วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2262

พันดาบนับพันวงล้อมรอบตัวเยี่ยหวู่ซวง และคอยสักการะเขาไม่หยุด

ในขณะนั้น

"ฉิวๆๆ..."

ดาบยาวจากทุกทิศทางของนิกายดาบชิงอวิ๋นพุ่งขึ้นไปในอากาศ ตัดผ่านท้องฟ้าและมาปรากฏรอบตัวเยี่ยหวู่ซวง

ถึงกับมีดาบหลายแสนเล่ม!

ในขณะนี้ เยี่ยหวู่ซวงเปล่งประกายคมดาบที่รุนแรงจนทำให้ผู้คนไม่สามารถลืมตาได้

เขายืนอยู่สูงส่งราวกับกษัตริย์ ดาบทั้งหมดล้อมรอบตัวเขาเป็นวงกลมหลายชั้น เรียงรายอย่างเป็นระเบียบ

"วิชาดาบนิกายชิงอวิ๋น!"

"นี่คือดาบวั่นแห่งนิกาย！"

"ผู้อาวุโสใหญ่ตระหนักรู้ดาบวั่นแห่งนิกายแล้ว！"

เหล่าศิษย์แห่งนิกายดาบชิงอวิ๋น เมื่อเห็นฉากนี้ก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปพร้อมกัน ความตื่นเต้นปรากฏขึ้นบนใบหน้า

พวกเขาล้วนเป็นนักดาบ จึงรู้ดีว่ามีเพียงผู้แข็งแกร่งที่ได้รับการเมตตาจากกฎแห่งสวรรค์เท่านั้น จึงจะสามารถฝึกฝนวิชาดาบวั่นแห่งนิกายได้

ดาบวั่นแห่งนิกายไม่ใช่เพียงแค่ท่ากระบี่ธรรมดา แต่ยังเป็นสัญลักษณ์ของพรสวรรค์ของนักดาบ

ผู้ใดที่สามารถฝึกฝนหมื่นดาบวิชาดาบนิกายชิงอวิ๋นได้ ในอนาคตมีโอกาสสูงที่จะกลายเป็นนักดาบที่แข็งแกร่งที่สุดในใต้หล้า

แม้กระทั่งใช้กระบี่พิสูจน์เต๋าก้าวสู่ตำแหน่งจักรพรรดิกระบี่นิรันดร์!

"ไม่นึกเลยว่า พี่เยจะตรัสรู้วิชาดาบนิกายชิงอวิ๋นได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ นับว่ายอดเยี่ยมจริงๆ!"

หยุนซานรู้สึกตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวว่า"นับตั้งแต่นิกายดาบชิงอวิ๋นก่อตั้งขึ้นมา ผู้ที่สามารถฝึกฝนวิชาดาบนิกายชิงอวิ๋นได้ มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น และทุกคนล้วนกลายเป็นยอดฝีมือไร้เทียมทานในยุคของตน"

"พรสวรรค์ด้านกระบี่ของพี่เยี่ย ข้ายังเทียบไม่ติดเลย!"

หยุนซานรู้สึกอิจฉาอยู่ลึกๆ

แม้ว่าเขาจะเป็นประมุขแห่งนิกายดาบชิงอวิ๋น และบรรลุระดับนักบุญใหญ่มานานกว่าหวู่ซวมากแล้ว แต่เขาก็ยังไม่อาจบรรลุหมื่นวิชาดาบนิกายชิงอวิ๋นได้

จากเรื่องนี้เห็นได้ชัดว่า พรสวรรค์ด้านกระบี่ของเขายังห่างชั้นกับเยี่ยหวู่ซวงอยู่มาก

เซียนกระบี่ทั้งสี่ต่างก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง

จิ่วเจี้ยนเซียนอุทานด้วยความประหลาดใจ "ผู้อาวุโสใหญ่ช่างเก่งกาจนัก! อายุยังน้อย แต่กลับบรรลุวิชาดาบนิกายชิงอวิ๋นได้ ข้านึกไม่ออกเลยว่า ในอนาคตเขาจะเติบโตไปถึงระดับไหน?"

ฉีเจี้ยนเซียนกล่าวด้วยความท้อแท้ "พวกเราฝึกฝนมากว่าพันปี แต่ยังติดอยู่แค่ระดับสุดยอดขั้นทงเสิน อย่าว่าแต่เทียบกับผู้อาวุโสใหญ่เลย แม้แต่คุณชายเยี่ยพวกเราก็ยังสู้ไม่ได้ พวกเรานี่มันไร้ค่าเสียจริง..."

ชูเจี้ยนเซียนถอนหายใจแล้วกล่าวว่า"การเปรียบเทียบระหว่างคนเรานี่มันช่างบั่นทอนหัวใจนัก! เมื่อเทียบกับผู้อาวุโสใหญ่แล้ว ข้ารู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่เศษขยะในหมู่ขยะด้วยซ้ำ"

ฮว่าเจี้ยนเซียนพูดเสริม "พรสวรรค์ด้านกระบี่ของผู้อาวุโสใหญ่ช่างน่าหวาดหวั่นนัก มองทั่วทั้งตงฮวง... ไม่สิ! มองทั่วทั้งโลกแห่งการฝึกตน ก็แทบไม่มีใครเทียบเขาได้"

จื่อหยางเทียนจุน หัวเราะแล้วกล่าวว่า "ข้อนี้เจ้าพูดถูกแล้ว พรสวรรค์ด้านกระบี่ของหวู่ซวงนั้น มีน้อยคนในใต้หล้าที่จะเทียบได้... แต่มันช่วยไม่ได้ ข้าสอนเขามาดีเอง"

เซียนกระบี่ทั้งสี่ : "……"

หยุนซาน : "……"

ให้ตายเถอะ ท่านก็หาจังหวะอวดตัวได้อีกแล้ว！

......

อีกด้านหนึ่ง

คางคกทองคำกลืนน้ำลายลงคอด้วยความหวาดกลัวเต็มใบหน้า ก่อนจะตบหน้าตัวเองฉาดใหญ่

"เพี้ยะ!"

การกระทำนี้ทำให้ อมตะชางเหม่ยถึงกับงุนงง

"เจ้าตบตัวเองทำไม?" อมตะชางเหม่ยเอ่ยถามด้วยความสงสัย

คางคกทองคำถอนหายใจแล้วพูดขึ้นว่า "ข้านี่มันโง่จริงๆ! ก่อนหน้านี้ยังกล้าคุยโวว่าจะเล่นงานผู้อาวุโสใหญ่ให้บาดเจ็บ โชคดีที่ท่านเมตตาไว้ชีวิต ไม่อย่างนั้น ตอนนี้พวกเจ้าคงได้กินคางคกย่างกันไปแล้ว!"

อมตะชางเหม่ยทำหน้ารังเกียจแล้วกล่าวว่า "ข้าน่ะหรือจะกินเจ้า? นี่เจ้ากี่วันแล้วถึงไม่ได้อาบน้ำ? ตัวเหม็นคลุ้งขนาดนี้ ข้ากลัวว่าถ้ากินเข้าไป คงได้ท้องเสียตายพอดี!"

"ปัง!"

คางคกทองคำฟาดหมัดเดียวส่ง อมตะชางเหม่ยกระเด็นไปทันที!

อมตะชางเหม่ยที่ล้มอยู่บนพื้นจ้องมองคางคกทองคำด้วยความโกรธพลางตะโกนลั่น

"เจ้ายังกล้าต่อยข้าอีกงั้นรึ!?"

คางคกทองคำ ทำหน้าขึงขังแล้วกล่าวอย่างจริงจัง "ก็เจ้าเล่นดูถูกข้าก่อน! จำไว้ ข้าน่ะเป็นพี่ใหญ่ของเจ้า!"

การทะลวงดับใหญ่หนึ่งขั้นนั้น ดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

ใครจะรู้ว่าจื่อหยางเทียนจุน กล่าวอย่างไม่ตกใจว่า "ตอนนี้พลังการต่อสู้ของหวู่ซวงสามารถสู้กับปราชญ์ราชาได้แล้ว"

"พูดแบบไม่เว่อร์เลยนะ ปราชญ์ราชาทั่วไปไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา"

"ด้วยพรสวรรค์ของเขา ถ้าไม่เกินร้อยปี เขาน่าจะสามารถก้าวถึงระดับของข้าตอนนี้ได้"

"ไม่เกินสามร้อยปี เขาจะต้องเก่งกาจเกินข้าไปแน่"

"ภายในพันปี เขาจะมีคุณสมบัติในการขึ้นเป็นจักรพรรดิเซียน"

เซียนกระบี่ทั้งสี่ตกใจจนพูดไม่ออกคิดในใจว่า ผู้อาวุโสใหญ่ นี่มันอะไรกัน ทำไมถึงเก่งขนาดนี้?

หยุนซานใจเต้นแรงสั่นสะท้าน

ภายในพันปีเขาก็สามารถขึ้นเป็นจักรพรรดิเซียนได้เหรอ?

พรสวรรค์ระดับนี้ ควรได้รับการใช้ประโยชน์จากนิกายดาบชิงอวิ๋นและต้องได้รับการส่งเสริมอย่างสูง

"หรือว่า ข้าจะมอบนิกายดาบชิงอวิ๋นให้หวู่ซวง?" หยุนซานคิดในใจ

จื่อหยางเทียนจุนหันไปมองพวกเขาเล็กน้อย แล้วคิดในใจว่า จริงๆแล้วข้าพูดไปแบบระมัดระวังแล้วนะ ถ้าพูดความจริง พวกเจ้าคงจะตกใจจนทำอะไรไม่ถูกแน่!

"ฉึ่บ"

ในขณะนั้น เสียงการฟาดดาบดังก้องออกมา ราวกับเสียงมังกรคำราม

ตามมาด้วยแสงสว่างเจิดจ้าจากตัวเยี่ยหวู่ซวงพุ่งออกไป ส่องสว่างทั้งนิกายดาบชิงอวิ๋น

มันคือพลังแห่งดาบที่บริสุทธิ์แข็งแกร่งและไม่สามารถต้านทานได้

มันเหมือนกับการทะลุผ่านเมฆ ทะลุผ่านภูเขา ทะลุผ่านเวลารวมทั้งอดีตและอนาคต

จากนั้นทุกอย่างกลับสู่ความสงบ

เยี่ยหวู่ซวงที่นั่งขัดสมาธิอยู่ในอากาศลืมตาขึ้นในทันที และในขณะที่เขาลืมตาขึ้น แสงดาบจากดวงตาของเขาก็พุ่งออกมา ทำให้คนที่มองรู้สึกหวาดกลัว

ทันใดนั้น แสงดาบในดวงตาของเขาก็หายไป และแทนที่ด้วยแสงที่เต็มไปด้วยความมั่นคง นั่นคือความมุ่งมั่นในทางดาบของเขาและความหวังในอนาคตที่เขามี

จากนั้น เยี่ยหวู่ซวงก็ลุกขึ้นยืน