วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2119

ปราชญ์หวงกู่เห็นหอศักดิ์สิทธิ์ของหวงกู่สลายในฝ่ามือของจื่อหยางเทียนจุน กลายเป็นผงโดยไม่ทันเห็นว่าจื่อหยางเทียนจุนทำอะไร

จื่อหยางเทียนจุนเป่าผงออกจากฝ่ามือ จนมันหายไปในอากาศ

พอเห็นแบบนี้ ปราชญ์หวงกู่ก็โกรธมาก

“เจ้าแก่ เจ้ากล้าทำลายสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของพื้นที่เทพของข้า?” ปราชญ์หวงกู่ตะโกนเสียงดัง

“กล้ามั้ย? เจ้าไม่ได้เห็นรึ?” จื่อหยางเทียนจุนพูดอย่างไม่สนใจ “ข้าถามเจ้าแล้วเจ้าไม่รับเศษหอนี้แล้ว เจ้าจะโกรธทำไม?”

ข้า — หื้ย — ไอบ้านี่ !

ปราชญ์หวงกู่โกรธจนหน้าซีด สมบัตินั้นเป็นไพ่ตายของเขาแท้ๆ แต่กลับถูกทำลายไปแบบนี้ เขาจะไม่โกรธได้ไง?

คราวนี้ศัตรูไม่ได้รับบาดเจ็บเลย แต่กลับสูญเสียสมบัติล้ำค่าอีก นี่มันขาดทุนมหาศาล

จื่อหยางเทียนจุนหัวเราะและพูด “ข้าจำได้ว่าเจ้าบอกไว้ก่อนหน้านี้ว่า หากข้ามีชีวิตรอด เจ้าจะให้ข้าได้เห็นวิชาลับหมัดทำลายสวรรค์และโลกของพื้นที่เทพหวงกู่ใช่มั้ย?”

“ตอนนี้ข้ามีชีวิตรอดแล้ว เจ้าให้ข้าดูวิชาลับนั้นหน่อยสิ?”

ปราชญ์หวงกู่กลับไม่ยอมทำ

จื่อหยางเทียนจุนกำจัดหุ่นนักบุญใหญ่ทั้งสิบแปดตัวไปง่ายๆ แถมยังทำลายหอหวงกู่โดยไม่ต้องออกแรง วิชานี้เรียกได้ว่าทรงพลังถึงขีดสุด เขาไม่มีทางสู้ได้เพียงลำพัง

จื่อหยางเทียนจุนยิ้ม “เหตุใดเจ้าถึงยังไม่ทำล่ะ?”

“หรือว่าเจ้าไม่รู้วิชาหมัดทำลายสวรรค์และโลกกันแน่? หรือว่าเจ้าเกรงกลัวข้า?”

“อย่ากลัวข้าเลย วางใจได้ ข้ารับประกันว่าจะไม่เผลอต่อยเจ้าจนตาย”

น้ำเสียงเย่อหยิ่ง

สีหน้าที่กำเริบเสิบสาน

ปราชญ์หวงกู่โกรธจนเห็นเส้นเลือดบนหน้าผาก ดวงตาแทบจะลุกเป็นไฟ จ้องมองจื่อหยางเทียนจุนด้วยความโกรธ แล้วยืนกำหมัดแน่น

หากปราชญ์หวงกู่สู้ได้ เขาคงไม่ลังเลที่จะลงมือ แต่เหตุผลที่ไม่ลงมือเป็นเพราะเขาถูกพลังของจื่อหยางเทียนจุนทำให้หวาดกลัว

จื่อหยางเทียนจุนเย้ยหยันต่อไป “ในฐานะที่เจ้าก็เป็นปราชญ์หนึ่งของตงฮวง ทำไมถึงไม่กล้าลงมือ?”

“ข้าไม่เข้าใจจริงๆ เจ้าอ่อนแอขนาดนี้ แต่ขึ้นมาเป็นปราชญ์ใหญ่ของดินแดนตงฮวง?”

“กระจอกนัก!”

เสียงหัวเราะของศิษย์นิกายดาบชิงอวิ๋นดังลั่น ปราชญ์หวงกู่หน้าแดงไปถึงลำคอ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกหยามเกียรติในที่สาธารณะแบบนี้ เขาอยากจะแยกร่างของจื่อหยางเทียนจุนออกเป็นชิ้นๆ ด้วยความแค้น

“เจ้าแก่ กล้าดูถูกข้าว่ากระจอก เจ้าต่างหากที่กระจอก!”

“เจ้ารอไปก่อน อีกไม่นานข้าจะฆ่าเจ้าให้ได้”

“เจ้าจะหยิ่งแค่ไหน ตอนนี้อาจรอดไปได้ แต่ไม่นานจะได้เห็นว่าเจ้าน่ะสิ้นหวังแค่ไหน”

แม้โกรธจนแทบคลั่ง แต่ปราชญ์หวงกู่ก็เป็นหนึ่งในผู้นำใหญ่ของดินแดนตงฮวง เขาจึงไม่ปล่อยให้ความโกรธทำให้เสียสติ เพราะหากเขาลงมือในตอนนี้ มีเพียงทางเดียวที่รอเขาอยู่ นั่นคือหายนะ

เขารู้ดีว่าตนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจื่อหยางเทียนจุน การสู้นี้ก็ไม่ต่างอะไรกับความโง่ ดังนั้นเขาจึงมีทางเลือกเพียงทางเดียว นั่นคือ…อดทน!

แม้จะอับอาย แต่ใครที่รอดไปได้ คนผู้นั้นจึงจะเป็นราชันย์ตัวจริง!

จื่อหยางเทียนจุนไม่หยุดเย้ย “เจ้ากระจอก เจ้าช่างเชื่องช้า เหตุใดไม่ลงมือเสียที!” เขาชี้นิ้วเรียกยั่วโมโห

ปราชญ์หวงกู่หันหลังเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร จื่อหยางเทียนจุนร้องตามหลัง “ทำไมเดินหนีไปล่ะ? ยังไม่ได้ลงมือเลย ขี้ขลาดรึไง?”

“มดปลวกเหล่านี้จะมาเขย่าต้นไม้ใหญ่ได้อย่างไร?”

หยุนซานได้ยินคำพูดนี้ก็อดสะอึกไม่ได้ ในใจคิดว่า ผู้อาวุโสของข้านี่ช่างอวดดีเกินไป พวกเขาล้วนเป็นปราชญ์ทรงพลังทั้งนั้น!

หากพวกเขาเป็นแค่มดปลวก แล้วตัวข้าล่ะ จะเป็นได้เพียงเศษธุลีรึป่าว?

หยุนซานตั้งสติขึ้นมาและกล่าวแนะนำ “ผู้อาวุโส โปรดอย่าประมาท พวกเขามีความสามารถพิเศษ โดยเฉพาะอู่จี๋เทียนจุนและเซียวฉงโหลวที่แข็งแกร่งและลึกลับมาก ข้าเกรงว่า…”

ไม่ทันจบประโยค จื่อหยางเทียนจุนก็ขัดขึ้น “หยุนซาน เจ้าเคยรู้บ้างหรือไม่ว่าทำไมเรานิกายดาบชิงอวิ๋นจึงเป็นนิกายอันดับหนึ่งของตงฮวง?”

หยุนซานอึ้งไป ผู้อาวุโสถามคำถามนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่ตนยังหาคำตอบที่ถูกใจไม่ได้สักที

เขาจึงตอบอย่างที่เคยคิดไว้ “เพราะเรานิกายดาบชิงอวิ๋นเป็นนิกายที่มีชื่อเสียงด้านความยุติธรรม และไม่เคยกดขี่ข่มเหงประชาชน”

จื่อหยางเทียนจุนถามอีก “แล้วยังไงอีก?”

หยุนซานตอบว่า “เพราะเรานิกายดาบชิงอวิ๋นสามัคคีเป็นหนึ่ง”

จื่อหยางเทียนจุนยังถามต่อ “แล้ว?”

หยุนซานคิดครู่หนึ่ง ก่อนตอบออกมาอย่างไม่แน่ใจว่า “เพราะพวกเรามีจำนวนมาก?”

“เจ้านี่มันไร้ค่าเสียจริง” จื่อหยางเทียนจุนพูดจบก็เตะหยุนซานออกจากขอบเขตค่ายจักรพรรดิจนตกพื้น

หยุนซีเข้ามาช่วยพยุงหยุนซานขึ้นและถามว่า “ท่านพ่อ ทำไมผู้อาวุโสต้องเตะท่านด้วย?”

หยุนซานเล่าเรื่องที่ตนตอบจื่อหยางเทียนจุนให้ฟัง เยี่ยชิวหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำตอบ “เพราะมีจำนวนมาก”

หยุนซานจ้องเยี่ยชิวด้วยความไม่พอใจ “เจ้าขำอะไร?”

“ท่านพ่อตา ไม่แปลกที่ท่านอาจารย์จะโกรธ คำตอบของท่านผิดไปจากความจริง” เยี่ยชิวกล่าว “ไม่ว่าตระกูลหรือบุคคลใดที่สามารถเงยหน้าและยืนหยัดในโลกได้ มันเป็นเพราะพลังที่แท้จริงต่างหาก!”

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ