขึ้นได้แล้ว!”

อย่างไรก็ตาม ศิษย์ในเหตุการณ์ ไม่มีใครยืนขึ้นเลย

“ผู้อาวุโสใหญ่ หากว่าท่านไม่รับปาก อย่างนั้นพวกข้าก็จะไม่ลุก”

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินหันหลังกลับ มองดูผู้อาวุโสทั้งแปดที่อยู่ข้างหลัง ก่อนจะพูดว่า "พวกเจ้าดูสิ ลูกตัวน้อยเหล่านี้มีปีกที่แข็งก่อนที่มันจะโตขึ้น นี่ไม่ได้ขอให้ข้าทำอะไร พวกมันกำลังคุกคามข้าอย่างชัดเจน"

“พวกท่านว่า ข้าควรทำอย่างไร?”

เมื่อพูดจบ ผู้อาวุโสตระกูลเฉินก็แอบขยิบตา

ผู้อาวุโสเดินออกมา แล้วพูดกับศิษย์แห่งนิกายดาบชิงอวิ๋นว่า “หากในเวลาปกติ แล้วเห็นเผ่าปีศาจ ไม่ต้องของร้องพวกท่านเลย อาวุโสจะลงมือด้วยตัวเอง”

“หากแต่ว่าเผ่าปีศาจในวันนี้ไม่เหมือนกัน เขาคือสหายของหัวหน้าสำนัก”

“ในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชา เราจะฆ่าสหายของหัวหน้าสำนักได้อย่างไร?”

"พวกเจ้าทำเยอะไปแล้ว จะไม่เป็นการทำให้ผู้อาวุโสใหญ่ลำบากใจหรือ?”

ศิษย์ผู้นั้นกล่าว "แม้ว่าเผ่าปีศาจนั่นจะเป็นสหายของหัวหน้าสำนักจริง ต้องใช้วิธีบางอย่างเพื่อหลอกลวงหัวหน้าสำนักแน่ ถ้าหัวหน้าสำนักรู้ความจริง จะฆ่าเขาตามธรรมชาติ"

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินกล่าวว่า "ไม่ว่าหัวหน้าสำนักจะรู้ความจริงหรือไม่ก็ตาม นั่นก็เป็นเรื่องของหัวหน้าสำนัก เหตุใดเจ้ายังกล้าถามเกี่ยวกับกิจของหัวหน้านิกายอีก?”

“เหตุใดจึงไม่กล้า” ศิษย์เยาว์วัยผู้นั้นกล่าว “พวกข้านักพรต ตั้งแต่ยังเล็ก มีหน้าที่สังหารปีศาจแล้ว”

“จะดีที่สุดถ้าหัวหน้าสำนักไม่รู้ความจริง ถ้าเขารู้ความจริง เขาจะต้องอธิบายเรื่องนี้แก่เรา”

“เผ่าปีศาจไม่ถูกทำลาย เผ่าพันธุ์มนุษย์ก็จะไม่สงบสุข”

ศิษย์นับหมื่นตะโกนพร้อมกัน

“เผ่าปีศาจไม่ถูกทำลาย เผ่าพันธุ์มนุษย์ก็จะไม่สงบสุข...”

“เผ่าปีศาจกระทำขำเราเมียและลูกสาวของเจ้าหรือ?”

"ข้ายังไม่ได้ออกเรือน"

เฮ้อ!

ผู้ชมทั้งหมดระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

อมตะชางเหม่ยกล่าว "ในเมื่อเผ่าปีศาจไม่ได้ฆ่าพ่อแม่เจ้า แทงเมียและลูกสาวของเจ้า ขุดหลุมศพบรรพบุรุษของเจ้า แล้วเหตุใดถึงบอกว่าเจ้ามีความแค้นต่อเผ่าปีศาจล่ะ?"

“เหตุใดเจ้าถึงพูดปด?”

“เหตุใดเจ้าจึงอยากยุยงให้ทุกคนให้เกลียดชังเผ่าปีศาจ?”

“สวรรค์มีคุณธรรมแห่งชีวิตที่ดี เนื่องจากสิ่งมีชีวิตทุกชนิดเกิดมา หมายความว่าสิ่งมีชีวิตทุกชนิดมีความหมายของการดำรงอยู่ของตนเอง”

“เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้าเกลียดเผ่าปีศาจ เพียงเพราะทุกคนในเผ่าปีศาจต้องการฆ่าพวกเขา?”

อมตะชางเหม่ยก่นเสียง "ไร้สาระ!"

“ในฐานะศิษย์ที่ซื่อสัตย์ของนิกายที่มีชื่อเสียง เจ้าเกลียดเผ่าปีศาจเพียงเพราะคำเดียว นี่คือความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ที่ศิษย์ของนิกายที่มีชื่อเสียงควรมีหรือไม่?”

“เจ้าในฐานะผู้เยาว์วัยเลือดร้อน เจ้าเกลียดเผ่าปีศาจอย่างไม่เลือกหน้า เจ้าไม่มีความสามารถในการแยกแยะสิ่งถูกจากสิ่งผิดหรือ?”

“ในฐานะศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋น หากเจ้ายุยงให้ศิษย์ของนิกายอื่นเกลียดกลุ่มปีศาจ เจ้าไม่กลัวที่จะทำให้เกิดสงครามระหว่างนิกายดาบชิงอวิ๋น และเผ่าปีศาจหรือ?”

“เมื่อสงครามเริ่มต้นขึ้น ศพนับล้านจะถูกจัดวาง แม่น้ำเลือดจะไหล กี่ชีวิตจะสูญเสีย และสหายของเจ้าจะตายด้วยความโชคร้ายกี่คน เจ้าเคยคิดเรื่องนี้บ้างหรือไม่?”

สายตาของศิษย์เยาว์วัยตื่นตระหนก เขาชี้ไปที่อมตะชางเหม่ยแล้วพูดว่า "เจ้า——"

"เจ้าอะไร!" อมตะชางเหม่ยพูดอย่างก้าวร้าว "ในฐานะศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋น แต่เจ้าไม่คิดถึงนิกายนี้ นี่ถือเป็นความไม่ซื่อสัตย์!"

“การยุยงเหล่าศิษย์สหายอย่างมุ่งร้ายให้เกลียดชังเผ่าปีศาจ โดยไม่คำนึงถึงชีวิตและความตายของเหล่าศิษย์สหาย นี่ไม่ใช่ความยุติธรรม!”

“ถึงแม้เจ้าจะกระตือรือร้น แต่เจ้าไม่เคยคิดถึงพ่อแม่เลย จะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาหากเจ้าตายไป นี่ถือเป็นการไม่กตัญญูอย่างยิ่ง”

“คนนอกใจ ไม่ยุติธรรม และไม่กตัญญู จะมีศักดิ์ศรีอยู่ในโลกนี้ได้อย่างไร”

พึ้ฟ!

ขณะที่อมตะชางเหม่ยพูดจบ ศิษย์เยาว์วัยก็พ่นลูกศรเลือดออกจากปากของเขา และล้มลงกับพื้นหมดสติในจุดนั้นทันที