วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 553

วันรุ่งขึ้น

สิบโมงเช้าที่สนามบินปักกิ่ง

เที่ยวบินโดยสารบินจากปักกิ่งไปเจียงโจว จะออกใน 5 นาที

ไป๋ปิงกล่าวขอโทษเยี่ยชิว "ต้องขอโทษด้วย ที่ฉันจองเที่ยวบินช้าไป เลยไม่มีที่นั่งชั้นเฟิร์สคราสหรือชั้นบิสสิเนส"

เยี่ยชิวจับมือไป๋ปิงและพูดด้วยรอยยิ้ม "มันไม่สำคัญหรอก ขอแค่ได้นั่งกับคุณ ชั้นไหนผมก็นั่งได้"

เมื่อไป๋ปิงได้ยินสิ่งที่เขาพูด เธอก็รู้สึกเขินอายขึ้นมาทันที

“คุณปู่เตรียมการอะไรไว้บ้าง” เยี่ยชิวถาม

ไป๋ปิงทำท่าทีจนปัญญาและพูดออกไปว่า "ปู่ของฉันไม่อยากกลับบ้าน และท่านก็ไม่อยากไปเจียงโจวกับฉัน ฉันเลยต้องไปขอความช่วยเหลือจากคุณถังให้พาปู่ของฉันไปที่บ้านพักคนชราเขตทหารในปักกิ่ง"

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "แบบนั้นก็ดีแล้ว ถ้าคุณปู่กลับบ้าน อยู่คนเดียวก็คงจะเหงา ที่บ้านพักคนชรามีคนที่เกษียณแล้วจำนวนมากอยู่ที่นั้น หากท่านนายพลไป๋อยู่ด้วยกันกับพวกเขา ได้พูดคุยได้เล่นหมากรุกด้วยกัน ก็อาจจะช่วยให้หายเหงาได้บ้าง”

“ค่ะ” ไป๋ปิงตอบ “ไว้มีเวลาเราค่อยไปเยี่ยมคุณปู่กัน

ขณะที่รอ ไม่นานก็ถึงเวลาที่เครื่องบินต้องออก

แต่เครื่องบินกลับหยุดนิ่ง

ผู้โดยสารเริ่มพึมพำ:

"เกิดอะไรขึ้น?"

“ถึงเวลาเครื่องออกแล้ว ทำไมยังหยุดนิ่งอยู่?”

"ขณะนี้กำลังรีบดำเนินการค่ะ"

ขณะนี้ พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินในชุดยูนิฟอร์มมายังห้องโดยสารพร้อมรอยยิ้มอย่างมืออาชีพบนใบหน้าของเธอและกล่าวว่า: "เรียนผู้โดยสารทุกท่าน ทางสายการบินต้องขออภัย เนื่องจากว่ายังมีผู้โดยสายขึ้นเครื่องไม่ครบ เราจึงยังไม่สามารถนำเครื่องขึ้นได้ค่ะ”

เยี่ยชิวเหลือบมองที่นั่งข้างเขา

ในเเถวที่เขานั่ง รวมที่นั่งพวกเขามีด้วยกันสามแถว

ที่นั่งข้างๆ เขาตรงทางเดินยังว่างอยู่ แสดงว่าผู้โดยสายที่ยังไม่ได้ขึ้นเครื่องนั่งอยู่ข้างๆเขา

เมื่อได้ยิน ผู้โดยสารต่างก็ไม่พอใจยิ่งกว่าเดิม

“มันสมเหตุสมผลงั้นหรอ ที่พวกเราตั้งหลายคนต้องมารอคนเพียงคนเดียว?”

“จัดการเวลาไม่ได้เอง แล้วจะมาขึ้นเครื่องบินทำไม?”

“โชคร้ายจริงๆ ที่ได้บินกับคนแบบนี้”

พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินจึงกล่าวต่อ: "ต้องขออภัยทุกท่าน ผู้โดยสารท่านนี้เป็นลูกค้าวีไอพีของสายการบินเรา ดังนั้นตามกฎระเบียบ เราจึงจำเป็นต้องรอให้ผู้โดยสารท่านนี้ มาถึงก่อนจึงจะออกเดินทางได้"

“ดิฉันรู้ว่าเรื่องนี้ทำให้การเดินทางของทุกท่านล่าช้า เพื่อเป็นการขอโทษ ทางเราได้เตรียมของว่างและเครื่องดื่มไว้ให้ท่านโดยเฉพาะค่ะ”

“จะนำแจกจ่ายให้ทุกท่านในเร็วๆนี้ ขอขอบคุณทุกท่านสำหรับความเข้าใจ”

ผ่านไปประมาณห้านาที

พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินเริ่มเดินแจกขนมและเครื่องดื่ม

ขนมปังหนึ่งชิ้นและนมหนึ่งขวดสำหรับทุกคน

ซึ่งมันก็ทำให้ผู้โดยสารอารมณ์ดีขึ้น

หลังจากรอต่อไปอีกประมาณสี่สิบนาที ผู้โดยสารคนนั้นก็ยังมาไม่ถึงสักที และผู้โดยสารคนอื่นๆ ก็เริ่มที่จะทนรอไม่ไหว

ขนาดเยี่ยชิวเองยังคิ้วขมวด

แม้ว่าเขาจะไม่รีบร้อนอะไร แต่มันก็ไม่มีเหตุผลที่จะเลื่อนเวลาออกเดินทางเพื่อรอคนๆเดียว

ไป๋ปิงเริ่มสังเกตเห็นว่าเยี่ยชิวดูไม่สบอารมณ์นัก จึงรีบหาเรื่องมาเปลี่ยนบรรยากาศและถามออกไปว่า "หลินจิงจื้อรู้หรือยังว่าคุณกลับไป?"

เยี่ยชิวส่ายหัว: "พี่หลินยังไม่รู้"

“คุณคงอยากจะทำให้เธอประหลาดใจ หึ สนิทสนมอะไรกันขนาดนั้น?” ไป๋ปิงกลอกตาไปที่เยี่ยชิว ทำท่าไม่พอใจเล็กน้อย

“อะไรกัน พี่ปิงหึงงั้นหรอครับ?”

"จะบ้าหรอ"

“ดูคุณสิ คุณทำหน้าบูดขนาดนี้ ยังกล้าปฏิเสธอีกนะ” เยี่ยชิวโอบเอวไป๋ปิงแล้วกระซิบข้างหูของเธอ: “ก็จริงอยู่ ที่ผมกับพี่หลินสนิทกันมาก แต่ถ้าคุณไม่รังเกียจ เราไปด้วยกันก็ได้นะ～"

“แหม ความคิดดีเหลือเกินนะพ่อคุณ!” ไป๋ปิงตะคอก

ขณะที่ทั้งสองคุยกัน ผู้โดยสารก็เริ่มโต้เถียงกับพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินอีกครั้ง

“ไม่คิดว่าจะได้เห็นดาราดังๆ ในชั้นธรรมดาแบบนี้ ต้องขอเธอถ่ายรูปไว้หน่อยแล้ว”

ผู้โดยสารที่ไม่พอใจในตอนแรกเปลี่ยนท่าทีทันทีเหมือนรู้ว่าคนนั้นคือจินหลิงหลิง

โดยเฉพาะผู้โดยสารผู้ชาย สายตาของพวกเขาจับจ้องไปที่จินหลิงหลิง ราวกับว่ากำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าเธอออกทีละชิ้น

ครั้งนี้จินหลิงหลิงไปที่เจียงโจวเพราะมีร้านซาลอนที่เพิ่งเปิดใหม่ขอให้เธอไปเป็นพรีเซนเตอร์ให้

เดิมทีด้วยชื่อเสียงและสถานะของเธอ เธอมักจะบินชั้นเฟิร์สคลาสเสมอ แต่คราวนี้ผู้คนต่างกระตือรือร้นที่จะพาเธอไป ดังนั้นผู้ช่วยของเธอจึงจองเพียงชั้นโดยสารธรรมดาเท่านั้น

ตอนแรก จินหลิงหลิงเป็นกังวลเรื่องนี้มาก และไม่ต้องการที่จะไป แต่เพราะได้รับเงินค่าตัวเป็นสิบล้าน ดังนั้นเพื่อเงิน เธอจึงอดทนไป

ท้ายที่สุดจินหลิงหลิงก็รู้สึกดีขึ้นเมื่อเห็นสายตาตกตะลึงของทุกคนรอบตัวเธอ

ในฐานะดาราดัง เธอสนุกกับความรู้สึกที่ได้รับการชื่นชม

ในไม่ช้า ก็มีหลายคนเข้ามาถ่ายรูปกับจินหลิงหลิง และชายลามกบางคนก็แอบหยิบโทรศัพท์มือถือของตนออกมาถ่ายรูปหน้าอกและต้นขาของจินหลิงหลิงอีกด้วย

จินหลิงหลิงรับรู้ได้ แต่เธอไม่ได้ให้ความสนใจใด ๆ เธอกลับถ่ายรูปกับผู้ชายหลายคนที่อยู่ใกล้ตัวเธอแทน เธอเป็นดั่งเทพธิดาโอตาคุที่เข้าใจความต้องการของผู้ชายเหล่านี้เป็นอย่างดี

แน่นอนว่าเหล่าผู้ชายที่ถ่ายรูปกับเธอต่างตื่นเต้นมากจนกลายเป็นแฟนคลับตัวยงของเธอได้ทันที

ไม่กี่นาทีต่อมา

จินหลิงหลิงนั่งลงบนที่นั่งของเธอ

“สวัสดีครับ คุณ…”

ทันทีที่เยี่ยชิวอ้าปากพูด จินหลิงหลิงก็ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ให้เขาทันที “คุณอยากถ่ายรูปกับฉันด้วยใช่ไหมคะ?”

เยี่ยชิวจับจมูกของเขา: "จริง ๆ แล้ว..."

อย่างที่ทุกคนรู้ดี หลังจากที่เทพธิดาจินหลิงหลิงขึ้นมาแล้ว ทุกการกระทำของเธออยู่ในสายตาของทุกคน

“ไม่ต้องอาย แค่หยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วมาถ่ายรูปกับฉัน” จินหลิงหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันถ่ายรูปเก่งมากนะ~”

“เอ่อ ผมขอโทษนะครับ ผมแค่อยากจะบอกว่า คุณช่วยหลบหน่อยได้ไหม ผมอยากไปเข้าห้องน้ำ”

ทันใดนั้น ใบหน้าของจินหลิงหลิงก็เปลี่ยนเป็นสีแดง