วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 44

บนชั้นสาม เป็นครั้งแรกที่เธอได้เข้าใกล้ห้องนั้น หัวใจของมู่เวยเวยเต้นวนเป็นวงกลม ประตูห้องถูกปิดไว้แต่นั่นไม่สำคัญเพราะยังมีหน้าต่าง

มู่เวยเวยใช้ปลายเท้าเหยียบบนขอบหน้าต่างแล้วมองเข้าไปด้านใน--

เป็นอย่างที่คิดไว้ เธอเจอชายลึกลับเจ้าของดวงตาสีม่วงคนนั้นที่เจอในครั้งแรก!!

นาทีนั้นมู่เวยเวยเกือบกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว แต่โชคดีที่เธอปิดปากตัวเองไว้ทัน

เมื่อจ้องมองเข้าไปภายในห้อง สิ่งที่มู่เวยเวยเห็นคราวนี้ไม่ใช่เพียงกาน้ำชาและถ้วยชาเท่านั้น แม้แต่โต๊ะที่วางอยู่ตรงกลางห้องทั้งหมดล้วนกำลังบินอยู่ และคนที่ควบคุมสิ่งของพวกนี้ก็คือ ชายดวงตาสีม่วงคนนั้น

มองเห็นปากของเขาพึมพำอะไรบางอย่างพร้อมกับโบกมือ แล้วโต๊ะก็บินไปทางขวา พอโบกมืออีกครั้งโต๊ะก็กลับลงสู่พื้นอย่างมั่นคง

คล้ายกับว่าเขาควบคุมสิ่งของพวกนี้ให้บินได้ แค่พอเขาโบกมือ อุปกรณ์การเล่นกีฬาที่อยู่ข้างๆ ลู่วิ่งตัวนั้นก็วิ่งเองอัตโนมัติ และยังลูกบอลนั้นอีกก็ชู้ตลงห่วงได้เอง

นี่...นี่....

มู่เวยเวยตกตะลึง ราวกับว่าเธอกำลังดูละครแฟนตาซี และชายคนที่ควบคุมทุกอย่างนี้ก็มีใบหน้าคล้ายกับเย่ฉ่าวเฉินมาก เพียงแต่ดวงตาคู่นั้น...มันเป็นสีม่วง ดวงตาสีม่วงลึกลับที่คนปกติธรรมดาคงไม่มี และมันยังเปล่งประกายอีกด้วย

เมื่อนึกถึงดวงตาที่เปล่งประกาย ทันใดนั้นมู่เวยเวยก็พลันคิดถึงเย่ฉ่าวเฉิน แม้ว่าดวงตาของเขาจะเป็นสีฟ้า แต่...มันก็เปล่งประกายเช่นเดียวกัน...

หลังจากครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วน มู่เวยเวยก็ค้นพบว่าเวลาที่เย่ฉ่าวเฉินโกรธจะมีบางอย่างผิดปกติไป ดวงตาของเขาจะเปล่งแสงสีฟ้าออกมา สีฟ้าที่ราวกับจะกลืนกินคนทั้งตัวได้... เป็นไปได้ไหมว่าตัวเธอเองอาจจะดูผิด?

มู่เวยเวยยังไม่มั่นใจ เมื่อดึงสติกลับมา พอมองกลับเข้าไปข้างในอีกครั้ง แต่ทันใดนั้นก็มีเรื่องให้ประหลาดใจ——

ขณะเดียวกันราวกับเสียงสายฟ้าฟาดลงมาที่ศีรษะเธอ เมื่อได้ยินเสียงคำรามของเย่ฉ่าวเฉิน “มู่เวยเวยใครอนุญาตให้คุณเข้ามาในห้องนี้?”

มู่เวยเวยตัวสั่นในทันใด ทันทีที่หันหน้ากลับไปก็พบใบหน้าเกรี้ยวกราดของเย่ฉ่าวเฉิน และดวงตาสีน้ำเงินเข้มของเขา...

“เย่ เย่ฉ่าวเฉิน ...” ร่างกายของมู่เวยเวยสั่นสะท้าน เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เย่ฉ่าวเฉินก้าวมาข้างหน้า เขาเอื้อมมือมาจับมือเธอไว้ แล้วลากเธอออกจากห้องด้วยพละกำลังทั้งหมดของเขา

“ไม่ อย่า...” มู่เวยเวยดิ้นรน “เย่ฉ่าวเฉิน นายฟังฉันพูดก่อน มีคนอยู่ในห้องนี้ มีคนดวงตาสีม่วง จริงๆนะ เขาดูเหมือนกับนาย...”

“หุบปาก!” เย่ฉ่าวเฉินพูดขัดจังหวะขึ้นมาทันที เขาโยนเธอลงพื้น “มู่เวยเวยผมจะบอกให้คุณนะ ในห้องนี้มันไม่มีอะไรทั้งนั้น! ถ้าจะมีก็คงมีแค่ผี! ผี คุณรู้จักไหม? ในห้องนี้ ข้างๆโต๊ะนั้น เคยมีคนตาย!”