วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 784

ทันใดนั้น ร่างกายที่งดงามก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าของเยี่ยชิว

ซูชางจินเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งอะไรเรียกว่าใส่เสื้อผ้าให้ดูผอมลง แต่พอถอดออกแล้วดูเซ็กซี่มีน้ำมีนวล

รูปร่างของเธอนั้นก็ดีไม่แพ้หลินจิงจื้อหรือไป๋ปิงเลย บางทีอาจเป็นเพราะว่าเธออายุยังน้อย เมื่อเทียบกับหลินจิงจื้อที่ดูสวยแบบหยาดเยิ้มและไป๋ปิงที่ดูสวยแบบเย็นชา ซูชางจินนั้นให้ความรู้สึกถึงความไร้เดียงสามากกว่า

“คุณจะทำอะไรของคุณ รีบใส่เสื้อผ้าเดียวนี้นะ”

เยี่ยชิวพูดกลับ กำลังจะช่วยซูชางจินใส่เสื้อผ้าแต่กลับถูกซูชางจินโถมตัวเข้าไปในอ้อมอกของเขา

“คุณหมอเยี่ย ตัวของฉันฉันมอบให้คุณแล้ว ฉันขอร้องละได้โปรดไว้ชีวิตลีจองฮีด้วยเถอะ”

ซูชางจินพูดจบก็นำแขนทั้งสองข้างของเธอคล้องไหที่คอของเยี่ยชิวพรางยื่นหน้าไปจะจูบ

“คุณจะทำอะไร!”

เยี่ยชิวพูดขึ้นอย่างโมโหพรางผลักตัวของซูชางจินออก

“คุณมองผมเป็นคนยังไง?”

ในขณะนั้น ซูชางจินก็ไม่รู้จะทำตัวยังไง เธอรู้สึกตัวชาและว่างเปล่ายืนอยู่กับที่พร้อมทั้งน้ำตา เธอทั้งดูสวยและดูน่าสงสารในเวลาเดียวกัน

เยี่ยชิวเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเขาเองเพิ่งจะทำให้ซูชางจินตกใจกลัว น้ำเสียงของเขาก็เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่ดูอ่อนโยนขึ้นมาทันทีพร้อมกล่าว่า:“ชางจิน คุณรีบใส่เสื้อผ้าเถอะนะ”

ซูชางจินหยิบชุดเดรสของเธอขึ้นมาพร้อมผูกเชือกที่กระโปรงแล้วเธอก็หันไปพูดกับเยี่ยชิวว่า:“คุณหมอเยี่ย คุณไม่ชอบฉันหรอ?”

“ในสายตาของคุณ ฉันดูเป็นผู้หญิงที่แย่มากเลยใช่ไหม”

“จริงๆแล้วฉัน…”

“ชางจิน!”เยี่ยชิวพูดแทรกขึ้น“คุณอย่าคิดแบบนั้นนะ ในสายตาของผมคุณเป็นผู้หญิงที่ทั้งสายและจิตใจดี”

“แต่การกระทำเมื่อสักครู่ มันเป็นอะไรที่ไม่ให้เกียรติทั้งตัวคุณและตัวผมเลย”

“ผมรู้ว่านี้ไม่ใช่ความคิดของคุณแน่ๆ ที่บ้านของคุณกดดันให้ทำแบบนี้ใช่ไหม ถึงแม้ว่าจะเป็นแบบนั้นคุณก็ไม่ควรทำแบบนี้“

“คุณทำแบบนี้เผื่อลีจองฮี มันไม่คุ้มหรอกนะ”

“ถ้าเกิดว่าผมเป็นคนเลวจริงๆ คนที่จะเป็นอันตรายคือตัวคุณนะชางจิน”

เมื่อเยี่ยชิวพูดจบ เขาก็ใช้มือของเขาเช็ดน้ำตาให้แก่ซูชางจินแล้วก็พูดขึ้นมาอย่างจริงจังว่า:”ชางจิน คุณสัญญากับผมนะว่าคุณจะไม่ทำเรื่องโง่ๆแบบนี้อีก คุณจะต้องรักตัวเองให้มากๆเข้าใจไหม”

“อื้ม”ซูชางจินพยักหน้าตอบกลับ

ซูชางจินตอนนี้เธอไม่กล้าแม้จะมองหน้าของเยี่ยชิวด้วยซ้ำ เพราะว่าการกระทำของเธอเมื่อสักครู่นี้ทำให้เธอรู้สึกอับอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

ผ่านไม่สักครู่หนึ่งเธอก็คิดเรื่องสำคัญออก

“ใช่แล้วคุณหมอเยี่ย ก่อนที่ฉันจะมาหาคุณ คุณปู่ของฉันได้โทรศัพท์มาหาฉันว่าหากคุณไว้ชีวิตลีจองฮีหล่ะก็ คุณปู่จะมอบของขวัญชิ้นหนึ่งแก่คุณ“

ซูชางจินพูดขึ้นพรางควักโทรศัพท์ของเธอออกมา แล้วเปิดรูปหนึ่งให้เยี่ยชิวดู:”คุณปู่ของฉันบอกว่า ท่านจะมอบของขวัญชิ้นนี้ให้แก่คุณ”

ในตอนแรกเยี่ยชิวก็ไม่ได้รู้สึกสนใจอะไร

แต่เมื่อเขามองไปที่รูปนั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

“ชางจิน เอาโทรศัพท์ของคุณมาให้ผมดูหน่อย” เยี่ยชิวพูดอย่างจริงจัง

ซูชางจินรีบส่งโทรศัพท์ให้แก่เยี่ยชิว เยี่ยชิวยืนปัดรูปถ่ายนั้นดูไปมาซ้ำแล้วซ้ำอีก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจเพราะในภาพนั้นคือเทียนเซิ่งถงเหริน

บนตัวของเทียนเซิ่งถงเหรินถูกแกะสลักหลายร้อยจุด ตามที่แพทย์แผนจีนใช้สำหรับการฝังเข็มและในแต่ละจุดก็ถูกแกะสลักชื่อตำแหน่งไว้ด้วย

“นี้มัน…เทียนเซิ่งถงเหริน!”

เยี่ยชิวตกใจเป็นอย่างมาก

เทียนเซิ่งถงเหรินหรือเรียกอีกชื่อหนึ่งว่าเจินจิวถงเหรินถูกสร้างขึ้นโดยหวังเว่ยอีที่โรงพยาบาลห้านหลินในช่วงสมัยเป่ยซ่ง

เทียนเซิ่งถงเหรินมีความสูงพอๆกับคนจริงๆมีความสูงประมานผู้ใหญ่หนึ่งคน

ช่วงหน้าอกและด้านหลังทั้ง2ด้านของเทียนเซิ่งถงเหรินสามารถเปิดปิดได้ เมื่อเปิดออกจะเห็นอวัยวะภายในสลักไว้ตามลำตัว มีทั้งการสลักจุดฝังเข็มบนพื้นผิวของเทียนเซิ่งถงเหรินและได้มีการสลักชื่อของจุดฝังเข็มแต่ละจุดลงไปด้วย

ในขณะเดียวกัน รูบนพื้นผิวเทียนเซิ่งถงเหรินถูกผนึกด้วยขี้ผึ้งสีเหลืองและทำให้สามารถเทน้ำลงไปได้ ถ้าฝังเข็มถูกต้องจะมีน้ำไหลออกมา แต่ถ้าถจุดฝังเข็มผิดหล่ะก็เข็มจะแท่งไม่ทะลุ

ในเวลานั้นหวังเว่ยอีได้ทำเทียนเซิ่งถงเหรินออกมา 2 ตัว เทียนเซิ่งถงเหรินตัวแรกเอาไปวางไว้ที่พระราชวัง นำเอาให้ไปฮ่องเต้เชยชม ส่วนเทียนเซิ่งถงเหรินอีกตัวนึงเอาเก็บไว้ที่โรงพยาบาล เผื่อเก็บไว้เป็นเครื่องมือในการสอนการฝังเข็มให้แก่นักศึกษาแพทย์

เนื่องจากการสลับพลัดเปลี่ยนของราชวงศ์ ทำให้มีเทียนเซิ่งถงเหริน1ตัวหายไป แต่อีกตัวถูกเก็บรักษาไว้อย่างดี

เธอคิดว่าตัวจะทำลายความไว้ใจที่คุณปู่มีต่อเธอลงไปเสียแล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยว่าร้ายจะกลายเป็นดีไปได้

แต่ในไม่ช้าความรู้สึกของซูชางจินก็ดิ่งลง

“คุณหมอเยี่ย คุณยอมที่จะรับเทียนเซิ่งถงเหริน แต่ไม่ยอมที่จะรับตัวฉัน ฉันไม่มีสเน่ห์ขนาดนั้นเลยหรอ?”

เยี่ยชิวมองซูชางจินที่ยืนก้มหน้า แล้วถามกลับว่า：“คุณคิดอะไรของคุณอยู่?”

“ไม่มีอะไร”ซูชางจินรีบพูดเปลี่ยนเรื่องเผื่อปกปิดความคิดของเธอ แล้วเธอก็พูดขึ้นมาว่า“คุณหมอเยี่ย ก่อนที่ฉันจะมาหาคุณฉันเจอกันลียองฮัน เขาพูดกับฉันเรื่องหนึ่ง”

“เขาพูดกับฉันว่าผู้อาวุโสลีจองฮีหวังว่าข้อพิพาททางการแพทย์จีนและเกาหลีใต้จะสิ้นสุดลงในที่สุดและจบอย่างเท่าเทียมกัน”

“เท่าเทียมกันงั้นหรอ ฝันไปเถอะ!”

เยี่ยชิวพูดอย่าดูถูกขึ้นมาว่า“ชางจิน คุณกลับไปบอกลีจองฮีด้วยนะว่า”

“ผมไว้ชีวิตเขา มันก็ถือว่าผมให้เกียติเขามากพอแล้ว บอกกับเขาว่าอย่าแหย่จมูกเสือ”

“ไม่อย่างนั้น ผมจะทำให้เขาติดอยู่ประเทศจีนไปตลอดชีวิต”

“นอกจากนี้ การแข่งขันในวันพรุ่งนี้ก็จัยังดำเนินต่อไปจนกว่าผมจะได้รับความยอมรับด้วยใจจริงจากเขา”

ซูชางจินพยักหน้าตอบกลับ：“คุณหมอเยี่ยคุณวางใจได้เลย ฉันจะนำคำที่คุณบอกไปบอกกับผู้อาวุโสลีจองฮีแน่นอน นี้ก็ดึกมากแล้วงั้นฉันกลับก่อนนะ”

พูดจบซูชางจินก็เตรียมตัวที่จะกลับ

“ชางจิน...”

อยู่เยี่ยชิวก็เรียกซูชางจินและพูดว่า：“ตอนนี้มันดึกมากแล้ว คุณเป็นผู้หญิงกลับคนเดียวตอนนี้ไม่ปลอดภัยนะ”

ซูชางจินยืนงงุนงง

คุณหมอเยี่ยพูดแบบนี้หมายถึงอะไรกันนะ

หรือว่าเขาจะให้ฉันพักที่นี้คืนนี้?