วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2152

เยี่ยชิวเดินตามจื่อหยางเทียนจุนเข้าไปในวิหาร เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นว่าภายในวิหารนั้นว่างเปล่า แต่ตรงกลางกลับมีสระน้ำทรงกลมอยู่แห่งหนึ่ง

รอบๆสระน้ำถูกแกะสลักด้วยยันต์อักขระระยิบระยับไปทั่ว แม้ว่าเยี่ยชิวจะเปิดดวงตาสวรรค์แต่ก็ไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ภายในสระได้

จื่อหยางเทียนจุนกล่าวว่า "ยันต์อักขระที่เห็นนี้คือผนึก ผู้ที่สร้างผนึกนี้มีพลังฝีมือไม่ด้อยไปกว่าฉัน"

อะไรนะ หรือว่าพื้นที่เทพฮุ่นตุ้นจะมีเตรียมจักรพรรดิอยู่?

เยี่ยชิวตกใจในตอนแรก แต่แล้วก็สงบลง หากพื้นที่เทพฮุ่นตุ้นมีผู้แข็งแกร่งระดับเตรียมจักรพรรดิ คนผู้นั้นก็คงปรากฏตัวออกมานานแล้ว

นี่สามารถสรุปได้ว่าผู้ที่สร้างผนึกนี้ต้องเป็นผู้วิเศษในยุคบรรพชนของพื้นที่เทพฮุ่นตุ้น

เป็นเช่นนั้นจริงๆ

จื่อหยางเทียนจุนกล่าวว่า "ผนึกเหล่านี้ดำรงอยู่นานแล้ว น่าจะเป็นฝีมือของบรรพชนที่แข็งแกร่งแห่งพื้นที่เทพฮุ่นตุ้น"

เยี่ยชิวอดสงสัยไม่ได้ ถามขึ้นว่า "ท่านอาจารย์ สิ่งที่ถูกผนึกอยู่ในสระนี้คืออะไรกันแน่?"

"อีกเดี๋ยวก็จะรู้เอง" จื่อหยางเทียนจุนทำท่าทีกลับ หลังพูดจบก็โบกมือทั้งสอง พลังดาบสายแล้วสายเล่าพุ่งออกมา ฟาดฟันไปยังผนึกนั้น

หนึ่งนาทีต่อมา

จื่อหยางเทียนจุนเตือนว่า "เยี่ยชิว ฉันกำลังจะส่งนายเข้าไป เตรียมตัวให้พร้อม"

เยี่ยชิวรีบรวมสมาธิให้ถึงขีดสุด

ผ่านไปอีกสิบวินาที

"แกร๊ก"

บนผนึกปรากฏรอยร้าวขึ้นทันที กลิ่นอายบางอย่างลอยออกมาจากภายใน

เยี่ยชิวสัมผัสได้ว่ากลิ่นอายนี้คุ้นเคยมาก "นี่มัน..."

"รีบเข้าไป!" จื่อหยางเทียนจุนคว้าบ่าของเยี่ยชิว แล้วเหวี่ยงเขาเข้าไปในรอยแยกทันที

ชั่วขณะต่อมา รอยแยกบนผนึกก็ปิดสนิท

จื่อหยางเทียนจุนหยุดมือ พูดกับตัวเองว่า "นายจะดูดซับได้มากเท่าไหร่ ก็ขึ้นอยู่กับวาสนาของนายเอง สู้เขานะ เยี่ยชิว!"

……

เมื่อเยี่ยชิวเข้าไปในรอยแยกผนึก กลับรู้สึกเจ็บปวดรุนแรงทั่วร่างกาย ราวกับมีคมมีดนับพันกำลังขูดกระดูกเขา

เจ็บเหลือเกิน!

ร่างกายแทบจะพังทลาย

เยี่ยชิวรีบใช้วิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิง พร้อมกับปล่อยพลังชี่ฮุ่นตุ้นออกมาเล็กน้อย ทันใดนั้น ความเจ็บปวดก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

ในตอนนั้นเอง เขาถึงได้เห็นว่าภายในสระเต็มไปด้วยพลังชี่ฮุ่นตุ้นมากมาย

พลังชี่ฮุ่นตุ้นเหล่านี้ดูเหมือนสายรุ้งหลากสีที่ส่องแสงระยิบระยับ อีกทั้งยังเหมือนวิญญาณตัวน้อยๆที่กำลังบินวนอย่างร่าเริง

"ครั้งนี้ท่านอาจารย์ช่วยผมไว้มาก นี่คือรากฐานการก่อตั้งของพื้นที่เทพฮุ่นตุ้นเลยทีเดียว!"

เยี่ยชิวคิดได้เช่นนั้นก็ปล่อยพลังชี่ฮุ่นตุ้นทั้งหมดออกมาจากร่างกายทันที ชั่วพริบตา พลังชี่ฮุ่นตุ้นกว่าสามพันสายก็พุ่งออกมาจากตัวเขาไหลวนอยู่รอบๆ

ทันใดนั้น พลังชี่ฮุ่นตุ้นในสระก็ต่างกระโดดโลดเต้นและพุ่งเข้ามารวมตัวกัน ราวกับพบเพื่อนพ้อง

เยี่ยชิวฉวยโอกาสนี้ รีบเร่งพลังลมปราณอย่างแยบยลเพื่อดูดซับพลังชี่ฮุ่นตุ้นเข้าสู่ร่างกายทางรูขุมขน

แต่ไม่คาดคิดเลยว่าพลังชี่ฮุ่นตุ้นเหล่านี้ดูเหมือนจะรู้ว่าเยี่ยชิวต้องการดูดซับพวกมัน จู่ๆก็เกิดความบ้าคลั่งขึ้น บางส่วนที่ถูกดูดเข้าสู่รูขุมขนของเยี่ยชิวกลับพุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว

“ฮึ!”

ทันใดนั้น เสียงเย็นชาดังขึ้น เยี่ยชิวรู้สึกเจ็บที่ดวงตาเล็กน้อย และในชั่วพริบตาโลงศพทองคำก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

“แต่พื้นที่เทพฮุ่นตุ้นนั้นปกป้องอย่างแน่นหนามาก ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผู้คนยอมทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้พลังชี่ฮุ่นตุ้น ทว่าแท้จริงแล้วมีผู้ได้ครอบครองเพียงน้อยนิด”

“ว่ากันว่าเมื่อหลายปีก่อน จักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนเคยมาที่นี่และชิงพลังชี่ฮุ่นตุ้นไปเป็นจำนวนมาก จนทำให้พลังนี้ยิ่งมีคุณค่าสูงขึ้น และพื้นที่เทพฮุ่นตุ้นก็ยิ่งเพิ่มการป้องกันเข้มงวดกว่าเดิม”

“ถ้าหากผู้คนทั่วหล้ารู้ว่านายครอบครองพลังชี่ฮุ่นตุ้นมากมายเพียงนี้ เกรงว่าคงอิจฉาจนตาแดงก่ำ และคนครึ่งหนึ่งในโลกฝึกเซียนจะพยายามแย่งชิงมัน”

เยี่ยชิวหัวเราะและกล่าวว่า “ส่วนใหญ่ก็เพราะได้รับความช่วยเหลือจากท่านอาจารย์ ถ้าไม่ได้ความช่วยเหลือนี้คงไม่มีทางได้พลังชี่ฮุ่นตุ้นเหล่านี้เลย”

“ไม่!” จื่อหยางเทียนจุนส่ายหัวและพูดว่า “บางสิ่งขึ้นอยู่กับวาสนา สิ่งที่เรียกว่าวาสนานั้น พูดง่ายๆก็คือโชค และโชคนั้นก็เรียกได้ว่าเป็นชะตาลิขิต”

“หากเปลี่ยนเป็นผู้อื่น ต่อให้พาเขาเข้าสระนี้ ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะสามารถได้พลังชี่ฮุ่นตุ้น”

“ต่อให้เขาได้พลังชี่ฮุ่นตุ้น ก็ไม่มีทางได้มากมายเช่นนี้ แม้แต่หยุนซานที่มีระดับการฝึกตนสูงส่ง หากได้มาเพียงไม่กี่สายก็ถือว่าโชคดีแบบเหลือเชื่อ”

“ดังนั้น ทั้งหมดนี้คือโชคชะตาของนาย”

“พลังชี่ฮุ่นตุ้น ไม่เพียงแต่สามารถใช้หลอมสร้างอาวุธได้เท่านั้น แต่ยังสามารถหลอมร่างกายของนายให้แข็งแกร่งขึ้นได้อีกด้วย หากนายมีโชคมากพอ อาจจะสามารถหลอมจนได้ร่างกายอันเป็นนิรันดร์แห่งฮุ่นตุ้นก็เป็นได้”

“เยี่ยชิว พูดตามตรง ฉันเริ่มรู้สึกตื่นเต้นแล้วว่าอนาคตนายจะก้าวไปได้ไกลแค่ไหน”

เยี่ยชิวตอบกลับอย่างถ่อมตนว่า “ไม่ว่าในอนาคตผมจะไปได้ไกลแค่ไหน ผมจะไม่มีวันลืมพระคุณของท่านอาจารย์”

เมื่อจื่อหยางเทียนจุนได้ยินดังนั้น ก็หัวเราะออกมาอย่างยินดี “ฮ่าๆๆ…”

จากนั้น จื่อหยางเทียนจุน เก็บรอยยิ้มลง และกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังว่า “เยี่ยชิว หวังว่าไม่ว่านายจะบรรลุถึงระดับใด ก็อย่าลืมจุดเริ่มต้นของตนเอง”

เยี่ยชิวพยักหน้าด้วยความมุ่งมั่น และกล่าวอย่างหนักแน่นว่า “ท่านอาจารย์วางใจได้ ไม่ว่าผมจะบรรลุถึงระดับใด ก็ยังเป็นเยี่ยชิวคนเดิมที่ท่านรู้จักเสมอ”

“เมื่อได้ยินนายพูดเช่นนี้ ฉันก็วางใจแล้ว” จื่อหยางเทียนจุนกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ไปกันเถอะ เราไปดูชางเหมยกับพวกเขากัน”

ในชั่วพริบตา พวกเขาก็เดินทางไปยังคลังสมบัติ

อมตะชางเหมย เมื่อเห็นเยี่ยชิวก็รีบวิ่งเข้ามาด้วยความตื่นเต้นอย่างรวดเร็ว และกล่าวด้วยน้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความดีใจว่า “ไอ้เด็กเปรต เรารวยแล้ว! รวยเละเลย!”