วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 907

อมตะชางเหม่ยหยุดก้าวเท้า รอคนอื่นไปเเล้ว ถึงถามเยี่ยชิว“ไอ้เด็กเปรต นายหาฉันมีเรื่องอะไร?”

เยี่ยชิวถามว่า “ทําไมครั้งนี้มีเเต่นายมาคนเดียว สุ่ยเซิงล่ะ?”

“สุ่ยเซิงกําลังฝึกฝนที่ห้องลับ”อมตะชางเหม่ยพูดด้วยรอยยิ้ม“ไอ้เด็กเปรต ฉันบิกนาย สุ่ยเซิงคู่ควรกับการเป็นนักปราชญ์สวรรค์สร้างเลย เขามีความก้าวหน้าอย่างมาก เจอกันครั้งหน้าทำให้นายตกใจสุดขีดเเน่”

“จริงเหรอ?”เยี่ยชิวไม่ค่อยเชื่อ

อมตะชางเหม่ยพูด“นายอย่าไม่เชื่อ รอให้สุ่ยเซิงออกมา ระวังฉันให้เขาต่อยนาย”

“ถ้าเขาสู้ฉันไหว ยินดีตลอด เยี่ยชิวพูดจบ ก็หยิบบัตรธนาคารออกจากกระเป๋าเสื้อ แล้วยื่นให้อมตะชางเหม่ย

อมตะชางเหม่ยเพิ่มความระมัดระวังในใจทันทีและถามว่า “ทำาดีหวังผล นายต้องการอะไรจากฉัน?”

เยี่ยชิวกล่าวว่า“ขอบคุณสําหรับการตั้งห้องโถงไว้ทุกข์สําหรับไท้เจี่ยน เงินนี้เป็นค่าเเรงของนาย”

ความระแวดระวังในใจของอมตะชางเหม่ยลดลงเล็กน้อย และเขาถามว่า “เงินในบัตรมีเท่าไหร่?”

“สิบล้าน ”เยี่ยชิวกล่าว

อมตะชางเหม่ยทําตาจ้อง“เยอะขนาดนี้เหรอ?”

“นายเอาไม่เอา? เยี่ยชิวเตรียมตัวเก็บมือกลับ

อมตะชางเหม่ยรีบก้าวไปข้างหน้า คว้าบัตรธนาคารจากมือของเยี่ยชิว และพูดด้วยรอยยิ้ม“ไม่เอาก็น่าเสียดาย ถือว่านายยังมีมโนธรรมอยู่”

เขาไม่คาดคิดว่าช่วยจัดห้องโถงไว้ทุกข์ก็ได้สิบล้าน ซึ่งเป็น……

ชอบใจ!

อมตะชางเหม่ยความสุขอย่างเปี่ยมล้นบนใบหน้า

ทันใดนั้นเยี่ยชิวก็พูดว่า “ไอ้เเก่ เอายันต์ดาบให้ฉันสองแผ่น”

“นายพูดอะไร?” สีหน้าของอมตะชางเหม่ยเปลี่ยน

“ฉันบอกว่า เอายันต์ดาบให้ฉันสองแผ่น เยี่ยชิวพูดอีกครั้ง

“ไม่มีแล้ว”อมตะชางเหม่ยปฏิเสธ

เยี่ยชิวเห็นอมตะชางเหม่ยปฏิเสธอย่างเร็ว แอบมีความสุขในใจ นี่แสดงว่า ในมืออมตะชางเหม่ยยังมียันต์ดาบ

เยี่ยชิวกล่าวว่า“ฉันจะไม่ปล่อยให้นายให้ฉันฟรี ยันต์ดาบหนึ่งแผ่นห้าสิบล้าน”

อมตะชางเหม่ยส่ายหัวเหมือนป๋องแป๋งและพูดว่า“ยันต์ดาบมีค่ามาก มีเเต่สองแผ่น ”

“ครั้งที่แล้วอยู่ชายแดนนตอนเหนือ ฉันแกล้งทำเป็นเยี่ยหวู่ซวง ใช้ยันต์ดาบแผ่นหนึ่งทําให้หลงหนี่ว์ตกใจจนถอยไป ยันต์ดาบที่เหลือฉันให้ภนายเเล้ว”

“อย่าบอกห้าสิบล้าน แม้ว่านนยจะให้ฉันหนึ่งร้อยล้านล้านในตอนนี้ ยัตน์ดาบก็ไม่มีเเล้ว”

เยี่ยชิวกล่าวว่า“สองร้อยล้าน!”

ดวงตาของอมตะชางเหม่ยกลอกสองครั้ง และเขาพูดด้วยใบหน้าขมขื่น“ยันต์ดาบหมดไม่มีแล้วจริงๆ......”

“สามร้อยล้าน!”

ความโลภปรากฏในสายตาของอมตะชางเหม่ย ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และพูดต่อว่า“ไม่มีแล้วจริงๆ……”

“ห้าร้อยล้าน!”

เยี่ยชิวเรียกราคาที่สูงเสียดฟ้าโดยตรงและพูดว่า“เอายันต์ดาบให้ฉันแผ่นหนึ่ง ฉันให้นายห้าร้อยล้าน ถ้าไม่มีจริงๆ ก็ช่างเถอะ......”

“ตกลง”อมตะชางเหม่ยขัดจังหวะเยี่ยชิวและพูดว่า“ฉันต้องได้เงินก่อน แล้วเอายันต์ดาบให้นาย”

“ได้”เยี่ยชิวถามว่า“ยันต์ดาบพกไว้กับตัวไหม?มีถ้านายพกไว้ ฉันโอนเงินให้นายตอนนี้เลย ”

อมตะชางเหม่ยเหลือบมองไปที่เยี่ยชิวและพูดว่า “ไอ้หนุ่ม นายอยากหลอกคำาพูดของฉันอีกเหรอ?”

“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ถ้าฉันบอกว่าฉันพกยันต์ดาบติดตัว นายจะไม่ให้เงินฉันห้าร้อยล้านเลย จะต่อยฉัน เเล้วแย่งยันต์ดาบไป ”

“ถูกไหม?”

เยี่ยชิวส่ายหัว“ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น ”

“สมัยนี้ ยาอายุร้อยปียังหาไม่ง่ายเลย นายยังจะหาแบบพันปี ฉันแนะนําให้นายรีบปลดปล่อยเลย เพื่อเสียเวลาและะเสียเเรงในที่สุดก็หาอะไรไม่เจอ......”

เมื่ออมตะชางเหม่ยพูดถึงตรงนี้ เขามองไปที่เยี่ยชิวและเเล้วกวาดตาไปสองครั้ง และเปลี่ยนคําพูดของทันที“ไอ้เด็กเปรต อาจมีที่ที่หนึ่งมียาอายุวัฒนะพันปี”

“ที่ไหน?” เยี่ยชิวรีบถาม

อมตะชางเหม่ยบอก“ที่อะไรนายยังไม่จําเป็นต้องรู้ หลายวันข้างหน้าฉันจะไปที่นั่นรอบหนึ่ง ถ้ามียาอายุวัฒนะพันปี ฉันจะเอากลับมาให้นาย”

เยี่ยชิวตระหนักว่าที่ที่อมตะชางเหม่ยจะไปไม่ธรรมดา และถามว่า “นายจะไปไหน?”

"นายยังไม่จําเป็นต้องรู้ ยังไงก็เป็นที่ที่ดี เสียงจริงของอมตะชางเหม่ยเปลี่ยนไป และเขาพูดว่า“ไอ้เด็กเปรต ถ้านายว่าง ตอนนั้นไปด้วยมากับฉันเถอะ ถ้าโชคดี อาจพบยาอายุวัฒนะอายุพันปีหลายต้น”

“ได้” เยี่ยชิวตกลง

เขาก็อยากไปดูว่า เป็นที่อะไร ถึงมียาอายุวัฒนะพันปีปรากฏขึ้นหลายต้น?

“ฉันกลับไปนอนแล้ว ”

อมตะชางเหม่ยโบกมือ ออกจากห้องของเยี่ยชิวอย่างมีความสุข จากนั้นหาที่ที่มีสัญญาณ หยิบโทรศัพท์ออก เเล้วโทรออกไปอย่างเงียบ ๆ

ใช้เวลาไม่นาน

เสียงของสุ่ยเซิงดังขึ้นทางโทรศัพท์“อาจารย์......”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่ส“สุ่ยเซิง ช่วยฉันทําอะไรสักอย่าง”

“อาจารย์ ฉันยังฝึกฝนที่ห้องลับอยู่ ”

“ทําธุระให้เสร็จก่อนค่อยฝึกฝน”อมตะชางเหม่ยแอบเหลือบมอง เห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ และกระซิบ“สุ่ยเซิง พรุ่งนี้นายไปที่หวายฮั่วรอบหนึ่ง ซื้อเเร่ซินนาบาร์คุณภาพสูงกลับมาให้ฉัน”

สุ่ยเซิงงงวย“อาจารย์ ท่านอาจารย์เอาเเร่ซินนาบาร์ทำอะไร?”

อมตะชางเหม่ยยิ้มเฮ่ๆ“วาดยันต์!”