วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 792

“อันที่ห้าร้อย.…..”

เมื่อเนี่ยเสวียเลี่ยงมาถึงจุดนี้ เขาก็หยุดกะทันหัน และสีหน้าของเขาก็จริงจังมาก

ผู้ชมด้านล่างรู้สึกตึงเครียด

“หมอเยี่ยทำผิดหรือเปล่า?”

“ถ้าหมอเยี่ยผิดสมุนไพรตัวสุดท้าย มันคงจะน่าเสียดายมาก”

“ถ้าเขาผิด หมอเยี่ยก็มีแนวโน้มที่จะแพ้การแข่งขันครั้งนี้”

“ฉันหวังว่าหมอเยี่ยจะชนะ”

ผู้ฟังจำนวนนับไม่ถ้วนสวดภาวนาในใจ

เนี่ยเสวียเลี่ยงกล่าวว่า “สมุนไพรที่ห้าในร้อยในรายการคือหวงจิง และคำตอบที่เยี่ยชิวเขียนคือ...…”

เมื่อถึงจุดนี้

เนี่ยเสวียเลี่ยงก็หยุดอีกครั้ง

“มันคืออะไร รีบพูดมาเถอะ หยุดทำให้เราสงสัยได้แล้ว”

หัวใจของผู้ชมอยู่ในลำคอ

เนี่ยเสวียเลี่ยงเหลือบมองผู้ชมและพูดเสียงดังว่า “คำตอบของเยี่ยชิวก็คือ หวงจิงเช่นกัน"

“ขอแสดงความยินดีกับเยี่ยชิว”

“รอบนี้ชนะแล้ว!”

เยี่ยชิวใช้เวลาห้าสิบห้านาที โดยไม่มีข้อผิดพลาดแม้แต่ครั้งเดียว นั่นหมายความว่า แม้ว่าหลี่ชุนเฟิงจะตอบถูกทุกข้อ แต่ความเร็วของเขาก็ช้ากว่าเยี่ยชิวห้านาที ส่งผลให้เขาแพ้ในการแข่งขันครั้งนี้

แปะแปะแปะ

เสียงเชียร์ดังขึ้นจากผู้ชม พวกเขาก็ตื่นเต้นจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง

“ชนะแล้ว หมอเยี่ยชนะ!”

“หมอเยี่ยน่าทึ่งมาก!”

“ขอแสดงความยินดีกับหมอเยี่ย ใกล้จะเป็นปราชญ์แพทย์อีกก้าวแล้ว!”

หลี่ชุนเฟิงแพ้การแข่งขัน แต่ไม่มีร่องรอยของความผิดหวังบนใบหน้า แต่เขาก้าวไปข้างหน้าจับมือของเยี่ยชิว แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เยี่ยชิว ยินดีด้วย”

“ผู้อาวุโสหลี่ ขอบคุณมากครับ” เยี่ยชิวกล่าวอย่างสุภาพ

“ต่อไป คุณจะต้องแข่งขันกับสวีลิ่ว” หลี่ชุนเฟิงเตือน “ในบรรดาพวกเราสี่คน สวีลิ่วมีทักษะด้านการแพทย์มากที่สุด คุณต้องระวัง”

“ตกลง” เยี่ยชิวพยักหน้า

สวีลิ่วกล่าวว่า “เยี่ยชิว เรามาเริ่มกันเลย”

“รอบนี้จะเป็นการแข่งขันการรักษาผู้ป่วย”

“นี่เป็นการชนะสองรอบแรก เราจะเริ่มต้นด้วยการรักษากรณีที่ง่ายกว่านี้”

“กรุณาให้เจ้าหน้าที่นำผู้ป่วยขึ้นมาด้วย”

หลังจากที่สวีลิ่วพูดจบ เจ้าหน้าที่ก็พาคนไข้สองคนขึ้นไปบนเวที

“คนไข้ทั้งสองคนมีไข้สูงสามสิบเก้าองศา งานของเราคือลดไข้”

“การลดไข้เป็นเรื่องง่ายสำหรับเราทั้งคู่ มาดูกันว่าใครจะทำได้เร็วกว่ากัน”

“ไหวไหม?”

เยี่ยชิวพยักหน้า แสดงท่าทางอย่างสุภาพแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโสสวี เชิญคุณเริ่มก่อน”

สวีลิ่วไม่ลังเล เดินไปหาคนไข้คนหนึ่ง วางฝ่ามือบนหน้าผากของผู้ป่วย แล้วสวดมนต์เงียบๆ สักพัก แล้วพูดว่า “เสร็จแล้ว”

อะไรนะ?

เสร็จภายในเวลาไม่ถึงสามวินาทีเหรอ?

คุณล้อเล่นฉันเหรอ!

ผู้ชมไม่เชื่อ

เจ้าหน้าที่ได้ทำการวัดอุณหภูมิคนไข้ทันที ซึ่งอยู่ที่สามสิบหกจุดสามองศา

“ว้าว มันหายดีแล้วจริงๆ เหรอ?”

“มันเหลือเชื่อมาก!”

“แม้แต่แพทย์ชาวตะวันตกชั้นนำก็ไม่สามารถลดไข้ของผู้ป่วยได้ในเวลาอันสั้นเช่นนี้ใช่ไหม?”

“เขาทำได้อย่างไร?”

“ทำไมรู้สึกเหมือนไม่ได้ทำอะไรเลย”

ผู้ชมรู้สึกงุนงง

เยี่ยชิวเห็นผ่านมันและกล่าวว่า”ทักษะของผู้อาวุโสสวีนั้นยอดเยี่ยมมาก เขาเชี่ยวชาญวิชาอวยพรจริงๆ ฉันชื่นชมสิ่งนั้น”

วิชาอวยพรเป็นคาถาโบราณที่นักบวชลัทธิเต๋าใช้เพื่อรักษาและช่วยชีวิต และในที่สุดก็พัฒนาเป็นการแพทย์ของลัทธิเต๋า

พูดง่ายๆ ก็คือใช้คาถาหรือเทคนิคลับเพื่อรักษาและช่วยชีวิต

ลึกลับมาก

สวีลิ่วรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและถามเยี่ยชิวว่า “คุณรู้จักวิชาอวยพรหรือไม่?”

“ฉันไม่เพียงรู้ ฉันยังใช้มันได้ด้วย” เยี่ยชิวกล่าว จากนั้นเดินไปที่คนไข้รายอื่น ชี้ไปที่หน้าผากของผู้ป่วย และร่ายมนตร์อย่างเงียบๆ

สามวินาทีต่อมา

เยี่ยชิวกล่าวว่า “เสร็จแล้ว”

“ไม่ได้คาดหวังว่า จะพ่ายแพ้ต่อคุณในที่สุด”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ผู้อาวุโส คุณยังไม่พ่ายแพ้ รอบที่สามยังไม่เริ่มด้วยซ้ำ”

สวีลิ่วโบกมือ และเจ้าหน้าที่ก็พาคนไข้คนหนึ่งขึ้นไปบนเวที

เมื่อทุกคนเห็นว่ามีคนไข้เพียงคนเดียว ทุกคนก็งงเล็กน้อย

“แข่งขันเรื่องการรักษาคนไข้ไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมีคนไข้เพียงคนเดียว?”

เยี่ยชิวก็สับสนไม่แพ้กัน

สวีลิ่วกล่าวว่า “สำหรับรอบที่สาม ฉันพาคนไข้มาเพียงคนเดียวเท่านั้น”

“ฉันจะไม่เข้าร่วมการรักษาผู้ป่วยรายนี้ในรอบนี้ เยี่ยชิว ถึงเวลาที่คุณจะต้องรักษาต่อเขาแล้ว”

“พูดตามตรง ฉันไม่สามารถรักษาความเจ็บป่วยของผู้ป่วยรายนี้ได้”

“เยี่ยชิว ถ้าคุณรักษาเขา จะถือว่ารอบนี้ฉันแพ้”

เยี่ยชิวค่อนข้างตกใจ

วิชาอวยพรของสวีลิ่วนั้นก้าวหน้ามาก จนแม้แต่เขาก็ยังไม่สามารถรักษาได้ จริงๆ แล้วผู้ป่วยรายนี้มีอาการป่วยแบบไหน?

มันอาจจะเป็น...…

มะเร็ง?

เยี่ยชิวถามว่า “ผู้อาวุโส ฉันสงสัยว่าผู้ป่วยรายนี้เป็นโรคอะไร?”

สวีลิ่วกล่าวว่า “ทักษะทางการแพทย์ของคุณก้าวหน้ามาก คุณตรวจชีพจรของเขาแล้วค้นหาคำตอบไม่ได้หรือ?”

เยี่ยชิวเดินไปหาคนไข้ และตรวจชีพจรของผู้ป่วย

ทันใดนั้นเขาก็เลิกคิ้วขึ้น

เยี่ยชิวยังคงรู้สึกถึงชีพจรของผู้ป่วย สีหน้าของเขาก็ค่อยๆรุนแรงขึ้น

หลังจากนั้นไม่นาน

จางจิ่วหลิงก็ถามว่า “เสี่ยวเยี่ย ผู้ป่วยรายนี้เป็นโรคอะไร?”

เยี่ยชิวปล่อยชีพจรของผู้ป่วยแล้วพูดว่า “มันคือวัณโรคปอด”

วัณโรคปอด?

จางจิ่วหลิงและหลี่ชุนเฟิงรู้สึกงุนงง ถ้าเป็นเพียงวัณโรคปอด วิธีการของสวีลิ่วก็สามารถรักษาให้หายขาดได้ แล้วทำไมสวีลิ่วถึงบอกว่าไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้?

อาจมีสถานการณ์บางอย่างแอบแฝงอยู่หรือเปล่า?

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็พูดอีกสองคำ “สุดท้าย!”