วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 32

มู่เวยเวยพูดจบ เธอไม่สนใจความเจ็บปวดที่ร่างกายแต่รีบหยิบเศษกระจกออกจากรูปถ่ายทันที .... ยังดีที่รูปไม่เสียหาย

ไม่ได้เจอพี่ชายแล้ว แต่เธอก็ยังมีรูปของพี่ชายเอาไว้.....

เย่ฉ่าวเฉินมองท่าทางของเธอกับรูปภาพนั้น ความโมโหที่ลดลงไปแล้วก็กลับเพิ่มขึ้นมาอีก เขายิ้มเยาะแล้วพูดว่า "ทั้งหมดมันเป็นเพราะฉันงั้นหรอ เหอะ ถ้าจะโทษก็โทษพี่ชายของเธอสิ ที่ทำสิ่งที่ไม่ควรทำ!"

พูดจบ เย่ฉ่าวเฉินก็ไม่ชายตามองเธออีก แล้วออกจากห้องไปอย่างไม่อาลัยอาวรณ์

หลังจากเย่ฉ่าวเฉินออกไป มู่เวยเวยยังคงอยู่ในห้องของมู่เทียนเย่ แม้กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ แต่ก็ยังฝืนเช็ดรูปถ่ายแล้วนำไปตั้งไว้ให้เรียบร้อยอย่างเดิม ขณะเดียวกันก็จัดการเอาเศษกระจกที่ต้นแขนและแผ่นหลังออก แล้วหยุดเลือด

แต่เพราะว่าที่แผ่นหลังเธอมองไม่ค่อยเห็น จึงแค่ใช้ความรู้สึกในการจัดการ

เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว มู่เวยเวยจึงออกไปจากห้องของมู่เทียนเย่ เตรียมจะลงไปหามู่จางรุ่ย คุณลุงที่ก่อนหน้านี้โทรมาบอกว่าทราบข้อมูลที่แน่ชัดของพี่ชายแล้ว

ห้องถัดจากห้องของมู่เทียนเย่เป็นห้องเดิมของเธอ แต่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นห้องของมู่อี้เหยา

มู่เวยเวยลงมาชั้นล่างแล้วต้องเดินผ่านห้องนั้น แต่นึกไม่ถึงว่าประตูจะไม่ได้ปิด ทำให้เธอบังเอิญได้ยินเสียงพูดคุยกันออกมา.....

มองลอดเข้าไปในห้อง มองเห็นเย่ฉ่าวเฉินนั่งอยู่ที่โซฟา มู่อี้เหยากำลังกอดแขนออดอ้อนเย่ฉ่าวเฉิน และทั้งตัวแทบจะไปอยู่บนร่างของเขาแล้ว

มู่เวยเวยแปลกใจ ว่ามู่อี้เหยาไปเรียนเต้นมาตอนไหน และเมื่อฟังน้ำเสียงออดอ้อนของคนในห้องแล้ว.....

"ฟู่——"

มู่เวยเวยถอนหายใจออกมา แต่เธอสาบานเลยว่าไม่ได้ตั้งใจ

คนในห้องทั้งสองได้ยินเสียงที่ด้านนอก เมื่อมองออกไป มู่อี้เหยาก็เห็นว่าเป็นมู่เวยเวย เธอหงุดหงิดขึ้นมาทันที ให้ตายสิ มาทำลายโอกาสของเธอซะได้

แต่เย่ฉ่าวเฉินไม่แปลกใจที่เจอมู่เวยเวยที่หน้าประตู เขากระตุกยิ้มมุมปาก หลังจากนั้นก็โอบเอวมู่อี้เหยาไว้ ท่าทางหยอกเย้า พ่นลมหายใจร้อนออกมา แล้วพูดค่อยๆว่า "เอาสิ ฉันอยากเห็นเธอเต้นมากๆเลย"