วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 14

มู่เวยเวยคิดอะไรไม่ออกแล้ว และดูเหมือนว่าคนในห้องจะรู้สึกว่ามีคนมอง เขาถึงได้มองมาทางเธอ

กระดิ่งหน้าห้องดังขึ้นอย่างรวดเร็ว มู่เวยเวยจึงรีบถอยตัวกลับมาอย่างไม่กล้าจะอยู่ต่อไป พร้อมกับรีบเดินมุ่งหน้าไปทางขวา ซึ่งเป็นห้องอ่านหนังสือของเย่ฉ่าวเฉิน

ใช่สิ ถ้าเธออยากรู้ว่าคนนั้นคือเย่ฉ่าวเฉินหรือเปล่า เธอก็แค่ไปดูว่าห้องหนังสือมีคนรึเปล่า ก็รู้แล้วไม่ใช่หรอ

คิดได้ดังนั้น มู่เวยเวยก็รีบเดินไม่หยุดไปที่ห้องหนังสือ

ประตูห้องหนังสือของเย่ฉ่าวเฉินไม่ได้ปิด แค่มู่เวยเวยเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเขานั่งอ่านเอกสารอยู่บนโต๊ะทำงานทันที ดวงตาสีฟ้าของเขามีความสง่างาม และล้ำลึกอยู่ในนั้น

ผู้ชายตาสีม่วงคนเมื่อกี้ไม่ใช่เย่ฉ่าวเฉินหรอ ไหนจะกาน้ำชา และถ้วยน้ำชาที่ลอยแปลกๆอยู่รอบตัวเขาอีก

มู่เวยเวยตกใจกลัว ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูอยู่พักใหญ่

คนที่อยู่ในห้อง มองเห็นมู่เวยเวย ตั้งแต่ก้าวแรกที่เธอเข้ามาแล้ว แต่เมื่อเห็นเธอไม่ขยับ เขาเลยขมวดคิ้วขึ้นมา และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “มาหาผมหรอ”

“อืม...” มู่เวยเวยหลุดออกจากภวังค์ และพยักหน้ามองไปที่เย่ฉ่าวเฉิน พร้อมกับข่มความสงสัย และความตกใจเอาไว้ ก่อนจะพูด “คือ...ฉันอยากกลับบ้าน...”

เธอยังไม่ทันพูดจบ ก็โดนเย่ฉ่าวเฉินขัดขึ้นมา “อยากไปหรอ”

อยากไปคือ..

มู่เวยเวยเงียบไป แต่เธออยากกลับบ้านไปเอาของจริงๆนี่นา ดังนั้นเธอจึงตอบ “ใช่”

“หึ ฝันไปเถอะ” ดวงตาสีฟ้าของเย่ฉ่าวเฉินเย็นชาขึ้นมา “ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากผม คุณห้ามออกจากคฤหาสน์นี้แม้แต่ก้าวเดียว”

ผู้ชายคนนี้บ้าอำนาจจริงๆ

“เย่ฉ่าวเฉิน นี่คุณกำลังกักบริเวณฉันนะ ถึงฉันจะแต่งงานกับคุณ แต่ฉันก็มีสิทธิในเสรีภาพส่วนบุคคลอยู่ คุณจะขังฉันอยู่ในคฤหาสน์ไม่ได้” มู่เวยเวยโต้แย้งด้วยท่าทีหนักแน่น

“กักขังหรอ คำนี้ไม่เลว” เย่ฉ่าวเฉินยิ้มอย่างชั่วร้าย “คุณจะแจ้งความก็ได้ ในเมือง A แม้แต่ตำรวจก็นามสกุลเย่ อยากจะรู้จริงๆจะมีตำรวจคนไหนกล้าทำคดีคุณไหม”

“ฉัน...” มู่เวยเวยพูดไม่ออก ก้มหน้าลงอย่างรู้สึกละอายใจ เรื่องที่เธอมีอะไรกับแฟนในครั้งแรก เรื่องนี้เธอพูดไม่ออกจริงๆ

เมื่อเห็นมู่เวยเวยก้มหน้า ไม่พูดจา เขาก็คิดว่าเธอยอมรับแล้ว ทันใดนั้นไฟในใจของเขาก็ปะทุขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ เขาจึงยกมือขึ้นปัดของบนโต๊ะลงพื้นทั้งหมด ก่อนจะตะโกนด้วยความโกรธ “ร่าน! อย่านึกว่าฉันไม่มีว่าเธอมีแฟนชื่อลู่จื่อหาง อยากออกไปหามันหรอ หึ ฝันไปเถอะ อย่าได้คิดจะออกจากคฤหาสน์แม้แต่ก้าวเดียว”

“.....”

ใบหน้าของมู่เวยเวยซีดเผือด คำพูดของเย่ฉ่าวเฉินเธอไม่อาจโต้แย้งได้ เธอก็เสียครั้งแรกไปแล้วจริงๆจากสถานการณ์ที่บอกไม่ถูก และผู้ชายตรงหน้าก็ไม่มีเหตุผลอยู่แล้ว

แต่เธอไปเรียนไม่ได้ ถ้าลานานๆ มหาลัยต้องไล่เธอออกแน่....

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จากที่จะเดินหนีไป เธอก็หยุดนิ่งราวกับมีหินมาถ่วงทันที

เย่ฉ่าวเฉินเห็นว่าเธอยังไม่ไป เขาก็ยิ่งโมโหขึ้นมาอีก คำพูดที่พ่นออกมาจึงทั้งเย็นชา และกระแทกแดกดัน “ยังไม่ไสหัวไปอีก หรือเธอคิดได้แล้ว ว่าจะยอมฉันที่นี่”

ที่เขาพูดประโยคนั้นออกมาก็เพื่อจะกระตุ้นเธอ แต่เขาไม่คิดเลยว่า มู่เวยเวยจะก้มหน้าลง และถามเขาเสียงเบา “...ถ้าฉันยอมคุณที่นี่ ฉันก็จะออกไปเรียนได้ใช่ไหม”