วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 476

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่จิงเหยียนก็พูดไม่ออก และพูดว่า：“คนที่ให้พวกเรามาก็คือคุณ ให้พวกเรารีบกลับไปก็คือคุณอีก คุณคิดว่าพวกเราว่างมากเหรอ ?”

“ไปที่ไหนก็ไม่กินข้าว คุณดูผู้หญิงของคุณ ดูมีความสุขมากไม่ใช่เหรอ ? เฮ้ มีแค่คนน่าสงสารอย่างฉัน ที่ไม่ชอบทุกอย่าง”

หนานกงเจาตบไหล่ของเสี่ยวอวี้หลิน ยิ้มและพูดว่า：“ ถึงเวลาแสดงเสน่ห์ของคุณแล้ว ใช้ความสามารถของคุณ เพื่อปราบแมวน้อยของคุณ”

ปราบเซี่ยอันน่า ?

เมื่อเงยหน้าขึ้นมองเซี่ยอันน่า เสี่ยวอวี้หลินก็ยกไวน์ขึ้นมาดื่มอีกแก้ว

เซี่ยอันน่ากำลังคุยกับฉีฉีอย่างมีความสุข ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกหงุดหงิดและชาไปทั่วตัว

ความรู้สึกเหมือนถูกสัตว์ร้ายจ้องมองอยู่ จนอดไม่ได้ที่จะระวังตัวขึ้นมา

เธอหันศีรษะไปมองข้างหลัง เซี่ยอันน่าก็สบตากับสายตาอันมืดมนของเสี่ยวอวี้หลิน หัวใจเธอก็แทบจะระเบิด

ผู้ชายคนนั้น กำลังทำบ้าอะไรอยู่?

ฉีฉีเห็นเซี่ยอันน่าหน้าบึ้งตึง ดูจริงจังมาก จึงอดไม่ได้ที่จะถามว่า：“ อันน่า คิดอะไรอยู่เหรอ ?”

“สายตาของเสี่ยวอวี้หลิน.......น่ากลัวมาก”

“เหรอ ?”ฉีฉีเงยหน้าขึ้นเพื่อมองใบหน้าของเสี่ยวอวี้หลินและพูดว่า “ก็ยังดูหล่อมากเหมือนเดิม”

“เหรอ ? ถ้าอย่างนั้น ฉันคงมองผิดไปเอง”

เซี่ยอันน่าไม่ได้กังวลกับปัญหานี้ และยังคงสนุกกับเพื่อนๆต่อ

หลังจากอาหารค่ำ ทุกคนก็กล่าวอำลากัน

มีเพียงเสี่ยวอวี้หลินที่ยังคงนั่งนิ่งๆ มองยังไง ก็ไม่มีความคิดที่จะจากไป

เย่ชูวเสวียเอียงศีรษะไปมองเสี่ยวอวี้หลิน และถามว่า：“ เฮ้ คุณไม่ออกไปกับพวกเราเหรอ ?”

เสี่ยวอวี้หลินพูดอย่างตรงไปตรงมา：“ ไม่ไป ฉันดื่มไปเยอะ จะพักอยู่ที่นี่”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่ชูวเสวียและคนอื่นๆก็แสดงท่าทีงุนงง

เซี่ยอันน่ารู้สึกอายเล็กน้อยและพูดว่า：“ เสี่ยวอวี้หลิน ไม่สะดวกให้คุณอยู่ที่นี่ ให้คนขับรถมารับคุณกลับไปเถอะ”

เสี่ยวอวี้หลินลุกขึ้นอย่างสบายๆพิงไหล่ของเซี่ยอันน่า และพูดอย่างปวดใจว่า：“ เซี่ยอันน่า ตกลงแล้วเธอเป็นแฟนของใครกันแน่ ทำไมถึงพูดคำพูดที่โหดร้ายเย็นชากับผมขนาดนี้ล่ะ ?”

“ฉันก็คิดแทนคุณไง พักผ่อนอยู่ที่บ้าน สบายกว่าอยู่ข้างนอก”

“ใครพูด ผมคิดว่าที่นี่สบายออก”

เห็นได้ชัดว่า เสี่ยวอวี้หลินกำลังเล่นโกงอยู่

เซี่ยอันน่าหมดหนทาง และทุกคนก็รู้ดี

ครั้งนี้ เย่ชูวเสวียไม่ก่อความวุ่นวาย และยังช่วยพูดอีกว่า：“ อันน่า ก็ให้เขาอยู่ที่นี่เถอะ กลับไปบ้านของเขาเอง ก็ไม่มีใครดูแล พวกเราก็ไม่สบายใจ”

เสี่ยวอวี้หลินคิดไม่ถึงว่าเด็กคนนี้จะช่วยพูดแทนเขา เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างเงียบๆ

เนื่องจากทุกคนล้วนพูดแบบนี้ เซี่ยอันน่าก็ไม่มีทางที่จะไล่เสี่ยวอวี้หลินออกไปอย่างโหดร้าย

ท้ายที่สุดแล้ว ที่นี่ก็ถือว่าเป็นห้องเสี่ยวอวี้หลิน และเธอก็เป็นแค่คนเช่าอาศัยอยู่

เมื่อทุกคนจากไป เสี่ยวอวี้หลินก็เข้าไปพักในห้องของเซี่ยอันน่าโดยไม่ยอมออกไปไหน

“เฮ้ คุณไปนอนที่ห้องรับแขก”

เมื่อหาท่าที่สบายที่สุดแล้ว เสี่ยวอวี้หลินก็หลับตาลงและพูดว่า：“ ไม่ ที่นี่สบาย ผมจะนอนที่นี่”

“แต่นี่มันเป็นห้องของฉัน”

“ผมรู้ ดังนั้นผมถึงนอนที่นี่ไง”

“เสี่ยวอวี้หลิน คุณตั้งใจหนิ”

“แล้วแต่คุณจะคิด ผมไปอาบน้ำก่อนนะ”

ด้วยเหตุนี้ เสี่ยวอวี้หลินก็ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ

ผู้ชายคนนี้นี่..........

เซี่ยอันน่าพูดไม่ออกจริงๆ

ช่างเถอะ เขาไม่ไป ตัวเธอไปเองก็ได้ เธอจะไปนอนที่ห้องรับแขก

เซี่ยอันน่ากอดหมอนและผ้าห่ม และกำลังจะออกจากประตูไป

แต่ว่าเสี่ยวอวี้หลินที่อยู่ในห้องน้ำก็ถามออกมาว่า：“ อันน่า ของพวกนี้ของคุณ อันไหนคือเจลอาบน้ำ ?”

“คุณไม่ดูอักษรนั่นล่ะ”

“เป็นภาษาญี่ปุ่น ผมอ่านไม่ออก”

เซี่ยอันน่าแสดงท่าทีหงุดหงิดเล็กน้อยและพูดว่า：“ ขวดสีชมพู”

“มีขวดสีชมพูสองขวด”

“อันที่ใหญ่หน่อยอันนั้น”

“ใหญ่มากทั้งสองขวดเลย ไอ่หยา คุณช่วยเข้ามาชี้ให้ผมหน่อย จะรำคาญทำไม”

เซี่ยอันน่าหมดหนทาง จึงเดินเข้าไปช่วยชี้ให้กับเขา

เมื่อเปิดประตู ไอน้ำในห้องน้ำพุ่งอออกมาทำให้บรรยากาศดูสับสนไปหมด

……

วันรุ่งขึ้น เซี่ยอันน่าถูกปลุกขึ้นด้วยพระอาทิตย์ดวงใหญ่

เมื่อลืมตาก็มองไปที่โทรศัพท์ เซี่ยอันน่าสมองว่างเปล่าไปชั่วขณะ จากนั้นก็เด้งลุกขึ้นนั่งเหมือนสปริง

“แม่เจ้า เวลาขนาดนี้แล้วเหรอ ！”

เสียงตะโกนของเซี่ยอันน่า ขัดจังหวะการนอนหลับสบายของใครบางคน

เสี่ยวอวี้หลินลุกขึ้นนั่งอย่างไม่เต็มใจ เหล่มองและถามว่า：“ ทำไมไม่นอนดีๆ คุณตะโกนทำไม ?”

“กี่โมงแล้ว ยังหลับอยู่อีก ！”เซี่ยอันน่าห่อตัวด้วยผ้าปูที่นอน และรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำอย่างกระวนกระวาย

ขยี้ตา และเสี่ยวอวี้หลินก็ลงไปนอนใหม่อีกครั้ง

เมื่อเซี่ยอันน่าแต่งหน้าเสร็จ ในตอนที่วิ่งออกไปสวมรองเท้า เสี่ยวอวี้หลินก็ถามอย่างเกียจคร้านว่า：“ ไปไหนเหรอ ?”

“เจรจาเรื่องการร่วมมือกัน ！”

“ถ้าเป็นการเจรจาต่อรองเรื่องบท คุณไม่ต้องไปแล้ว”

เมื่อได้ยิน เซี่ยอันน่าก็ขมวดคิ้วและถามว่า “ทำไมล่ะ ?”

“เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน ผู้จัดการของคุณโทรศัพท์มา บอกว่าคุณอย่าไปสาย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทันใดนั้นเซี่ยอันน่าก็มีความรู้สึกกังวล

แต่เพราะแรงภายนอก ทำให้ไม่สามารถแยกจากกันได้

ถ้าหากไม่มีแรงผลักดันจากภายนอก ก็ไม่รู้ว่าเซี่ยอันน่าจะคงอยู่ได้อย่างไรกัน ?

ก็เหมือนกันทุกประการ เซี่ยอันน่าไม่เชื่อหรอก

เธอไม่กล้าที่จะเจาะลึก ภายในใจของเสี่ยวอวี้หลินเธอและอวี๋เวย อันไหนสำคัญกว่ากัน

ด้วยเหตุผลต่างๆนานานี้ เซี่ยอันน่าไม่เต็มใจที่จะเผชิญหน้ากับอวี๋เวย

แต่วันนี้ เธอจะไม่ทักทายไม่ได้

หลังจากหายใจเข้าลึกๆ เซี่ยอันน่าก็ปรับอารมณ์ เงยหน้าขึ้นและยิ้มให้กับอวี๋เวย

“คุณอวี๋มีอสังหาริมทรัพย์อยู่ที่นี่เหรอ ?”

“ใช่สิ นี่ไม่ใช่จะแต่งงานแล้วเหรอ ฉันกำลังวางแผนที่จะใช้ช่วงเวลานี้ มีความสุขกับชีวิตที่โสดเป็นครั้งสุดท้าย”

“อ่อ คุณอวี๋นี่เข้าใจชีวิตจริงๆ”

“เอ๋ ที่ไหนกัน ว่าที่สามีของฉันเป็นท่อนไม้ที่ไม่เข้าใจอะไรเลย เทียบไม่ได้กับเสี่ยวอวี้หลิน พูดจาหวาน ปลอบประโลมคนเก่ง มีครบเลย”

อวี๋เวยพูดอย่างสบายๆ ราวกับไม่มีอะไร แต่น้ำเสียงของเธอดูสับสนและเกียจคร้าน ราวกับว่าเธอเป็นผู้หญิงที่อยู่ข้างกายของเสี่ยวอวี้หลิน และยังคงเพลิดเพลินกับความรักของเขา

สิ่งนี้มันทำให้สีหน้าของเซี่ยอันน่าเปลี่ยนไป

อวี๋เวยมองเห็นเซี่ยอันน่าลดคิ้วลง อวี๋เวยก็ยิ้มและถามว่า：“ ดูคุณเซี่ยท่าทางเหนื่อยมาก เป็นอะไร ทำงานหนักมากเลยเหรอ ?”

เซี่ยอันน่างุนงงเล็กน้อยจากนั้นพยักหน้าและพูดว่า：“ ช่วงนี่มีละครใหม่ กำลังโปรโมท เลยค่อนข้างยุ่ง”

“เฮ้ เสี่ยวอวี้หลินนี่ก็จริงๆเลย ดูคุณยุ่งมากมายขนาดนี้ ? ไม่รู้จักเกรงใจเลยจริงๆ เมื่อก่อนเขาไม่เป็นแบบนี้นะ แค่เห็นฉันเหนื่อยนิดหน่อย เขาก็ปวดใจแล้ว ยังบอกว่าต้องการจะเลี้ยงฉัน ไม่อนุญาติให้ฉันเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่ง”

คำพูดของอวี๋เวย ทำให้เซี่ยอันน่าคิดถึงสิ่งที่เสี่ยวอวี้หลินพูดในวันนั้น

ที่แท้ คำพูดนี้ก็ไม่ได้พูดให้ตัวเธอเองฟังสินะ.........

เธออดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้นมาอย่างขมขื่น

อวี๋เวยดูเหมือนจะรู้ตัวว่าตัวเองพูดไม่เหมาะสมจึงพูดขึ้นว่า：“ ไอ่หยา ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย คุณเซี่ยคุณอย่าใส่ใจเลย ฉันก็พูดไปเรื่อยเปื่อย”

เซี่ยอันน่าฝืนยิ้มและพูดว่า：“ ที่ไหนกัน พวกเราก็แค่พูดทั่วไปกันเอง”

ต้องบอกว่า เซี่ยอันน่าไม่อยากพูดหัวข้อสนทนาที่น่าอับอายเหล่านี้อีกแล้ว

และในขณะที่เซี่ยอันน่ากำลังหาข้ออ้าง ฉีฉีก็ออกมาทิ้งขยะ และบังเอิญเห็นทั้งสองคนพอดี

“เฮ้ อันน่าเธอมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ ?”

“อ่อ เจอเพื่อน......คนหนึ่งหน่ะ”

เซี่ยอันน่าลังเลอยู่ครู่หนึ่งที่จะบอกสถานนะของอวี๋เวย ในที่สุด เธอก็พูดคำว่า “เพื่อน” สองคำนี้ออกมาเบาๆ

ฉีฉีไม่เห็นท่าทีที่แปลกของเซี่ยอันน่า แต่เธอค่อนข้างแปลกใจและพูดว่า：“ นี่ไม่ใช่คุณอวี๋เวยเหรอ ที่แท้พวกคุณก็รู้จักกันนี่เอง”

คำว่า “ก็” คำนี้ ทำให้เซี่ยอันน่ารู้สึกสับสนขึ้นมา

ฉีฉีอธิบายด้วยรอยยิ้มว่า：“ ในวันที่พวกเราย้ายมาวันแรก ฉันโชคดีได้รู้จักกับคุณอวี๋เวย ในตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าศูนย์ทรัพย์สินอยู่ตรงไหน บังเอิญเจอคุณอวี๋เวยพอดี เธอไม่เพียงแต่พาฉันไปส่งที่นั่น ยังให้น้ำผลไม้กับฉันอีก”

ที่แท้ฉีฉีก็เป็นคนตะกระนี่เอง ก็ได้กินของนิดหน่อยก็เอาเธอไปขายแล้ว

อย่างไรก็ตาม เจอฉีฉีก็ดี เซี่ยอันน่าจะได้มีข้ออ้างที่จะออกไป