วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 481

“ข่าวลืออะไร? "

"ก็......มีคนปล่อยความลับของเธอไง"

เซี่ยอันนาแสดงท่าทางงุนงงและถามว่า: "ความลับของฉัน? ความลับอะไร?"

"เขาบอกว่า...... ตอนเธอเด็กเธอแอบชอบลูกพี่ลูกน้องของเธอ ข่าวลือนี้ตอนนี้ถูกเอามาพูดไปทั่วเลย"

“ ไร้สาระ!”

เซี่ยอันนาหน้าแดงด้วยความโกรธ เธอด่าออกมา

"พี่อันนาอย่าโมโหไปเลย พวกเราไม่เชื่อหรอก แต่ข้อมูลข่าวลือนั้นมันหนักแน่นมาก"

ข่าวลือที่ไม่มีชื่อ......

เซี่ยอันนาเหล่ตาและหยิบโทรศัพท์ออกมา

ในไม่ช้า เซี่ยอันนาก็เจอโพสนั้น เธออ่านมันทุกตัวอักษร

หลังอ่านจบ เซี่ยอันนาก็รู้เลยว่านี่ต้องเป็นฝีมือของป้าเธอ

เซี่ยอันนาคิดว่าเป็นฝีมือของป้า ก็เลยด่าไปลอยๆ

แต่ก็ไม่คิดว่าความคิดของเธอจะร้ายขนาดนี้ จะให้เธอถึงตายเลยหรือไง

ถึงแม้วิธีนี้จะได้ผลแต่ก็ไม่น่าใช่วิธีแบบป้านิ

เธอปากร้ายทำอะไรไม่คิด แต่ทำร้ายคนด้วยวิธีแบบนี้ ไม่น่าเป็นไปได้

แถมโพสในนี้ก็มีการใช้คำจัดเรียงอย่างดี น่าจะเป็นฝีมือของคนอื่น

แต่ว่า ใครกันที่คิดจะลอบกัดตัวเอง?

เซี่ยอันนาตกอยู่ในความคิด

เมื่อเห็นว่าเซี่ยอันนาเงียบ เสี่ยวจางจึงพูดว่า : พี่อันนา ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ทางบริษัทจะจัดการเรื่องนี้เอง แต่มีนักข่าวหลายคนจ้องมองอยู่ เพราะงั้นทางผู้ใหญ่ก็เลยเปลี่ยนตารางงานให้เพื่อไม่ต้องไปเจอกับพวกเขา จะได้ไม่ต้องตอบคำถาม”

ยกมือจับหน้าผากของเธอ เซี่ยอันนาพยักหน้าและพูดว่า "ฉันเข้าใจแล้ว"

"งั้นตอนนี้ ฉันจะไปติดต่อคนขับรถ เพื่อพูดคุยเส้นทางของพรุ่งนี้"

“ โอเค ไปเถอะ”

เสี่ยวจางจากไป เซี่ยอันนานั่งอยู่คนเดียว สีหน้าของเธอหนักอึ้ง

ดูจากเหตุการณ์ทั้งหมดแล้ว ดูเหมือนว่าคุณป้าจะอยากเปิดศึกกับเธอ

แต่มันเกิดอะไรขึ้นถึงทำให้ป้าต้องทำแบบนี้?

ต้องมีแรงจูงใจอยู่เบื้องหลังเธอแน่ๆ

ถ้าหาแรงจูงใจนั้นเจอ ก็จะรู้ที่มาและสาเหตุ และหาตัวคนทำได้

มีแต่วิธีนี้เท่านั้นที่จะจัดการปัญหาได้

แต่ว่า จะหาตัวคนทำได้ยังไง?

เซี่ยอันนาครุ่นคิดสักครู่และรู้สึกว่าเธอยังคงต้องเริ่มจากป้าของเธอ

กลับไปที่อพาร์ตเมนต์ เซี่ยอันนาบังเอิญเจอป้าของเธอพอดี

เมื่อสบตากับเซี่ยอันนา ใบหน้าของป้าก็เป็นสีแดง

เมื่อเห็นเซี่ยอันนา เธอก็พูดประชดประชันขึ้นมาในขณะที่ปากกำลังกินผลไม้: "อันนา ทำไมสีหน้าแย่ขนาดนี้ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?"

"ปกติดีนิ"

“ปกติฉันเห็นเธอยุ่งตลอด ไม่เคยเจอตัวเลย ทำไมวันนี้ถึงกลับมาเช้าล่ะ?”

"ไม่มีอะไร แค่อยากกลับมาเช้าๆ"

ป้าพูดอย่างแปลกๆ : "เธอยังมีเวลาทำเรื่องปกติอยู่หรอ? ฉันคิดว่า ยุ่งจนไม่มีเวลาทำอะไรแล้วซะอีก ตอนนี้เป็นดาราดังแล้วนิ"

เซี่ยอันนากำลังสังเกตปฏิกิริยาของป้าและพูดอย่างใจเย็น: "มีเรื่องเล็กน้อย ต้องใช้เวลาจัดการ สองสามวันนี้ก็เลยมีเวลาพักผ่อนหน่อย"

“พักผ่อนหน่อยก็ดี กลัวเดี๋ยวจะไม่ได้พัก”

การล้อเลียนของป้าเห็นได้ชัดว่าเธอขี้เกียจที่จะสนใจ

เซี่ยอันนาอดไม่ได้ที่จะเอียงศีรษะของเธอไปข้างๆและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ป้าดูเหมือนมีความสุขจัง"

ป้าจับแขนเธอไว้และหัวเราะเยาะ: "มีความสุขอะไรกัน ฉันเป็นป้าแกนะ ต้องอยากให้แกได้ดีอยู่แล้ว ไม่เหมือนแกหรอก หาแต่เรื่องมาให้เรา เหมือนกลัวว่าพวกเราจะมีชีวิตที่กว่า”

“ ถ้าฉันคิดแบบนั้น ทำไมถึงยังให้ป้าอยู่บ้านต่อล่ะ?”

"หึ ก็เพราะแกไม่กล้าไล่ไง ตอนนี้ความลับของแกอยู่ในมือของฉัน ยิ่งไม่กล้าไล่!"

เซี่ยอันนาเหล่ตาของเธอและพูดว่า "ถ้างั้นโพสบนโซเซียลก็เกี่ยวกับป้าสิ พูดมาเหอะ ป้าไปให้ใครช่วย"

“ ไม่มีคนช่วย”

“ป้าคิดว่าฉันจะเชื่อไหม?”

“เชื่อไม่เชื่อก็เรื่องของแก!”

เซี่ยอันนายิ้มเยาะและพูดว่า "ป้า สิ่งที่ป้าทำมันไร้ความคิดมาก ลอบกัดฉันไปเชื่อคำพูดของคนนอก"

ป้ายอมรับทันทีและพูดว่า: "คนนอกแล้วยังไง ช่วยพี่แกหางานที่ดีได้ แกเป็นญาติแท้ๆแล้วแกทำอะไรให้บ้าง !?"

เซี่ยอันนาขมวดคิ้วและพูดว่า "ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะใช้งานมาเสนอสินะ แต่ว่า ป้าคิดหรอว่าเขาทำเพื่อป้าจริงๆ?"

"แน่นอน"

“แล้วพี่ชายได้งานอะไร?”

"เป็นผู้จัดการ อีกไม่นานเขาจะก็ได้เริ่มงานแล้ว วันนี้พวกเราก็ไปตลาด ไปหาชุดสูทเสื้อผ้าใหม่ๆให้พี่แก"

คุณป้ารู้สึกภูมิใจกับการแสดงออกที่โอ้อวดของเธอ

เห็นถุงช้อปปิ้งที่อยู่เต็มหน้าประตู เซี่ยอันนาก็รู้

เสื้อผ้าของแบรนด์นั้นแพงมาก จะว่าไปแล้วเจ้าของคงได้เงินไปเยอะเลย

แค่ชื่อเสียงตำแหน่งนิดเดียวก็ซื้อป้าได้แล้ว ป้านี่เป็นคนหลอกง่ายจริงๆ

น่าเสียดายที่ป้าไม่รู้จุดยืนของตัวเอง ยังร่าเริงดีใจอยู่

เชิดหน้าชูตา เซี่ยอันนาพูดขึ้นมาว่า:"ป้า ป้าคิดว่าตัวเองฉลาด แต่ไม่คิดสินะ ถูกคนอื่นซื้อด้วยเงินแล้วยังต้องมานับเงินให้คนอื่นอีก"

ป้าตะโกนอย่างดูถูกเหยียดหยามและพูดว่า "เป็นไปได้ยังไง"

"ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ ป้าถูกใช้เป็นเครื่องมือ ฉันคือเป้าหมายที่พวกเขาอยากทำลาย ป้าก็เป็นแค่เบี้ยตัวหนึ่ง"

ทันทีที่ป้าได้ยินคำพูดนี้ แทนที่เธอจะกังวลแต่เธอกลับพูดอย่างมีชัยว่า: "เบี้ยก็คือเบี้ยสิ แค่ให้ข้อเสนอที่ดีกับเราก็พอ ไม่เหมือนเธอ ไม่ช่วยพวกเรายังไงก็เป็นเงินที่สูญเปล่าอยู่ดี "

"คำว่าได้เงินสูญเปล่าคำพวกนี้ ฉันน่าจะเป็นคนบอกป้านะ มันคือผลลัพธ์ที่พวกป้าจะได้"

"งั้นก็รอดูต่อไป ว่าใครจะหัวเราะทีหลังดังกว่า!"

เซี่ยอันนาหัวเราะเยาะและพูดว่า "ในส่วนของความเป็นป้าแล้ว ไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้กับฉัน เพราะตัวเบี้ยยังไม่ทันเห็นแผนของเกมส์ก็ถูกโยนไปโดยไม่รู้ตัว"

ป้าดีใจและโอ้อวดได้ไม่นานแต่กลับถูกเซี่ยอันนาเยาะเย้ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า

สิ่งนี้ทำให้ป้าโกรธมาก เธอบีบมือเซี่ยอันนาแล้วพูดด้วยความโกรธ: "เซี่ยอันนา แกทนเห็นพวกฉันได้ดีไม่ได้ใช่ไหม!"

"ฉันต้องหวังดีกับป้าอยู่แล้วสิ แต่ขอบอกไว้ก่อน ที่ผ่านมาที่ฉันทำดีด้วย ไม่ได้แปลว่าฉันไม่มีอารมณ์ความรู้สึก !"

"อะไรกัน เดี๋ยวนี้แกกล้าตะโกนใส่ฉันหรอ? เซี่ยอันนา แกอย่าเป็นวัวลืมตีนสิ!"

"เพราะฉันไม่ลืมตัวตนของฉันไงก็เลยยังให้ป้าอยู่ที่นี่ แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะอดทนได้ตลอดไป ทางทีดีป้าช่วยคิดให้ดีหน่อย อนาคตของเราจะได้ดีกว่านี้ ไม่งั้น......"

"แกจะทำอะไร?"

มองไปที่ลูกพี่ลูกน้อง เซี่ยอันนาก็พูดว่า "ฉันไม่รังเกียจหรอกนะ ถ้าพี่จะเสียนิ้วไปอีกนิ้ว"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ป้าของเธอแทบจะพุ่งไปที่ใบหน้าของเซี่ยอันนาและกัดเธอ

“ นี่แก กล้าขู่ฉันหรอ!”

แต่เซี่ยอันนาเรียกเขาไว้ แค่พูดด้วยสองสามคำ เขาก็หลุดพูดสถานที่นัดพบออกมา

ไม่รอช้า เซี่ยอันนาปลอมตัวและรีบออกไป

เซี่ยอันนาสงสัยเพียงว่าป้าของเธอกำลังไปเจอคนที่ชักใยอยู่เบื้องหลัง

แต่เมื่อเธอเห็นอวี้เวย เธอก็เข้าใจว่านี่ไม่ใช่จินตนาการของเธอเอง แต่มีคนอยากใส่ร้ายเธอจริงๆ

แต่ทำไมคนนั้นถึงเป็นอวี้เวย? ตัวเองเป็นศัตรูกับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?

จุดตัดเดียวระหว่างพวกเขาสองคนคือ เสี่ยวอวี้หลิน เป็นไปได้ไหมที่เธอเกลียดตัวเองเป็นเพราะเสี่ยวอวี้หลิน?

กัดริมฝีปากสีแดงของเธอเบาๆ เซี่ยอันนาสวมแว่นกันแดดและหมวกนั่งอยู่ข้างหวังของอวี้เวย

หลังจากจิบกาแฟ อวี้เวยก็ถามขึ้นว่า: “เรียกฉันมา มีธุระอะไร?”

ป้าดูพอใจและถามต่อว่า: " คุณอวี้ ฉันอยากถามว่า งานของลูกชายฉันคุณจัดการไปถึงไหนแล้ว"

"เรื่องแค่นี้ โทรมาถามก็ได้นี่ ทำไมต้องนัดออกมาเจอด้วย"

"โอย ก็คุณไม่ให้คำตอบฉันสักที ฉันก็อึดอัดในใจหนะสิ"

“ ไม่ต้องห่วง สิ่งที่ฉันสัญญาไว้จะสำเร็จแน่นอน งานสำเร็จแล้ว ลูกชายของคุณจะได้ไปทำงานแน่นอน”

“ ตำแหน่ง...... ”

"ตำแหน่งผู้จัดการ"

เมื่อเธอได้รับคำตอบ ใบหน้าของป้าก็แดงระเรื่อ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

"โอย ฉันไม่รู้จะขอบคุณคุณอวี้ยังไงเลย"

เธอแสดงรอยยิ้มจางๆออกมาบนใบหน้า แต่ในดวงตาของอวี้เวยดูเหมือนกำลังพยายามอดกลั้น

อวี้เวยยกมือขึ้นจับผมของเธอและพูดว่า: "ไม่ต้องเกรงใจ พวกคุณสมควรได้รับแล้ว"

“ ความเมตตาของคุณอวี้ พวกเราไม่มีวันลืม ถ้าคุณอวี้ต้องการความช่วยเหลือ พวกเราสองแม่ลูกพร้อมช่วยเสมอ”

"ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลืออะไร แค่เห็นว่าพวกคุณสองแม่ลูกถูกเซี่ยอันนารังแก ฉันก็เลยอยากช่วย"

เมื่อพูดถึงเซี่ยอันนา ป้าของเธอก็พูดอย่างโกรธๆว่า "เด็กผู้หญิงที่เนรคุณจริงๆ ไม่สำนึกบุญคุณเธอเลย น่าขยะแขยง! ถ้ามีโอกาส ฉันจะต้องให้บทเรียนกับเธอแน่"

คำพูดนี้ทำให้ริมฝีปากของอวี้เวยโค้งขึ้น สิ่งที่เธอพูดก็เพื่อเอาใจป้า และกระตุ้นให้ป้าขัดแย้งกับเซี่ยอันนามากขึ้น

"วงการบันเทิงเป็นที่ชื่นชอบของแฟนคลับ เธอก็คงจะลืมรากเหง้าของเธอบ้าง ไม่น่าแปลกใจหรอก แต่พวกคุณต้องนึกถึงอนาคตของตัวเองหน่อยนะ"

"ที่คุณพูดก็ถูก มีเงินทองด้วยตัวเองดีกว่าไปขอให้คนอื่นช่วย"

อวี้เวยขมวดคิ้วและถามว่า "ฟังที่คุณพูดแล้ว คุณมีแผนแล้วหรอ?"

ป้าตะคอกอย่างเย็นชาและพูดว่า "ใช่ คราวนี้ฉันสัญญาว่าเซี่ยอันนาต้องเจ็บเข้ากระดูกแน่!"

"อย่าทำเกินไปล่ะ เซี่ยอันนาเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ เดี๋ยวเธอจะร้องไห้"

"ฉันอยากให้มันร้องนั่นแหละ จะได้จำ ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร!"

เมื่อเห็นป้าแสดงออกแบบนี้ ก็รู้ว่าป้าไม่ปล่อยเซี่ยอันนาไว้แน่

และนี่คือสิ่งที่อวี้เวยอยากเห็น

อวี้เวยยิ้มและพูดว่า "มันเป็นเรื่องภายในครอบครัว ฉันจะไม่ไปยุ่ง เอาล่ะ ถ้าไม่มีเรื่องอื่นแล้ว ฉันขอตัวก่อน"

เมื่อเห็นอวี้เวยกำลังจะออกไป ป้าก็รีบพูดว่า “คุณอวี้ กลับดีๆนะ”

ทั้งสองคนจบการสนทนา

เซี่ยอันนาที่อยู่ข้างหลัง ดวงตาของเธอที่อยู่ใต้แว่นกันแดดเต็มไปด้วยพายุ

......

สถานการณ์ตอนนี้ มันร้ายแรงมากสำหรับเซี่ยอันนา

คนข้างๆมีคนคอยชักจูงอยู่ มันรับมือยากจริงๆ