วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2114

ฉากนั้นเงียบและสงบ

ภายนอกค่ายกลสงครามจักรพรรดิ ศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นกลั้นหายใจ ทุกสายตาจับจ้องไปที่ภายในค่ายกลโดยไม่กระพริบตา

ในดวงตาของพวกเขามีทั้งความคาดหวังและความกังวล

พวกเขาหวังว่าจื่อหยางเทียนซุนจะจัดการกับนักบุญฮุ่นตุ้นได้เช่นเดียวกับที่เขาเคยทำมาก่อน

แต่พวกเขายังกังวลว่า หากนักบุญฮุ่นตุ้นปะทุขึ้น จื่อหยางเทียนซุนอาจต้านทานไม่ได้ ท้ายที่สุด นักบุญฮุ่นตุ้นเพิ่งพูดถึงว่าเธอประมาทเมื่อครั้งที่ถูกผลักกลับไปก่อนหน้านี้

เยี่ยชิวรู้สึกชัดเจนว่า หยุนซีจับมือเล็กๆ ของเขาไว้และตอนนี้มีเหงื่อออกที่ฝ่ามือ

เห็นได้ชัดว่าเธอค่อนข้างประหม่า

เยี่ยชิวปลอบใจเธอโดยพูดว่า “ไม่ต้องกังวล อาจารย์จะไม่เป็นไร”

หยุนซีตอบว่า “ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี้ ฉันคงจะมั่นใจในผู้อาวุโสสูงสุดแน่นอน แต่ตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บ และฉันไม่รู้ว่าเขาจะทนได้นานแค่ไหน……”

นั่นคือสิ่งที่เธอเป็นห่วง!

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า “คุณวางใจได้แน่นอน อาจารย์จะสร้างโลกใหม่ในวันนี้และกวาดล้างศัตรูทั้งหมด”

……

ภายในค่ายกลสงครามจักรพรรดิ

รัศมีของนักบุญฮุ่นตุ้นถูกปลดปล่อยออกมาอย่างเต็มที่ ใบหน้าอันงดงามของเธอไม่แสดงร่องรอยของเสน่ห์อีกต่อไป เธอเย็นชาราวกับผู้ปกครองที่ใช้พลังแห่งชีวิตและความตาย

“ไอ้แก่บ้า ฉันเตือนคุณแล้ว คุณสามารถล่วงเกินใครก็ได้ แต่คุณไม่สามารถล่วงเกินผู้หญิงได้”

“ตอนนี้คุณจะรู้สึกเสียใจ?”

ขณะที่นักบุญฮุ่นตุ้นพูด เธอมองไปที่จื่อหยางเทียนจุน ต้องการเห็นความขี้ขลาด ความสิ้นหวัง ความหวาดกลัว และความเสียใจบนใบหน้า……

อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกผิดหวัง

เธอไม่เพียงแต่ผิดหวัง แต่เธอยังโกรธเล็กน้อยด้วย

เพราะในขณะนั้น ใบหน้าของจื่อหยางเทียนจุนไม่แสดงสัญญาณของความขี้ขลาดหรือความสิ้นหวังเลย เขาแสดงรอยยิ้มราวกับว่าเขาได้พบกับสิ่งที่น่ายินดีอย่างยิ่ง

“เขาจะยังคงยิ้มได้อย่างไรในเวลาเช่นนี้?”

“เป็นไปได้ไหมว่าเขาเริ่มแก่ชราจริงๆ?”

“เขาดูเหมือนคนโง่”

นักบุญฮุ่นตุ้นรู้สึกโกรธแค้นในใจ และในขณะนั้น จื่อหยางเทียนจุนก็พูดอย่างร่าเริงว่า “พูดตามตรง ฉันรู้สึกเสียใจเล็กน้อย”

“เสียใจที่ก่อนหน้านี้ฉันเก็บกด เสียใจที่ฉันไม่ได้ตบหน้าคุณ”

“ตลกสิ้นดี กล้าทำท่าเย่อหยิ่งต่อหน้าฉันเหรอ?”

จื่อหยางเทียนจุนตอบอย่างดูถูก “คุณคิดว่าคุณแข็งแกร่งเหรอ การบดขยี้คุณมันง่ายเหมือนการบดแมลง”

ผู้อาวุโสสูงสุดช่างน่าเกรงขามจริงๆ!

ลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นอดไม่ได้ที่จะยกนิ้วโป้งให้จื่อหยางเทียนจุน คำพูดดังกล่าวช่างน่าพอใจจริงๆ

สำหรับนักบุญผู้ทรงพลังหลายคนที่อยู่เบื้องหลังอู่จี๋เทียนจุน เมื่อได้ยินคำพูดของจื่อหยางเทียนจุน ก็อดไม่ได้ที่จะสาปแช่ง

“ไอ้แก่นั้นเย่อหยิ่งเกินไป!”

“แค่เพราะเขาฆ่าเฉินเป่ยโต่ว เขาคิดจริงๆ เหรอว่าเขาเป็นอมตะ?”

“การบอกว่าบดขยี้นักบุญฮุ่นตุ้นเป็นเรื่องง่ายเหมือนกับการบดขยี้แมลง เขาคิดว่าเขาเป็นพลังระดับจักรพรรดิหรือไง?”

“เขาไม่เพียงแต่แก่เท่านั้น แต่ความเย่อหยิ่งของเขายังยิ่งใหญ่ด้วย”

“ฉันเห็นว่าเขาแค่ดึงหางเสือแล้วหาเรื่อง คงจะอยากตาย!”

“……”

เมื่อคำพูดของจื่อหยางเทียนซุนจบลง ฉากก็ปะทุขึ้นด้วยความโกลาหล

แท้จริงแล้ว คำพูดของจื่อหยางเทียนซุนนั้นเย่อหยิ่งมาก

ท้ายที่สุดแล้ว นั่นคือนักบุญฮุ่นตุ้น!

แม้ว่านักบุญฮุ่นตุ้นจะเป็นผู้หญิงที่ไต่เต้าขึ้นมาจนถึงตำแหน่งปัจจุบันของเธอผ่านร่างกาย แต่เธอก็ยังคงมีพลังนักบุญขั้นราชาที่แท้จริง

นักบุญขั้นราชาเป็นบุคคลระดับสูงในตงฮวง

แม้ว่าจื่อหยางเทียนซุนจะมีชื่อเสียงโด่งดัง แต่เขาก็ค่อนข้างแก่แล้ว และหลังจากได้ยินคำพูดของเฉินเป่ยโต่วเกี่ยวกับจื่อหยางเทียนซุนที่บาดเจ็บสาหัสและมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน สมาชิกของพันธมิตรห้าฝ่ายก็โกรธมาก

แม้แต่นักบุญฮวงกู่ก็อดไม่ได้ที่จะสาปแช่ง

“ฉันเห็นว่าไอ้แก่นั้นกำลังละเลยความระมัดระวัง เมื่อรู้ว่าเขาไม่สามารถเอาชนะนักบุญฮุ่นตุ้นได้ เขาก็เพียงแค่ใช้คำพูดเพื่อยั่วยุเธอ ด้วยวิธีนี้ เมื่อเขาตาย เขาจะไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน”

เซียวฉงโหลวและอู่จี๋เทียนจุนพยักหน้าเล็กน้อย รู้สึกว่านักบุญฮวงกู่มีเหตุผล

สำหรับนักบุญไท่ชู เขาไม่ได้กังวลกับเรื่องเหล่านี้ ในขณะนั้น เขาส่งข้อความถึงหลี่ชางชิงอย่างต่อเนื่องโดยใช้แผ่นหยกสื่อสาร

ฝ่ามือของเธอเต็มไปด้วยความโกรธแค้น พลังที่ไม่มีใครเทียบได้ ฟาดลงมาเหมือนดวงดาวไปที่จื่อหยางเทียนจุน สร้างความรู้สึกอึดอัด

จื่อหยางเทียนจุนยืนนิ่ง ยกมือขวาขึ้นและโบกเบาๆ

“พรึบ!”

ในทันใดนั้น พลังฝ่ามือของนักบุญฮุ่นตุ้นก็หายไป

“หืม?”

เปลือกตาของนักบุญฮุ่นตุ้นกระตุก และเธอกล่าวอย่างเย็นชา “คนกำลังจะตาย ไม่ว่าคุณจะมีเล่ห์เหลี่ยมมากแค่ไหน วันนี้คุณก็ต้องตายอย่างแน่นอน”

“เมื่อคุณตายแล้ว ฉันจะตัดลิ้นของคุณ”

“ฉันจะทำให้แม้แต่เป็นผี คุณก็พูดไม่ได้”

บูม

นักบุญฮุ่นตุ้นฝ่ามืออีกครั้ง

ขณะที่เธอปลดปล่อยฝ่ามือนี้ พลังจิตวิญญาณของสวรรค์และโลกรอบตัวเธอพุ่งพล่านอย่างรุนแรง และฝ่ามือปล่อยแสงสีเขียวเข้มออกมา พุ่งเข้าหาจื่อหยางเทียนจุนเหมือนคลื่น

ฝ่ามือนี้ทรงพลังและดุร้าย

อย่างไรก็ตาม จื่อหยางเทียนจุนยังคงยืนอยู่กับที่ ไม่ขยับเขยื้อน และไม่แสดงท่าทางใดๆ ขณะที่พลังของฝ่ามือเข้าใกล้เขา มันก็หายไปอย่างลึกลับ

ราวกับว่าสัตว์ร้ายยักษ์โบราณได้กลืนกินพลังฝ่ามือของนักบุญฮุ่นตุ้นโดยไม่ทิ้งระลอกคลื่น

“เกิดอะไรขึ้น?”

นักบุญฮุ่นตุ้นรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ขณะที่เธอเตรียมที่จะโจมตีอีกครั้ง เธอเห็นจื่อหยางเทียนจุนยื่นนิ้วออกมาและชี้ไปที่เธอ

นักบุญฮุ่นตุ้นต้องการหลบ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ร่างกายจึงขยับไม่ได้

ถูกจองจำ!

ไอ้แก่บ้านี้สามารถผูกมัดฉันได้ ซึ่งอาจหมายความได้เพียงว่า..….

ดวงตาของนักบุญฮุ่นตุ้นหดตัวลงอย่างรุนแรง และด้วยความหวาดกลัว เธอจึงตะโกนว่า “คุณไม่ใช่...…”

“ปุ๊ฟ!”

ในช่วงเวลาต่อมา รูเลือดก็ปรากฏขึ้นที่บริเวณกลางหน้าผากของนักบุญฮุ่นตุ้น ดวงตาเบิกกว้างด้วยความสิ้นหวัง