วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 386

"ไม่ใช่ๆ ฉันจะชดใช้แน่นอนๆ เพียงแค่รถคันนี้... "

“รถคันหนึ่งสำคัญกว่าชีวิตคนหรือไง”?

ทันทีที่เสียงของชายคนนั้นพูดจบ หญิงชราที่นั่งอยู่บนพื้นก็เริ่มส่งเสียงครวญครางอย่างแผ่วเบา เธอนอนอยู่บนพื้นอย่างอ่อนแรงและดูเหมือนจะหายใจลำบาก

"แม่ แม่เป็นอะไรไป!" ชายคนนั้นคุกเข่าลงบนพื้นทันทีและสำรวจร่างของหญิงชราอย่างวิตกกังวล

เย่ชูวเสวียถูกพวกเขารั้งอยู่ข้างนอก เธอทำได้เพียงเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของพวกเขาอย่างเป็นห่วงและกังวล “ตอนนี้คุณต้องไปโรงพยาบาล! ถ้าพวกคุณไม่มีเงิน ก็ ... ก็ใช้รถของฉันไปก่อน”

เย่ชูวเสวียถือกุญแจรถไว้และกำลังจะยื่นให้กับชายคนนั้น แต่เพียงครู่เดียวชายคนนั้นก็หยิบไปทันที

เธอมองดูชายคนนั้นเดินเข้าไปในรถอย่างไม่เต็มใจและพูดว่า "ระวังหน่อยนะ อย่าให้เสียหาย ฉันยังต้องเอาคืน!"

เหมือนกับว่าชายคนนั้นจะไม่ได้ยิน เขาเปิดประตูรถอย่างหยาบคายและทำเหมือนกับว่าลืม

"เดี๋ยวก่อน!"มีคนคนหนึ่งเดินออกมาจากฝูงชน มือใหญ่ของเขาดึงชายคนนั้นออกมาจากประตูรถ

เย่ชูวเสวียที่เป็นคนฟังได้ยินเสียงนั้นก็รู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อย เมื่อหันหน้ามามองพร้อมกับคนอื่นๆ ก็เห็นแค่ว่าหนานกงเจากำลังดึงชายคนนั้นไว้และมองมาที่เธอด้วยรอยยิ้ม

"ชูวเสวีย ฉันมาแล้ว!"

"นายมาได้ยังไง?" เย่ชูวเสวียประหลาดใจ ทำไมไปไหนก็เจอเขาทุกที่ แต่ในที่สุดวันนี้เขาก็มาถูกเวลา เธอหายใจเข้าออกลึกๆ ยังไงก็ปกป้องรถไว้ได้

"ชูวเสวีย เกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอเอากุญแจรถให้คนนี้?"

การปรากฏตัวของหนานกงเจาทำให้เย่ชูวเสวียโล่งใจ เธอลังเลอยู่พักหนึ่งและพูดว่า "เมื่อกี้ฉันมองเห็นไม่ชัดเลยไปชนคนเข้า"

"ชนใคร?" หนานกงเจามองไปรอบๆ ดูเหมือนจะเข้าใจสถานการณ์แล้ว จึงชี้หญิงชราที่นั่งอยู่บนพื้น "ชนเธอ?"

"ใช่" เย่ชูวเสวียทำอะไรไม่ถูก นี้มันชัดเจนมากไม่ใช่เหรอ เขามองไม่เห็นหรือไง?

“แล้วคุณเอาให้รถเขาทำไม?”

เย่ชูวเสวียไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรเพื่อให้เขาเข้าใจได้บ้าง เธอจึงทำได้เพียงแค่เม้มริมฝีปากและถามว่า "เอ่อ ... หนานกงเจา นายมีเงินไหม?"

“ทำไมเหรอ?” หนานกงเจาผงะ “คุณจะซื้ออะไรเหรอ?”

"ฉันชนคนก็ต้องชดใช้เงินสิ!" เย่ชูวเสวียหมดคำพูด หมดหนทางกับเขาคนนี้แล้วจริงๆ ในเวลาแบบนี้ยังคิดถึงเรื่องซื้อของได้

"อ้อ จะเอาเท่าไหร่?" หนานกงเจาเกาหัว ส่วนคนที่อยู่ในมือของเขาฉวยโอกาสนี้ค่อยๆแอบออกมาจากฝ่ามือของเขา

"กลับมา!" หนานกงเจาหันกลับไปแล้วลากเขากลับมาจากนั้นก็หยิบกุญแจจากมือของเขา "คืนกุญแจรถมา"

หลังจากการกระทำทั้งหมดเสร็จสิ้น เขาก็รีบวิ่งไปหาเย่ชูวเสวียเพื่อขอเครดิต "เย่ชูวเสวีย กุญแจรถของคุณ"

เย่ชูวเสวียรับกุญแจรถมาและไม่ได้พูดอะไร คนรอบข้างต่างรู้สึกไม่พอใจนานแล้วและชี้ไปที่พวกเขา

เมื่อคนแรกๆที่มาก่อนเห็นว่าสถานการณ์ไม่ถูกต้องแล้วจึงรีบตะโกนว่า "ชนคนแล้วไม่ชดใช้ ยังจะทำร้ายคนอีก!"

คำพูดนั้นทำให้ทุกคนรอบๆตัวต่างตื่นตระหนกขึ้นมาและตำหนิหนานกงเจา แม้แต่เย่ชูวเสวียที่อยู่ด้านข้างก็ไม่สามารถทนได้

พวกเขาทั้งสองถูกเบียดเข้าหากัน เย่ชูวเสวียเริ่มรู้สึกปวดหัวขึ้นมา เธอพูดไปที่หูของหนานกงเจาขณะที่ยืนอยู่และพูดว่า "นายไม่มายังดีกว่า ฉันเกือบจะแก้ปัญหานี้ได้แล้ว แต่พอตอนนี้กลับกลายเป็นแบบนี้ไปได้"

หลังจากที่หนานกงเจาได้ยินเขาก็รู้สึกน้อยใจ "ชูวเสวีย ผมไม่ได้ตั้งใจ"

เขาตะโกนเสียงดังว่า "พวกคุณหยุดตะโกนได้แล้ว จะเอาเท่าไหร่ พูดมาตรงๆเลยดีกว่า”

เมื่อมีคนได้ยินเขาพูดเช่นนี้ เพียงแค่ดูก็เห็นถึงท่าทางที่ร่ำรวยของเขา ทันใดนั้นทุกคนก็หยุดพูดทันทีและหันไปมองลูกชายของหญิงชราคนนั้น

จู่ๆก็พูดประโยคนี้ขึ้นมา ชายคนนั้นไม่รู้ว่าจะพูดเลขอะไรถึงจะสมเหตุสมผล ผ่านมาสักพักแล้ว เขาก็ไม่ได้พูดออกมา

"คุณก็แค่พูดออกมา ถ้าไม่พูดเราจะได้กลับ"ในขณะที่พูด หนานกงเจาก็จับมือเย่ชูวเสวียขึ้นมาอย่างเป็นธรรมชาติ

"เดี๋ยวก่อน!" ชายคนนั้นเห็นว่าพวกเขากำลังจะไปและรีบหยุดพวกเขาไว้

“แม่ของผมเป็นแบบนี้ก็ควรชดใช้ห้าแสนหยวน”

เขาไม่ทันได้คิดเรื่องนี้ก็โพล่งออกมา ผู้คนในที่เกิดเหตุอดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าลึกๆด้วยความอึ้ง สำหรับข้อเรียกร้องที่สูงแบบนี้ของเขา เขาไม่ได้คาดหวังมันเลย

แต่หนานกงเจาโบกมือใหญ่ “อ้อ ... มันก็แค่ห้าแสนหยวนไม่ใช่หรอ ทำไมพวกคุณถึงตกลงกันนานขนาดนี้”

หนานกงเจาหยิบบัตรออกมาจากกระเป๋าและยื่นให้ชายคนนั้น "ในนี้อย่างน้อยก็มีหนึ่งล้าน รหัสผ่านคือตัวเลขหกหลักสุดท้ายของบัตร"

ชายคนนั้นรับบัตรมาโดยแทบไม่อยากจะเชื่อ จู่ๆเขาก็ให้เพิ่มอีกครึ่งหนึ่ง ในโลกใบนี้จะมีเรื่องดีๆแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง!

"ผมจะเชื่อได้อย่างไรว่ามีเงินมากมายขนาดนี้อยู่ในบัตรใบนี้?"

หนานกงเจาชี้ไปที่ตู้เอทีเอ็มที่มุมถนนฝั่งตรงข้าม "คุณไปเช็คดูตรงนั่นก็พอ เราจะรอคุณอยู่ตรงนี้ มีคนจ้องเราเยอะขนาดนี้ยังไงก็หนีไม่พ้นหรอก"

ชายคนนั้นเห็นเขาพูดอย่างฉะฉาน เขาทั้งเชื่อทั้งสงสัยพร้อมกับเดินผ่านฝูงชนไป ผู้คนต่างตั้งตารอดูว่าตกลงมีเงินอยู่ในบัตรเท่าไหร่กันแน่และพวกเขาก็หลีกทางให้พร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

หนานกงเจาไม่ได้ให้ความสนใจกับพวกเขามากนัก ในสายตาเขามีเพียงเย่ชูวเสวียเท่านั้น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล จึงรีบปลอบเธออย่างรวดเร็ว "ไม่ต้องห่วง ข้างในมีพอแน่นอน!"

"ใครเป็นห่วงเรื่องนี้กัน!" เย่ชูวเสวียเหลือบมองเขาเหยียดๆ เขาต้องการเพียงห้าแสนแต่นายให้เขาไปหนึ่งล้าน พูดง่ายๆก็คือแบบอย่างของคนโง่ที่ต้องเสียเงินฟรีๆ!

"แล้วคุณกังวลอะไร?" หนานกงเจางง ตอนนี้ทุกอย่างคลี่คลายแล้ว เธอก็ควรจะมีความสุขไม่ใช่เหรอ?

“เป็นห่วงกับผีนายนะสิ!” เย่ชูวเสวียขี้เกียจสนใจเขา ก็เลยหันหน้าไปทางอื่นและไม่อยากคุยกับเขาอีก

ผ่านไปไม่นาน ชายคนนั้นก็วิ่งกลับมาพร้อมกับบัตรในมือ เขาดูตื่นเต้นแต่ก็พยายามยับยั้งมันไว้อย่างเต็มที่

ก่อนที่จะมาถึงตรงหน้าหนานกงเจา เขาก็โค้งคำนับขอบคุณ "ขอบคุณครับเจ้านาย!"

"เป็นยังไงบ้าง?" ผู้คนจำนวนมากพากันรุมล้อมเขาทันที ทุกคนต่างอยากรู้ว่าแท้จริงแล้วในนั้นมีเงินหนึ่งล้านหยวนไหม แต่ว่าลักษณะท่าทางของชายคนนั้นน่าจะใช่

แปดเก้าไม่พ้นสิบ

ชายคนนั้นรู้สึกตื่นเต้นและพยักหน้า“ มีเงินล้านอยู่ในนั้นจริงๆ!”

"ดูผิดรึเปล่า?มองชัดเจนแล้วหรอ? " มีคนถามขึ้น

ชายคนนั้นส่ายหัว "เป็นไปไม่ได้ ผมนับหลายครั้งแล้ว มีเลขศูนย์หกตัวจริงๆ!"

ผู้คนรอบข้างต่างพากันปั่นป่วน หนานกงเจาแอบดึงเย่ชูวเสวียออกไปอย่างลับๆ

"นายทำอะไร?" เย่ชูวเสวียอยากดึงข้อมือของเธอออกอย่างหงุดหงิด

หนางกงเจารีบเอื้อมมือไปปิดปากของเย่ชูวเสวียไว้และพูดใส่ข้างหูของเธอว่า "เบาๆหน่อย ไปที่รถก่อน!"

เย่ชูวเสวียถึงกับผงะ เพียงแต่รู้สึกว่าหัวใจของเธอสั่นคลอนด้วยลมหายใจที่เขาพ่นออกมาและในพริบตาก็มาถึงรถของเธอ

"เอากุญแจรถให้ผม!" หนานกงเจายื่นมือออกและเขย่าไปมาตรงหน้าเย่ชูวเสวีย ทำให้เธอกลับมามีสติอีกครั้ง

"อ่ะ!" เย่ชูวเสวียจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า "ตกลงนายกำลังจะทำอะไร?"

"จะไม่ทันแล้ว!" เย่ชูวเสวียไม่ได้ยื่นกุญแจให้เขา ดังนั้นหนานกงเจาจึงต้องลงมือคว้ามันโดยตรงแล้วกดที่ปุ่มของกุญแจและประตูรถก็ถูกล็อค

"หนานกงเจา! นายทำอะไร!"เย่ชูวเสวียจ้องไปที่หนานกงเจาอย่างโกรธเคือง "นายควรอธิบายให้ฉันฟัง!"

"คุณดู" หนานกงเจาไม่ได้อธิบายเพียงแค่ชี้นิ้วออกไปนอกหน้าต่าง

เย่ชูวเสวียมองตามทิศทางที่เขาชี้และมองออกไปด้วยความสงสัย ข้างนอกยุ่งเหยิงไปหมดโดยมีคนหลายร้อยคนหันหน้าเข้าหากัน

ต้วนอีเหยาได้เห็นถึงความลังเลของเขาเช่นกัน "มีอะไรเหรอ?"

"คุณใส่ส้นสูงไม่ได้!"

ทันใดนั้นต้วนอีเหยาก็นึกขึ้นได้ว่ารองเท้าส้นสูงไม่ดีต่อทารกในครรภ์ ทำไมเธอถึงลืมมันไปได้ล่ะ!

เธอกำลังจะนั่งลงเพื่อถอดรองเท้าส้นสูงออก ดีไซน์เนอร์รีบเข้ามาและหยุดเธอว่า "ด้านหลังชุดแต่งงานนี้ยาวมาก คุณถอดรองเท้าส้นสูงไม่ได้!"

"นี้ ... " คนหนึ่งบอกใส่ไม่ได้ คนหนึ่งบอกถอดไม่ได้ จะให้เธอทำยังไง?

เมื่อเย่จิงเหยียนฟังดีไซน์เนอร์พูดจบก็ยังยืนกรานว่า "เรายังใส่รองเท้าแบบอื่นได้ ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็ทำชุดแต่งงานใหม่อีกชุด"

“แต่วันงานใกล้เข้ามาแล้ว ไม่มีเวลาแล้วนะ ... ”

ดีไซน์เนอร์ส่ายหัวอยู่ข้างๆ "ถ้าเวลาเร่งด่วน ฉันกลัวว่าจะรับไม่ได้และไม่สามารถทำกระโปรงที่สมบูรณ์แบบออกมาได้ พอทำออกมาก็จะดูไม่มีความหมายอะไร"

"มันต้องมีวิธีอื่นแน่ แต่ไม่ว่ายังไงก็ใส่รองเท้าส้นสูงไม่ได้" เย่จิงเหยียนยังคงไม่ประนีประนอม ตราบใดที่มันเป็นอันตรายต่อสุขภาพของต้วนอีเหยา เขาก็จะไม่มีการละเว้น

ต้วนอีเหยาถอดรองเท้าส้นสูงออกอย่างหมดหนทาง "ยังไงกระโปรงก็ยาวพอ ใส่รองเท้าอะไรก็มองไม่เห็นหรอก"

แต่ดีไซน์เนอร์ยังคงไม่ยอม "ไม่ได้ กระโปรงที่ฉันออกแบบจะต้องคู่กับสิ่งที่ดีที่สุด ไม่เช่นนั้นฉันยอมให้มันอยู่ในตู้เสื้อผ้าตลอดไป"

ต้วนอีเหยามองไปที่เย่จิงเหยียนอย่างหมดหนทาง แบบนี้ก็ไม่ได้ แบบนั้นก็ไม่ได้ เธอก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริงๆ

เดิมที่คิดว่าแค่ลองเสื้อผ้าเฉยๆ แต่คิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นแบบนี้และมีความคิดที่ไม่สอดคล้องกันขึ้นมา

ต้วนอีเหยาสะกิดแขนของเย่จิงเหยียน "หรือไม่ก็ ... แค่ตอบตกลงเธอไปก่อน!"

ยังไงก็เอาเสื้อผ้าไปก่อน พอถึงเวลาพวกเขาจะจับคู่กับอะไรก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของพวกเขา แต่เย่จิงเหยียนกลับไม่เข้าใจและส่ายหัวอย่างดื้อดึง“ ไม่ได้”

"ต้องขอโทษด้วย สำหรับชุดแต่งงานนี้ฉันไม่ขาย" ดีไซน์เนอร์โค้งคำนับให้พวกเขาขณะที่กำลังพูด

ต้วนอีเหยารู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อยและถูมือไปมา “ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปเปลี่ยน”

"เดี๋ยวก่อน!" เย่จิงเหยียนนั่งลงบนโซฟาอย่างสงบแต่ดวงตาอันเฉียบคมนั้นต้วนอีเหยามองออกว่าเขาโกรธขึ้นมาจริงๆแล้ว!

"ผมเอาชุดนี้ คุณอยากได้เท่าไหร่?"

"นี้ไม่ใช่สิ่งที่เงินจะแก้ปัญหาได้ นี้เป็นหลักการของฉัน" ดีไซน์เนอร์เผยใบหน้าโกรธออกมา แต่ทักษะของการเรียนรู้ในหลายปีที่ผ่านมาบอกเธอว่าโกรธไม่ได้

เย่จิงเหยียนหัวเราะเยาะ "คุณพูดมาตรงๆเลยว่าต้องการเท่าไหร่"

"ฉันคิดว่าคุณเข้าใจผิดแล้ว กระโปรงตัวนี้ฉันขายให้คุณไม่ได้!"

ต้วนอีเหยาที่ยืนอยู่ตรงกลางรู้สึกอึดอัดมาก "ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วกัน"

แบบนี้ที่อยู่ระหว่างทั้งสองเธอดูเหมือนจะเป็นลูกแกะที่กำลังจะถูกเชือด แม้ว่าการเจรจาจะพูดเกี่ยวกับกระโปรงที่อยู่บนร่างกายของเธอ แต่เธอก็มักจะรู้สึก ...

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ไม่ว่าเย่จิงเหยียนจะจ้องเธออย่างบีบบังคับ เธอก็ยังคงรีบเข้าไปในห้องแต่งตัว ก้มศีรษะลงแล้วมองไปที่รองเท้าส้นสูงที่เท้าจากนั้นก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ นี้มันความผิดของรองเท้าทั้งนั้น!

หลังจากนั้นไม่นาน ต้วนอีเหยาก็เดินออกมาพร้อมกับกระโปรง ดีไซน์เนอร์รออยู่ข้างนอกประตูแล้วเธอก็ยื่นให้ "รบกวนคุณแล้ว"

เดิมทีดีไซน์เนอร์มีใบหน้าที่ดูแย่มาก แต่เมื่อเห็นท่าทีของต้วนอีเหยาที่ดีขนาดนี้ เธอก็ไม่คิดหยุมหยิม

ต้วนอีเหยากำลังจะไปหาเย่จิงเหยียน พอหันหน้าไปก็เห็นเขายืนอยู่ข้างๆตัวเอง "เราไปกันเถอะ"

แต่เย่จิงเหยียนไม่ไป เขามองไปที่ดีไซน์เนอร์และถามว่า “คุณกะจะไม่ให้พวกเราจริงๆ”

"ขอโทษด้วยนะคะคุณผู้ชาย ฉันมีสิทธิ์รับผิดชอบการออกแบบของตัวเอง!" ดีไซน์เนอร์ไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่งและไม่ถ่อมตัวจนดูต้อยต่ำ