วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2252

หยุนซานคิดว่าเยี่ยหวู่ซวงที่กล้าหาญไปเผชิญหน้ากับทัณฑ์สวรรค์เองจะต้องได้รับบาดเจ็บสาหัส

แต่ที่ไหนได้ เยี่ยหวู่ซวงกลับใช้หมัดเดียวชกทัณฑ์สวรรค์กระจายไปอย่างง่ายดาย

หยุนซานถึงกับตกตะลึง

ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้น เซียนกระบี่ทั้งสี่ และศิษย์แห่งนิกายดาบชิงอวิ๋นทุกคน ต่างก็ตกตะลึงไปตามๆกัน

"นั่นมันทัณฑ์สวรรค์นะ!"

"กลับโดนหมัดเดียวล้มลง เหี้ย!"

"....."

หลังจากได้สติ หยุนซานก็ยังคงไม่อยากจะเชื่อ เขาเอ่ยออกมาอย่างตกตะลึง "พี่เยี่ยนี่มันไม่ปกติ ไม่ปกติอย่างมาก"

ได้ยินคำพูด เซียนกระบี่ทั้งสี่พากันแอบมองไปที่หยุนซาน

เหอะ! เมื่อก่อนพวกเราพูดว่าคนแซ่เยี่ยไม่ปกติ ท่านยังไม่พอใจ แต่ตอนนี้ท่านเองยังพูดอย่างนั้นได้เลย?"

เห็นได้ชัดว่ามีเพียงท่านที่พูดได้ แค่คนอื่นพูดไม่ได้

"นี่มันไม่ยุติธรรมเลย!"

ถึงแม้จะมีการนินทากัน แต่เซียนกระบี่ทั้งสี่ต่างก็ถูกท่าทีของเยี่ยหวู่ซวงทำให้ตกตะลึงไปอย่างสุดขีด

"ผู้อาวุโสใหญ่ ท่านแข็งแกร่งเกินไปแล้ว..."

"ยังไม่ก้าวผ่านระดับขั้นนักบุญใหญ่เลย แต่มีกำลังการต่อสู้ขนาดนี้ มีเพียงคำสี่คำกที่อธิบายได้ น่ากลัวที่สุด"

"ไม่รู้ว่าเมื่อไร เราจะมีพลังแข็งแกร่งแบบผู้อาวุโสใหญ่กันนะ?"

เซียนกระบี่ทั้งสามคนพูดขึ้นตามลำดับ

ขณะที่จิ่วเจี้ยนเซียนโค้งคำนับจื่อหยางเทียนจุนด้วยความเคารพ พร้อมพูดว่า "ขอแสดงความยินดีกับท่านอาจารย์ ท่านได้ศิษย์ที่มีความสามารถยอดเยี่ยม"

แต่แล้ว จื่อหยางเทียนจุนกลับตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่รับน้ำใจนี้ "เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้หรอกหรือว่าเยี่ยหวู่ซวงเป็นอัจฉริยะ ถึงต้องให้เจ้าพูดแบบนี้?"

จิ่วเจี้ยนเซียนหน้าเหวอไปเล็กน้อย

ต่อจากนั้น จิ่วเจี้ยนเซียนก็โค้งคำนับหยุนซานพร้อมกล่าวว่า "ขอแสดงความยินดีกับท่านประมุข เมื่อผู้อาวุโสใหญ่ทะลวงระดับขั้นนักบุญใหญ่ ความแข็งแกร่งโดยรวมของนิกายดาบชิงอวิ๋นก็จะเพิ่มขึ้นอีกมาก นี่คือโชคดีของท่านประมุข และโชคดีของนิกายดาบชิงอวิ๋นของเรา"

หยุนซานพยักหน้ารับและพูดขึ้นว่า "พลังของพี่เยี่ยที่เพิ่มขึ้น ถือเป็นเรื่องดีสำหรับนิกายดาบชิงอวิ๋นของเรา แต่สำหรับพวกเจ้าทั้งสี่แล้วมันอาจจะไม่ใช่เรื่องดีนัก"

เซียนกระบี่ทั้งสี่ "？？？"

หยุนซานยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดต่อ "พวกเจ้าทั้งสี่เป็นศิษย์ของผู้อาวุโสสูงสุดเหมือนกัน แล้วพี่เยี่ยมีพลังขนาดนี้ พวกเจ้าไม่มีความกดดันบ้างหรือ?"

"พี่เยี่ยหน้าตาดีขนาดนี้ พวกเจ้ารู้สึกต่ำต้อยบ้างไหม?"

"พี่เยี่ยมีลูกชายที่ดี พวกเจ้ามีไหม?"

เหี้ย เอาอีกแล้วไง

ทำไมไม่เลิกพูดถึงลูกชายเสียที?

แล้วเจ้าล่ะมีลูกชายรึเปล่า?

หยุนซานดูเหมือนจะมองออกในสิ่งที่เซียนกระบี่ทั้งสี่กำลังคิดอยู่ เขาจึงพูดขึ้นว่า "ถึงแม้ข้าจะไม่มีลูกชาย แต่ข้ามีลูกสาวที่สวยงามราวกับดอกไม้ ใสสะอาดเหมือนหยก และมีความคิดที่รอบคอบ ฉลาด เรียบร้อย มีการศึกษาดี พวกเจ้ามีไหม?"

เซียนกระบี่ทั้งสี่ "……"

หยุนซานพูดด้วยความพอใจ "ข้าไม่เพียงแค่มีลูกสาวที่ดี ข้ายังมีลูกเขยที่ดีด้วย พวกเจ้ามีลูกเขยไหม?"

"โอ๊ะ ข้านี่ขี้ลืมจังเลย"

"พวกเจ้าทั้งสี่ไม่มีคู่ครองเลยสักคน จะไปมีลูกสาวได้อย่างไร?"

ทำร้ายจิตใจ!

เซียนกระบี่ทั้งสี่รู้สึกเหมือนกับว่าคำพูดของหยุนซาน เป็นดาบเทพที่ทิ่มแทงหัวใจพวกเขาไปอย่างจัง

มันเกินไปแล้ว

ประมุขท่านรอไปก่อน พวกเราจะมีลูกมีหลานบ้างในสักวัน

ไม่นาน สีหน้าของเซียนกระบี่ทั้งสี่ดูหม่นหมองยิ่งขึ้น แม้ว่าจะมีลูกชายก็ตาม แต่จะมีลูกที่เก่งแบบเยี่ยหวู่ซวงได้อย่างไร? ถึงจะมีลูกสาว ก็จะสวยเหมือนหยุนซีนักปราชญ์หญิงได้หรือไม่?

แม่งเอ๊ย! นี่มันทำร้ายจิตใจเกินไป

รู้สึกแย่ อยากร้องไห้

"มาแล้ว!" ทันใดนั้นจื่อหยางเทียนจุนก็กล่าวขึ้นมา

อะไรมาแล้ว?

เซียนกระบี่ทั้งสี่มองจื่อหยางเทียนจุนด้วยความสงสัย

แล้วทันใดนั้น

"โครมคราม——"

เสียงฟ้าร้องกึกก้องมาจากบนท้องฟ้า

“เจ้าพูดใครเป็นคางคกขี้เรื้อน?” คางคกทองคำถามเสียงเย็นชา

“ฮึ!” คางคกทองคำถอนหายใจ มันกลับไปตั้งใจดูการฝ่าฟันการทดสอบของเยี่ยหวู่ซวงต่อ

“โครมคราม……”

ในเวลานี้ บนท้องฟ้าเหนือฟากฟ้ามีฟ้าผ่าครั้งที่เจ็ดลงมา ฟ้าแลบและฟ้าร้องไร้ที่สิ้นสุดราว กับคลื่นมหาสมุทรที่กว้างใหญ่ไพศาล กระจายลงมาปกคลุม และทำให้เยี่ยหวู่ซวงถูกกลืนหายไป

ในระยะไกล เห็นเยี่ยหวู่ซวงที่เต็มไปด้วยแสงฟ้าผ่า ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยการกระจายของฟ้าเหมือนแส้เทพที่กำลังฟาดเขา

แต่ว่า เยี่ยหวู่ซวงกลับยิ่งมีความดุดัน หมัดของเขาโจมตีขึ้นไปบนท้องฟ้าและลงไปที่พื้น โดยไม่ยอมถอย

"ท่านผู้อาวุโสใหญ่เก่งจริงๆ ต่อสู้กับทัณฑ์สวรรค์มานานขนาดนี้ ยังไม่บาดเจ็บหนักเลย เก่งกว่าตอนที่ท่านพ่อของข้าผ่านด่านทดสอบแห่งสวรรค์" หยุนซีพูด

"เมื่อทัณฑ์สวรรค์นี้จบลง ท่านผู้อาวุโสใหญ่ก็จะกลายเป็นผู้ที่มีพลังในระดับนักบุญใหญ่" เซียนไป๋ฮวากล่าว "นี่คือทัณฑ์สวรรค์ด่านที่เจ็ด และเป็นด่านสุดท้าย คงจะสิ้นสุดลงเร็วๆนี้"

"หวังว่าเช่นนั้น!" เยี่ยชิวกล่าวด้วยสีหน้าไม่แสดงความยินดี แต่กลับเต็มไปด้วยความกังวลในดวงตา

จากประสบการณ์ในการผ่านทัณฑ์สวรรค์ของเขา ผู้ที่มีพรสวรรค์เหนือมนุษย์มักไม่สามารถผ่านทัณฑ์สวรรค์ได้อย่างราบรื่น

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พรสวรรค์ของพ่อเขายังน่ากลัวขนาดนี้

“ปัง！”

เมื่อหมัดสุดท้ายของเยี่ยหวู่ซวงต่อยออกไป ข้างกายของเขา ก็ไม่เห็นฟ้าผ่าและสายฟ้าอีกเลย

เขายืนตรงอย่างมั่นคง เหมือนดั่งดาบ

"ท่านผู้อาวุโสใหญ่ผ่านด่านทดสอบแห่งสวรรค์แล้ว!"

"ดีจังเลย!"

"ขอแสดงความยินดีกับท่านผู้อาวุโสใหญ่!"

"......"

ศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นทุกคนร้องเสียงดังร่วมกัน

ที่ประตูตำหนักห้องประชุม

เซียนกระบี่ฉีเจี้ยนเซียนพูดอย่างขมขื่น "เมื่อก่อนที่เราผ่านด่านทดสอบแห่งสวรรค์ ทุกครั้งมันแทบจะเป็นเรื่องความเป็นความตาย ต้องฝ่าฟันอย่างยากลำบากจนบาดเจ็บสาหัสและหมดแรง แต่ท่านผู้อาวุโสใหญ่ต้องเผชิญหน้ากับทัณฑ์สวรรค์ที่รุนแรงขนาดนี้ กลับไม่เป็นอะไรเลยจริงๆ คนเรามันช่างแตกต่างกันจริงๆ"

"โชคดีที่ทัณฑ์สวรรค์สิ้นสุดลงแล้ว ไม่เช่นนั้นเราคงโดนโต้ตอบมากกว่านี้..."

"ใครบอกว่ามันสิ้นสุดแล้ว?" จื่อหยางเทียนจุนพูด "มันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น"