วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 961

เมื่อชายหนุ่มได้ยินเยี่ยชิวสั่งให้เซียวจ้านตัดมือข้างหนึ่งของพวกเขทิ้ง เขาก็โกรธทันที

“ไอ่สารเลว ตัดมือฉันทิ้งข้างหนึ่ง แกก็ไม่อยากมีชีวิตต่อสินะ?”

"ฉันบอแกนะ ในโลกนี้ไม่มีใครกล้าทำแบบนี้กับคุณชายอย่างฉัน!"

“แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร”

“คุณเป็นใคร” เยี่ยชิวถาม

เขายังรู้เหมือนกันว่าไอ่ตาบอดนี้มันเป็นใครกล้าลวนลามเซียวอี้เหรินได้อย่างไร

“พวกแกบอกเขาไป ว่าฉันเป็นใคร!” ชายหนุ่มพูดกับบอดี้การ์ดทั้งสอง

บอดี้การ์ดคนหนึ่งพูดบอกเยี่ยชิวว่า: "เจ้าหนู ฟังให้ดี คุณชายของเรามาจากตระกูลหวง"

บอดี้การ์ดอีกคนพูดว่า: "ถ้าคุณกล้าแตะต้องคุณชายหวง งั้นแกตายแน่"

ตระกูลหวง?

เยี่ยชิว นึกอยู่พักหนึ่ง ที่เจียงโจวเหมือนจะไม่มีตระกูลที่แซ่หวง

“ตระกูลหวงบ้านไหน?” เยี่ยชิวถามอีกครั้ง

“ให้ตายเถอะ แม่แต่ตระกูลหวง แกยังไม่รู้จัก แกมันกบในกาละสักจริงๆ ไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำ” บอดี้การ์ดด่า

บอดี้การ์ดอีกคนตะคอกอย่างเย็นชาว่า: "เจ้าหนู แกอย่าถามต่อเลย ถ้าพูเออกมาแล้วกลัวแกจะตกใจตายก่อน"

“ตระกูลหวงบ้านไหน?” เยี่ยชิว ถามอีกครั้ง

ชายหนุ่มพูดอย่างหยิ่งผยองว่า: "ตระกูลหวงในปักกิ่ง!"

เยี่ยชิวนึกได้ทันทีว่าตระกูลหวง นี้เป็นตระกูลที่ร่ำรวยในปักกิ่ง ผู้เฒ่าหวงเคยเป็นศูนย์กลางในสมัยนั้น และมีอำนาจอันยิ่งใหญ่ ปัจจุบันหัวหน้าตระกูลเป็นข้าราชการศักดินาที่รับผิดชอบจังหวัด

ยี่สิบกว่าปีแล้ว ตอนที่เยี่ยหวู่ซวงถูกรุมสังหาร หลายตระกูลในเมืองปักกิ่งก็ได้ลงมือดำเนินการด้วย รวมถึงตระกูลหวงด้วย

“หรือว่าควรจะเริ่มจะตระกูลหวงแล้วค่อยโจมตีตระกูลที่ร่วมนั้นตอนนั้นที่ละคระกูล?”

ในขณะที่เยี่ยชิวกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ บอดี้การ์ดสองคนของชายหนุ่มก็พูดขึ้นอีกครั้ง

“ไอ้หนู ทำไมไม่พูดแล้วล่ะ”

“แกกลัวจนฉี่ราดแล้วหรือเปล่า”

“ฉันบอกแกแล้ว ใครที่กล้าขุ่นเคืองคุณชายเราไม่มีใครจบได้ดี”

“ฉันแนะนำให้แกอย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของคนอื่นเลย หากรู้จักเจียมตัว งั้นก็ส่งไอ่ตาบอดนั้นมาให้กับคุณชายเราสักดีๆ”

“นอกจากนี้ แกคุกเข่าลงและขอโทษคุณชายด้วย”

“คุณชายของเราใจกว้าง ตราบใดที่เขามีความสุขแล้ว เขาอาจให้อภัยแกก็ได้”

“หากเแกยังคงคิดจะมายุ่งเกี่ยวอีก แม้วันนี้พระเจ้าแกก็ต้องตายอย่างเดียว”

เยี่ยชิว เพิกเฉยต่อบอดี้การ์ด และเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม รอยยิ้มแปลก ๆ ก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา

“ตระกูลหวงในปักกิ่ง? ฮ่าฮ่า แล้วมันจะทำไม!”

เพี้ยะ——

เยี่ยชิวตบชายหนุ่มจนกระเด็นออกไป

“เชี้ย รู้ตัวตนของคุณชายแล้วแกยังกล้าลงมืออีก ฉันฆ่าแกแน่”

บอดี้การ์ดทั้งสองกำลังจะลงมือ แต่ก่อนที่พวกเขาจะเข้ามาใกล้เยี่ยชิว พวกเขาก็ถูก เซียวจ้านโยนออกไปนอกประตู

“หัวหน้ายังต้องการตัดมือข้างหนึ่งของพวกเขาทิ้งไหม?”

เซียวจ้านลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "แม้ว่าหลงเหมินของเราจะทรงพลัง แต่ตระกูลหวงก็เป็นตระกูลใหญ่ มันก็ไม่มีประโยชน์ถ้าไปทำให้เขสขุ่นเคืองแล้ว"

เยี่ยชิว พูดว่า: "คุณไม่โกรธที่เขาลวนลามพี่สาวคุณเหรอ?"

“แน่นอนว่าฉันโกรธ ฉันโกรธจนอยากจะฆ่าพวกเขาทิ้ง” เซียวจ้านกล่าวต่อ: “แต่หัวหน้า คุณเพิ่งรับตำแหน่งผู้นำไปและฉันก็ไม่อยากให้คุณสร้างศัตรู”

“การคิดถึงขั้นนี้หมายความว่าคุณเป็นผู้ใหญ่และได้พัฒนามากขึ้นกว่าเดิมแล้ว ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี” เยี่ยชิวชมเชยแล้วพูดว่า: "ไม่ตัดมือข้างหนึ่ง"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวจ้านก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เยี่ยชิวก็พูดต่อ: "ตัดมือทั้งสองข้างของพวกเขาออก"

อ้า?

เซียวจ้านมองเยี่ยชิวด้วยความตกใจ

เยี่ยชิว กล่าวว่า: "ฉันไม่สนใจว่าเขาจะเป็นลูกชายของตระกูลที่ร่ำรวยหรือเป็นพวกอันธพาล แต่ว่า ใครก็ตามที่แตะต้องคนของฉันงั้นต้องก็ต้องชดใช้"

เมื่อเซียวอี้เหรินได้ยินคำพูดของเยี่ยชิวชิว ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นนิดนึง

ฉันกลายเป็นของคุณเมื่อไหร่?

เยั้ยชิวพยักหน้า: "ได้"

เซียวอี้เหรินกล่าวว่า: "มีกล่องเล็กๆ ทางด้านซ้ายของขาตั้งดอกไม้ และมีสำลีแอลกอฮอล์อยู่ในนั้น"

เยี่ยชิวหาสำลีแอลกอฮอล์เจอแล้วหยิบเข็มทองคำสิบกว่าอันออกมา

หลังจากฆ่าเชื้อเสร็จแล้ว

เยี่ยชิวก็เริ่มการรักษา

ซิ่ว!

ซื่ว!

ซิ่ว!

เยี่ยชิว แทงเข็มทองคำหลายสิบเข็มเข้าไปในหัวของเซียวอี้เหรินในทีเดียว จากนั้นเขาก็แทงเข็มทองคำอีกสองสามเข็มไปที่ใบหน้าของเซียวอี้เหริน

หลังจากทำทั้งหมดนี้แล้ว เยี่ยชิวก็สะบัดนิ้วของเขา

"ฟู่!"

เข็มทองทั้งหมดสั่นและส่งเสียงพึมพำพร้อมกันในเวลาเดียวกัน

มีสีหน้าอันเจ็บปวดปรากฏบนใบหน้าที่สวยงามของเซียวอี้เหริน และก็หายไปในทันที

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "มันเจ็บนิดหน่อย คุณค้องอดทนหน่อยนะ"

เซียวอี้เหริน ยิ้มและพูดว่า: "หลังจากประสบกับความยากลำบากของชีวิตแล้ว ความเจ็บแค่นี้ไม่ถือว่าอะไรเลย"

เยีย่ชิว ถอนหายใจ ก็จริง ความเจ็บปวดใดๆ ก็ไม่คุ้มที่จะกล่าวถึงเมื่อเผชิญกับความทุกข์ทรมานของชีวิต

เยี่ยชิวปลอบใจเธอ: "ไม่เป็นไร มันผ่านไปแล้ว และฉันเชื่อว่าในอนาคตมันจะต้องดีขึ้นเรื่อยๆ"

"อื้ม" เซียวอี้เหริน กล่าวว่า "เมื่อก่อนถ้ามีอะไรไม่สบายใจฉันก็มักจะคิดเรื่องที่มีความสุขขึ้นมา เพราะในชีวิตมันต้องมีเรื่องให้เรามีความสุขบ้างนี่หนา"

“ฉันเชื่อมาโดยตลอดว่า ตราบใดที่เราไม่ยอมแพ้ ตราบใดที่เรามีความอดทน และตราบใดที่เรามองโลกในแง่ดี เราก็จะสามารถเอาชนะความยากลำบากทั้งหมดได้”

“ไม่ว่าพายุฝนจะร้ายเเรงขนาดไหน มันก็ต้องมีวันที่สดใสสักวัน ใช่ไหมหมอเยี่ย?”

คำพูดของเซียวอี้เหรินเป็นที่เยียวยาได้ดีมาก และเยี่ยชิวก็รู้สึกสะเทือนใจอย่างสุดซึ้ง

“ใช่แล้ว คมดาบมาจากการลับคม และกลิ่นหอมของดอกบ๊วยก็มาจากความหนาวเย็นอันขมขื่น ต่อไปนี่คุณจะต้องดีขึ้นเรื่อยๆ”

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็เริ่มวาดยันต์ด้วยมือของเขา