วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 389

ลูกสาวเติบโตขึ้นจริงๆ ความเศร้าโศกของเธอไม่ได้มีไว้ให้เขาปลอบโลมอีกต่อไป แทนที่จะเป็นเขา ผู้ชายที่อยู่ข้างๆเธอ แต่เขาจะเตรียมทุกอย่างและ ไม่ต้องกังวลว่าชีวิตของเธอจะผ่านไปอย่างไร

นี่น่าจะเป็นสิ่งที่น่าดีใจอีกเรื่อง แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกอึดอัดล่ะ? ราวกับว่าชิ้นเนื้อบนร่างกายของเขา ถูกตัดไปให้คนอื่น ไม่เพียงแต่เขาจะไม่เศร้าเท่านั้น แต่เขายังต้องยิ้มด้วย

ต้วนอีเหยาเช็ดน้ำตาที่เปียกของเธอ ยิ้มให้เย่จิงเหยียน ตั่งแต่เด็กเธอไม่ค่อยแสดงอารมณ์หลากหลายแบบนี้ ในวันที่ความรักมาถึงเธอ จึงไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเธอได้

“รอสักครู่” ทั้งสามคนรีบไปที่รถ ต้วนอีเหยาหยุดกะทันหัน ต้วนอีเหยาและเย่จิงเหยียนต่างมองไปที่เธออย่างสงสัย

ต้วนอีเหยาก้มหน้าด้วยความเกรงใจ “ พวกเราขึ้นไปเถอะ ฉันต้องไปห้องน้ำ”

เมื่อเธอพูดอย่างนี้ ทั้งสองคนก็เข้าใจ เย่จิงเหยียนก็เข้ามาใกล้และพูดว่า “ กลับมาเร็วๆ”

ต้วนอีเหยามาถึงห้องน้ำ ด้านในว่างเปล่า ความแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับเสียงรบกวนภายนอก

เธอสงสัยว่าทำไมคนจำนวนมาก ถึงไม่มีใครเข้าห้องน้ำสักคน แต่กระเพาะอาหารทำให้เธอกังวลมาก เธอจึงรีบวิ่งไป

เมื่อเธอทำธุระเสร็จแล้ว เธอก็ยังไม่เห็นใครมาเข้าห้องน้ำเลย ต้วนอีเหยาเดินมาที่ข้างอ่าง และจู่ๆก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างแวบขึ้นต่อหน้า

เมื่อเธอดูอย่างตั้งใจอีกครั้ง ก็ไม่มีเงาใดๆ ต้วนอีเหยาคิดว่าช่วงนี้เธอคงเหนื่อยเกินไป จนเกิดภาพหลอนเธอส่ายหัว และเปิดก๊อกน้ำ

ทันใดนั้น ดวงตาของเธอก็มืดลง เธอรู้สึกว่ามีผ้าปิดบังสายตาของเธอ ต้วนอีเหยามีปฏิกิริยาและรีบหันกลับไป แต่เธอไม่รู้ว่าทำไมร่างกายไม่มีเรี่ยวแรง

เธอได้ยินคำสั่งของใครบางคน พยายามฟังสิ่งที่เธอพูด แต่ในที่สุดทั้งคนก็ตกอยู่ในความมืด

เย่จิงเหยียนรออยู่ในรถหลายสิบนาที แต่ไม่เคยเห็นเงาต้วนอีเหยา เขาไม่สามารถหยุดขมวดคิ้วได้

“มีอะไรเหรอ?” ความเฉียบคมของทหารต้วนในฐานะทหารทำให้เขารู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“ฉันจะไปดู” เย่จิงเหยียนปลดเข็มขัดนิรภัยและเดินไปที่ประตูห้องน้ำขณะที่ลงจากรถและโทรศัพท์ไปด้วย

ไม่มีใครรับโทรศัพท์ เขารออยู่นอกประตูและขมวดคิ้วมากขึ้น ขณะที่เขาเฝ้าดูคนที่เข้าออก

“ขอโทษนะ ขอถามหน่อยมีใครอยู่ในนั้นอีกไหม?”

คุณป้าที่ถูกเขาจับไว้ดูเขาด้วยท่าทางแปลกๆ “ไม่มีใครแล้ว”

ขณะที่เขาพูดเขาส่ายหัว “ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น วันนี้มีคนเข้าห้องน้ำน้อยมาก”

เย่ฉ่าวเฉินโค้งตัวลงหลังจากได้ยินสิ่งที่เธอพูด ปล่อยข้อมือของเธอ และดิ่งไปในห้องน้ำโดยไม่ลังเล

“เฮ้ สวัสดี!” ป้าตะโกนอยู่ข้างหลังเย่จิงเหยียน แต่ เย่จิงเหยียนฟังหูซ้ายทะลุหูขวา

คุณป้ามองไปที่สถานที่ที่เย่จิงเหยียนเข้าไปด้วยสีหน้าตกใจ และส่ายหัว ตอนนี้ชายหนุ่มกลายเป็นเรื่องแปลกใหม่มากขึ้นเรื่อยๆ

โชคดีที่เธอตรวจดูตอนออกมา ไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำแน่ๆ ไม่อย่างนั้นเขาก็จะเข้าไปแบบนี้ไม่รู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์สำคัญอะไรขึ้น

เยาจิงเหยียนเดินเข้าไปในห้องสุขา และข้างในนั้นว่างเปล่าจริงๆ

“ อีเหยา?” เขาตะโกนอย่างไม่แน่ใจ แต่ก็ได้รับคำตอบที่เงียบงัน

เย่จิงเหยียนรู้สึกกระวนกระวายใจ เปิดประตูทีละห้องเพื่อค้นหาทุกที่เขาที่เปิดประตู เขาไม่เห็นร่างของต้วนอีเหยา และเขาก็รู้สึกผิดหวัง

ในที่สุด ก็เหลือห้องเดียว แต่เย่จิงเหยียนก็หยุด เขาไม่กล้าเปิด เพราะกลัวว่าไม่มีใครอยู่ข้างใน เขาผิดหวังและกลัวว่าต้วนอีเหยาจะล้มอยู่ข้างใน

เขาหวังว่าในเวลานี้ ต้วนอีเหยาจะปรากฏตัวจากด้านหลังเขาด้วยท่าทางที่แข็งแรงแม้ว่าเธอจะหัวเราะเยาะเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตราบใดที่เธอยังสบายดี เขาก็ล้วนเต็มใจ

หลังจากคิดอยู่นาน เย่จิงเหยียนก็ตัดสินใจเปิดประตูห้องน้ำห้องสุดท้าย

ไม่มีใครอยู่ข้างใน เย็นชาเขารู้ว่าต้วนอีเหยาไม่เคยมาที่นี่ แล้วเธอไปไหน พวกเขาพลาดกันระหว่างทางหรือเปล่า?

ด้วยความหวังอันริบหรี่ เย่จิงเหยียนรีบไปที่รถ

“เกิดอะไรขึ้น? คนล่ะ?” เปิดประตูรถ นอกจากทหารต้วน ก็ไม่มีเงาของต้วนอีเหยา ทหารต้วนก็สังเกตเห็นบางอย่าง เมื่อเขากลับมา เขาก็ถามทันที

เย่จิงเหยียนไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร เขาหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาอย่างเงียบๆ และโทรหาต้วนอีเหยา แต่คราวนี้มันถูกปิดเครื่อง

“อีเหยาอยู่ที่ไหน” ทหารต้วนออกจากรถ มองอย่างละเอียด ก็ยังคงมีความวิตกกังวลอยู่

เย่จิงเหยียนส่ายหัว “ไม่รู้”

เขาไม่รู้จริงๆ แต่มีคำตอบอยู่ในใจของเขาที่ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ นั่นคืออีเหยาอาจมีบางอย่างผิดปกติกับเธอ!

ทหารต้วนก็เดาเรื่องนี้เช่นกัน แต่เขาปฏิเสธที่จะยอมรับ เขาฝึกฝนเธอให้แข็งแกร่ง คนธรรมดาจะจับเธอได้อย่างไร?

“ ฉันจะไปดู” ทหารต้วนไม่ยอมแพ้และไปที่ห้องน้ำทันที

เย่จิงเหยียนยืนอยู่ข้างประตู กรองทุกคนที่อาจทำร้ายต้วนอีเหยาทีละคน และมีเพียงชื่อเดียวคือ—— ต้วนจื่ออิ๋ง!

ช่วงนี้เขามักจะรู้สึกไม่สบายใจ ปรากฎว่าเป็นเพราะเหตุนี้

หลังจากคิดถึงสิ่งนี้ทันทีที่ ทหารต้วนออกมา เขาก็คาดเดาได้ทันที พาเขาเข้าไปในรถ

เขาไม่ต้องการเสียเวลา ขับรถตรงไปยังโรงแรมที่ต้วนจื่ออิ๋งพักอยู่

“ขอโทษค่ะคุณผู้ชาย พวกเราไม่สามารถช่วยคุณสอบถามได้” แผนกต้อนรับของโรงแรมมองเขาอย่างขอโทษด้วยความเสียใจเล็กน้อยในสายตา แม้ว่าเธอจะเป็นหนุ่มหล่อ แต่เธอก็ไม่สามารถตกงานเพื่อเขาได้!

เย่จิงเหยียนไม่ได้พูดอะไรมาก เขาหยิบธนบัตรออกมาจากกระเป๋า“ตอนนี้พูดได้ไหม?”

แผนกต้อนรับของโรงแรมรู้สึกทึ่งเล็กน้อยที่เห็นเงินจำนวนมาก“ให้ฉันตรวจสอบให้คุณเถอะ”

เขาก้มศีรษะลงขณะที่พูด ค้นหา“ต้วนจื่ออิ๋ง" ในคอมพิวเตอร์ “มีคนนี้อยู่จริง แต่เธอเช็คเอาท์ไปแล้วเมื่อเช้านี้”

ฉันตรวจดูพ่อต้วนอีกครั้ง และมันอยู่ในสถานะเช็คเอาต์ เย่จิงเหยียนอดไม่ได้ที่จะโผล่เส้นเลือดสีฟ้าขึ้นที่หน้าผากของเขา ดูเหมือนว่าพ่อต้วน จะรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เขากลับ ด้วยวิธีนี้ มันยากที่จะบอกว่าเขาไม่ได้เข้าร่วม

เย่จิงเหยียนโยนธนบัตรในมือลงและโทรออกขณะที่เขาเดินออกไป

เขาต้องการใช้คนทั้งหมด เพื่อค้นหาที่อยู่ของพวกเขา!

……

ต้วนอีเหยาไม่ต้องการขึ้นรถ ดังนั้นเธอจึงหยุดชะงักจับที่ประตู

ต้วนจื่ออิ๋งตามมา เห็นเธอกำลังดิ้นรน สาปแช่งชายร่างใหญ่ว่า “พวกแกเป็นขยะหรือ?แค่ลากเข้าไปก็ได้แล้ว!”

คำเตือนจากเธอ ชายร่างใหญ่ก็นึกขึ้นได้ เขาโยนต้วนอีเหยาเข้ามาทันที ต้วนอีเหยารู้สึกเจ็บที่ท้อง จุกจนร้องไม่ออก

ขณะที่กำลังดิ้นรน เครื่องช่วยฟังของเธอตกลงที่พื้น และไม่ได้ยินเสียงใดๆในหูของเธอเธอคว้าเข็มขัดนิรภัยด้วยความตื่นตระหนก แต่อาการปวดท้องน้อยก็ไม่บรรเทา

……

ที่นี่ เย่จิงเหยียนกำลังมองหาเบาะแสของต้วนจื่ออิ๋ง ทันทีที่เท้าของพวกเขาจากไป เย่จิงเหยียนก็มาถึงโรงแรม

เมื่อรู้ว่าเขาช้าไป เย่จิงเหยียนก็ชกกำแพงอย่างแรง เมื่อโทรศัพท์ดังขึ้น

“สวัสดี?” เย่จิงเหยียนไม่ได้ระงับความโกรธแม้แต่น้อยเสียงของเขาทุ้มด้วยความโกรธ

อีกสายหนึ่งของโทรศัพท์ ต้วนจื่ออิ๋งนั่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะเปิดปาก และพูดอย่างยั่วยวน “พี่จิงเหยียน...”

“อีเหยาอยู่ที่ไหน?” เมื่อเธอได้ยินเสียง เย่จิงเหยียนไม่ได้ปิดบังตัวเอง ถามคำถามที่เขาอยากรู้มากที่สุด

หากเป็นการคาดเดาทั้งหมด ก่อนหน้าทันทีที่เขามาถึงโรงแรม คนก็จากไป มันทำให้เขาเชื่อมากว่าเธอเป็นคนทำ

“พี่จิงเหยียนฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร อีเหยาไม่ได้อยู่กับคุณหรือ?” ต้วนจื่ออิ๋งพูดอย่างไร้เดียงสา ในขณะเดียวกันเธอก็หันศีรษะและมองไปที่ต้วนอีเหยาอย่างยั่วเย้า

ต้วนอีเหยาไม่มีการแสดงออกใดๆ ก็ยิ่งทำให้เธอโกรธมากขึ้น

สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ ต้วนอีเหยาไม่สามารถได้ยินเสียงใดๆได้อีก ดังนั้นไม่ว่าเขาจะพูดคลุมเครือแค่ไหน เธอก็ไม่แยแสเช่นกัน

เย่จิงเหยียนแสดงท่าทางไปยังทหารต้วนที่อยู่ข้างๆเขา ให้คนไปค้นหาสัญญาโทรศัพท์มือถือ ในขณะที่เขาพูดกับเธออย่างอดทน

“ชานเมือง” ทหารต้วนเหลือบมองไปยังตำแหน่งที่ส่งมา เขากระซิบ

เย่จิงเหยียนวางสายโทรศัพท์โดยไม่ลังเล และขับรถไปตามทิศทางของพวกเขา

แต่ต้วนจื่ออิ๋งไม่รู้ว่าพวกเขากำลังเดินทางไปที่พวกเขา เขายังคงพูดคุยกับต้วนอีเหยาอย่างกระตือรือร้น แต่คราวนี้มันกลายเป็นการแสดงของเธอคนเดียว

เธอไม่สนใจมากนัก เพราะปากต้วนอีเหยายังคงถูกยัดด้วยกระดาษวัสดุ

เมื่อมาถึงที่หมาย ต้วนอีเหยาก็หมดสติไปด้วยความเจ็บปวด ทำได้เพียงแค่มึนงงในความช่วยเหลือจากพวกเขา

“ดีดี้ ...” มีเสียงสัญญาณเตือนของรถดังขึ้น แต่ไกล ต้วนจื่ออิ๋งรีบลุกขึ้นทันที และมองลงไปชั้นล่างมีรถโรลส์รอยซ์สีดำขับมาตามทิศทางของพวกเขา

“หยุด หยุด หยุด พาเธอไปชั้นดาดฟ้า เร็วเข้า เร็ว ! !"

ต้วนจื่ออิ๋งรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนด้วยความตื่นตระหนก แม้ว่าชายร่างใหญ่ทั้งสองจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขาก็รับเงินของเธอไปแล้ว ลากต้วนอีเหยาขึ้นไปชั้นบน

ต้วนอีเหยารู้สึกจุกที่ท้องน้อย และดูเหมือนว่าจะมีของเหลวอุ่นๆ ไหลออกมาจากท้องน้อย เธอยื่นมือออกไปและรู้สึกว่าโลกกำลังหมุน

คือ……เลือด！！