วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 926

เยี่ยชิวใช้เท้าของเขาเหยียบไปที่คอของลุงโสว่ซาน จนทำให้เขาหายใจไม่ออก ใบหน้าของเขาแดงก่ำ

“แกยังจะหนีอีกรึเปล่า?” เยี่ยชิวถามอย่างเย็นชา

“ไม่หนี ไม่หนีแล้ว......” ลุงโสว่ซานพูด

เยี่ยชิวจึงค่อยๆยกเท้าที่อยู่บนคอของลุงโสว่ซานออก

ขณะที่ลุงโสว่ซานกำลังจะลุกขึ้น“ผลัวะ” จู่ๆเยี่ยชิวก็ใช้เท้าของเขาเหยียบเข้าที่หน้าอกของลุงโสว่ซานอีกครั้ง

พรวด!

เลือดได้พุ่งออกจากปากของลุงโสว่ซาน

“ถ้ายังไม่อยากตายก็สารภาพความจริงมาซะ” เยี่ยชิวกล่าว

“ก็ได้ๆ ข้าจะพูดความจริงกับเจ้าก็ได้” ลุงโสว่ซานในตอนนี้ไม่กล้าที่จะต่อต้านใดๆกับเยี่ยชิวแม้แต่น้อย และเขารู้ว่าถ้าเขายังไม่พูดความจริงออกมา เห็นทีคงถูกเยี่ยชิวฆ่าเป็นแน่

“พวกแกมาที่นี่เพื่ออะไรกันแน่?” เยี่ยชิวถามขึ้น

ลุงโสว่ซานตอบกลับไปว่า “ใต้ต้นสนเจ็ดต้นมีสุสานโบราณ สุดจะหาที่ไหนเทียบได้”

เยี่ยชิวเหลือบมองไปที่อมตะชางเหม่ย และถูกตาเฒ่าคนนี้เดาทางได้แล้วจริงๆ เขาได้ถามลุงโสว่ซานอีกว่า “สุสานโบราณที่ไร้ที่เปรียบคืออะไรหรือ?”

ลุงโสว่ซานตอบ “ข้าไม่แน่ใจว่าสุสานนั่นเป็นของใคร ข้ารู้แค่ว่าสุสานโบราณแห่งนั้นใหญ่โตมากทีเดียว อย่างน้อยก็เท่าระดับชั้นของกษัตริย์สูงศักดิ์ มีสมบัติที่ฝังพร้อมกับคนตายมากมายอยู่ในนั้น”

“แล้วแกรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?” เยี่ยชิวถาม

ลุงโสว่ซานกล่าวว่า “ข้าอาศัยอยู่ที่ตีนเขาฉางไป๋ตั้งแต่เด็ก ปู่ของข้าเล่าว่า ในภูเขานั่นมีของล้ำค่ามากมาย นอกจากโสมร้อยปีพวกนั้นแล้ว ยังมีสุสานโบราณอีกมาก”

“ก่อนที่จะตั้งเป็นประเทศ มีโจรปล้นสุสานจำนวนมากมาที่นี่ และขโมยสุสานโบราณไปหลายแห่ง”

“จนกระทั่งสุสานโบราณล้ำค่าแห่งนี้ ข้าก็รู้จากปากของโจรปล้นสุสานคนหนึ่ง”

“ไม่นานมานี้ มีโจรปล้นสุสานมาแอบขุดหลุมฝังศพ เขาขึ้นไปบนภูเขาและถูกงูพิษกัดเข้า พอดีกับที่ข้ากับหลานชายกำลังลาดตระเวนกันอยู่ ก็ได้บังเอิญเจอกับโจรขโมยสุสานคนนั้น”

“โจรปล้นสุสานคนนั้นอ้างว่าขึ้นเขามาเพื่อเก็บสมุนไพร พวกข้าจึงไม่ติดใจอะไรมากนัก ถึงอย่างไรก็ตาม ทุกๆปีมีผู้คนมากมายจากทั่วประเทศหลั่งไหลมาที่ภูเขาฉางไป๋เพื่อเก็บสมุนไพร”

“ข้ากับหลานชายพาโจรปล้นสุสานคนนั้นกลับบ้านเพื่อที่จะรักษาเขา แต่ก็ไม่คิดว่า พิษของงูตัวนั้นร้ายแรงมาก ไม่ทันที่หมอพื้นที่จะมาถึง เขาก็ขาดใจตายเสียแล้ว”

“ก่อนที่เขาจะหมดลมหายใจ โจรปล้นสุสานคนนั้นได้แสดงตัวอย่างชัดเจนว่าเขาคือโจรที่มาปล้นสุสาน เขาไม่มีครอบครัว และตัวคนเดียว หวังว่าหลังจากที่เขาได้เสียชีวิตแล้วพวกเราจะช่วยฝังศพของเขา ถือเป็นการตอบแทนที่เขาบอกพวกเราว่า ในสถานที่ต้องห้ามนั้นมีสถานที่สถานที่หนึ่งที่มีต้นสนเจ็ดต้น และใต้ต้นสนมีสุสานโบราณที่สุดจะหาที่ไหนเทียบได้”

“เขายังบอกอีกว่าข้างในนั้นมีสมบัติที่ฝังไว้พร้อมกับคนตายอยู่มากมาย เพียงแค่เรานำสิ่งนั้นออกมาได้ เราก็จะมีเงินใช้ไปตลอดชีวิตเชียวล่ะ”

“เดิมทีข้าไม่มีความคิดที่จะปล้นสุสานหรอก ถึงอย่างไรในวัยข้าแล้วไม่จำเป็นต้องไปเสี่ยงกับการปล้นพวกนั้น เพราะถ้าหากว่าโดนจับได้ ข้าคงได้ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในคุก”

“แต่หลานชายไม่ฟังคำแนะนำของข้า ยืนยันที่จะปล้นสุสาน จริงๆข้าก็ไม่โทษเขาหรอก เพราะครอบครัวของเขายากจนมาก อายุก็สี่สิบกว่าแล้วแต่เขายังไม่ได้แต่งภรรยาเลย หากไม่รีบหาเงินไปแต่งภรรยา แสงสว่างของครอบครัวคงมีอยู่ริบหรี่”

“เมื่อเห็นท่าทีที่แน่วแน่ของหลานชาย ข้าจึงต้องเสี่ยงอันตรายไปกับเขาด้วย”

เยี่ยชิวหัวเราะเยาะในใจ ชายแก่คนนี้คิดที่จะปล้นสุสานด้วยตัวเขาเอง แต่ทว่าตอนนี้เขากลับผลักความรับผิดชอบให้กับคนตาย ช่างน่าไร้ยางอายเสียจริง

ลุงโสว่ซานพูดต่ออีกว่า “ข้ากับหลานชายเป็นสมาชิกของทีมลาดตระเวน คุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี พวกเราใช้เวลาที่ออกลาดตระเวน เดินสำรวจทางอยู่หลายครั้ง แล้วก็ได้พบกับต้นสนเจ็ดต้นนี้”

“หลังจากนั้นข้าก็หาวันฤกษ์งามยามดีก่อนที่จะลงมือกับหลานชายของข้า”

หากไม่พูดถึงว่าเมืองทองคำมีอยู่จริงหรือไม่ แม้ว่าจะถูกค้นพบแล้วจริงๆก็เถอะ กำแพงเมืองที่ทำมาจากทองคำแห่งนี้มีประโยชน์อะไรกับภูเขาหลงหูกันล่ะ?

ลุงโสว่ซานพยักหน้าหงึกหงักพลางกล่าวว่า “ข้าเคยได้ยินตำนานเกี่ยวกับเมืองทองคำนั่น เมื่อก่อนเคยมีทีมโบราณคดีที่เข้าไปในภูเขาเพื่อค้นหามัน หลังจากนั้นก็ไม่มีใครออกมาจากที่นั่นเลยสักคน”

“ข้าเคยถามเรื่องนี้กับปู่ข้าเมื่อตอนยังเป็นเด็ก ปู่ข้าบอกว่าในเขตหวงห้ามของภูเขาฉางไป๋นั้น มีเมืองทองคำอยู่จริงๆ ส่วนเรื่องอยู่ที่ไหนนั้นเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“ปู่ข้ายังบอกอีกว่า ราชวงศ์ชิง จักรพรรดิฮ่องเต้หลายองค์ของราชวงศ์ชิงได้มายังภูเขาฉางไป๋เพื่อทำพิธีบวงสรวง ที่จริงแล้วจุดประสงค์ที่แท้จริงของพวกเขาก็เพื่อที่จะค้นหาตำนานของเมืองทองคำแห่งนั้น”

“ว่ากันว่าเมืองทองคำเป็นเมืองที่ถูกสร้างขึ้นด้วยทองคำ มีสมบัติล้ำค่ามากมายมหาศาลซ่อนอยู่ภายใน ด้วยเหตุนี้ เมื่อก่อนถึงมีคำพูดของคนโบราณคำหนึ่งที่ว่า ผู้ที่ชนะเมืองทองคำคือผู้ที่ชนะทุกสิ่งในใต้หล้า!”

เยี่ยชิวถามอมตะชางเหม่ยว่า “เจ้าอยากหาเมืองทองคำอย่างนั้นหรือ?”

“เปล่าหรอก ข้าแค่อยากรู้ เลยถามไปงั้นล่ะ” อมตะชางเหม่ยเบี่ยงหน้าไปอีกทางโดยไม่สบตากับเยี่ยชิว

ตาเฒ่าคนนี้ใจไม่สู้ดีแล้ว!

เยี่ยชิวยิ่งแน่ใจว่า การคาดเดาของเขาไม่ผิดพลาด อมตะชางเหม่ยเดินทางมายังตะวันออกเฉียงเหนือก็เพื่อที่จะมาตามหาตำนานเมืองทองคำ

“ก่อนที่เรื่องนี้จะถูกคลี่คลาย เจ้าห้ามหนีข้าเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่ไว้ชีวิตเจ้าแน่ ”

เยี่ยชิวได้พูดอะไรบางอย่างกับลุงโสว่ซานก่อนที่จะก้าวเท้าของเขาออกจากหน้าอกของลุงโสว่ซาน

ลุงโสว่ซานไม่รอช้ารีบลุกขึ้นจากพื้น พร้อมกับประสานมือเป็นกำปั้นที่หน้าอก “ขอบคุณท่านที่กรุณาต่อข้า”

เยี่ยชิวไม่สนใจใดๆเขาเดินตรงไปยังต้นสนที่มีเลือดไหลต้นนั้น