วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 554

ใบหน้าของจินหลิงหลิงเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอรีบลุกขึ้นยืนและก้าวออกไป

เยี่ยชิวพยักหน้าเป็นการขอบคุณและเดินไปห้องน้ำ

เขาไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าใบหน้าของจินหลิงหลิงที่อยู่ข้างหลังเขาตอนนี้น่าเกลียดมาก เต็มไปด้วยความหงุดหงิด ความอาย และความโกรธ...

ตอนนี้ จินหลิงหลิงอยากจะขุดพื้นแล้วมุดหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด

ตั้งแต่เธอเดบิวต์มา เธอไม่เคยอับอายเช่นนี้มาก่อน และเธอก็รู้สึกหงุดหงิดมากเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้น

ยิ่งไปกว่านั้นเยี่ยชิวยังพูดเสียงดังอีก อย่างน้อยๆ คนที่นั่งอยู่แถวหน้าและเเถวหลังก็ต้องได้ยินเสียงเขาแน่ๆ

“เขาจงใจทำมันสินะ”

จินหลิงหลิงจ้องมองไปที่แผ่นหลังของเยี่ยชิวด้วยความหงุดหงิดและไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก

เธอเชื่อว่าด้วยรูปร่างและชื่อเสียงของเธอ ไม่มีผู้ชายคนไหนในประเทศจีนที่ไม่รู้จักเธอ ดังนั้นเยี่ยชิวจงใจที่จะทำให้เธออับอาย

ยิ่งนึกถึงเรื่องนี้ จินหลิงหลิงก็ยิ่งโกรธมากขึ้น

“ไอคนสารเลว ไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำ”

“ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ”

“ฉันก็ต้องทำให้เขาอับอายเหมือนกัน”

จินหลิงหลิงแอบกำหมัดของเธอไว้แน่น

ในฐานะคนดัง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือใบหน้า

ดวงตาของจินหลิงหลิงหันไปตกลงที่ไป๋ปิง และเธอก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

เธอมัวแต่ถ่ายรูปไม่ได้สนใจผู้คนรอบข้าง ดังนั้นเธอเพิ่งจะสังเกตเห็นไป๋ปิง

เมื่อเธอเห็นใบหน้าและรูปร่างของไป๋ปิง จินหลิงหลิงก็ถึงกับตกตะลึงอีกครั้ง

น่าทึ่ง

น่าทึ่งมาก!

จากนั้นความอิจฉาริษยาก็ปรากฏขึ้นในใจของเธอ

จินหลิงหลิง รู้ดีว่าสาเหตุส่วนใหญ่ที่เธอกลายเป็นเทพธิดาโอตาคุได้ก็เพราะรูปร่างที่ร้อนแรงของเธอ

คนอื่นไม่รู้ มีแต่ตัวเธอเองรู้ดีว่าสาเหตุที่รูปร่างของเธอดูดีมากก็เพราะว่าเธอได้ผ่านการเปลี่ยนแปลงอย่างสมบูรณ์ที่โรงพยาบาลความงามชั้นนำในเกาหลีก่อนที่เธอจะเดบิวต์ สิ่งที่เธอทำ ได้เเก่ เสริมจมูก เสริมริมฝีปาก ดูดไขมัน ใช้ไฮยาลูโรนิก ฉีดผิว เติมซิลิโคน...

จนทุกวันนี้ จินหลิงหลิงยังมีช่วงที่เธอหายตัวไปจากสาธารณะเป็นระยะเวลาหนึ่ง เธอเรียกมันว่าวันหยุด แต่จริงๆแล้วเธอไปเพิ่มเติมความงามที่โรงพยาบาลเสริมความงามในเกาหลี

เมื่อเธอมองไปที่ไป๋ปิงที่อยู่ตรงหน้า จินหลิงหลิงก็เต็มไปด้วยความอิจฉา

“ในโลกใบนี้ ยังมีคนสวยแบบนี้ได้ยังไงกัน”

“เธอสวยมาก รูปร่างดี ดูท่านิสัยก็น่าจะดีด้วย และดูเหมือนว่าตัวเธอจะไม่ได้ผ่านการทำศัลยกรรมใดๆเลย มันเหลือเชื่อมาก”

“อยากเป็นเธอจัง ถ้าเป็นได้ก็คงไม่ต้องเสียเงินหลายล้านไปเสริมความงามอยู่ทุกๆปี”

“เอาไว้ก่อน ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะพูดคุยกับผู้ชายคนเมื่อกี้ พวกเขามาด้วยกันหรอ?”

เมื่อจินหลิงหลิงนึกถึงเรื่องนี้ เธอก็ตรงไปนั่งข้างๆไป๋ปิง

“สวัสดีค่ะ คุณช่วยนั่งที่อื่นได้ไหมคะ ตรงนี้เป็นที่แฟนของฉัน” ไป๋ปิงพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

เธอไม่ได้เป็นดาราใหญ่เท่าจินหลิงหลิง ดังนั้นน้ำเสียงที่เธอใช้จึงดูสุภาพ

ไป๋ปิงไม่เคยใฝ่ฝันที่จะเป็นดารา เธอเป็นหมอและแสวงหาความจริงทางวิทยาศาสตร์

ยิ่งไปกว่านั้น ในสายตาของเธอ ดาราหญิงอย่างจินหลิงหลิง แต่งตัวเปิดเผยเนื้อหนังจนแทบไม่มีอะไรปิดไว้ ก็ไม่ต่างจากสาวขายบริการ

“คนสวย ฉันขอแนะนำตัวเองหน่อยนะ ฉันจินหลิงหลิง”

หลังจากที่จินหลิงหลิงพูดจบ เธอเห็นว่าไป๋ปิงไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เธอก็พูดต่อ: "เอาแบบนี้ ฉันคิดว่าคุณดูดีเลยทีเดียว รูปร่างของคุณก็ดีมาก ฉันสนใจจะพาคุณเข้าสู่วงการบันเทิง คุณว่าไง? "

เด็กผู้หญิงธรรมดาคงจะตื่นเต้นเนื้อตัวแตก ถ้าได้ยินดาราดังพูดแบบนี้ใส่ด้วยตัวของเธอเอง

แต่กับไป๋ปิง เธอไม่แสดงท่าทีอะไรออกมาเลย

“ไม่สนใจค่ะ” ใบหน้าของไป๋ปิงมีแต่ความเย็นชาเย็นชา

“คุณไม่อยากมีชื่อเสียงเหรอ? ตราบใดที่ผู้หญิงมีชื่อเสียง เธอก็จะได้พบกับผู้ชายที่โดดเด่นมากมาย ผู้ชายคนนั้นไม่เห็นจะคู่ควรกับคุณเลย…”

“อย่ามาพูดพล่อยๆถึงแฟนฉันนะ” ก่อนที่จินหลิงหลิงจะพูดจบ ไป๋ปิงก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา: "ไม่มีใครในโลกนี้ที่จะดีไปกว่าแฟนของฉันแล้ว"

จินหลิงหลิงหัวเราะ "ที่คุณพูดแบบนี้ ก็เพราะว่าคุณรู้จักพวกผู้ชายน้อยเกินไป ให้ฉันบอกคุณให้เอาบุญนะ เมื่อไหร่ก็ตามที่คุณเข้าสู่วงการบันเทิง ไม่ว่าจะเป็นชายหนุ่มรูปงาม หรือทายาทตระกูลดัง คนเหล่านั้นจะพยายามสายตัวแทบขาดเพียงเพื่อได้รู้จักกับคุณ”

ไป๋ปิงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยและพูดขึ้นว่า "ที่ฉันไม่อยากเข้าวงการบันเทิง รู้ไหมว่าทำไม"

“ว่ากันว่า หลิวเทียนหวัง นางแบบของซื่อต้าเทียนหวัง ถ้าเทียบกับจินหลิงหลิง เธอก็ไม่มีอะไรเลย เพราะจินหลิงหลิงเป็นแถวหน้าในวงการบันเทิง ”

หลังจากที่คนเหล่านี้เข้าข้างและเอาอกเอาใจจินหลิงหลิงแล้ว พวกเขาก็เริ่มต่อว่าเยี่ยชิวทันที

“คุณจินคือเทพธิดาของผู้คนนับไม่ถ้วน หากคุณนได้นั่งข้างๆเธอ ก็ถือว่านับเป็นเกียรติของวงศ์ตระกูลแล้ว”

“ถูกต้องแล้ว จะปล่อยให้เธอเหนื่อยขนาดนี้ได้ยังไง?”

“คุณไม่รู้จักการถนุถนอมสิ่งล้ำค่าเลยงั้นหรอ”

เมื่อได้ยินคำพูดของผู้โดยสารรอบตัวเธอ จินหลิงหลิงก็ยิ้มเยาะเย้ย เชิดหน้าขึ้นและมองเยี่ยชิวด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

“คุณจิน ให้ผมนั่งก่อน นั้นเป็นที่นั่งของผม” เมื่อเยี่ยชิวพูด น้ำเสียงของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา

"ไม่"

“คุณจะไม่ให้ผมนั่งจริงๆงั้นหรอ?” เยี่ยชิวพูดขึ้น “อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน”

จินหลิงหลิงอาศัยสถานะของเธอในฐานะดาราดัง เธอจึงมั่นใจจนออกนอกหน้า "ฉันไม่ให้คุณนั่ง คุณจะทำอะไรฉันงั้นหรอ"

เพี๊ยะ!

เยี่ยชิวตบหน้าจินหลิงหลิง

“อร๊ายยยย——” จินหลิงหลิงกรีดร้อง และทันใดนั้น รอยฝ่ามือสีแดงสดก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

“คุณกล้าตบฉันงั้นเหรอ?” จินหลิงหลิงปิดหน้าของเธอและมองเยี่ยชิวด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ

ตั้งแต่เดบิวต์มานี่เป็นครั้งแรกที่เธอถูกตบ มันทั้งอับอายและอัปยศที่สุดในชีวิต

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือคนที่ตบหน้าเธอแต่งกายด้วยชุดธรรมดาและดูไม่เหมือนคนรวยหรือเป็นทายาทตระกูลดังเลยสักนิด

“คิดว่าเป็นดาราดัง แล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นหรอ เยี่ยชิวพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์: "ลุกจากที่นั่งของฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะตบคุณอีกครั้ง"

จินหลิงหลิงพูดด้วยความโกรธ: "คุณกล้าตบฉันอีกครั้ง ก็ลองดู"

เพี๊ยะ!

เยี่ยชิวตบหน้าจินหลิงหลิงอีกครั้งจริงๆ