วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 971

ขณะที่หลินจิงจื้อพูดนั้นก็ได้พยายามคอยโอบรัดเยี่ยชิวเหมือนงูที่ขดตัวตามร่างกายของเขา

และขณะเดียวกัน

สองแขนของเธอก็คล้องคอเยี่ยชิวและคอยจูบเขาพร้อมกับพยายามปลดเสื้อผ้าของเยี่ยชิวออก

ถึงขั้นที่พยายามส่งเสียงเย้ายวนข้างหูของเขาจนทำให้เลือดในร่างกายสูบฉีดพลุ่งพล่าน

"พี่หลินก็คือพี่หลิน พี่ร้ายกาจมากเรื่องการจัดการผู้ชาย"

เยี่ยชิวรู้สึกมีอารมณ์ขึ้นมาทันที

แต่สถานที่แห่งนี้ไม่เหมาะสมเท่าไรนัก

เยี่ยชิวรีบกดมือของหลินจิงจื้อและกล่าวออกไป "พี่หลิน พี่คงไม่ได้อยากจะมีอะไรตรงนี้จริงใช่ไหม?"

"นายไม่ต้องการเหรอ?" หลินจิงจื้อมองหน้าเยี่ยชิวพร้อมกับขมวดคิ้ว "นายไม่คิดว่าที่นี่ออกจะสนุกหรอกเหรอ?"

"อย่าลังเลไปเลย"

"รีบลงมือจัดการฉันเร็วเข้า ฉันคิดถึงนายจะแย่อยู่แล้ว!"

เมื่อพูดจบ หลินหยางก็ผละตัวออกจากเยี่ยชิวและนอนลงบนเสาโดยหันหลังก้มโค้งตัวให้กับเยี่ยชิว

หลังจากที่เธอตั้งท่าเสร็จก็หันกลับมากะพริบตาให้เยี่ยชิว "ที่รัก เร็วเข้าสิคะ......."

ร้ายกาจชะมัดเลย!

เยี่ยชิวอดใจไม่ไหวอีกต่อไปและขณะที่กำลังจะเข้าไปนั้นเขาก็มองเห็นศพอยู่ที่พื้น ทำให้ความมีอารมณ์ของเขามลายหายไปจนหมด

เพี๊ยะ!

เยี่ยชิวตบหน้าหลินจิงจื้อและกล่าวออกไป "พี่หลิน มีสติหน่อย"

"แต่ฉันไม่อยากมีสติตอนที่อยู่กับนาย" หลินจิงจื้อกล่าวด้วยท่าทางออดอ้อน

เยี่ยชิวคว้าหลินจิงจื้อเข้ามากอดพร้อมกับกล่าว "ศพเหล่านี้ทำให้ผมหมดอารมณ์ เรากลับไปกันดีกว่า!"

หลินจิงจื้อกล่าว "แต่ฉันอยากลองมีอะไรกันในป่าแบบนี้......"

"ครั้งหน้าแล้วกัน!" เยี่ยชิวจูงมือเธอเดินออกไปโดยไม่สนใจว่าเธอจะยอมหรือไม่

ข้างนอกโรงงานมีรถจอดอยู่หลายคันล้วนเป็นรถที่หวงหรานและพวกขับมา

เขาเดินมาที่ประตูคนขับพร้อมกับเปิดประตูออกและเตรียมจะเข้าไปในรถ แต่จู่ๆ ก็ได้ยินหลินจิงจื้อร้องอุทาน "ระวัง"

อันที่จริงแล้วถึงแม้หลินจิงจื้อไม่ร้องอุทานออกมา เยี่ยชิวเองก็เห็นแล้วว่ามีอันตราย

มีลมกระโชกแรงพัดมาจากด้านหลังของเขา

เยี่ยชิวรีบหันหลังไปต่อยหมัดออกไปอย่างแรง

"ตุ่บ!"

หมัดของเขาปะทะเข้ากับอีกหมัดหนึ่งจนเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

"หืม?"

เยี่ยชิวหรี่ตาลงเล็กน้อยและบุคคลที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขาตอนนี้คือทหารชั้นยอดคนหนึ่ง

ทหารชั้นยอดคนนี้สูงประมาณสองเมตรและมีร่างกายกำยำมาก แววตาของเขาน่ากลัวและน่าสยดสยองอย่างมาก

หลินจิงจื้อรีบกระโดดขึ้นรถและติดเครื่องยนต์อย่างไม่ตื่นตระหนกพร้อมกับหันมาตะโกนใส่เยี่ยชิว "รีบหนีเร็วเข้า"

"ไม่เป็นไร" เยี่ยชิวนิ่งมาก เขามองไปที่ทหารชั้นยอดและยิ้มอย่างเย็นชา "ก็แค่ทหารชั้นยอดเท่านั้น ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยฆ่ามาก่อน"

ตุ่บ!

เขาต่อยหมัดออกไป

ทหารชั้นยอดเองก็ต่อยหมัดรับอย่างรวดเร็ว

"ตุ่บ!"

หมัดทั้งสองปะทะชนเข้าด้วยกัน

ทหารชั้นยอดถอยหลังออกไปกว่าสิบก้าวจนจะทรงตัวได้

"ถ้ารู้ก่อนหน้านี้ก็คงไว้ชีวิตหวงหรานไว้ ไม่แน่เขาอาจรู้ว่าทหารชั้นยอดนี่มาจากที่ไหน"

"หรือว่าเยี่ยต้าเป่าจ้างมา?"

"ถ้าใช่ละก็ งั้นฐานทัพลับที่อยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือก็คงเกี่ยวข้องกับเยี่ยต้าเป่าอย่างปฏิเสธไม่ได้"

เยี่ยชิวนึกถึงตรงนี้ก็เดินก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว

"ฟรึ่บ!"

ทันใดนั้นร่างกายของเยี่ยชิวก็กระโดดไปกระแทกทหารชั้นยอดนั้นเสมือนกับระเบิดลูกหนึ่งยังไงยังงั้น

ทหารชั้นยอดถูกกระแทกจนกระเด็นลอยออกไปกว่ายี่สิบเมตร

เยี่ยชิวรีบไล่ตามไปและใช้โอกาสขณะที่ทหารชั้นยอดยังไม่ทันลุกขึ้นจากพื้นต่อยหมัดเข้าใส่ศีรษะของเขาอีกครั้ง

"ตุ่บ!"

ศีรษะของเขาแตกละเอียดเป็นเสี่ยงๆ

ร่างกายของทหารชั้นยอดทรุดตัวลงกับพื้นและหมดลมหายใจทันที

"ตุ่บ!"

และขณะนี้เองเสียงฝีเท้าที่ดังสนั่นไปทั่วบริเวณก็ดังขึ้น

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นและเห็นว่ามีทหารชั้นยอดปรากฏตัวขึ้นอีกสามคนและพวกเขาต่างกำลังเดินมาที่นี่

ชิ้ว!

เสียงของดาบดังขึ้น

รอบตัวของเยี่ยชิวปรากฏพลังดาบขึ้นจำนวนมาก และสุดท้ายก็รวมตัวกันเป็นพลังดาบขนาดใหญ่

"ฟัน!"

หลังจากเสียงตะโกนของเยี่ยชิว พลังดาบก็เหวี่ยงฟันไปที่เอวของทหารชั้นยอดทั้งสามทันที

และจบชีวิตลงทันทีในที่เกิดเหตุ!

เยี่ยชิวเดินกลับไปที่รถและเห็นว่าแววตาที่สวยงามของหลินจิงจื้อกำลังมองมาที่เขาด้วยความประหลาดใจ

"พี่หลิน พี่มองแบบนี้หมายความว่ายังไง?" เยี่ยชิวถาม

"เยี่ยชิว ฉันรู้สึกเหมือนฉันไม่เคยรู้จักนายเลยแม้แต่นิดเดียว การลงมือของนายเมื่อกี้นี้เหมือนกับยอดนักดาบในตำนานเลย นายคงไม่ใช่ยอดนักดาบที่แอบซ่อนตัวอยู่ในเมืองหรอกใช่ไหม?"

เยี่ยชิวดีดหน้าผากของหลินจิงจื้อและกล่าวด้วยรอยยิ้ม "พี่หลิน พี่คงอ่านนิยายมากเกินไปแล้วสินะ ผมจะเป็นยอดนักดาบได้ยังไงกัน ผมก็คือผม ไม่ได้เป็นยอดนักดาบที่ไหนสักหน่อย"

หลินจิงจื้อยิ้มและจากนั้นก็พูดด้วยความดีใจ "ที่รัก เมื่อกี้นายเท่มากเลยนะรู้ไหม"

"ฉันตัดสินใจแล้วว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะเป็นแฟนคลับของนาย"

"นายสั่งให้ฉันทำอะไรฉันก็จะทำทุกอย่าง นายให้ฉันนอนฉันก็จะนอน ให้ฉันคุกเข่าฉันก็จะคุกเข่า......"

"พี่หลิน พี่หลิน เรากลับกันเถอะ!" เยี่ยชิวรีบพูดแทรกหลินจิงจื้อ

เขาเกรงว่าหลินจิงจื้อพูดไปพูดมาก็จะเริ่มลงมือทำอย่างว่าอีก

"ที่รัก ฉันเชื่อฟังคุณค่ะ งั้นเรากลับบ้านกัน" หลินจิงจื้อแสร้งทำตัวเป็นเด็กน้อย

รถมุ่งหน้าขับออกไป

"พี่หลิน ขอโทษด้วยนะที่ทำให้ตกใจ"

เยี่ยชิวขับรถและกล่าวขอโทษหลินจิงจื้อ

เหตุการณ์ลักพาตัวที่เกิดขึ้นวันนี้ล้วนเป็นเพราะเขาทั้งสิ้น

"ฉันไม่ได้ตกใจ เพราะฉันรู้ว่านายต้องช่วยฉันได้แน่นอน" หลินจิงจื้อกล่าวต่ออีกว่า "เพียงแต่ฉันแค่คิดไม่ถึงว่าคนที่อยู่เบื้องหลังการลักพาตัวฉันจะเป็นเยี่ยต้าเป่า"

"เยี่ยชิว นายคงไม่รู้อะไร ตอนกลางวันเยี่ยต้าเป่าได้โทรหาฉันบอกว่าจะมาลงทุนให้ฉัน แต่ถูกฉันปฏิเสธไป"

"หลังจากนั้นเขาก็พยายามโทรมาฉันตลอด ตอนนั้นฉันกำลังประชุมอยู่ก็เลยด่าเขาไปยกใหญ่"

"เพราะเหตุนี้เขาเลยลักพาตัวฉัน?"

เยี่ยชิวส่ายหน้า "เยี่ยต้าเป่าเขาต้องการฆ่าผม ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณเลย"