วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 906

ไกลออกไป

ปักกิ่ง

หลังจากผ่านท่ามกลางสายฝนในฤดูใบไม้ร่วง ท้องฟ้าก็เป็นสีฟ้าอย่างมาก ทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุข

เมืองต้องห้าม

ทางเข้าห้องโถงใหญ่

หลงชีและหลงปาดูกังวลและเดินไปรอบ ๆมองไปที่ห้องโถงที่ปิดอยู่

“ท่านชี เราอยู่ที่นี่มาสามวันแล้ว ทำไมท่านซื่อยังไม่ออกมาเสียที?”

หลงปากระซิบ "เป็นไปได้ไหมว่าพี่ซื่อมีปัญหากับการฝึกของเขา แล้วเขาก็..."

คำพูดที่เหลือไม่ได้พูดหลงปา เชื่อว่าหลงชี เข้าใจสิ่งที่เขาหมายถึง

หลงชี จ้องมองไปที่หลงปาแล้วดุว่า "คุณพูดอะไรดีๆ หน่อยได้ไหม?"

“นี่เป็นช่วงเวลาลำบาก และเราจะไม่ปล่อยให้เกิดเหตุการณ์เลวร้ายในเมืองต้องห้ามอีก”

“ถ้าฉันได้ยินคุณพูดแบบนี้อีก ระวังฉันจะตบคุณ”

หลงปาพึมพำ "ถ้าหลงซื่อเป็นไปอย่างราบรื่น แล้วทำไมยังไม่ออกมาอีกล่ะ?"

หลงชี จ้องมองไปที่หลงปาแบบหมดคำจะพูด

พวกเขารออยู่ที่นี่มาสามวันแล้ว แต่หลงซียังไม่ออกมา ซึ่งเป็นเรื่องผิดปกติ

"เห้อ!"

หลงปาถอนหายใจและพูด "ท่านชี สิ่งที่คุณพูดตอนนี้ถูกต้องแล้ว นี่เป็นช่วงเวลาที่ลำบาก และเราไม่สามารถปล่อยให้เกิดเหตุการณ์ร้ายแรงในเมืองต้องห้ามได้อีก"

“ท่านจิ่วตายแล้ว ฉันไม่รู้ท่านลิ่วถูกใครฆ่า ส่วนพี่หวู่ที่ไปวัดเทียนหลง แต่ยังไม่มีข่าวใดๆ เห็นได้ชัดว่ามีข่าวร้ายมากกว่าข่าวดี”

“และเยี่ยชิวคนนั้นไม่เพียงแต่กลายเป็นนักปราชญ์ทางการแพทย์เท่านั้น แต่ตอนนี้เขาได้กลายเป็นผู้นำของหลงเหมินแล้ว มันช่างน่ารังเกียจจริงๆ!”

เมื่อพูดถึงเยี่ยชิวแล้วหลงชี ก็มีความแค้นในดวงตาของเขาเช่นกัน

ผู้คนเสียชีวิตทีละคนในเมืองต้องห้าม ทั้งหมดเป็นเพราะเยี่ยชิว

“ให้ตายเถอะ ทำไมเยี่ยชิว ถึงเหมือนกับเสี่ยวเฉียงผู้ที่ฆ่าไม่ตาย? เราได้ส่งปรมาจารย์ที่ไม่มีใครเทียบได้หลายคน แต่ทำไมเราถึงฆ่าเขาไม่ได้?”

หลงชีพูดด้วยความโกรธ “ต่อไปถ้าฉันเห็นเขาอีก ฉันจะขยี้เขาให้แหลก"

หลงปากล่าวอย่างเคร่งขรึม "แม้ว่าเฉาหยวนจะเสียชีวิต แต่เยี่ยชิวก็กลายเป็นผู้นำของหลงเหมิน นี่ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเรา เพราะหลงเหมินมีสาวกหนึ่งแสนคน"

“หลังจากที่พี่ซื่อออกมา เราต้องหาทางฆ่าเยี่ยชิว มิฉะนั้น เมื่อสาวกหลงเหมินทั้งหมดร่วมือให้กับเยี่ยชิว เราจะประสบปัญหาหากต้องการกำจัดเขา”

หลงชีพูดอย่างเหยียดหยาม "หลงเหมินอ้างว่ามีสาวกหนึ่งแสนคน แต่จริงๆแล้วพวกเขาเป็นเพียงกลุ่มคนพล่าม ไม่มีอะไรต้องกังวล"

“ท่านชี อย่าประมาทสาวกหลงเหมินหนึ่งแสนคน แม้ว่าพวกเขาจะเป็นกลุ่มใหญ่ๆ หากเขาเข้ากันเป็นเชือก มันจะเป็นปัญหาใหญ่” หลงปาเตือน "ดังนั้น สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการฆ่าเยี่ยชิว ”

หลงชีเงียบไปครู่หนึ่งแล้วถาม "ท่านปา คุณมีเบาะแสเกี่ยวกับเรื่องที่ฉันขอให้คุณไปสืบไหม?"

หลงปาส่ายหัวแล้วพูด "ยังไม่เจอหลักฐานอะไร ที่จะพิสูจน์ว่าเยี่ยชิวเป็นลูกชายของเยี่ยหวู่ซวง"

หลงชีขมวดคิ้วเล็กน้อย

หลงปาพูดต่อ "ท่านชีฉันไม่คิดว่าไมจำเป็นต้องสืบเรื่องนี้ ไม่ว่าเยี่ยจะเป็นลูกชายของเยี่ยหวู่ซวงหรือไม่ก็ตาม เราก็ฆ่าเขาอยู่ดี"

“อืม” หลงชีพยักหน้า

หลงปาเหลือบมองประตูพระราชวังที่ปิดอยู่แล้วพูดว่า "ทำไมท่านซื่อยังไม่ออกมาสักที"

หลงชีกล่าวว่า "รออีกสักหน่อย บางทีท่านซื่ออาจมีเรื่องอื่น..."

เอี๊ยด!

ประตูพระราชวังที่ปิดอยู่ก็เปิดออก

จากนั้นชายชราคนหนึ่งก็เดินออกมาจากที่นั่น

ผู้เฒ่าสวมชุดงูหลามสีม่วงและมีมงกุฏทองคำผูกผม เดินเหมือนมังกร เคลื่อนไหวเหมือนเสือ แสดงอำนาจโดยไม่โกรธเคือง

เมื่อหลงชีและหลงปาเห็นชายชรา พวกเขาก็ตกใจ จากนั้นพวกเขาก็ยกกำปั้นและโค้งคำนับ

“ท่านซื่อ!”

ชายชราคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลงซื่อ!

หลงซีเหลือบมองทั้งสองคนแล้วถามว่า "ทำไมถึงมีแค่คุณสองคน? คนอื่นอยู่ที่ไหน?"

หลงปาและหลงชีต่างจ้องมองกัน ทั้งคู่ไม่กล้าพูดออกมา

“พวกเขาอยู่ที่ไหน” หลงซื่อถามอีกครั้ง

“จำไว้ว่า ที่อยู่ของต้องถูกเก็บเป็นความลับและจะไม่เปิดเผยต่อบุคคลภายนอก เดี๋ยวเยี่ยชิว จะรู้ข่าวล่วงหน้าและหนีไปสะก่อน”

หลงชีและหลงปา เห็นด้วยทันที

"ใช่!"

……

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

พริบตาเดียวก็ถึงวันที่หกแล้ว

ในวันนี้ เยี่ยชิว เฉาชิงฉิงและชิงหลงก็ต้อนรับแขก นอกจากเทพแม่มด วัดเส้าหลิน เหล่าซาน และนิกายศิลปะการต่อสู้อื่น ๆ แล้ว นักธุรกิจบางคนก็มาด้วย

มีแขกทั้งสิ้นสามร้อยกว่าคน

นอกจากนี้ยังมีสาวกหลงเหมินสี่พันกว่าคนที่มาที่เกิดเหตุ

กลางคืน

ในห้อง

เยี่ยชิวถามถังเฟย "เทพทหารมาไหม?"

ถังเฟยกล่าว "เทพทหารยังไม่ได้ตอบ ฉันไม่รู้ว่าเขาจะมาหรือไม่"

เยี่ยชิวสั่งฉีหลินและคนอื่นๆ "ไม่ว่าเทพทหารจะมาหรือไม่ก็ตาม ทุกอย่างจะเป็นไปตามแผนที่วางไว้ในวันพรุ่งนี้ และเราจะส่งลาไท้เจี่ยนเป็นครั้งสุดท้าย ผู้เฒ่าตงฉี จัดห้องไว้ทุกข์เรียบร้อยแล้วเหรอ?”

อาจารย์ฉางเหม่ยได้ช่วยก่อตั้งห้องไว้ทุกข์ ได้ยินเยี่ยชิวถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาพูดอย่างติดตลก: "ฉันจะทำงานนี้ ไม่ต้องกังวล"

เยี่ยชิวพยักหน้าและเตือน "ฉีหลิน จางหู่ และ ฮ่านหลง คุณทั้งสามจะต้องรับผิดชอบด้านความปลอดภัยในวันพรุ่งนี้"

“การอำลาไท้เจี้ยนถือเป็นงานใหญ่ ไม่ว่ายังไงก็ตามจะต้องไม่มีใครสามารถก่อความวุ่นวายได้”

“คุณต้องใส่ใจกับเรื่องนี้ เมื่อคุณพบว่ามีคนต้องการใช้ประโยชน์จากโอกาสที่จะสร้างปัญหา วิธีที่ดีที่สุดคือแก้ไขอย่างเงียบๆ”

ชายทั้งสามของฉีหลินตอบรับ: "ครับ!"

“เอาล่ะทุกคน กลับไปพักผ่อนกันเถอะ พรุ่งนี้มีเรื่องสำคัญรอเราอยู่”

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ ทุกคนก็ลุกขึ้นและออกจากห้องไป

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็พูด “ผู้เฒ่าตงฉี อยู่ตรงนี้ก่อนนะ"