วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 416

แต่ว่าต้องเพิ่มฝีมือมากกว่านี้หน่อยนะ รูปลักษณ์ภายนอกเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆไม่มีพิษมีภัย พออยู่บนเตียงก็ยังทะเล้นเหมือนเดิม

หญิงสาวยังคงหลับตา ได้ยินเพียงเสียงคนหนึ่งที่กำลังดุใส่ตัวเอง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่สบายใจ เธอหลับตาสนิทและน้ำตาก็หลั่งออกมา

" ขอโทษ ฉันจะไม่พูดอะไรแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ก็จะไม่ยั่วโมโหคุณแล้วใช่ไหม? "

พอเสี่ยวอวี้หลินเห็นน้ำตาของเธอก็ละทิ้งความคิดนั้นไป มือที่ยกอยู่ก็ทำอะไรไม่ถูก ทำได้เพียงแตะลงบนศีรษะของเธอเบาๆ " ฉันไม่ได้โทษเธอนะ......"

"อือ........" พอหญิงสาวได้ยินประโยคนั้น ก็ซุกตัวนอนในอ้อมแขนเขาอย่างพอใจ

เสี่ยวอวี้หลินขมวดคิ้ว นอนลังเลอยู่บนเตียง ถ้าไม่ผลักเธอออก เขาก็รู้สึกไม่สบายตัว แต่ถ้าผลักเธอออก ถ้าหากว่าเธอหลั่งน้ำตาขึ้นมาอีกละ......

ช่างเป็นอะไรที่เลือกยากจริงๆเลย อยู่ในอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่นาน หญิงสาวในอ้อมแขนก็ยังคงหลับสนิท

เสี่ยวอวี้หลินก้มหน้ามองเธอแวบหนึ่ง สุดท้ายก็ทำได้เพียงหลับตานอน เอาเถอะ ก็แค่คืนเดียว อดทนหน่อย เดี๋ยวก็ผ่านไป!

......

วันรุ่งขึ้น ทันทีที่ฟ้าสว่าง เสี่ยวอวี้หลินตื่นขึ้นมาเพราะเสียงกรีดร้องของคนๆหนึ่ง เขาขยี้ตา มองคนในอ้อมแขนด้วยความสงสัย " เป็นอะไรของเธอ? "

หญิงสาวกระโดดตัวออกจากอ้อมแขนเขา ใช้มือปิดหน้าอกตัวอกไว้ " คุณ......คุณ......คุณเป็นใคร? คุณทำอะไรฉัน? "

พอเธอลุกออกไป ทำให้แขนของเสี่ยวอวี้หลินมีความรู้สึกชาเล็กน้อย เขาขยับแขนไปมา แล้วหรี่ตามองเธอ " ตื่นแล้วหรอ? "

หญิงสาวพยักหน้า จากนั้นก็ส่ายหน้า " ไม่สิ คุณเป็นใครกันแน่? ที่นี่ที่ไหน? "

เสี่ยวอวี้หลินถามกลับ " ตอนนี้กลัวเป็นแล้วหรอ? "

" คุณเป็นใครกันแน่? " พอหญิงสาวไม่ได้คำตอบที่ต้องการ ก็อารมณ์เสียมากขึ้นไปอีก

เสี่ยวอวี้หลินมองบน แล้วพูดอย่างประนีประนอม " เดี๋ยวๆๆ เธอลองดูเสื้อผ้าบนเรือนร่างเธอสะก่อน นอกจากความเสื้อที่ยับแล้ว มีที่หลุดร่วงหายไปสักจุดไหม? "

พอได้ยินคำพูดของเขา หญิงสาวก็หันมองเสื้อผ้าบนร่างกายตัวเอง พอเห็นว่าเป็นแบบที่เขาพูดจริงๆก็รู้สึกโล่งอก

" แล้วทำไมคุณต้องมานอนกอดฉันด้วย? "

" ฉัน? กอดเธอ? " เสี่ยวอวี้หลินชี้มาที่ตัวเอง " เธอพูดโกหกแบบนี้เธอไม่รู้สึกปวดใจเลยหรอ? จริงๆแล้วเป็นเธอต่างหากที่ดึงฉันไว้ จะนอนกับฉัน พอมาตอนนี้ยังจะมาใส่ร้ายฉันอีก? "

"จะเป็นไปได้ยังไง! " หญิงสาวปฏิเสธอย่างไม่น่าเชื่อ แต่พอลองคิดๆดูแล้ว เมื่อกี้เป็นตัวเองจริงๆด้วยที่กอดแขนเขาแล้วนอนอย่างสบายใจ

"เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? "

" อืม..... !" เสี่ยวอวี้หลินขมวดคิ้ว พอเห็นผมที่ยุ่งเหยิงของเธอ แล้วยืนงุนงงอยู่ตรงหน้า เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

" คุณหัวเราะอะไร? " หญิงสาวเดินเข้าไปหาเขาอย่างสงสัย " คุณต้องหลอกฉันแน่เลย ใช่ไหม? "

เสี่ยวอวี้หลินรู้สึกว่าแกล้งเธอก็สนุกดี แล้วเขาก็พูดออกมาอย่างคลุมเครือ " ลิมิตการดื่มแอลกอฮอล์ของตัวเธอเอง เธอไม่รู้ตัวเองหรือไง? "

" ฉัน......" หญิงสาวไม่รู้จะพูดอะไร เมื่อคืนเป็นครั้งแรกที่เธอดื่มแอลกอฮอล์ เธอจะรู้ลิมิตการดื่มแอลกอฮอล์ของเธอได้ยังไงกัน?

เสี่ยวอวี้หลินยังอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่มีกลิ่นแปลกๆโชกเข้าจมูกเขา ลอยไปลอยมาผ่านจมูกของเขา " ไม่ไหว ฉันต้องรีบไปอาบน้ำก่อน! "

เดินเข้าไปตรงหน้าหญิงสาวแล้วหยุดลง " สภาพเธอแบบนี้ ยังไม่ต้องรีบร้อนออกไปจะดีที่สุด ไม่อย่างนั้นจะทำให้คนอื่นเขาคิดได้ว่าเกิดเรื่องใหญ่ร้ายแรงขึ้นกับเธอ! "

ไม่รอให้หญิงสาวอ้าปากพูด เสี่ยวอวี้หลินก็เดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วปิดประตูทันที

หญิงสาวยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจก เมื่อกี้แค่เธอลองก้มหัวดูแบบไม่ได้สนใจอะไร ก็รู้สึกได้ถึงสภาพตัวเองว่าน่าอายมาก แต่พอมองดูสภาพตัวเองในกระจกแล้ว คำว่าน่าอายกลับไม่พอ!

เป็นหญิงสาวที่สภาพทรุดโทรมอย่างสมบูรณ์แบบ

เธอนั่งฟังเสียงน้ำกระทบพื้นอยู่บนเตียง เธอรู้สึกวิตกกังวล จะอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้เด็ดขาด ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนี้ดูๆแล้วจะไม่ได้มีเจตนาที่มุ่งร้ายอไร แต่ว่าถึงยังไงเขาก็เป็นผู้ชาย ชายหญิงอยู่ห้องด้วยกันสองต่อสองมันไม่ปลอดภัย!

จะออกไปแบบนี้ ก็ไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่! ถึงเธอจะทนกับสายตาของคนในโรงแรมได้ แต่ผู้คนบนถนนอีกละ ไหนจะตอนที่กลับถึงโรงเรียนอีก......

คิดไปคิดมา เธอก็ส่ายหัว อย่าทำอะไรตามใจตัวเองเกินไปจะดีกว่า

ในช่วงเวลาที่กำลังคิดพิจารณา ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก เธอเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงประตู เซียวอวี้หลินนุ่งผ้าเช็ดตัวปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเธอ

ครึ่งท่อนบนเขาไม่ได้ใส่อะไรเลย เผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องของเขา ตอนที่เขาใส่เสื้ออยู่ดูไม่ออกเลย แต่พอถอดเสื้อออก ซิกแพคแน่น ไม่น้อยเลยทีเดียว!

" อะแฮ่ม! "

เสี่ยวอวี้หลินเช็ดน้ำที่ผมจนแห้ง ไม่ได้ยินเสียงของคนบนเตียง ก็คิดว่าเธอจะใช้ช่วงเวลาที่เขาอาบน้ำหนีไปแล้วสะอีก แต่พอหันหน้าไปมอง กลับสบตากับแววตาที่กำลังหลงใหลของเธอ เขาเลยไอแห้งขึ้นมาสองที เพื่อเตือนเธอให้หันหน้าไปทางอื่น

" เออ......คือว่า......" หญิงสาวยิ้มอย่างเขินอาย คิดไม่ถึงเลยว่าการเสียมารยาทของเธอจะโดนเสี่ยวอวี้หลินจับได้

" เธอก็ไปอาบน้ำสิ " เสี่ยวอวี้หลินโยนผ้าขนหนูให้เธอโดยตรง

หญิงสาวรับผ้าเช็ดตัวมา และรู้สึกโมโหเล็กน้อย " อาบก็อาบ พูดดีๆหน่อยจะเป็นไรไป! "

เสี่ยวอวี้หลินมองบน " องค์หญิงของผม เชิญไปอาบน้ำครับ! "

" เหอะ! "

หญิงสาวดึงผ้าขนหนูไว้ จ้องหน้าเขาแล้วเดินตรงไปที่ที่เสี่ยวอวี้หลินพึ่งออกมา

" เดี๋ยวก่อน! "

" มีอะไรอีก? " พอได้ยินเขาเอ่ยเรียก ถึงจะรู้สึกรำคาญ แต่ก็ยอมหยุดเดิน

" เสี่ยวอวี้หลินเองก็ไม่ได้มองเขา เขายืนหวีผมอยู่หน้ากระจก " เธอชื่ออะไร? "

" เซี่ยอันน่า "

......

" ไม่อย่างนั้น.....ฉันจะร้องให้คนช่วย! "

เซี่ยอันน่าเงยหน้าขึ้น ท่าทางที่เก่งกล้าองอาจของเธอ ทำให้เสี่ยวอวี้หลินยิ่งสนใจในตัวเธอมากขึ้น

" ดีเลย เธอร้องเลย! ถ้าร้องแล้วไม่มีคนมาช่วย ฉันจะเอาเธอไปมัดไว้ หลังจากนั้นก็.....หึหึหึ......"

" คุณ......" เซี่ยอันน่ามองเขาที่เปลี่ยนไปราวกับคนละคน เลยโมโหมาก " เมื่อกี้คุณแกล้งทำอย่างนั้นหรอ? "

" คุณปล่อยฉันนะ ปล่อยฉันนะ! "

ตอนแรกเซี่ยอันน่าก็คิดว่าเขาแค่ล้อเล่น แต่พอเขาเอาเข็มขัดเส้นนัดมัดบนตัวเขา เธอก็รนรานขึ้นมาทันที

เสี่ยวอวี้หลินไม่สนใจว่าเธอจะดิ้นมากขนาดไหน และเขาก็เอาเข็มขัดคาดลงบนเอวของเธอเลยทันที

“ พอได้แล้ว แขนฉันโดนเธอข่วนจนเป็นแผลหมดแล้ว”

พอเสี่ยวอวี้หลินคาดเข็มขัดเสร็จ ก็รีบปล่อยเซี่ยอันน่าทันที แขนของเขาเต็มไปด้วยร่องรอยการขีดข่วนของเล็บ ทั้งรอยเล็กรอยใหญ่ บางจุดก็มีเลือดไหลออกมาด้วย

“ คุณจะทำอะไรขอบคุณกันแน่?”

ทันใดนั้นเซี่ยอันน่าก็รู้สึกโล่งอก เธอเสียขวัญมาก เธอเช็ดน้ำตาแล้วถาม

“ เฮ้ เธอไม่จำเป็นต้องขี้เหนียวขนาดนี้ก็ได้!”

เสี่ยวอวี้หลินพอเห็นเธอร้องไห้ มือเท้าก็ทำอะไรไม่ถูก เมื่อเขาก็แค่รู้สึกว่ามีความน่าสนใจ และอยากแกล้งเธอเล่นๆก็เท่านั้นเอง คิดไม่ถึงที่ดูภายนอกเธอเป็นคนห้าวๆ จะขวัญอ่อนขนาดนี้

เซี่ยอันน่าไม่ฟังคำปลอบของเขา ทั้งน้ำมูกและน้ำตามาเต็ม “ คุณ......ทำไมคุณถึงร้ายขนาดนี้ “

“ ได้ๆๆ ฉันยอมรับผิด เธอหยุดร้องไห้ได้แล้ว!”

“ ตกใจแทบแย่......ฮือ ฮือ ฮือ......ฮือ ฮือ ฮือ......”

เสี่ยวอวี้หลินทำหน้าจนปัญญา นั่งอยู่ข้างๆเธอ พอเธอร้องไห้พอสมควรแล้ว เขาก็ยื่นทิชชูให้เธอ

.......

“ ร้องเสร็จรึยัง? เธอร้องจนจะได้เวลาอาหารเที่ยงแล้ว!” เสี่ยวอวี้หลินมองบนอย่างเงียบๆ ถ้ารู้จะเป็นแบบนี้แต่แรกก็ไม่แกล้งเธอแล้ว ต้องลำบากตัวเองมาหิวแบบนี้เพื่อมาปลอบเธออีก

“ ฉันก็อธิบายให้เธอแล้วไง ฉันแค่จะคาดเข็มขัดให้เธอเฉยๆ เพื่อให้ชุดเธอมันเข้ากับเธอมากขึ้น ก็แค่นั้น! “

“ ใคร......ใครบอกให้คุณ...... ไม่พูดดีดีละ?” ถึงแม้เซี่ยอันน่าจะหยุดร้องไห้แล้ว แต่เธอยังคงพูดอย่างสะอึกสะอื้นอยู่

เธอในตอนนั้นตกใจมากจริงๆ ก็คิดว่าตัวเองต้องอยู่ที่นี่ อ้อนวอนฟ้าฟ้าไม่ช่วย อ้อนวอนดินดินไม่ใยดี

“ ฉันผิดเอง ฉันยอมรับ เธอหยุดร้องได้ไหม? “ เสี่ยวอวี้หลินตบที่หน้าผากตัวเองอย่างแรง ทำไมเขาถึงต้องคิดทำเรื่องแบบนี้ด้วย ถ้ารู้ว่าเธอจะร้องครึ่งค่อนวันแบบนี้ ต่อให้ตีเขาให้ตายก็จะไม่แกล้งเธอแบบนี้

เซี่ยอันน่าเงยหน้าขึ้น สายตาที่อ่อนโยนของเธอทำให้เสี่ยวอวี้หลินรู้สึกหวั่นไหวในใจ เธอเอ่ยปากพูดขึ้นว่า “ฉันหิวแล้ว ”