วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 929

ถังเฟยเดินมาถึงด้านข้างเยี่ยชิวพูดว่า"แล้วจะทำยังไงกับเลือดของเจ็ดคนในโลงศพนี้?"

ในเลือดคนมีพิษศพถ้าหากไม่จัดการก็จะมีเรื่องตามมามากมาย

"ตาแก่ คุณสามารถกำจัดได้ใช่ไหม?"เยี่ยชิวถาม

อมตะชางเหม่ยตอบ"เลือดเยอะเกินไปถ้าจะกำจัดพิษศพให้สิ้นซากเลยคงยาก"

ในใจเยี่ยชิวสลดลงเล็กน้อย

เวลานี้อมตะชางเหม่ยก็หัวเราะขึ้นมาเสียงดัง"สำหรับคนอื่นอาจจะยากแต่ฉันเป็นอาจารย์ใหญ่แห่งภูเขาหลงหู่ จัดการพิษศพพวกนี้สำหรับฉันเป็นเรื่องง่ายๆ"

โอ้โห ไม่แสดงหน่อยจะตายหรือไง!

"เรื่องพิษศพมอบหมายให้ฉันได้เลย"เยี่ยชิวมองขวางใส่อมตะชางเหม่ยจากนั้นเดินไปทางทิศเหนือ

"นายไปทำอะไร?"อมตะชางเหม่ยถาม

เยี่ยชิวไม่ตอบเดินหน้าต่อไปหกสิบก้าวจากนั้นก้มหัวจ้องมองที่พื้นสักพัก

ผ่านไปสองนาที

เยี่ยชิวใช้กิ่งไม้วาดบนพื้นเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้ากว้างสามเมตรยาวสามเมตร

"หัวหน้าฉิน!"

เยี่ยชิวกวักมือเรียกหัวหน้าทีมพยัคฆ์หมอบฉินเฟิง

ฉินเฟิงเหยาะๆวิ่งมาหาเยี่ยชิว เช็ดเหงื่อบนหน้าผากถามว่า"มีคำสั่งอะไร?"

เยี่ยชิวชี้รูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าบนพื้นพูดว่า"นายจัดหาคนมาขุดตามรูปสี่เหลี่ยมที่ฉันวาดนี้ลึกลงไปสามเมตร"

"ครับ"

ฉินเฟิงรีบเรียกทหารสิบกว่าคนเริ่มมาขุดหลุม

อีกด้านหนึ่ง

อมตะชางเหม่ยเดินมาถึงหน้าโรงศพสีทองสัมฤทธิ์หยิบยันต์ออกมาจากแขนเสื้อลัทธิเต๋าสามใบโยนลงไปในโลงศพ

จากนั้นก้นั่งขัดสมาธิอยู่หน้าโรงศพหลับตาและท่องคาถาเสียงเบามาก

ผ่านไปสักพัก

จู่ๆอมตะชางเหม่ยก็ลืมตาขึ้นมานิ้วชี้และนิ้วกลางข้างขวาชิดกันและชี้เหมือนเป็นดาบไปที่โลงศพ

"ทำลาย!"

อมตะชางเหม่ยตะโกนหนึ่งคำแต่ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

ทหารที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างทำหน้างงงวย

"พระอาจารย์ท่านนี้กำลังทำอะไร?"

"ดูไม่เข้าใจเลย?"

"ทำอะไรบ้าบอ......"

คำวิพากษ์วิจารณ์ยังไม่ทันได้หยุดลงจู่ๆเลือดในโลงศพก็เดือดขึ้นมาจนมีควันดำ

อมตะชางเหม่ยลุกขึ้นยืนและเดินไปโลงที่สองโยนยันต์ลงไปและนั่งขัดสมาธิหลับตาและท่องคาถา

ผ่านไปสักพัก"

จู่ๆอมตะชางเหมยก็ลืมตาใช้มือขวาทำนิ้วชี้และนิ้วกลางชิดกันเหมือนดาบและชี้ไปที่โลงศพ

"ทำลาย!"

ไม่ช้าเลือดโลงศพก็เดือดขึ้นมาและมีควันดำ

ด้วยวิธีการแบบนี้อมตะชางเหม่ยใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการทำให้เลือดในโลงศพทั้งเจ็ดโลงเดือดขึ้นมา

"ถังเฟย บอกให้ทุกคนว่าอย่าพึ่งเข้าใกล้โลงศพเหล่านี้"อมตะชางเหม่ยสั่งห้าม

"ไอ่เด็กเปรตที่ฉันวิเคราะห์ไม่ผิดใช่ไหม?"

เยี่ยชิวมองอมตะชางเหม่ยเล็กน้อยและพูดในใจว่าไอ่แก่นี้สมจริงๆที่เป็นท่านอาจารย์แห่งภูเขาหลงหู่ มีปัญญาเหมือนกันนะเนี่ย

ไม่ผิดเลย หลุมที่กำลังขุดนั้นเป็นทางเข้าสุสานโบราณจริง

เจ้าของสุสานนี้ทำนเลือดนองมากมายไร้จรรยาบรรณเยี่ยชิวอยากเข้าไปด้านในสุสานดูหน่อยว่ามันคือใคร?

อีกอย่าง

ต้นสนร้อยปีเจ็ดต้นกับโลงศพสีทองสัมฤทธิ์เจ็ดโลงล้วนเรียงตรงกับดาวหมีใหญ่ ทำให้เยี่ยชิวรู้สึกว่าเจ้าของสุสานนี้ต้องมีนัยแฝงบางทีอาจจะไม่ใช่แค่การครอบครองพื้นที่ฮวงจุ้ยแค่นั้นแน่นอน"

เยี่ยชิวพูดว่า"ไอ่แก่ อีกอย่างวิธีที่นายใช้กำจัดพิษเลือดในโลงศพมันใช้ได้ผลจริงหรอ?"

"นายหมายความว่าอะไร?"อมตะชางเหม่ยรู้สึกเคืองเล็กน้อย"นายกำลังสงสัยในความสามารถข้าอยู่หรอ?"

เยี่ยชิวพูดว่า"ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ที่ฉันหมายถึงคือถ้าวิธีที่นายใช้ได้ผลจริงนั้นช่วยกำจัดพิษศพในต้นสนร้อยปีเจ็ดต้นนี้ด้วยเลยทีเดียว"

อมตะชางเหม่ยพูด"เมื่อกี้เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว รอฉันพักก่อนเดี๋ยวค่อยจัดการทีหลัง"

"ถังเฟย นายสั่งให้คนไปทำความสะอาดบริเวณรอบๆต้นสนเจ็ดต้นให้หน่อยและกันด้วยสายกันไฟ เดียวจะเผาต้นสนเจ็ดต้นนี้

"โอเคครับ"ถังเฟยรีบสั่งให้คนมาลงมือทันที

ฉินเฟิงพทหารสิบกว่าคนขุดหลุมแล้วหนึ่งชั่วโมงในที่สุดก็เห็นพื้นสีทองสัมฤทธิ์

พื้นสีทองสัมฤทธิ์เรียบๆแต่สง่าและเต็มไปด้วยความผันผวนชีวิต ด้านบนยังมีห่วงสองอันแค่ดูก็รู้แล้วว่าเป็นทางเข้าสุสานโบราณ

เยี่ยชิวสังเกตเห็นว่าบนพื้นยังสลักตัวอักษรมองโกเลีย เขาไม่เข้าใจเลยสักตัว

เยี่ยชิวถาม"ไอ่แก่ ตัวหนังสือพวกนี้นายรู้จักไหม?"

"ฉันไม่ค่อยเก่งภาษามองโกเลียสักเท่าไหร่แต่พอรู้บางตัวไหนฉันดูหน่อยสิ"

อมตะชางเหม่ยมองตัวอัษรนี้แล้วมองอีก แต่อยู่ดีๆก็ขนลุกซู่ทั้งตัวและพูดว่า"ประตูนิมิตสีทองสัมฤทธิ์ ใครบุกรุกคนนั้นต้องตาย!"