วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2151

“อะไรนะ?” อมตะชางเหม่ยเบิกตาโต รู้สึกงุนงงในใจ แค่หมดสติไปแป๊บเดียว พื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ก็ถูกทำลายไปแล้วเหรอ?

นี่มัน...

ทำไปได้ยังไง?

ต้องรู้ว่าพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ฮวงกู่เป็นหนึ่งในอำนาจใหญ่ของตงฮวง แม้ว่าผู้นำจะตายไป แต่พวกเขายังมีลูกศิษย์อยู่มากมาย

แค่แบบนี้เลยเหรอ?

ถ้าไม่เห็นด้วยตาตัวเอง ใครจะเชื่อ?

อมตะชางเหม่ยหันไปมองที่จื่อหยางเทียนจุนแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโส ไม่ใช่ฉันพูดนะ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมท่านไม่รอฉันก่อน? ฉันอยากเห็นท่าทีอันโดดเด่นของท่านอีกหน่อย”

จื่อหยางเทียนจุนตอบว่า “แล้วไม่หมดสติไปไม่ใช่เหรอเหรอ?”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ก็ปลุกฉันสิ!”

“คิดว่าฉันไม่ปลุกหรือไง?” จื่อหยางเทียนจุนกล่าว “ระหว่างทาง ฉันปลุกนายไปหลายสิบรอบแล้ว ใครจะไปรู้ว่านายเหมือนหมูตาย ไม่ยอมตื่นเลย”

“เอ่อ...” อมตะชางเหม่ยทำตัวไม่ถูก

เยี่ยชิวถามขึ้นว่า “แล้วทำไมถึงหมดสติไป?”

“ก็เพราะ...” อมตะชางเหม่ยเริ่มพูด แต่ก็ตัดคำพูดทันที

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขาก็รู้สึกขายหน้ามาก

ตอนแรกเขาคิดจะตามจื่อหยางเทียนจุนไปดูการเคลื่อนย้ายตัวทันที แต่ใครจะไปรู้ว่า พอถูกจื่อหยางเทียนจุนดึงเข้าไปในวงแหวนแสง เขารู้สึกเหมือนโลกหมุนคว้าง เสียงระเบิดดังสนั่น จนร่างกายเขาแทบจะระเบิดออกหมด เขาจึงหมดสติไปในทันที

พอตื่นขึ้นมา ก็มาเจอแบบนี้

อมตะชางเหม่ยไม่ยอมรับว่าเขากลัวจนหมดสติ เขาพูดว่า “ฉันเป็นโรคความดันโลหิตสูง มันเลยทำให้ฉันหมดสติไป”

เยี่ยชิวหัวเราะในใจ คุณเป็นโรคความดันโลหิตสูงงั้นเหรอ? ฉันไม่รู้เหรอ?

อีกทั้งระดับนี้ น่าจะไม่เป็นโรคความดันโลหิตสูงหรอก

ถ้าเป็นอย่างนั้น คงจะไม่มีเวลาฝึกฝนเป็นเซียนหรอก

อมตะชางเหม่ยไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้มาก จึงถามว่า “ผู้อาวุโส ถ้าท่านทำลายพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ฮวงกู่แล้ว ของดีในพื้นที่นั้นล่ะครับ?”

จื่อหยางเทียนจุนถามว่า “ของดีอะไร?”

อมตะชางเหม่ยตอบว่า “ไม่ใช่เหรอ? ทุกอำนาจใหญ่ต้องมีคลังสมบัติของตัวเองใช่ไหม? พื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ฮวงกู่แบบนี้คงมีของดีในคลังสมบัติแน่ ท่านไม่ได้เก็บมาเหรอ?”

จื่อหยางเทียนจุนพยักหน้า “นายเดาถูกแล้ว ฉันไม่ได้เอามา”

“โห!” อมตะชางเหม่ยตกใจ “ของดีขนาดนั้นไม่เอามา เสียดายแย่เลย!”

จื่อหยางเทียนจุนไม่พอใจ “อะไรเสียดายกันเล่า? มันแค่ขยะสนิมเท่านั้นเอง”

ก็แน่ล่ะ ผู้อาวุโสท่านเป็นระดับจักรพรรดิแล้ว ของธรรมดาก็คงไม่คุ้มค่าให้ท่านสนใจ

อมตะชางเหม่ยตอบว่า “ผู้อาวุโส ของพวกนั้นอาจจะเป็นขยะสนิมสำหรับท่าน แต่สำหรับผู้ฝึกที่พลังยังต่ำก็เป็นของดี”

“ถ้าครั้งหน้าท่านจะทำลายอาณาจักรของใคร อย่าลืมเก็บของในคลังสมบัติให้หมด”

“ถ้าท่านไม่เอา ก็ให้ฉันไปทำเถอะ”

“ไม่ใช่ว่าฉันอยากได้ของพวกนั้นนะ แต่พวกลูกศิษย์ของสำนักชิงอวิ๋นเยอะมาก ฉันเก็บไปให้กับท่านผู้นำสำนักชิงอวิ๋นก็จะช่วยเสริมความแข็งแกร่งให้กับพวกเขาได้มาก”

จื่อหยางเทียนจุนพยักหน้า “นายพูดถูกจริงๆ ฉันเองก็ไม่คิดให้รอบคอบ”

“งั้นผู้อาวุโส เราจะไปที่ไหนต่อ?”

“พื้นที่เทพฮุ่นตุ้น” จื่อหยางเทียนจุนตอบ “ชางเหม่ย นายไม่ไปกับฉันหรอกเหรอ?”

ไปก็หมดสติอีก!

อมตะชางเหม่ยส่ายหัวไปมา “ฉันไปกับพวกเด็กๆ พอ”

จื่อหยางเทียนจุนหัวเราะ “ไม่อยากไปเห็นการเคลื่อนย้ายตัวอีกเหรอ?”

อมตะชางเหม่ยตอบอีกครั้ง “ไม่อยาก”

“อืม งั้นฉันไปกับพวกนายก็แล้วกัน” จื่อหยางเทียนจุนตอบพร้อมกับควบคุมเรือรบทองสัมฤทธิ์

เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงจากการพูดคุยของเยี่ยชิวและจื่อหยางเทียนจุน ก็ลืมตาขึ้นมองด้วยความระมัดระวัง

“พวกท่านคือใคร?”

“มาที่พื้นที่เทพฮุ่นตุ้นทำไม?”

สองชายแก่ถาม

“มาที่นี่ก็เพราะของในนี้” จื่อหยางเทียนจุนชี้ไปที่พระราชวังแล้วพูดกับทั้งสองว่า “ถ้าพวกท่านส่งของในนี้ให้ฉัน ฉันจะให้การตายที่สมเกียรติและศพที่สมบูรณ์แก่พวกท่าน”

“ถ้าไม่ยอม ก็จะทำให้พวกท่านสูญหายไปจนหมด”

สองชายแก่โกรธทันที

“พูดอะไรใหญ่โต! นี่คือดินแดนต้องห้ามของพื้นที่เทพฮุ่นตุ้น พวกท่านไม่อาจทำแบบนี้ได้!”

“เราสองคนเป็นพลังระดับนักบุญ หากถึงขนาดราชาเซียนมายังพวกเรา เราก็สามารถสู้ได้ พวกท่านบอกว่าจะฆ่าเรา เหอะ...”

จื่อหยางเทียนจุนยิ้มเย็นๆ “ไม่รู้จักตัวเองสินะ? ฮ่าๆ...”

ทันใดนั้น จื่อหยางเทียนจุนก็ยกนิ้วขึ้นและจิ้มไปที่ชายแก่สองครั้ง

“ฉิ่ว!”

“ฉิ่ว!”

พลังดาบสองเส้นออกจากปลายนิ้วของจื่อหยางเทียนจุนพุ่งไปทะลวงหัวของชายแก่ทั้งสองจนตายไม่รู้ตัว

แล้วหลังจากนั้น จื่อหยางเทียนจุนก็ขยับมือขวาเบาๆ

สองร่างก็หายไปกลายเป็นเถ้าถ่าน

ในขณะนั้น พระราชวังก็ปล่อยแสงเจิดจ้าออกมา ดูเหมือนมีขอบทอง ประหนึ่งสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ยิ่งใหญ่

“การปิดผนึกแค่นี้จะหยุดฉันไม่ได้” จื่อหยางเทียนจุนโบกมือแล้วการปิดผนึกก็แตกกระจาย

“เยี่ยชิว ตามฉันเข้าไป!”