วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 948

ทันใดนั้นเยี่ยชิวก็เริ่มระมัดระวังตัวเพิ่มมากขึ้นโดยมองไปรอบๆ เพื่อพยายามหาสาเหตุที่ทำให้รู้สึกไม่ปลอดภัย

ทว่ากลับไม่พบอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว

"ตาเฒ่า ระวังตัวหน่อยนะ ผมรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดีเท่าไร สถานที่นี้ไม่ธรรมดาเลย" เยี่ยชิวกล่าวเตือน

อมตะชางเหม่ยกลับไม่คิดแบบนั้น "นายคิดมากเกินไปแล้ว ที่นี่ไม่มีอันตรายใดๆ ทั้งนั้น"

เยี่ยชิวถาม "ทำไมคุณถึงเชื่อแบบนั้น?"

"อมตะตงซวนเคยมาที่นี่และไม่ได้เจอกับอันตรายใดๆ มาก่อน" อมตะชางเหม่ยพูดขณะกำลังนั่งตรงหน้าสระสวรรค์เพื่อยื่นมือไปสัมผัสกับอุณหภูมิของน้ำและจากนั้นก็หันมาพูดกับเยี่ยชิว "จะว่าไปแล้วที่นี่ควรทำให้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวก็คงไม่เลวเลย แต่น่าเสียดายว่าที่นี่คือพื้นที่ต้องห้าม......."

ทันใดนั้นเอง เยี่ยชิวก็มองเห็นเงาสีขาวที่พุ่งออกมาจากสระสวรรค์และพุ่งเข้าใส่อมตะชางเหม่ย

"ระวัง!"

ขณะที่เยี่ยชิวร้องเตือนนั้นก็ได้ชักปราณกระบี่ที่แหลมคมขึ้นมาพร้อมกัน

"ควับ!"

เงาสีขาวนั้นเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเพื่อหลบปราณกระบี่พร้อมกับย้อนกลับลงไปในสระสวรรค์เหมือนเดิม

อมตะชางเหม่ยถอยหลังไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับถามเยี่ยชิว "อะไรเหรอ?"

เยี่ยชิวส่ายหน้า "มองไม่เห็น"

"เป็นไปได้เหรอ รอดสายตาของนายไปได้อย่างนั้นเหรอ? เป็นไปได้ยังไง!" อมตะชางเหม่ยรู้สึกเหลือเชื่อ

ทว่กลับไม่รู้ว่าเยี่ยชิวรู้สึกตกตะลึงอย่างมากในใจ

เขาได้ฝึกฝนทักษะปราณแท้มาแล้วสามวิชา ด้วยความสามารถของเขาแล้วนั้น ภายในหนึ่งร้อยเมตรก็ไม่มีทางรอดพ้นสายตาของเขาไปได้อย่างแน่นอน

ทว่าเงาสีขาวเมื่อสักครู่นี้คืออะไร กลับมองไม่เห็นและไม่รู้ว่าคืออะไรเลยแม้แต่นิดเดียว

เยี่ยชิวกล่าว "แม้จะไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ความเร็วของมันสามารถรอดพ้นจากสายตาของผมไปได้แบบนี้ต้องไม่ธรรมดามาก เราจะประมาทไม่ได้"

อมตะชางเหม่ยส่ายหน้า "ต้องไม่ใช่สัตว์ประหลาดในน้ำอย่างแน่นอน เงาสีขาวเมื่อกี้มีขนาดแค่หนึ่งนิ้วเท่านั้น มันจะใช่สัตว์ประหลาดในน้ำได้ยังไง?"

"แต่เมื่อสักครู่ผมสัมผัสได้ถึงความชั่วร้ายของมัน"

"ถ้าผมไม่รีบยกปราณกระบี่ออกมา ไม่แน่คุณอาจแย่ไปแล้วก็ได้"

อมตะชางเหม่ยขมวดคิ้วกล่าว "คราวนี้แย่แน่"

"ในน้ำมีอันตราย เราจะลงไปได้ยังไง?"

"หากลงไปแล้วเจ้าตัวประหลาดเมื่อสักครู่จัดการโจมตีเราทั้งสองจะทำยังไง?"

เยี่ยชิวกล่าว "ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าสามารถทำให้เรื่องร้ายกลายเป็นดีไม่ใช่เหรอ ไม่อย่างนั้นคุณลองลงน้ำดูสิ?"

"นายอยากให้ฉันลงไปตายอย่างนั้นเหรอ?" อมตะชางเหม่ยกล่าวอย่างเย็นชา "ฉันไม่มีทางทำตามคำพูดของนายหรอก"

เยี่ยชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม "งั้นก็ลองทำนายดวงดูอีกครั้ง?"

อมตะชางเหม่ยส่ายหน้ากล่าวอย่างตรงไปตรงมา "การทำนายดวงชะตาคือการเปิดเผยความลับแห่งสวรรค์ หากทำนายดวงมากเกินไป อาจจะถูกลงโทษจากสวรรค์ได้"

ลงโทษบ้าอะไรกัน!

ก็แค่หาข้ออ้างให้กับการดูดวงแบบส่งเดชของตัวเองก็เท่านั้น!

เยี่ยชิวมองเหยียดอมตะชางเหม่ยและจากนั้นก็เปิดดวงตาสวรรค์เพื่อมองดูสิ่งที่อยู่ในน้ำ

ทันใดนั้นเอง สายตาของเขาก็มองทะลุลงไปใต้น้ำกว่าสามสิบเมตร

น้ำใสสะอาดมาก

นอกจากพืชน้ำเพียงน้อยนิดแล้วก็ไม่มีอะไรอีกเลย

เยี่ยชิวคอยสังเกตและพูดขึ้นมาว่า "ตาเฒ่า ต่อให้ในน้ำไม่มีอันตรายอะไร เราก็ลงไปถึงก้นสระสวรรค์ได้ยากมาก"

อมตะชางเหม่ยถาม "ทำไมเหรอ?"

เยี่ยชิวกล่าว "สระสวรรค์นี้ลึกจนมองไม่เห็นก้นบึ้งของมันเลย เราไม่ได้เตรียมอุปกรณ์ดำน้ำมาด้วยแบบนี้เราจะลงไปยังไง?"

อมตะชางเหม่ยกล่าว "เรื่องนี้นายไม่ต้องกังวลไป ฉันมีวิธี"

"วิธีไหนเหรอ? หรือว่า......"

เสียงของเยี่ยชิวหยุดชะงักและร่างกายของเขาก็เกร็งขึ้น เขาวางมือขวาไว้ด้านหลังและพลังงานในฝ่ามือของเขาก็พุ่งเดือดพล่านขึ้น

อมตะชางเหม่ยถามขึ้นเมื่อเห็นการแสดงออกของเยี่ยชิว "มองเห็นอะไรใช่ไหม?"

"อย่าส่งเสียงดัง"

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็เตรียมที่จะบดขยี้ปลาแทงดาบ

"หยุดเดี๋ยวนี้"

อมตะชางเหม่ยรีบห้ามเยี่ยชิวพร้อมกับกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ปลาแทงดาบอร่อยมากเลยนะ"

"ฟันและหนามแข็งบนครีบเป็นวัสดุที่ดีเยี่ยมสำหรับการสร้างอาวุธลับเลยเชียวนะ"

"อีกอย่าง ฉันเคยอ่านตำราอาหารรสเลิศกล่าวไว้ว่าปลาแทงดาบมีเนื้อนุ่มและอร่อยกว่าปลาปักเป้าเสียอีก"

"สิ่งที่สำคัญที่สุดคือปลาแทงดาบนั้นหายากมาก มันมีอายุยืนยาวถึงพันปีและเติบโตอย่างช้าๆ ปลาแทงดาบขนาดใหญ่เช่นนี้ต้องมีอายุไม่ต่ำกว่าหลายร้อยปี การกินมันเข้าไปสามารถพัฒนาทักษะของนายได้"

เยี่ยชิวรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย "จริงเหรอ?"

"นายไม่เชื่อ? ลองดูก็จะรู้เอง" อมตะชางเหม่ยพูดจบก็กดปากของปลาแทงดาบเอาไว้

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง

ปลาแทงดาบก็หายใจไม่ออกและตายไป

อมตะชางเหม่ยรีบผ่าท้องปลาแทงดาบออกอย่างรวดเร็ว พร้อมกับหยิบฟืนขึ้นมาก่อไฟและย่างปลาแทงดาบ

สักพักกลิ่นปลาก็ลอยมากระทบจมูก

เยี่ยชิวสูดดมเข้าไปและรู้สึกสดชื่นราวกับว่าเขากินโสมอายุร้อยปี เขารู้สึกถึงความเบาทั่วร่างกายซึ่งวิเศษมาก

"ดูเหมือนว่าสิ่งที่ตาเฒ่าพูดจะเป็นเรื่องจริง ปลาแทงดาบเป็นสิ่งที่วิเศษจริงๆ ด้วย" เยี่ยชิวพึมพำกับตัวเอง

"ไปหากิ่งไม้แห้งมาให้ฉันหน่อย" อมตะชางเหม่ยกล่าว

เยี่ยชิวหันกลับไปหาฟืนแห้งโดยไม่ได้คิดมาก เมื่อเขากลับมา เขาพบว่าเหลือเพียงก้างปลาเท่านั้น

อมตะชางเหม่ยกำลังนั่งขัดสมาธิและหลับตากระตุ้นกำลังปราณ

"ให้ตายสิ คุณไล่ผมออกไปเพื่อจะกินปลานี่คนเดียว คุณนี่มันไร้ยางอายจริงๆ!"

เยี่ยชิวสาปแช่ง และในขณะนี้อมตะชางเหม่ยก็ปล่อยพลังปราณขนาดใหญ่ออกมา

หลังจากนั้น พลังปราณแท้สี่สายก็ปรากฏขึ้นข้างหลังเขา!