วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 925

“พิษศพ?”

ถังเฟยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อว่า “เป็นไปไม่ได้ ฉันเคยถามลุงโส่วซาน ก่อนคนนี้ตาย เคยสัมผัสแต่ต้นสนที่มีเลือดไหล ไม่เคยสัมผัสพวกศพอะไรเลย ”

เยี่ยชิวกล่าวว่า“ ตามการวินิจฉัย ของฉันสาเหตุของการตายของเขาคือการตายจากพิษศพ และไม่ใช่พิษศพธรรมดา แต่เป็นพิษศพจากศพโบราณ ”

“ศพโบราณ?”ถังเฟยยังคงไม่เชื่อ“นี่เป็นไปได้ยังไง?”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า“ทักษะทางการแพทย์ของไอ้เด็กเปรตเป็นที่รู้จักกันดี และการวินิจฉัยของเขาจะไม่มีวันผิดพลาดเเน่ ”

ถังเฟยขมวดคิ้ว“หรือว่า ลุงโส่วซานปิดบังอะไรกับฉันไป?”

เยี่ยชิวกล่าวว่า“ออกไปถามดูก็รู้เเล้ว”

ในขณะนั้น ทั้งสามคนก็เดินออกจากเต็นท์

“ลุงโส่วซาน!”ถังเฟยโบกมือใส่ลุงโส่วซาน

ลุงโส่วซานเคาะหินด้วยแท่งบุหรี่ ดับก้นบุหรี่แล้ว ค่อยๆเดินช้าไปหน้าถังเฟย โชว์ฟันเหลืองเต็มปาก และถามว่า “ผู้นําระดับสูงท่านหาฉันเหรอ?”

ถังเฟยถามว่า “ลุงโส่วซาน นายรู้ไหมว่าหลานชายของนายเสียชีวิตยังไง?”

ลุงโส่วซานกล่าวว่า “นี่ฉันเคยตอบไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

ถังเฟยอธิบายว่า“คือเเบบนี้ ฉันขอเพื่อนสองคนมาช่วยตรวจสอบเรื่องนี้ พวกเขาอยากฟังดูว่าหลานชายของนายเสียชีวิตยังไง?รบกวนนายพูดอีกครั้งหนึ่ง ”

ลุงโส่วซานมองไปที่เยี่ยชิวและอวตะชางเหม่ย เเล้วพูดว่า “หลานชายและฉันต่างก็เป็นสมาชิกของทีมลาดตระเวน งานประจําวันของพวกเราคือการลาดตระเวนในทะเลป่าแห่งนี้ ใครจะรู้ เมื่อเราลาดตระเวนที่นี่ในครั้งนี้ พบว่ามีต้นสนต้นหนึ่งไหลเลือด”

“ฉันไม่เคยเห็นเรื่องแปลกแบบนี้มาก่อน ฉันบอกว่ารายงานไปยังเจ้าหน้าที่ระดับสูง ให้เจ้าหน้าที่ระดับสูงสั่งคนมาดู”

“หลานชายของฉันเป็นทำงานตั้งใจ เขาอยากรู้สาเหตุก่อนแล้วค่อยรายงานให้เจ้าหน้าที่ระดับสูงทราบ จากนั้นก็เห็นเขาเดินไปข้างหน้าต้นสน ล้มลงกับพื้นแล้วหมดลมหายใจเลย ”

เมื่อลุงโส่วซานพูดถึงตรงนี้ เขาก็ถอนหายใจ“อายุสี่สิบกว่าปีแล้วยังไม่มีเมีย ก็จากไปอย่างนี้เเล้ว เฮ่อ......”

ดวงตาของเยี่ยหยี่ลงทีหนึ่ง แล้วพูดอย่างใจดี“ ลุงใหญ่ ฉันได้ยินมาว่าลุงคุ้นเคยกับแถวนี้มาก?”

ลุงโส่วซานตอบว่า“ใช่แล้วสิ ฉันอยู่ในมลทีมลาดตระเวนมาหลายสิบปีแล้ว ลาดตระเวนภูเขาทุกวัน คุ้นเคยมาก ”

เยี่ยชิวถามอีกครั้ง“ลุงโส่วซาน ถ้าฉันจำไม่ผิด ที่นี่เป็นสถานที่ต้องห้ามใช่ไหม?”

“ใช่”ลุงโส่วซานพยักหน้า

“ฉันจําได้ว่าฉันเห็นข้างนอกสถานที่ต้องห้าม มีป้ายเตือนว่าไม่อนุญาตให้เข้าโดยไม่ได้รับอนุญาต ถ้าเป็นเป็นสถานที่ต้องห้าม แล้วลุงกับหลานชายของลุงทำไมถึงวิ่งมาถึงที่นี่?”

ทันทีที่คําพูดของเยี่ยชิว ออกมาดวงตาของลุงโส่วซานก็จมลงเล็กน้อย

“ใช่สิ พวกนายทำไมวิ่งมาถึงตรงนี้เลย?”ถังเฟยตอบสนองมาแล้ว และกล่าวว่า “ฉันจําได้ว่าทีมลาดตระเวนมีกฎชัดเจนว่า อนุญาตให้ลาดตระเวนนอกพื้นที่ต้องห้ามเท่านั้น ห้ามเข้าไปในพื้นที่ต้องห้าม ”

“......นี่”ดวงตาของลุงโส่วซานหมุนอย่างรวดเร็ว และพูดว่า “เป็นเเบบนี้ ตอนที่ฉันกับหลานชายลาดตระเวน ได้ยินมีเสียงเคลื่อนไหวในพื้นที่ต้องห้าม กังวลว่ามีคนลักลอบล่าสัตว์ ก็เลยเข้ามา”

“พวกเราก็เเค่เพื่องาน เพราะรุ่นแล้วรุ่นเล่าของพวกเราอาศัยอยู่ภูเขาฉางไป๋ ในส่วนนี้ พวกเราจะไม่ปล่อยให้ถูกคนร้ายทําลาย ”

“ผู้นําระดับสูง พวกเราเข้าไปในดินแดนต้องห้ามโดยไม่ได้ขอคําอนุญาต นี่เป็นความผิดของพวกเราจริงๆ กลับไปฉันไปหาฝ่ายระดับสูง ให้พวกเขาลงโทษฉัน......”

“พอ ไม่ต้องแสดงเเล้ว เยี่ยชิวขัดจังหวะคําพูดของลุงโส่วซาน และถามว่า “บอกฉันมา จุดประสงค์ของที่พวกนายมาที่นี่คืออะไร?”

ลุงโส่วซานกล่าวว่า“จะมีจุดประสงค์อะไรได้ ก็เพื่อป้องกันมีคนลักลอบล่าสัตว์”

ฮิฮิ......

เยี่ยชิวเยาะเย้ยและพูดว่า “ไอ้เเก่ นายอย่าหวังว่าจะไม่ถูกจับได้ คิดว่าพวกเราหลอกง่าย ”

“นายน่าจะรู้ว่าพวกเรามาจากไหน หลอกลวงพวกเรา จุดจาบจะเลวร้ายมาก ”

“ฉันแนะนําให้นาย ผ่อนหนักเป็นเบา”

ลุงโส่วซานตกตลึง แค่อมตะชางเหม่ยก็ทําให้เขากลัวแล้ว แต่เขาไม่คาดคิดว่า ทักษะของเยี่ยชิวจะน่ากลัวขนาดนี้

ทักษะลุงโส่วซานไม่อ่อน เทียบได้กับปรมาจารย์แห่งอันดับมังกรได้ ร่างกายของเขาดิ้นรนไปข้างหน้า อุ้มลําต้นของต้นไม้ด้วยสองมือ เหมือนแกว่งชิงช้า แล้วกระโดดไปที่ต้นไม้ต้นอื่นทีเดียว อย่าดูอายุของเขาสูง ตอนนี้เขาเป็นเหมือนลิงตัวหนึ่ง ว่องไวอย่างผิดปกติ

กระโดดหลายครั้ง ก็หนีไปไกลเลย

“นายคิดว่าแบบนี้จะหนีไปได้เหรอ? ไร้เดียงสา”

เยี่ยชิวยืนอยู่บนพื้น ยกมือขึ้นก็มีปราณกระบี่เส้นหนึ่ง

ซิ่ว!

ปราณกระบี่แหลมคม ก็ปรากฏขึ้นที่นอกสามสิบเมตร ปัดผ่านข้างหูของลุงโส่วซานไป

เยี่ยชิวแค่อยากจับลุงโส่วซานไว้ ไม่อยากฆ่าสักหน่อย มิฉะนั้น ปราณกระบี่เมื่อกี๊นี้ สามารถเจาะทะลุหัวของลุงโส่งซานได้โดยตรง

ลุงโส่วซานตั้งใจที่จะหลบหนี อีกทั้งเขาอาศัยอยู่ในภูเขาและป่าไม้ตลอดทั้งปี คุ้นเคยกับพื้นที่นี่ ดังนั้นในไม่ช้าเขาก็หนีออกไปหลายสิบเมตร

เยี่ยชิวโกรธแล้ว ด้วยความเร็วที่รวดเร็ว ร่างของเขาเหมือนสายลม เพียงสองวินาที เขาก็ตามลุงโส่วชานทันแล้ว

“ซิ่ว!”

ปลายนิ้วของเยี่ยชิวปล่อยดรรชีกระบี่หกชีพจรสายหนึ่งออก คราวนี้ ปราณกระบี่ได้ผ่าหนังหัวของลุงโส่วซานทิ้งโดยตรง

ลุงโส่วซานตกใจจนเกือบขวัญหนีดีฝ่อ เขากระโดดทีหนึ่งกำลังจะจับลําต้นของต้นไม้อีกต้นหนึ่งๆไว้ ปราณกระบี่มาอย่างกระทันหัน

“พู่!”

ปราณกระบี่เจาะรูไว้บนหลังมือของลุงโส่วชาน ทันใดนั้น ลุงโส่วซานก็ล้มลงกับพื้นจากอากาศ

“พรึ่ง!”

เยี่ยชิวก้าวไปข้างหน้า และเหยียบคอของลุงโส่วซานไว้