วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 942

เยี่ยชิวมองไปตามของนิ้วของอาจารย์ฉางเหม่ย และใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“โสมร้อยปี!”

ข้าเห็นโสมเติบโตที่โคนต้นไม้โบราณ

กิ่งก้านของโสมนั้นเปรียบเสมือนต้นไม้เล็ก ๆ ที่มีใบหนาทึบและผลเบอร์รี่สีแดงสด

ตามความเข้าใจของ เยี่ยชิว โดยทั่วไปกิ่งโสมจะสูงเพียงสามสิบถึงหกสิบเซนติเมตร แต่ต้นโสมที่อยู่ตรงหน้าเขามีกิ่งก้านที่สูงมากกว่าหนึ่งเมตร

“ไอ้สารเลว จริงไหม ที่เสืออาศัยอยู่ที่นั่นย่อมต้องมีสมบัติ” อาจารย์ฉางเหม่ยกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

“คราวนี้เจ้าพูดถูก” หลังจากที่เยี่ยชิวพูดแบบนั้น เขาก็กำลังจะขุดโสมขึ้นมา

โดยไม่คาดคิด อาจารย์ฉางเหม่ยก้าวไปข้างหน้าและขัดขวางเยี่ยชิว

“ตาเฒ่า เจ้าต้องการทำอะไร”เยี่ยชิวถามด้วยสีหน้าไร้ความกรุณา

อาจารย์ฉางเหม่ยยิ้มและพูดว่า "ข้าค้นพบโสมนี้แล้ว ถ้าพูดถึงมันก็ควรจะเป็นของข้า"

“เมื่อเจ้าชอบ ผินต้าวจะกรุณาและมอบมันให้กับเจ้า”

“แต่เจ้าเด็กเลว เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้แย่งโลงศพหยกขาวนั่นไปจากข้า”

อาจารย์ฉางเหม่ยยังคงคิดถึงโลงศพหยกขาวคุณภาพสูง

“หยุดพูดเรื่องไร้สาระแล้วหลีกทางให้ข้า”

เยี่ยชิวผลักชายคิ้วยาวออกไป และขุดโสมขึ้นมา

ภาคตะวันออกเฉียงเหนือเต็มไปด้วยดินสีดำดินชนิดนี้อ่อนนุ่มและขุดง่าย แต่ถึงกระนั้นเยี่ยชิวก็ใช้เวลานานกว่าสิบนาทีในการขุดโสม

เมื่อต้นโสมทั้งหมดปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา เยี่ยชิว ไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นของเขาได้ และใบหน้าของเขาก็แสดงความปีติยินดี

“ข้าไม่ได้คาดหวังว่าจะมีต้นโสมอายุ 500 ปี ครั้งนี้ข้าพบสมบัติจริงๆ!”

อาจารย์ฉางเหม่ยมองไปที่โสมซึ่งหนากว่าแขนของเยี่ยชิว และร่างกายของเขาก็เริ่มปวดเมื่อย

เขารู้มานานแล้วว่าต้นโสมนี้มีอายุอย่างน้อยหนึ่งร้อยปี แต่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจริงๆ แล้วมันจะมีอายุห้าร้อยปี

“ตามราคาตลาดปัจจุบัน โสมอายุ 500 ปีมีมูลค่าอย่างน้อยมากกว่า 100 ล้าน ข้าโง่จริงๆ ที่แจกแบบนี้”

อาจารย์ฉางเหม่ยแสดงออกแบบรู้สึกเสียใจมากที่ และเขาอยากจะตบหน้าตัวเอง

เยี่ยชิวเก็บโสมออกไป มองไปที่ชายคิ้วยาวด้วยท่าทางหดหู่ และพูดด้วยรอยยิ้ม "ตาเฒ่า ครั้งต่อไปที่เจ้าเห็นสมบัติ อย่าลืมให้ข้าขุดมันอีกล่ะ"

เป็นเรื่องดีที่เขาไม่ได้พูด ทันทีที่เขาพูดออกไปใบหน้าของอาจารย์ฉางเหม่ยก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความโกรธ

“ให้ตายเถอะ มันไร้ยางอายที่จะทำตัวเป็นเด็กดีแม้ว่าเจ้าจะได้เปรียบก็ตาม”

อาจารย์หลงเหม่ยสาปแช่งและเดินต่อไป

พวกเขาเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องโหยหวนดังมาจากป่าข้างหน้า

"เอี๊ยด"

อาจารย์ฉางเหม่ยหยุดชั่วคราวและพูดว่า "ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องรออยู่ข้างหน้า"

"ไปดูกันเถอะ" หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ ร่างของเขาก็หายไปในพริบตา

อาจารย์ฉางเหม่ยเดินตามหลังมาติดๆ

ไม่นานทั้งสองก็เห็นเสือโคร่งไซบีเรีย

อย่างไรก็ตามในเวลานี้เสือโคร่งไซบีเรียกำลังกัดลูกลิงอยู่ ลูกลิงนั้นตัวเล็กมาก อายุเพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น ไม่สามารถต้านทานการกัดของเสือตัวเต็มวัยได้

ไม่ไกลออกไป มีลิงหลายสิบตัววิ่งวนไปมาอย่างกระวนกระวายใจไม่กล้าเข้าใกล้

เยี่ยชิวกำลังจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยเหลือลูกลิง แต่อาจารย์ฉางเหม่ยหยุดไว้

“การคัดเลือกโดยธรรมชาติ ผู้อ่อนแอกินผู้ที่แข็งแกร่ง นี่คือกฎธรรมชาตินิรันดร์ อย่าเข้าไปยุ่ง” อาจารย์ฉางเหม่ยกล่าว

เย่ชิวกล่าว "กฎผิดๆอย่างนั้นหรอ ข้ารู้แค่ว่าถ้าเราไม่จัดการลิงตัวน้อยก็จะตาย"

แต่อาจารย์ฉางเหม่ยพูดว่า "ไอ้สารเลว เจ้าช่วยมันได้ครั้งเดียว ช่วยมันครั้งต่อไปได้ไหม"

“ข้าไม่สามารถควบคุมได้มากนัก ตั้งแต่ข้าพบมัน ก็หมายความว่าชีวิตของมันไม่ควรถูกตัดออก” หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็ยกมือขึ้นและยิงพลังดาบออกไป

ฟึบ!

พลังงานดาบส่งผ่านหัวเสือโคร่งไซบีเรีย

เสือโคร่งไซบีเรียสะดุ้งและปล่อยลูกลิงทันที และหันไปจ้องมองที่เยี่ยชิว

บาดแผลบนลูกลิงหายดีแล้ว

“อาการบาดเจ็บของเจ้าหายดีแล้ว”

เยี่ยชิวหยิบเข็มทองกลับมาแล้วยืนขึ้น

ลูกลิงลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นกระโดดไปมาสองสามครั้ง ราวกับว่ารู้สึกถึงอาการบาดเจ็บบนร่างกายของเขา

หลังจากนั้นไม่นาน

ทันใดนั้นเด็กลิงก็คุกเข่าลงต่อหน้าเยี่ยชิวกุมมือด้วยอุ้งเท้าของเขา และยื่นมือให้เยี่ยชิวราวกับจะขอบคุณเยี่ยชิว

เยี่ยชิวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพูดอย่างมีอารมณ์ "ทุกสิ่งมีจิตวิญญาณ ข้าไม่เคยคาดหวังว่าลิงจะรู้วิธีขอบคุณด้วย"

อาจารย์ฉางเหม่ยกล่าวว่า "ลิงเป็นสัตว์ที่ฉลาดที่สุดชนิดหนึ่ง"

เยี่ยชิวแตะหัวลิงน้อยแล้วกล่าวเตือน "มีสัตว์ดุร้ายมากมายในภูเขาและป่าไม้ เจ้าโชคดีที่ได้พบข้าวันนี้ ครั้งต่อไปเจ้าอาจไม่โชคดีขนาดนี้ พยายามระมัดระวังให้มากขึ้นในอนาคตและอย่ากลายเป็นอาหารของสัตว์ดุร้ายเหล่านั้น

ลิงน้อยดูเหมือนจะเข้าใจคำพูดของเยี่ยชิว และพยักหน้าเล็กๆของเขา

“กลับไป!”เยี่ยชิว โบกมือ

ลูกลิงกลับเข้าฝูงลิงอย่างไม่เต็มใจ ทันใดนั้นฝูงลิงก็หายเข้าไปในป่า

ณ จุดนั้น เหลือเพียงเยี่ยชิว และอาจารย์ฉางเหม่ยเท่านั้น

“ตาเฒ่า เราจะไปได้อย่างไร” เยี่ยชิวถาม

"ก้าวไปข้างหน้าต่อไป" ทันทีที่อาจารย์ฉางเหม่ยพูดจบ เสียง "ร้องเจี๊ยก ๆ" อีกกลุ่มก็ดังขึ้นในป่า

สักพักลิงกลุ่มก่อนๆก็กลับมาอีกครั้ง

ลิงตัวน้อยถือกระบอกไม้ไผ่แล้วยื่นให้เยี่ยชิวด้วยความเคารพ

“สำหรับข้าเหรอ?” เยี่ยชิวถาม

ลิงน้อยพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

เยี่ยชิวหยิบกระบอกไม้ไผ่ขึ้นมา และพบว่ามีใบไผ่ยัดแน่นอยู่ข้างใน

เยี่ยชิว ดึงใบไผ่ออกมาอย่างแรง ทันใดนั้นใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ "นี่คือ..."