วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 949

ความประหลาดใจปรากฏบนใบหน้าของเยี่ยชิว

เขาไม่คาดคิดว่าคนอัมตะชางเหม่ยเพิ่งกินปลาและฝึกฝนวิชาพลังฉี จริงๆ

มันเหลือเชื่อมาก!

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่ผู้เฒ่าคนนี้ให้ฉันไปกินข้าว ปรากฎว่าปลาทำให้การฝึกฝนพัฒนาได้จริงๆ”

ทันทีที่เยี่ยชิวคิดเรื่องนี้ คนอัมตะชางเหม่ยก็ลืมตาขึ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "ไอเด็กนี่ ฉันคิดว่าคุณจะไม่กลับมาแล้ว ฉันกลัวว่าปลาย่างจะเย็นและไม่อร่อย งั้นฉักิแทนนแล้วกัน”

“คุณอย่าเพิ่งโกรธ"

“ข้าคิดว่า มีปลาดาบมากกว่าหนึ่งตัวในเทียนฉือ เราจะได้ทานอาหารมื้อใหญ่”

เยี่ยชิวสาปแช่ง "ไร้ยางอาย!"

คนอัมตะชางเหม่ยแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินและพูดว่า "ผลของปลาดาบคุณก็เคยเห็นแล้วนี่ ฉันกินไปแค่ตัวเดียวก็ทะลุระดับที่สี่ของพลังฉี ได้ เจ้าเด็กเปรต แกอิจฉาเหรอ?"

"ขอบอกเลยว่าไม่จำเป็นต้องอิจฉาคุณเลย ถ้าคุณกินปลาดาบ ระดับพลังยุทธ์ของคุณก็จะทะลุทะลวงไปด้วย"

"ตามบันทึกโบราณ ปลาดาบเป็นสัตว์สังคม ที่เทียนฉือมีปลาพวกนี้ไม่น้อย"

“ฉันจะล่อพวกมันออกมา เจ้าเด็กเปรต คุณมีหน้าที่จับพวกมัน”

หลังจากที่คนอัมตะชางเหม่ยพูดจบ เขาก็เดินไปที่เทียนฉือ กัดนิ้วกลางแล้วบีบเลือดออกมาหนึ่งหยด

สิ้นหวัง!

เลือดตกลงไปที่เทียนฉือ

น่าแปลกที่หลังจากที่เลือดหยดนี้ลงไปในน้ำ มันก็ลอยอยู่บนน้ำและไม่ผสมกับน้ำ

เยี่ยชิว รู้ว่าคนอัมตะชางเหม่ย ใช้วิธีลับบางอย่าง

ในตอนนี้

คนอัมตะที่มีคิ้วยาวพึมพำอะไรบางอย่างในปากของเขาแล้วรีบดึงยันต์ด้วยมือซ้าย ห้าวินาทีต่อมา เขาก็วางนิ้วชี้และนิ้วกลางของมือซ้ายเข้าด้วยกันชี้ไปที่เทียนชี่แล้วตะโกนเบา ๆ “ซึ่มม !"

ทันทีที่เลือดหยดนั้นส่งกลิ่นเลือดอันแรงออกมา

“เจ้าเด็กเปรต เตรียมตัวให้พร้อม ปลาดาบกำลังจะออกมาแล้ว”

"ใช้พลังอย่างสุดความสามารถของคุณ"

"จับให้ได้มากที่สุด"

หลังจากที่คนอัมตะชางเหม่ยพูดจบ เขาก็รีบถอยหลังไปสองสามก้าว

เยี่ยชิวลืมตาขึ้นและจ้องมองไปที่เทียนฉือหลังจากนั้นไม่นานเขาก็ไม่พบร่องรอยของปลาดาบเลย

“ผู้เฒ่าตงฉี เป็นไปได้จริงหรือ?” เยี่ยชิวแสดงความสงสัย

คนอัมตะชางเหม่ยสาบานว่า "เจ้าเด็ก ต้องเชื่อข้า ข้าไม่โกหกใคร"

“เมื่อปลาดาบออกมา จงจับปลาให้ถึงที่สุดและจับให้ได้มากที่สุด อย่าเมตตา”

“เมื่อพลาดสิ่งดีๆแบบนี้ คราวหน้าคงยากที่จะพบเจอ”

เยี่ยชิวยังคงจ้องมองไปที่เทียนฉือ

สองนาทีต่อมา

ทันใดนั้น เงาสีขาวก็ปรากฏขึ้นในน้ำ

"มา!"

เยี่ยชิวมุ่งความสนใจไปที่เงาสีขาวทันที โดยมีพลังงานพลุ่งพล่านอยู่ในฝ่ามือของเขา พร้อมที่จะดำเนินการได้ตลอดเวลา

ทันใดนั้นเขาก็เห็นเงาสีขาวอันที่สอง เงาสีขาวอันที่สาม เงาสีขาวที่สี่...…

ปลาดาบหลายร้อยตัวปรากฏตัวขึ้น

บ้าเอ๊ย ทำไมมันเยอะจัง?

เยี่ยชิวตกตะลึงเล็กน้อย

ปลาดาบเหล่านี้เป็นเหมือนกระแสแสงพุ่งขึ้นมาจากด้านล่างของทะเลสาบเทียนฉือi และมุ่งหน้าไปยังตำแหน่งของหยดเลือด

เยี่ยชิวหยิบคลิปหนีบเข็มออกมาทันทีและถือเข็มทองคำหลายสิบเข็มด้วยมือทั้งสอง เมื่อปลาดาบกำลังจะพุ่งขึ้นจากน้ำ เขาก็ลงมือดำเนินการ

ฉ่า!

ฉ่า!

ฉ่า!

……

ดวงตาของเยี่ยชิวเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความอิจฉา

คนอัมตะชางเหม่ยลืมตาขึ้นมา ยิ้มแล้วพูดว่า "เจ้าเด็กน้อย ฉันไม่ได้โกหกคุณ ปลาดาบสามารถพัฒนาทักษะของคุณได้ ข้าได้ฝึกฝนพลังฉี ที่แท้จริงทั้งห้าแล้ว…... เฮ้ คุณกินเยอะแล้ว แต่ทำไมคุณไม่มีผลอะไรเลยล่ะ?”

เยี่ยชิวพูดอย่างหดหู่ "ฉันกินปลาดาบแล้ว แต่มันก็ไม่ได้ผล"

คนอัมตะชางเหม่ยตกตะลึง "ไม่มีทาง ปลาดาบมีประโยชน์ต่อข้า มันจะไร้ประโยชน์ต่อเจ้าได้อย่างไร"

เยี่ยชิวกล่าวว่า "ฉันไม่รู้ว่าทำไม"

“มันเกี่ยวข้องกับพลังงานที่แท้จริงโดยกำเนิดที่คุณฝึกฝนมาหรือเปล่า?” คนอัมตะชางเหม่ยถาม

"อาจจะ!" เยี่ยชิวค้นพบมานานแล้วว่าการเจาะทะลุพลังฉี โดยกำเนิดนั้นยากกว่าพลังฉี ที่ได้มามาก

ยิ่งกว่านั้น ทุกครั้งที่เขาทะลุผ่านตอนนี้เขาจะต้องเผชิญกับหายนะที่รุนแรง หากเขาไม่ระวัง เขาจะถูกฆ่าตายด้วยหายนะ

“ไอ้เด็ก ปลาดาบพวกนี้ไม่มีผลอะไรกับแกอยู่แล้ว ดังนั้นแกควรให้ฉันกินพวกมันสะ!”

ขณะที่คนอัมตะชางเหม่ยกำลังพูด เขาก็กินปลาดาบที่เหลือทั้งหมด

ในไม่ช้า เขาก็ทะลุทะลวงอีกครั้งและฝึกฝนพลังขั้นที่หก!

เยี่ยชิว รู้สึกหดหู่ใจ

เขาคิดว่าเขาจะมีผลเช่นกัน แต่เขาไม่คาดคิดว่าผู้เฒ่าตงฉีจะได้พลังง่ายขนาดนี้

หลังจากเสร็จสิ้น คนอัมตะชางเหม่ยก็ยืนอยู่ต่อหน้าเทียนฉือ โดยเอามือไพล่หลัง ราวกับว่าเขาเป็นปรมาจารย์จากนอกโลก แล้วพูดว่า "ในขณะนี้ ผมรู้สึกตื่นเต้นมาก ผมจึงเขียนบทกวี ”

ให้ตายเถอะ ผู้เฒ่าคนนี้เริ่มแกล้งฉันอีกแล้ว

เยี่ยชิวสาปแช่งอย่างลับๆ

คนอัมตะชางเหม่ยพูดเสียงดัง "เจียงเฉิงจึ ปลาดาบเทียนฉือ!"

“ฉันหิวมากตอนกลางดึกบนภูเขาแห้งแล้งข้างทะเลสาบเทียนฉือ ทำไมกินปลาดาบได้อร่อยขนาดนี้?”

“ด้วยเข็มทองคำร้อยเล่มในมือ ก็สามารถจับปลาดาบได้”

“เนื้อแกะย่างทั้งขาไก่ และซุปรสเผ็ดนั้น”

“รสชาติไม่อร่อยเท่าปลาดาบ”

“อย่าเสียใจทีหลังเลย มานี่!”