วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 375

หนึ่งล้าน!

คนรอบข้างไม่สามารถสู้ราคานี้ได้ พวกเขามองไปคนที่ตะโกนตัวเลขนี้ และพวกเขาทั้งหมดก็เข้าใจ

เป็นเธอนี่เอง!

ผู้หญิงที่มาเพิ่งมาเมื่อกี้

ข่าวซุบซิบในโลกธุรกิจ บางคนรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เธอเป็นผู้หญิงของประธานคนเก่าของบริษัทอี้ หลังจากนั้นด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุ เธอก็เลิกกับประธานคนเก่าและทำเงินได้มากมายในทันที

"สองล้าน" อี้เทียนเฉิงก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน ตอนนี้เริ่มประมูลราคาจริงแล้วเขาก็ไม่ต้องกังวลอีก

"ห้าล้าน!" ลู่ฉียกป้ายขึ้นโดยไม่มีแรงกดดันและอดไม่ได้ที่จะเพิ่มขึ้นทีละล้านทีละล้าน

อี้เทียนเฉิงมีอาการปวดที่หน้าผากของเขาและเงินในกระเป๋าของเขาคาดว่าจะประมูลสู้ได้อีกแค่สองสามครั้ง แล้วจะสู้ต่อไม่ได้อีก

เขาก้มศีรษะและชูป้าย "หกล้าน"

“ แปดล้าน ” ลู่ฉีตะโกนอย่างผ่อนคลาย ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ชำเลืองมองไปในทิศทางของเย่จิงเหยียน

“ เก้าล้าน”

"สิบล้าน"

อี้เทียนเฉิงกัดฟันของเขาสิ่งนี้มาถึงจุดวิกฤตของเขาแล้ว เขาไม่สามารถประมูลต่อได้

ฉันอดไม่ได้ที่จะหันศีรษะไปมองเย่จิงเหยียน เมื่อเห็นว่าเขากำลังเม้มริมฝีปากและสงสัยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะแทงศอกไปทีเขาเบาๆ

"หื้ม?" เย่จิงเหยียนกลับมามีสติและสังเกตเห็นความลำบากใจของอี้เทียนเฉิง

อี้เทียนเฉิงอ้าปากบอกเขาช้าๆว่า "ถึงสิบล้านแล้ว"

"ดำเนินต่อไป"

เมื่อเห็นเขาลังเลเย่จิงเหยียนก็ชูป้ายในมือ “ ยี่สิบล้าน”

เมื่อผู้คนที่กำลังกลั้นหายใจได้ยินตัวเลขนี้ พวกเขาก็แทบระเบิด พวกเขาคิดว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นเพื่อนที่อี้เทียนเฉิงเชิญมา ซึ่งอาจจะเป็นคนรุ่นที่สองที่ร่ำรวย แต่การประมูลขนาดใหญ่เขาคงไม่กล้าพูด

แต่ไม่คาดคิดว่าทันทีที่เขาพูดราคาจะเพิ่มเป็นสองเท่า!!

คำถามเกิดขึ้นในใจของทุกคนว่าเขาเป็นใคร

ทั้งสามคนที่อยู่ข้างหน้าไม่สนใจการสนทนาของคนที่อยู่ข้างหลัง พวกเขายังคงถือป้ายและตะโกนตัวเลขอย่างเต็มที่ จนกว่าพวกเขาจะถึงแปดสิบล้าน

แม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะมุ่งมั่นที่จะชนะโครงการนี้ แต่พวกเขาก็ไม่คิดว่าจะประมูลมาถึงสูงขนาดนี้ มันเกิดการคาดหมายไว้

เหงื่อไหลออกมาบนหน้าผากของลู่ฉีและเครื่องสำอางที่ละเอียดอ่อนบนใบหน้าของเธอก็เริ่มเองะ เธอหันไปมองเย่จิงเหยียนและเห็นว่าเขายังคงสงบนิ่ง ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขา

เธอสอดมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ ใบหน้าของเธอค่อยๆสงบลง

ไม่นานต่อมา โทรศัพท์ของเย่จิงเหยียนก็สั่นและเขาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เมื่อเห็นหมายเลขส่งป้ายให้อี้เทียนเฉิงและบอกเขาว่าไม่ต้องสนใจเรื่องเงิน

จากนั้นเขาก็ถือโทรศัพท์และวิ่งออกไปจากห้องโถงทันที “ ฮัลโหล?”

“ คุณเย่”

เสียงผู้ชายเปลี่ยนเสียงที่คุ้นเคยปรากฏขึ้น เสียงของเย่จิงเหยียนแผ่วเบา "อืม"

"ฉันมีสิ่งที่อยากให้คุณทำแล้ว"

"บอกมาสิ"

คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามหยุดชั่วคราวและพูดว่า "ฉันต้องการให้คุณยอมการประมูลโครงการหนานซานนี้ซะ"

"อะไร?"

"ฉันเชื่อว่าคุณเข้าใจสิ่งที่ฉันพูดแล้ว"

ชายคนนั้นหัวเราะแปลก ๆ "คุณต้องเชื่อฟังนะ ไม่งั้น...... "

"ฉันก็ไม่รับประกันความปลอดภัยของคุณหนูต้วน!"

"หยุด!" ทันทีที่เย่จิงเหยียนได้ยินเกี่ยวกับต้วนอีเหยา เขาก็ขัดจังหวะทันที "อยากให้ฉันทำอะไร ช่วยพูดให้ชัดเจนหน่อย ฉันจะทำตาม"

"แค่คุณยอมปล่อยโครงการนี้ไปซะ คุณหนูต้วนก็จะไม่เป็นอะไร!"

"โอเค ฉันเข้าใจแล้ว!"

เย่จิงเหยียนถือโทรศัพท์และพูดอย่างกังวล "ฉันรับปาก แล้วจะปล่อยตัวอีเหยาเมื่อไหร่?"

"ตราบใดที่คุณทำตามที่ฉันบอก ฉันจะปล่อยเธอไปเอง!"

จากนั้นก็มีเสียงที่วุ่นวายในหูฟังเย่จิงเหยียนกำลังเป่าลมหนาวอยู่ตรงนั้น หายใจเข้าลึกๆและเดินเข้าไปในงานประมูล

......

ในบ้านพัก

ต้วนอีเหยาหันหลังให้บ้านและลองใช้ทุกวิธีที่มีอยู่ แม้ว่าเธอจะไม่มีความหวัง แต่เธอก็ยังไม่ยอมอยู่นิ่งๆ

เธอทำอะไรไม่ได้ในบ้านพักนี้ ทำได้แค่กินข้าวและเดินไปมารอบบ้าน นอกหน้าต่างเธอจะเห็นดอกไม้ด้านนอกกำลังเบ่งบานเป็นอย่างดีและมีเศษดิน ต้นหญ้า

ต้วนอีเหยาเดินไปมาบนบันไดหลายครั้ง ทันใดนั้นก็มีความคิดใหม่เกิดขึ้นในใจ

ก่อนหน้านี้เธอเคยคิดว่าจะหนีออกมาจากชั้นหนึ่งได้ยังไง แต่ชั้นสองก็ไม่เลวนะ พราะเธอเป็นผู้หญิงอยู่ในห้องคนเดียวยกเว้นยามที่ประตูก็ไม่มีคนอยู่

ตราบใดที่เธอไม่ทำเสียงดังระหว่างหนี เมื่อคนพวกนั้นรู้เธอก็คงหนีออกไปได้แล้ว!

เมื่อเธอเดินไปที่มุมหน้าต่างและผลักมันเล็กน้อย เธอก็พบว่ามันถูกล็อค เธอก็หมดหวังอีกครั้ง

การกระโดดลงมาจากชั้นสอง จะต้องกระทบกับลูกในท้องอย่างแน่นอน คงต้องงัดหน้าต่างเท่านั้นถึงจะออกไปได้

เธอมองไปรอบๆและพบว่าไม่มีเครื่องมือในห้องที่สามารถเปิดได้ เธออยากจะทุบกระจกแต่ก็กลัวว่าเสียงจะดังมาก ทำให้คนเฝ้าประตูเข้ามา

ต้วนอีเหยาเดินไปเดินมา อยากจะทุบกระจกให้แตก ทันใดนั้นกระจกบานหนึ่งก็มีการเคลื่อนไหว

ดูเหมือนว่าเธอจะมีหวังอีกครั้ง หรือว่า.....หน้าต่างบานนี้ไม่ได้ล็อค?

ต้วนอีเหยาใช้พลังทั้งหมดจากนมที่ดื่มเมื่อกี้ ผลักหน้าต่างเคลื่อนออกไปช้าๆ

ปรากฏว่าหน้าต่างนี้ไม่ได้ล็อค แต่มันหนักมาก คนธรรมดาไม่สามารถเปิดได้ แต่พวกเขาประเมินต้วนอีเหยาต่ำไป เธอเคยอยู่ในกองทัพและเธอได้ฝึกฝนหมัดเหล็กมาเป็นเวลานาน

เมื่อหน้าตาเปิดออกได้ ต้วนอีเหยาก็รู้สึกปลาบปลื้มในใจ เธอควบคุมความตื่นเต้นที่จะกระโดดลงไป และวัดระดับความสูงของพื้นด้วยสายตา

เขาเหลือบมองไปที่ประตูอีกครั้งอย่างระมัดระวัง ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่ง ไม่มีใครเข้ามา

ปกติจะมีคนเข้ามาแค่ตอนส่งอาหารให้ เวลานี้คงไม่มีใคร!

เธอหยิบผ้าห่มมามัดหว้ที่หน้าต่าง และใช้เก้าอี้ไม้มาวางไว้ข้างๆ

อีกด้านหนึ่ง หลังจากรับสายเย่จิงเหยียนก็เดินเข้าไปในสถานที่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม การเสนอราคาเต็มไปด้วยความรวดเร็วและทั้งสองคนกัดฟันแน่น แต่คำพูดในสายเมื่อกี้ทำให้เยากดดัน

เมื่ออี้เทียนเฉิงเห็นเย่จิงเหยียนเดินเข้ามา ใบหน้าของเขาก็พอใจ "เหรัญญิกเย่ กลับมาจนได้ ฉันรับมือไม่ไหวแล้ว!"

"ประมูลถึงเท่าไหร่แล้ว"

ใบหน้าของเย่จิงเหยียนไร้ความรู้สึก แต่เขายังคงตระหนักถึงเบาะแส อี้เทียนเฉิงสังเกตเห็นรอยยิ้มฝืนๆของเขา "เกิดอะไรขึ้น?"

"ไม่มีอะไร"

เย่จิงเหยียนตอบอย่างสบายๆ แต่อี้เทียนเฉิงคือใคร เขาจะเชื่อคำพูดเช่นนี้ได้อย่างไร "ตกลงเกิดอะไรขึ้น?"

ถูกดขาถามอย่างกดดัน เย่จิงเหยียนมองหน้าเขาและพูดว่า “ คนที่ลักพาตัวอีเหยาโทรมา...... ”

เขาไม่ได้พูดคำหลังทั้งสองคนรู้ดีและมันต้องขู่พวกเขาว่าให้ยอมแพ้การประมูลนี้!

"หนึ่งร้อยล้านครั้งหนึ่ง หนึ่งร้อยล้านสองครั้ง หนึ่งร้อยล้าน...... "

อี้เทียนเฉิงได้ยินเสียงตะโกนของผู้คนบนเวที หันศีรษะไปและเห็นค้อนขนาดเล็กยกสูงกำลังจะทุบลง

เขาชูป้ายในมือขึ้นทันที ดวงตาของคนบนเวทีก็สว่างขึ้นและค้อนในมือของเขาก็หล่นลงอย่างช้าๆ

"หนึ่งร้อยล้าน......"

อี้เทียนเฉิงกำลังจะขึ้นราคา แต่อีกคนจับมือของเขาไว้ เขาหันศีรษะไปและเย่จิงเหยียนก็จ้องมองมาที่เขาอย่างแน่วแน่

“ จิงเหยียน!”

แววตาของเขาหวาดกลัว หากเขายอมแพ้พวกเขาจะจบลงจริงๆ เขารู้ว่าเขารักต้วนอีเหยามาก แต่เขาไม่สามารถมองดูบริษัทอี้ล้มละลายได้!

"แกประมูลออกไปได้ แต่ฉันจะไม่ให้เงินแก"

เย่จิงเหยียนวางมือลงและพูดเบาๆเกี่ยวกับความคิดของเขา ราวกับว่ากำลังคุยกับเขาเกี่ยวกับสภาพอากาศในวันนี้ แต่มันทำให้ร่างกายของอี้เทียนเฉิงสั่นสะท้าน

"จิงเหยียน!แกจะมาล้อเล่นไม่ได้! มีคนตายได้!"

"แกเห็นหน้าฉันตอนนี้กำลังล้อเล่นหรอ?" เย่จิงเหยียนขมวดคิ้ว

อี้เทียนเฉิงจ้องมองเขาอย่างระมัดระวังเป็นเวลานาน มือของเขาคลายออก ป้ายหลุดออกจากฝ่ามือของเขาและเขาก็ก้มศีรษะลงด้วยความเสียใจ

ลู่ฉีเบะปากด้วยความเหยียดหยาม หึ คิดจะสู้กับเธอ แกยังอ่อนหัดไป

เมื่อคนบนเวทีเห็นว่าคนที่ถือป้ายทิ้งป้ายก็ส่งเสียงดังไปทั่วทุกมุมของงาน “ หนึ่งร้อยล้าน ปิดการประมูล!”

ทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอกในที่สุดโครงการก็จบลง แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้รับ แต่พวกเขาก็ยังคงได้เห็นการประมูลที่ยอดเยี่ยม

ลู่ฉียืนขึ้นอย่างมีชัยชนะและพยักหน้าให้ทุกคน จากนั้นเหมือนไก่ที่ได้รับชัยชนะ เธอเงยหน้าขึ้นและเดินขึ้นไปบนเวทีเพื่อทำสัญญาโดยไม่ได้อ่านและเซ็นมันมันที

เมื่อกลับมาพร้อมกับสัญญา เธอเหลือบมองไปที่อี้เทียนเฉิงอย่างยั่วเย้า “ เป็นไงล่ะ? แม่เลี้ยงส่งสัญญาณบอกว่าอย่าเข้าร่วมตั้งแต่แรก ตอนนี้หน้าบูดหมดแล้ว ทำไมหงุดหงิดหรอ ?”

อี้เทียนเฉิงเงยหน้าขึ้น และพูดว่า “ ขอบคุณที่อ่อนข้อให้”

ลู่ฉีหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ จากนั้นก็เดินไปที่ประตู ทุกคนที่กำลังจะเดินออกจากห้องไปหาเธอทีละคน โดยให้ความสนใจกับผู้หญิงที่ได้รับชัยชนะ

เธอสนุกกับกระบวนการนี้อย่างมาก ชูคอด้วยความภาคภูมิใจตลอดทางและเดินไปตามถนนที่มีกลุ่มผู้ชื่นชมโดยไม่เหลียวหลัง

อี้เทียนเฉิงยืนอยู่ในห้องโถงรอให้ทุกคนออกไปก็ยังไม่ขยับตัว