วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 941

หลังจากออกจากสุสานแล้ว

อมตะชางเหม่ยก็สั่งถังเฟยว่า “หลังจากที่คุณนำโลงศพหยกขาวคุณภาพสูงออกมาแล้ว ให้ระเบิดสุสาน"

“ทำไม?” ถังเฟยถามด้วยความงงงวย

“นี่คือสุสานบรรพบุรุษของตระกูลหลง ไม่จำเป็นต้องเก็บไว้ ฉันต้องการที่จะตัดชีพของตระกูลหลง และตัดโชคลาภของพวกเขาออกไป” อมตะชางเหม่ยอธิบาย

“เหล่าถัง ทำตามที่ผู้อาวุโสพูด” เยี่ยชิวกล่าว “ถ้าใครจากเมืองต้องห้ามถามทีหลัง ก็บอกได้เลยว่า ผู้อาวุโสเป็นคนทำ”

อมตะชางเหม่ยหรี่ตาลง “เจ้าหนู อย่าเล่นตลกแบบนี้”

เยี่ยชิวหัวเราะเบาๆ “ฉันล้อเล่นนะ อย่าจริงจังนะ”

ถังเฟยพูดทันที “อมตะ มีอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ”

อมตะชางเหม่ยถามว่า “คุณกำลังพูดถึงต้นสนเจ็ดต้นที่อายุร้อยปีหรือเปล่า?”

ถังเฟยพยักหน้า

“มันเป็นเรื่องเล็กน้อย ฉันจะไปจัดการมัน” อมตะชางเหม่ยกล่าว จากนั้นจึงรีบเดินไปที่ต้นสนเจ็ดต้นที่อายุร้อยปีและขว้างยันต์ไฟเจ็ดอันติดต่อกัน

ในไม่ช้า ต้นไม้ทั้งเจ็ดก็ถูกไฟเผาผลาญ

“เอาล่ะ เรื่องที่นี่ได้รับการแก้ไขแล้ว เจ้าหนู ไปทำธุรกิจของเรากันเถอะ!” อมตะชางเหม่ยกล่าว

“อืม” เยี่ยชิวตอบ เตรียมที่จะจากไปพร้อมกับอมตะชางเหม่ย

ถังเฟยถามว่า “เยี่ยชิว คุณกับอมตะจะทำอะไรต่อไป? มีอะไรให้ช่วยไหม?”

ก่อนที่เยี่ยชิวจะตอบ อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “คุณไม่จำเป็นต้องช่วยในสิ่งที่เราจะทำต่อไป คุณเพียงแค่ต้องช่วยส่งโลงศพหยกขาวคุณภาพสูงให้กับภูเขาหลงหู่”

เยี่ยชิวยังกล่าวอีกว่า “เหล่าถัง ฉันจะค้นหายาอายุวัฒนะพันปี คุณไม่จำเป็นต้องช่วย”

ลุงโส่วซานถามว่า “คุณเยี่ย ฉันจะไปกับคุณได้ไหม?”

เยี่ยชิวกำลังจะพูด อมตะชางเหม่ยส่งสายตาบอกเขา และเยี่ยชิวก็เข้าใจ จึงพูดว่า “ผู้อาวุโส คุณอยู่ที่นี่ หากเหล่าถังต้องการคุณ อย่าลืมยื่นมือให้เขาด้วย”

“หลังจากสิ่งต่างๆ ที่นี่เรียบร้อยแล้ว กลับไปเตรียมตัวที่เจียงโจว แล้วตามหาฉัน”

ลุงโส่วซานเห็นด้วยด้วยความเคารพว่า “ครับ คุณเยี่ย”

“เหล่าถัง เรากำลังไปแล้ว ดูแลตัวเองด้วย” เยี่ยชิวตบไหล่ถังเฟย จากนั้นหายเข้าไปในป่าพร้อมกับอมตะชางเหม่ย

ระหว่างทาง

อมตะชางเหม่ยถามว่า “เจ้าหนู คุณสงสัยไหมว่าทำไมฉันถึงไม่ปล่อยให้คุณพาชายชราคนนั้นไปด้วย?”

เยี่ยชิวตอบว่า “คุณต้องมีเหตุผลในการทำเช่นนั้น”

อมตะชางเหม่ยพยักหน้าเล็กน้อยและกล่าวว่า “เราต้องระวังผู้อื่น เนื่องจากคุณรับชายชราคนนั้นแล้ว คุณยังคงต้องระวังและอย่าบอกเขาทุกอย่าง”

เยี่ยชิวประหลาดใจ “คุณสงสัยเขาหรือเปล่า?”

อมตะชางเหม่ยส่ายหัว “มันไม่เกี่ยวกับความสงสัย เพียงแต่ว่าสิ่งที่เราจะทำมีความสำคัญอย่างยิ่ง และยิ่งมีคนรู้เรื่องนี้น้อยเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น”

“เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับโชคลาภพันปีของภูเขาหลงหู่ของเรา เราไม่สามารถที่จะประมาทได้ ถ้าฉันไม่ไว้ใจใครสักคน ฉันจะไม่ให้พวกเขารู้”

“นอกจากนี้ เขายังอ่อนแอนิดหน่อย ถ้าเราเจออันตรายเราจะต้องดูแลเขา ไม่จำเป็นต้องแบกภาระเพิ่มเติม”

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะอยากรู้อยากเห็นและถามว่า “ผู้อาวุโส คุณวางแผนจะทำอะไรในภาคตะวันออกเฉียงเหนือในครั้งนี้?”

อมตะชางเหม่ยยิ้มอย่างลึกลับ “ฮิฮิ ฉันจะไม่บอกคุณในตอนนี้”

ให้ตายเถอะ เขายังคงทำให้ฉันสงสัยอยู่ ฮึ่ม!

เยี่ยชิวตะคอกอย่างเย็นชาและถามว่า “จะไปไหนต่อไป?”

“อย่าถามอะไรมาก แค่ตามฉันมา” อมตะชางเหม่ยพูดแล้วนำทางไปข้างหน้า

เยี่ยชิวเดินตามหลังเขาไป

ทั้งสองเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วผ่านป่า

ตอนนี้พวกเขาอยู่ในเขตหวงห้ามภูเขาฉางไป๋ ซึ่งเป็นป่าดึกดำบรรพ์ที่มีต้นไม้สูงตระหง่านโบราณ

“ไปดูแล้วจะรู้” อมตะชางเหม่ยพูดแล้วก้าวไปทางเสือไซบีเรีย

เยี่ยชิวตามไป

เมื่อพวกเขาอยู่ห่างจากต้นไม้โบราณประมาณยี่สิบเมตร ทันใดนั้นเสือไซบีเรียที่หลับใหลก็ลุกขึ้นจากพื้นดิน จากนั้นมองไปที่อมตะชางเหม่ยและเยี่ยชิวด้วยดวงตากลมโตทั้งสอง และปล่อยเสียงคำรามออกมา

“คร๊าก”

เสียงนั้นทำให้หูหนวก

อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้ทำให้เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยหวาดกลัวเลย

“สัตว์ร้าย หลบทางซะ” อมตะชางเหม่ยตะโกนอย่างเคร่งขรึม

เสือไซบีเรียดูเหมือนจะถูกยั่วยุ ดวงตาจ้องมองอย่างดุเดือดไปที่อมตะชางเหม่ย มันโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย กรงเล็บของมันข่วนพื้นอยู่ตลอดเวลา และส่งเสียงคำรามต่ำ

“อะไรนะ คุณต้องการจะสู้กับฉันไหม? ฉันไม่ดูถูกคุณ ฉันสามารถล้มคุณได้ด้วยมือเดียว”

หลังจากที่อมตะชางเหม่ยพูดจบ ออร่าขนาดใหญ่ก็เล็ดลอดออกมาจากเขา โดยตั้งใจที่จะไล่เสือไซบีเรียออกไป

ไม่คาดคิด เสือไซบีเรียกลับไม่เกรงกลัวแต่อย่างใด มันยังคงคำรามต่อไป และไม่เพียงเท่านั้น มันยังเข้าใกล้อมตะชางเหม่ยทีละก้าวอีกด้วย

“ดูเหมือนว่าถ้าฉันไม่แสดงฤทธิ์ให้คุณดู คุณคงไม่เข้าใจว่าการเคารพผู้ที่ดีกว่าหมายความว่าอย่างไร”

อมตะชางเหม่ยโยนยันต์สายฟ้าออกมา

บูมปัง!

สายฟ้าขนาดเท่าถ้วยน้ำตกลงไปต่อหน้าเสือไซบีเรีย

ทันใดนั้น เสือไซบีเรียก็เหมือนกับกระต่ายที่สะดุ้ง รีบพุ่งเข้าไปในภูเขาป่าไม้

“ขี้ขลาด”

อมตะชางเหม่ยสาปแช่งแล้วเดินไปที่ต้นไม้โบราณ ทันใดนั้น เขาก็ยิ้มและพูดว่า “เจ้าหนู ดูสิ นั่นอะไรน่ะ?”