วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 472

อย่างที่เสี่ยวอวี้หลินพูด ทุกคนในบริษัทรู้ว่าเธอคือแฟนของเสี่ยวอวี้หลิน เพราะฉะนั้นตั้งแต่ที่เธอเดินเข้ามา ก็มีแต่ผู้คนจ้องมองมาที่เธอและวิจารณ์อย่างต่อเนื่อง

เธอรู้สึกอึดอัด ไม่เป็นตัวของตัวเอง

หลังจากเธอแต่งหน้าเสร็จ เซี่ยอันน่าไม่อยากฟังที่ช่างแต่งชวนเธอคุย เธอจึงหาข้ออ้างไปห้องน้ำ

เห้อ ที่ที่ไม่มีคนนี่แหละ เหมาะสมกับเธอที่สุด

เซี่ยอันน่านั่งลงบนชักโครก สายตาเหม่อลอยมองไปที่เพดาน ภายในใจคิดอะไรเยอะแยะไปหมด

ระหว่างที่เธอนนั่งอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงคนจากข้างนอก

และจำได้ว่าเสียงคนพวกนั้น เป็นพวกที่ต้องถ่ายยโฆษณากับเธอ

เมื่อมีคนเดินเข้ามา เซี่ยอันน่าจึงยยืนขึ้นและเตรียมจะออกไป

แต่ก็บังเอิญได้ยินบทสนทนาของคนข้างนอกเกี่ยวกับเธอว่า

"ยัยอันน่านั่น ได้เป็นตัวหลักได้ไง แทนที่จะเป็นพี่เฟยเฟยแท้ๆ ประสบการณ์ก็เยอะกว่า"

"ใช่ๆ หน้าตาก็งั้นๆ ความสามารถก็งั้นๆ"

เฟยเฟยรู้สึกชอบใจที่ได้ยินแบบนั้น แตต่ก็พูดเสแสร้งขึ้นว่า "ไอหยา พวกเธออย่าพูดเลย ไม่ว่าเซี่ยอันน่าจะขี้เหร่แค่ไหน แต่เธอก็มีแฟนที่เพอร์เฟคนะ น่าอิจฉามาก"

"เอาแต่พึ่งผู้ชาย มีอะไรให้อวด รอวันที่เสี่ยวอวี้หลินเขี่ยทิ้ง เธอก็ไม่เหลืออะไรแล้ว"

"ใช่ๆ ฐานะอย่างคุณชายเสี่ยว คงคบหาเธอก็น่าจะแค่คบเล่นๆ ไม่ได้ตั้งใจอะไร"

"พวกเธอลองทายซิ ว่าคุณชายเสี่ยวจะเขี่ยเธอทิ้งเมื่อไหร่?"

"สองเดือนมั้ง"

"นานไป ฉันว่าแค่เดือนเดียวก็เหลือแหล่แล้ว"

"ฮ่าๆ งั้นถ้าเธอทายถูก ฉันเลี้ยงเนื้อย่าง"

"เอาซิเอาซิ ห้ามโกงนะ"

พวกเขาพูดเสร็จก็เดินออกไป

เหลือไว้แต่เซี่ยอันน่า ที่ยืนนิ่งด้วยอารมณ์ที่พูดอะไรไม่ออก

หลังจากออกจากห้องน้ำ เธอก็เดินไปที่สตูดิโอ

ที่นั่นถูกจัดแจงทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว สตาฟหน้างานเห็นเซี่ยอันน่า ก็รีบวิ่งแจ้นและยิ้มแฉ่งเข้ามาทักทายเธอ "คุณเซี่ยพร้อมหรือยังคะ? พวกเราจะเริ่มถ่ายกันแล้วนะคะ"

"อ่อพร้อมแล้วค่ะ"

"งั้นพวกเราเริ่มกันเลยค่ะ"

เซี่ยอันน่าพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นเดินไปอยู่ในกลุ่มนางแบบ

เธอหายใจเข้าออกเล็กน้อย ลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ และเตรียมตัวถ่าย

เพลงอินโทรดังขึ้น นางแบบสองคนยยืนขนาบบข้าง

เซี่ยอันน่ายืนอยู่ตรงกลาง และฉีกยิ้มสดใสออกมา

แต่เมื่อเซี่ยอันน่ากำลังจะเดินไปตรงจุดมาร์คของตัวเอง ก็มีคนหนึ่งจงใจยื่นขาออกมาสกัดเธอ

เซี่ยอันน่าล้มฟุบลงไปที่พื้น

การถ่ายทำหยุดชะงัก ผู้กำกับกล่าวอย่างหัวเสียว่า "ข้างหลังมีอะไรกัน แค่เดินมาข้างหน้าไม่เข้าจหรือ?"

ฟังดูก็รู้ว่าผู้กำกับกล่าวโทษเซี่ยอันน่า

ถึงแม้จะไม่ใช่ความผิดเธอ แต่ภาพที่ทุกคนเห็น ก็ทำให้ทุกคนคิดว่าเกิดจากความผิดพลาดของเซี่ยอันน่า จนทำให้การถ่ายทำหยุดชะงัก

คนที่ยืนอยู่ข้างหลังพูดกับเซี่ยอันน่าว่า "ขอโทษนะ"

"เดินให้มันดีๆซิ อย่าทำให้คนอื่นเสียเวลา"

"ค่ะ"

ผู้กำกับพูดด้วยน้ำเสียงไม่เกรงใจ จากนั้นสตาฟที่ยืนอยู่ข้างๆก้เข้าไปกระซิบกระซาบกับเขา

ผู้กำกับเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า "มิน่าละ ถึงได้มาถ่ายตัวเมนหลักได้"

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าสตาฟคนนั้นพูดอะไรกับผู้กำกับ

เซี่ยยอันน่าไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เลย ถ้าจะทำแบบนี้ ด่าเธอเลยดีกว่า

ทุกคนต่างเข้ามาประจบประแจงอันน่า

แต่จะมีใครสักคนไหมที่เชื่อเธอจริงๆ คงจะสะใจไม่น้อยที่หญิงสาวคนนนี้โชคร้ายซินะ

เซี่ยอันน่าใส่ส้นสูง เดินอยู่บนเวที จึงทำให้เธอรู้ความแตกต่างระหว่างเธอกับพวกเขา

พวกเขาเป็นนางแบบมืออาชีพมาก รู้ว่าควรทำอย่างไร โพสออย่างไร

แต่สำหรับเธอ ผู้ไม่มีประสบการณ์ด้านนี้เลย เธอจึงต้องพยายามฝึกมากกว่าคนอื่น

ช่วงเวลาพักกลางวัน ขณะที่ทุกคนกำลังพัก แต่เซี่ยอันน่ากลับเอาแต่ซ้อมๆๆๆ

และช่วงที่อันน่ากำลังจะได้อารมณ์ ก็มีเสียงของผู้ชายนหนึ่งพูดว่า

"อันน่า พักผ่อนก่อน"

เซี่ยอันน่าหันไปมอง เขาคือนายหน้าที่เธอเจอที่ร้านขนม เธอเรียกเขาว่าพี่เผิง

เธอปาดเหงื่อ และยิ้มตอบกลับ "ฉันไม่เหนื่อยค่ะ"

"เธอเอาแต่เดินแบบนี้ ขาจะบวมเอาได้ เวลาถ่ายออกมาจะดูไม่สวยนะ"

เซี่ยอันน่าได้ยินแบบนั้นก็อึ้ง

ไม่คิดเลยว่าฝึกซ้อมก็ยังจะเจอปัญหาแบบนี้อีก

เซี่ยอันน่านั่งลงข้างๆเวทีอย่างหมดแรง และถามว่า "ฉันทำให้ทุกคนทำงานช้าลงใช่ไหมคะ?"

"เธอเป็นมือใหม่ จะให้ผ่านฉลุยเลยคงเป็นไปไม่ได้ ช่วงเวลานี้เธอต้องจำไว้ให้ดี ถึงแม้มันจะลำบาก แต่ถ้าเธอผ่านไปได้ เธอก็จะสามารถเจิดจรัสเป็นดาวได้ แต่ถ้าทนและผ่านมันไปไม่ได้ เธอก็จะเป็นเหมือนพวกที่เอาาแต่นินทาและหาเรื่องเธอ ชาตินี้ทั้งชาติ ก็ยังเป็นได้แค่นั้น"

แม้เซี่ยอันน่าจะไม่ได้บอกอะไร แต่พี่เผิงกลับรู้ทุกอย่าง ทำเอาเซี่ยอันน่าอึ้ง

พี่เผิงเห็นสายตาท่าทางของเซี่ยอันน่าก็อดขำไม่ได้ "ท่าทางอะไรของเธอนั่น?"

"เปล่าๆๆค่ะ ฉันแค่คิดไม่ถึงว่าพี่จะมองทะลุปรุโปร่งได้ขนาดนี้"

พี่เผิงขำเล็กน้อย "อยู่บริษัทมาตั้งนาน มีคนแบบไหนบ้างที่ไม่เคยเจอ มากกว่านี้ยังเคยเจอมาแล้ว เพราะฉะนั้น เธอไม่ต้องเก็บเอามาใส่ใจ ใช้ความสามารถของเธออุดปากพวกนั้นดีกว่า"

"ค่ะ พี่พูดถูก"

"ตอนนี้อารมณ์ดีขึ้นบ้างแล้วไหม?"

เซี่ยอันน่าพยักหัวเบาๆ "ดีขึ้นมากเลยค่ะะ"

"งั้นก็พักผ่อนซะ ตอนบ่ายค่อยพยายามใหม่"

พูดจบ เขาก็เดินออกจากห้องไป

แต่เซี่ยอันน่าเรียกเขาไว้ก่อน

"เอ่อคือ...."

เขาหันหน้ามามองเซี่ยอันน่า และถามว่า "มีอะไรหรือเปล่า?"

เธอกัดฟันเลล็กน้อยก่อนจะรวบรวมความกล้า และถามออกไปว่า "ฉันอยากถามหนึ่งคำถามค่ะ ะที่พี่ดูแลฉันแบบนี้ เพราะเสี่ยวอวี้หลินด้วยหรือเปล่าคะ?"

แต่ว่าวันนี้ เธอถ่อมาหาเขาถึงที่นี่ ต้องมาเพราะเรื่องอะไรเกี่ยวกับเธอแน่ๆ

เธอค่อยๆเดินเข้ามาใกล้อันน่า และพูดว่า

"ตอนนี้เป็นดาราดังแล้ว กว่าจะเจอตัวได้นี่ยากจริงๆ"

เซี่ยอันน่าฝืนยิ้มตอบกลับไปว่า "คุณป้า มาได้ไงคะ?"

"ทำไม คิดถึงอยากเจอหลาน ไม่ได้หรือ?"

"ได้ค่ะได้ แต่แค่มันกะทันหัน"

"เหอะ อย่าคิดว่าป้าไม่รู้นะว่าเแกคิดอะไรอยู่ คนที่แกไม่อยากเจอมากที่สุดตอนนี้ก็คือป้า"

เซี่ยอันน่าได้ยินประโยคนี้ เหมือนเธอกำลังกัดฟันพูด และอยากจะขย้ำคอของเซี่ยอันน่า

เซี่ยอันน่าพยายามมคุมสติ และตอบกลับว่า "จะเป็นไปได้อย่างไรคะ ถ้ารู้ว่าคุณป้าจะมา ฉันคงหาโรงแรมให้ และเลี้ยงข้าวคุณป้าแล้ว"

"กินข้าวอะไร ตอนนี้ฉันยังมีกะจิตกะใจจะกินข้าวอีกหรือ?"

จู่ๆคุณป้าก็ตวาดขึ้น ทำเอาเซี่ยอันน่าขวัญหนีดีฝ่อ

"พี่แกโดนคนตัดนิ้ว ชาตินี้ทั้งชาติจบเห่แล้ว แกคิดว่าจะทำยังไงได้อีก"

ที่แท้ มาหาเธอเพราะเรื่องลูกของตัวเองนี่เอง

เซี่ยอันน่าหายใจเข้าออกเบาๆ อย่างหมดแรง

"คุณป้าคะ พี่เขาพูดอะไรกับคุณป้าหรือ?เรื่องโดนคนตัดนิ้วไป?"

"จะพูดอะไรได้ ก็บอกว่ามาหาเธอ มายืมเงินแก แต่เธอไม่ให้ เลยให้คนตัดนิ้วไปไง!"

น้ำเสียงของป้าดูโกรธขึ้นเรื่อยๆ โกรธจนถ้าตรงนี้มีมีด เธอคงจ้วงเซี่ยอันน่าไปแล้ว

"เซี่ยอันน่าคุณแกน่ะมันใจดำจริงๆ ถ้าแกไม่อยากให้ยืม แกไม่ต้องให้ก็จบ ทำไมต้องมาตัดนิ้วไปด้วย แกไม่กลัวฟ้าดินลงโทษบ้างหรือ!"

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ เซี่ยอันน่าคงจะกลัวป้าของเธอมากและเลือกที่จะยอมเพื่อให้เรื่องต่างๆสงบลง

แต่ดูเหมือนยิ่งเธอยอม ก็ยิ่งทำให้ป้าของเธอได้ใจมากขึ้น จนคิดว่าเธอรังแกได้และมักจะบีบบังคับเธอเสมอ

ตอนนี้เซี่ยอันน่าเหนื่อยเกินไป และเธอไม่ต้องการให้คนพวกนี้มาเป็นภาระของเธออีก

ถ้าเธอต้องการบินให้ไกลขึ้น เธออาจจะต้องลดภาระลง ตัดความสัมพันธ์กับญาติที่เอาแต่ดูดเลือดดูดเนื้อพวกนี้ซะ

เซี่ยอันน่าตอบกลับว่า "คนที่ควรจะกลัวฟ้าดินลงโทษน่าจะเป็นพี่มากกว่าค่ะ"

"แกพูดอะไร?"

"พี่ไม่ได้บอกความจริงกับคุณป้าเลย เขาขายหนู และถ้าไม่มีใครช่วย ตอนนี้จะเป็นตายรร้ายดีที่ไหนคงไม่มีใครรู้!"

ป้าไม่เชื่อ และพูดกลับว่า "เป็นไปไม่ได้ ลูกชายของฉันทำแบบนี้ไม่ได้"

"ทำหรือไม่ทำ ดึงเขาออกมาถามเองก็น่าจะะรู้แล้ว!"

เซี่ยอันน่าพูดพลางจับมือป้าของเธอแล้วจากไป

แต่ยังไม่ทันที่เซี่ยอันน่าจะได้จับมือ ป้าวก็ก็ตบหน้าเธอเข้าอย่างจัง

เซี่ยอันน่ารู้สึกได้ถึงกลิ่นเลือดที่มุมปากของเธอ

ตบยังไม่พอ ป้ายังด่าต่อว่า "แกมันชั่วมันเลว ทำเรื่องผิดแล้วคิดจะกลบเกลื่อน แกคิดว่าฉันตาบอดหรือไง!"

"หนูไม่ได้โกหก!”

"และถ้าเขาจะขาแก แกก็ให้เขาขายไปซิ ยังไงงซะแกก็มีเพื่อนมาช่วยอยู่แล้ว แกจะตัดนิ้วเขาทำไม!"

คำพูดของป้า ทำให้เซี่ยอันน่าหมดคำจะพูดต่อ เธอตอนนี้เหมือนเอาแต่โยนความผิดไว้ที่คนอื่น