วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 491

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ลูซี่มองไปที่เสี่ยวอวี้หลินด้วยความเสียใจ

ผู้ชายธรรมดาๆ จะไม่สามารถทนต่อการจ้องมองเช่นนี้ได้ อย่างแน่นอนแม้ว่าด้านหน้าจะมีกับดักแต่พวกเขาก็จะกระโดดเข้ามาด้วยความเต็มใจ

แต่เสี่ยวอวี้หลินไม่ได้เปลี่ยนสีหน้า พูดเรื่องตลก “ประมาณว่า ลูซี่คงชอบดื่มสินะ"

หลังจากได้ยินแบบนี้ ลูซี่ก็ดูลำบากใจเขินอายเล็กน้อย

ด้วยอาการไอเบาๆ เจ้านายพูดว่า”เธอเป็นแบบนี้ ไม่มีทางอยู่ต่อไปได้ เสี่ยวเซ่า ฉันยังมีแขกมาด้วย ฉันหวังว่าคุณจะสามารถส่งเธอกลับได้"

คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะตรงไปตรงมาขนาดนี้ เสี่ยวอวี้หลินเลิกคิ้วและพูดว่า “ได้ ที่อยู่ของเธอคืออะไร?"

“ถนนราชินี เลขที่ 228"

"เข้าใจแล้ว"

มู่ยู่วฉีจับเอวของลูซี่ด้วยมือข้างเดียว พาเธอออกไปจากงานปาร์ตี้

บรรดาผู้ที่ไม่รู้ความจริง เมื่อพวกเขาเห็นลูซี่ถูกเสี่ยวอวี้หลิน พาตัวลูซี่ไปต่างก็มีสีหน้าที่สับสน

มีเพียงเสี่ยวอวี้หลินเท่านั้น ที่มีความรู้สึกเย็นในหัวใจของเขา

ทั้งสองนั่งอยู่ในรถ ลูซี่หรี่ตาและมองไปที่เสี่ยวอวี้หลิน

ลูซี่เอนหลังพิงเก้าอี้ ลูซี่ถามด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน “เสี่ยวเซ่า คุณไม่ส่งฉันกลับได้ไหม"

“ถ้าไม่กลับบ้าน จะไปไหน?”

"ที่ไหนก็ได้ที่ฉันสามารถอยู่กับคุณ"

“แต่ตอนนี้ คุณไม่สบาย”

“ไม่เป็นไร อาบน้ำเย็นบางทีมันอาจจะทำให้ฉันมีสติ”

ข้อเสนอแนะของลูซี่เห็นได้ชัด เสี่ยวอวี้หลินโค้งที่มุมปากแล้วพูดว่า "ตามที่คุณต้องการ"

ลูซี่คิดว่าในที่สุด เสี่ยวอวี้หลินก็ตกเป็นเหยื่อแล้ว

แต่เธอไม่รู้ว่า เธอเป็นเหยื่อในสายตาของเสี่ยวอวี้หลิน

ทั้งสองกลับไปที่โรงแรมลูซี่ไปอาบน้ำก่อน

เมื่อได้ยินเสียงน้ำกระเซ็นอยู่ภายใน เเสี่ยวอวี้หลินก็ถอดเสื้อสูทออก

“ฉันบอกว่า นายจะซ่อนถึงเมื่อไหร่?

เสียงแผ่วลง หลังจากนั้นไม่นาน ร่างหนึ่งก็เดินออกจากห้องชุด

มู่ยู่วฉียืนพิงกำแพงกอดหน้าอกแล้วถามว่า “นี่มันอะไร เมื่อวานคุณบอกฉันว่าคุณกับแฟนดารา รักกันมาก วันนี้คุณพาผู้หญิงคนอื่นกลับมา?"

"แม้ว่าวันนี้คุณจะแอบขี้เกียจ ปล่อยให้ฉันไปที่งานปาร์ตี้คนเดียว แต่ฉันชอบที่จะตอบโต้ด้วยความมีมารยาท

“มารยาทอะไร?"

มู่ยู่วฉีพูดว่า “ฉันกลัวว่า ค่าตอบแทนจะเป็นเท็จ แต่ความจริงอยากจะโยนทิ้ง"

"เป็นเรื่องดีหรือไม่ที่จะเพลิดเพลินกับความงามในขณะที่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเล่นกลอุบายอะไรอยู่?

"เธอเสร็จแล้วเหรอ จะเป็นการดีหรือไม่ที่จะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเล่นกลอุบายอะไร ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ไม่ดีเหรอ?

หัวเราะเบาๆ เสี่ยวอวี้หลินพูดประเด็นสำคัญ

เสียงน้ำในห้องน้ำหยุดลงและ เสี่ยวอวี้หลินก็ออกจากห้องไป

ลูซี่เดินออกมาโดยห่อด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวที่มีความชื้นบนร่างกาย

ในเวลาเดียวกัน ในห้องถัดไปเสี่ยวอวี้หลินกำลังถือโทรศัพท์มือถือโทรข้ามประเทศด้วยความรัก

“ทำไม คุณยังไม่นอน?"

เซี่ยอันน่านั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อมกับสคริปต์ในมือของเธอ

“มีฉากกลางคืนวันนี้ อาจจะทั้งคืน"

“อย่าทำงานหนักเกินไป เดี๋ยวฉันจะรู้สึกแย่”

เซี่ยอันน่ายิ้มหวานและพูดว่า “ฟังเสียงของคุณ ก็ดูเหมือนว่าเหนื่อยมาก"

เสี่ยวอวี้หลินเอนกายบนโซฟาคลายเน็คไทของเขาและพูดว่า “ฉันไม่เหนื่อย ฉันแค่ต้องรับมือกับผู้ชายหน้าไหว้หลังหลอกทุกประเภท รู้สึกคลื่นไส้นิดหน่อยตอนนี้ฉันคิดถึงคุณเป็นพิเศษ ความสดใส ยิ้มสะอาดบริสุทธิ์”

การฟังเสียงที่มีเสน่ห์และเสี่ยวอวี้หลิน เซี่ยอันน่ารู้สึกว่าร่างกายครึ่งหนึ่งของเธอแตกละลายไปอย่างสมบูรณ์

จริงๆเลย ทำไมยิ่งอยู่ยิ่งไม่หยิ่งผยองละ

เธอลดริมฝีปากลง เซี่ยอันน่าพูดว่า “ได้โปรด มันดึกแล้ว อย่าโวยวายเลย"

“สิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริง แล้วคุณล่ะ คิดถึงฉันไหม?”

"คิดถึงแล้ว"

"มากแค่ไหน"

"เป็นพิเศษ"

เมื่อกี้ฉันกำลังจะหยิ่งตัว และหลังจากคุยกับเสี่ยวอวี้หลิน จึงลืมไปหมด

หลังจากได้ยินคำพูดของเซี่ยอันน่า เสี่ยวอวี้หลินก็ยิ้ม

“ก็ประมาณสามวัน ที่ฉันจะกลับได้ จากนั้นคุณสามารถบอกฉัน ว่าคุณคิดถึงฉันมากแค่ไหน"

เสี่ยวอวี้หลินจงใจทำให้เสียงตอนจบยาวขึ้นด้วยการล้อเล่นเล็กน้อย

แม้ว่าเซี่ยอันน่าจะแยกออกจากกันหลายพันไมล์ แต่เธอก็ยังคงหน้าแดง

“อันน่า ถึงตาคุณแล้ว"

ก่อนที่จะพูดจบ ก็มีคนที่อยู่ข้างหลังเธอเรียกชื่อเธอ

“โอ้ อยู่ตรงนี้"

เซี่ยอันน่าถือโทรศัพท์ เมื่อเธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เสี่ยวอวี้หลินพูดก่อน

“โอเค งั้นไปทำงานเถอะ"

“คุณก็ควรพักผ่อนเยอะๆ คุณตื่นขึ้นมา ค่อยโทรหาฉันอีกครั้ง”

“ค่ะ”

วางสายโทรศัพท์ เสี่ยวอวี้หลินหันกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ผ่อนคลายบนใบหน้าของเขา

วันที่สอง

เสี่ยวอวี้หลินนั่งอยู่ในห้องอาหารอย่างสดชื่นเพลิดเพลินกับอาหารเช้าที่ดี

หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีคนเดินเข้าไปในห้องอาหาร

นั่งอยู่ตรงข้ามกับเสี่ยวอวี้หลิน

เมื่อเทียบกับรูปลักษณ์ที่แข็งแกร่งของเสี่ยวอวี้หลิน มู่ยู่วฉีดูเฉื่อยชา สังเกตได้อย่างรวดเร็วว่าเมื่อคืนเธอไม่ได้พักผ่อน

เสี่ยวอวี้หลินยิ้มและหยิบขวดแก้วที่มีของเหลวสีน้ำตาลอยู่ในนั้น

ส่งให้ชายตรงข้ามเสี่ยวอวี้หลินกล่าวว่า “เมื่อคืนรู้ว่า คุณทำงานหนักมาก ฉันจึงขอให้ใครบางคนเตรียมอาหารเสริมให้คุณเป็นพิเศษ"

“ไม่มีอาหารเสริมใดที่มีประโยชน์ในตอนนี้ ฉันแค่อยากจะนอนหลับฝันดี เสี่ยวอวี้หลินผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ"

“ไม่ธรรมดา ยังไง?”

ทานขนมปังเข้าปากอย่างช้าๆแล้วเสี่ยวอวี้หลิน ก็ถามว่า “เป็นไปได้ไหมที่คุณไม่เคยคิดเรื่องนี้ เธอใช้ยากับคุณได้ไหม?”

แทนที่จะกังวล มู่ยู่วฉีรู้สึกภาคภูมิใจเล็กน้อย

เสี่ยวอวี้หลินเลิกคิ้วและมองไปที่มู่ยู่วฉี แล้วพูดว่า “โอ้ดูเหมือนว่า เธอจะประเมินมู่ยู่วฉีต่ำเกินไป"

มู่ยู่ฉีส่ายหัวอย่างมีชัยพูดว่า "คิดว่าไม่ใช่สไตล์มู่ยู่วฉีของฉัน"

บางทีอาจเป็นเพราะเขาทะนงตัวเกินไป มู่ยู่วฉีก็เผลอกระพริบไปที่เอวของเขา เวยๆกรีดร้องไปชั่วขณะ

เมื่อมองไปที่มู่ยู่วฉี ด้วยความเห็นใจเสี่ยวอวี้หลินพูดว่า”เอาล่ะพักผ่อนเยอะๆ ฉันจะจัดการส่วนที่เหลือเอง"

มู่ยู่วฉียืนขึ้นช้าๆ แล้วพูดว่า”เฮ้ ครั้งหน้าจะมีความแตกต่างที่สวยงามเช่นนี้ อย่าลืมหาฉันด้วย"

“คุณอะ ตั้งใจๆเถอะ”

“ดอกไม้สีแดงข้างนอก ทำไมฉันต้องตั้งใจ? เพราะพวกคุณคิดไม่ออก ว่ามีหนึ่งหรือสองคนกระโดดลงไปในหลุมไฟ

“คุณจะเสียใจในไม่ช้า จริง ๆ คำพูดจากประสบการณ์"

“ประสบการณ์ของคุณ ใช้ไม่ได้กับฉัน"

หลังจากที่มู่หยูฉีพูดจบ เขาก็ออกจากห้องอาหาร และกลับไปที่ห้องเพื่อนอนหลับต่อ

มองไปที่ด้านหลังของเขา เสี่ยวอวี้หลินส่ายหัว "มันหัวดื้อจริงๆ"

...

โครงการใหม่กำลังดำเนินไปอย่างราบรื่นและในที่สุดเสี่ยวอวี้หลินก็มีโอกาสหายใจด้วยความโล่งอก

หลังจากการพัฒนาของสถานการณ์นี้ เสี่ยวอวี้หลินสามารถกลับไปที่เมืองหลวในไม่ช้าเพื่อ ไปหาผู้หญิงตัวเล็กๆที่เขากำลังคิดถึง

เมื่อนึกถึงเซี่ยอันน่าปากของเสี่ยวอวี้หลินจะมีรอยยิ้มเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม ฟ้าไม่เป็นใจ ในขณะที่เสี่ยวอวี้หลินกำลังจะจองตั๋วเดินทางกลับไปยังประเทศจีน แขกที่ไม่ได้รับเชิญสองคนก็มาที่สำนักงานของเขา

เมื่อมองไปที่เสี่ยวอวี้หลินด้วยความถนุถนอม ลูซี่ก็พยักหน้าให้เขา

“เสี่ยวเซ่า”

เสี่ยวอวี้หลินไม่มีการแสดงออกพิเศษใดๆ เย็นชาและไม่แยแสราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ในความเป็นจริงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขาสองคน

อย่างไรก็ตาม ท่าทีเฉยเมยเช่นนี้ทำให้ลูซี่ตะลึง

เห็นได้ชัดว่าคืนนั้นเขากระตือรือร้นมาก แต่ทำไมวันนี้ ...

ด้วยเหตุการณ์บางอย่าง ลูซี่รู้สึกไม่สบายใจ

ลูซี่นั่งอยู่ต่อหน้าเจ้านายของเธอ เสี่ยวหยูหลินพูดด้วยน้ำเสียงที่ตรงไปตรงมาและถามว่า “ฉันไม่รู้ว่าสองคนที่มาที่นี่เมื่อเช้า มีธุระอะไร?"

เจ้านายยิ้มและพูดอย่างตรงไปตรงมา”ฉันมีโครงการ ที่ต้องการคุยกับเสี่ยวเซ่า"

“โครงการที่จะคุย ยังไม่เสร็จเหรอ?”

“ไม่ ฉันยังมีโปรเจ็กต์อยู่ในมือ เสี่ยวเซ่าจะต้องสนใจมันอย่างแน่นอน"

ทัศนคติด้านธุรกิจของเสี่ยวเซ่า พูดว่า”งั้นลงทะเบียนกับผู้ช่วยของฉันก่อน แล้วเตรียมเอกสารการวางแผน"

เสี่ยวอวี้หลินกำลังจะเรียกผู้ช่วยเพื่อให้เขาเข้าไป แต่ถูกเจ้านายของฝ่ายตรงข้ามหยุดไว้

“โครงการนี้ ไม่สามารถจดทะเบียนกับบริษัทได้"

"ทำไม?"

“เพราะ ความร่วมมือนี้ ยากที่จะเห็นชัด”

เมื่อดวงตาของเขาแคบลงเสี่ยวอวี้หลินพึมพำ"ความร่วมมือไม่สามารถมองเห็นได้ ... "

“เป็นเรื่องจริงที่มี ความขัดแย้งภายในครอบครัว ฉันจำเป็นต้องควบคุมสิทธิ์ที่สมบูรณ์ของบริษัท เพื่อที่จะได้เปรียบในโครงการที่ฉันร่วมมือกับเสี่ยวเซ่า ซึ่งเป็นข้อได้เปรียบของฉัน"

ตามที่เจ้านายพูดจบ เขาให้ลูซี่ดูและให้เธอมอบหนังสือความร่วมมือให้เสี่ยวอวี้หลิน

หลังจากรับหนังสือความร่วมมือแล้ว เขาพลิกมันดู เสี่ยวอวี้หลินโยนมันกลับไปบนโต๊ะ

คราวนี้น้ำเสียงของเขาเคร่งขรึมและปฏิเสธขึ้น

“พวกคุณฟอกเงิน พวกเราเสี่ยวกรุ๊ป ไม่เคยทำธุรกิจผิดกฎหมาย”

“แต่นี่คือประเทศอังกฤษ ใครจะรู้ว่าคุณละเมิดกฎหมายหรือไม่ และฉันจะดูแลทุกอย่างเพียงแค่ยืมชื่อตระกูลเสี่ยวของคุณเท่านั้น"

“ลองคิดดูว่า คุณไม่จำเป็นต้องทำอะไรเลย เพียงแค่ยืมชื่อ บริษัท ของคุณมาใช้งานแล้วคุณจะได้รับ 30% ของกำไรมหาศาลช่างเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมมาก"

เสียงของเจ้านายเต็มไปด้วยเสน่ห์ แต่เสี่ยวอวี้หลินไม่ได้สนใจเลย

“เงินบางอย่าง สามารถคว้าไว้ได้ แต่เงินบางส่วนแตะต้องไม่ได้"

การแสดงออกบนใบหน้าของเจ้านายดูแข็งกระด้างเล็กน้อยและพูดว่า “เสี่ยวเซ่า ฉันได้แสดงความจริงใจแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องปฏิเสธห่างออกไปหลายพันไมล์ขนาดนั้น"

“นี่เป็นเรื่องของหลักการไม่ว่าใครจะมาพูดกับฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ คำตอบของฉันก็เหมือนเดิม"

ทันใดนั้นเจ้านายก็ยิ้มอย่างมืดมนและพูดว่า "งั้นก็ช่วยไม่ได้"

เสี่ยวอวี้หลินเลิกคิ้วและมองหน้ากันถามว่า “แล้ว คุณรู้จักตัวเองดีกว่าฉันไหม?”

"ฉันไม่ได้รู้จักคุณดีเท่าไหร่ แต่นี่คืออังกฤษ ฉันคุณควรร่วมมือกับฉันดีกว่าอย่าให้ฉันใช้วิธีการที่ผิดปกติ"

“นี่มันกลายเป็นการข่มขู่”

เจ้านายพูดว่า "ฉันชื่นชม เสี่ยวเซ่ามากและ ไม่ต้องการให้สิ่งต่างๆพัฒนามาถึงจุดนี้ แต่ เสี่วเซ่ายังต้องแสดงความจริงใจของคุณเพื่อทำให้ฉันสบายใจ"

“เป็นไปได้ไหม ถ้าฉันถูกคุณใช้อย่างเชื่อฟัง จะทำให้คุณสบายใจได้ไหม? ฮึ่ม คุณดูถูกเสี่ยวกรุ๊ปเกินไป และเสี่ยวอวี้หลิน!”

เมื่อเห็นเสี่ยวอวี้หลินพูดปฏิเสธ เจ้านายก็โกรธ

“ดังนั้น คุณจะไม่เห็นด้วย?”

“ฉันก็เแสดงได้ชัดมาก และไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก"

“คุณไม่เคยคิดเรื่อง สร้างความรำคาญให้ฉัน!"

“ฉันไม่มีหน้าที่ต้องดูแลอารมณ์ของทุกคน ถ้าคุณไม่เห็นด้วย ก็แยกกันไป"

ยิ้มเยาะเย้ย เจ้านายพูดว่า“จะแยกย้ายกันไหม? คุณพูดเบาๆกล้าหันมาทางฉัน ฉันจะทำให้คุณเห็นดีแน่นอน!”

หลังจากพูดจบเจ้านายก็พาลูซี่จากไปด้วยความโกรธ

ทันทีที่พวกเขาจากไป มู่ยู่วฉีก็เดินเข้าไปในสำนักงาน

เพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัย มู่ยู่วฉีไม่ได้พบกับทั้งสองคน

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้พบกัน แต่มู่ยู่วฉีก็สัมผัสได้ถึงความโกรธของคนทั้งสอง

“เฮ้ เกิดอะไรขึ้น เมื่อสองวันก่อนให้ผู้หญิงสวยไป ทำไมจู่ๆเธอก็กลับมาโกรธอีก"

"ผู้ชายคนนี้ต้องการใช้ บริษัท ของเราทำงานด้านการฟอกเงิน"

มู่ยู่วฉีหัวเราะหลังจากได้ยินเรื่องนี้และพูดว่า “ช่างงี่เง่า กำลังทำร้ายจิตใจพวกเรา"

“เขาไม่ได้โง่ ตรงกันข้าม เขาฉลาดประมาณว่าการพูดคุยเกี่ยวกับความร่วมมือเป็นเพียงก้าวแรก เราจะปฏิเสธ ยังไงมันก็อยู่ในแผนของเขาอย่างสมบูรณ์"

มู่ยู่วฉีเลิกคิ้วและถาม “คุณหมายความว่า เขาแค่แสดง?"

“ใช่ มิฉะนั้น ผู้ช่วยหญิงที่มีฝีปากกล้าของเธอ จะไม่พูดอะไรสักคำ"

“บางทีอาจถูกขโมยความฉลาดจากคุณ ก็ไม่รู้จะพูดอะไร"

“พี่น้องสองคนนี้ ไม่เลวจริงๆ ต้องระมัดระวัง เมื่อต่อรองกับพวกเขา”

“ไม่ว่าพวกมันจะเก่งกาจแค่ไหน ตอนนี้ พวกเรายังไม่มีที่จับ? รอได้ที่จับแล้วก็ค่อยๆเชื่อฟัง”

มองไปด้านข้างลูซี่ เจ้านายก็เอื้อมมือมาบีบคางของเธอแล้วพูดว่า “ถูกต้อง ขอบคุณคำแนะนำ คุณสามารถควบคุมสถานการณ์ที่คุณจะไม่ถูกผู้ชายทั้งสองนำจมูก"

“ฉันได้รับแรงบันดาลใจจากคุณเช่นกัน ตอนนี้ฉันรอให้เสี่ยวอวี้หลินกระโดดข้ามกำแพง"

"ฉันหวังว่าเสี่ยวอวี้หลินจะไม่ทำให้เราผิดหวัง!"

มีการระบุไว้อย่างชัดเจน ว่าเขาจะกลับไปยังประเทศจีนในสองวันข้างหน้า แต่เสี่ยวอวี้หลินได้เลื่อนวันเดินทางกลับครั้งแล้วครั้งเล่าซึ่งทำให้เซี่ยอันน่าไม่สบายใจอย่างมาก

เซี่ยอันน่าบอกตัวเองว่า เธอต้องมีความสงบและไม่คิดมาก

แต่หัวใจของเธอไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของเธอเลย เมื่อเธอสงบลงเธอก็อดไม่ได้ที่จะคิดอะไรบางอย่าง

เซี่ยอันน่ารู้ว่ามันคงแย่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ดังนั้นเธอจึงทำงานให้ยุ่งขึ้น

บางทีเมื่อเธอยุ่ง เธอจะไม่รู้สึกว่าง

เซี่ยอันน่ายุ่งมากขึ้นเรื่อยๆ และเกือบจะลืมวันที่เธอกลับไปโรงเรียนเพื่อสอบ

โชคดีที่ฉีฉี เตือนเธอว่าจึงจำได้ว่ามีการสอบ

นอกจากนี้เธอยังยินดีที่จะเตือนตัวเธอยังมีเวลาอีกสองวันในการเตรียมตัวในการทดสอบ

เซี่ยอันน่าขอลางาน และไปที่ห้องสมุดกับฉีฉี

แต่ตอนนี้เซี่ยอันน่ามีชื่อเสียงเล็กๆ น้อยๆ เธออยู่ในห้องสมุดและกลายเป็นสัตว์ในสวนสัตว์โดยสมบูรณ์ เธอถูกเฝ้าดูถ่ายรูป และบางคนกล้าหาญพอที่จะเข้ามาคุยกับเธอ

ไม่มีวิธีใดที่จะไม่รบกวนการเรียนของนักเรียนคนอื่นๆ เซี่ยอันน่าทำได้เพียงนำหนังสือกลับไปที่หอพัก

ระหว่างทางกลับหอพักแฟนๆ แวะเวียนมาถ่ายรูปกับเซี่ยอันน่าเป็นครั้งคราว

ในตอนแรกเซี่ยอันน่ายังคงสามารถเติมเต็มความปรารถนาของเธอด้วยรอยยิ้ม

แต่มีผู้คนมากขึ้นเรื่อยๆ จนเซี่ยอันน่ากับฉีฉีได้แต่กลับไปในทางลัดได้เท่านั้น

หลังจากเหน็ดเหนื่อยกับความยากลำบากทั้งหมดเขาก็กลับมาที่หอพักโดยนั่งอยู่บนเตียงโดยมีฉีฉีเป็นอัมพาต

ฉีฉีพึมพำมองไปที่เพดาน “ตอนที่ ความโด่งดัง ทำให้ทุกคนรู้จักเธอ แต่ตอนนี้เธอโด่งดังแล้ว ฉันหวังว่าจะย้อนเวลากลับไปและไปนั่งทานอาหารข้างถนนกับเธอ”

“คน เมื่อได้บางสิ่งมักจะเสียบางสิ่งไปเสมอ"

“เอาล่ะ ยิ่งพูดยิ่งเชิงปรัชญามากขึ้น"

"มันเป็นสิ่งที่แท้จริง"

ฉีฉีลุกขึ้นจากเตียง แล้วพูด”อย่าเพิ่งพูดปรัชญาเลย เธออ่านหนังสือเถอะ ฉันจะไปซื้ออาหาร ถ้าสถานการณ์นี้ฉันเดาว่า เธอจะไปโรงอาหารไม่ได้ด้วยซ้ำ ฉันไปเตรียมตัวล่วงหน้าดีกว่า”

เมื่อมองไปฉีฉี เซี่ยอันน่าพูดว่า”ฉีฉี ฉันขอโทษ ทำให้เธอทุกข์ทรมานกับฉัน"

“มันเป็นทุกข์ได้อย่างไร? เธอรู้ไหมว่าตอนนี้มีคนอิจฉาฉันมากแค่ไหนที่ได้อยู่ร่วมกับดารา ตอนนี้ฉันภูมิใจมากที่ป้องกันไม่ให้คนอื่นเข้าใกล้เธอ"

ตัวแสบคนนี้ ยังไม่ลืมที่จะเป็นผู้จัดการนะ

เซี่ยอันน่ายิ้มอย่างช่วยไม่ได้ หลังจากได้ยินคำพูดของเขา

“เอาล่ะ ไม่พูดแล้ว ตอนนี้ซาลาเปาเนื้อในโรงอาหาร เพิ่งออกมาจากหม้อ ฉันจะไป"

“อื้ม "

หลังจากฉีฉีจากไป เซี่ยอันน่าก็หยิบหนังสือออกมาและดูอย่างจริงจัง

แต่ความเงียบนี้เกิดขึ้น ไม่นานโทรศัพท์มือถือของเซี่ยอันน่าก็ดังขึ้น

นี่ไม่ใช่การโทรเป็นเพียงข้อความ

หยิบโทรศัพท์ออกมาดู มีคนแปลกหน้าต้องการเพิ่มเซี่ยอันน่าเป็นเพื่อน

ต้องเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ โดยทั่วไปเซี่ยอันน่าจะไม่ตอบสนอง

แต่คราวนี้เธอกลับลังเล

เพราะอีกฝ่ายมีข้อมูล เขียนว่า “ถ้าอยากรู้ว่าทำไมเสี่ยวอวี้หลิน ทำไม ไม่กลับจีน ก็เพิ่มเพื่อนฉันมา

เหตุผล ที่ไม่เพิ่มบุคคลนี้ ซึ่งน่าจะเป็นการหลอกลวง

แต่เซี่ยอันน่ากดยอมรับ นิ้วของเธอไม่สามารถควบคุมได้

หลังจากกด ก็เสียใจและอยากจะลบคนนี้

แต่อีกฝ่ายส่งรูปถ่ายมาอย่างรวดเร็วและรูปนั้นทำให้ เซี่ยอันน่าตกใจ จนโทรศัพท์มือถือของเธอตกลงพื้น แต่เธอก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ

ฉีฉีกลับไปที่ห้องนอน เธอเห็น เซี่ยอันน่า นั่งอย่างเหม่อลอยราวกับรูปปั้น

เมื่อเห็นเซี่ยอันน่าป็นแบบนี้ ฉีฉีก็ตกใจและเข้ามานั่งข้างๆ เธออย่างรวดเร็วและถามว่า “อันน่าเธอเป็นอะไร ทำไมสีหน้าของเธอแย่มาก"

เซี่ยอันน่าได้ยินใครบางคนพูด แต่ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายพูดอะไร

เธอเพียงแค่หันหัวของเธอที่ว่างเปล่า มองไปที่ฉีฉีดวงตาของเธอแดงก่ำ

“ฉีฉี ดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างที่พูดถูกแล้ว"

ฉีฉีสับสนกับคำพูดที่ไร้ความคิดและถามว่า “อะไร?"

เซี่ยอันน่าไม่พูดอะไร ได้แต่จ้องมองไปที่โทรศัพท์บนพื้นดูเหมือนว่าเธอกำลังมองไปที่สัตว์ประหลาดที่สามารถกินคนได้

ฉีฉีกดริมฝีปากล่างของเธอแล้วเอื้อมมือไปที่โทรศัพท์

หากเป็นเรื่องปกติ ฉีฉีจะกรี๊ดใส่รูปถ่ายอย่างแน่นอนโดยรู้สึกว่าได้รับผลประโยชน์

อย่างไรก็ตาม ชายในรูปถ่ายไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นเสี่ยวอวี้หลิน!

ในขณะนี้ฉีฉีเข้าใจว่าทำไม เซี่ยอันน่าจึงตื่นตระหนก

ฉีฉีกำหมัดทั้งสองด้วยความโกรธ “เสี่ยวอวี้หลิน ช่างเหลือเกิน แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะมีรูปร่างที่ดี แต่เธอก็ไม่ไร้เดียงสา

เซี่ยอันน่าถามอย่างสิ้นหวังว่า "ฉีฉี ฉันควรทำอย่างไร?"

“โทรหาเสี่ยวอวี้หลิน ดูว่าเขามีอะไรจะพูดหรือไม่"

ใช่เผชิญหน้ากับเสี่ยวอวี้หลิน

เซี่ยอันน่าหยิบโทรศัพท์และโทรหาเสี่ยวอวี้หลินทันที

แต่โทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเวลานานและไม่มีใครรับสาย

"เขาไม่รับโทรศัพท์"

“งั้นโทรต่อไป!”

เซี่ยอันน่าเโทรแล้วโทรอีก แต่เสี่ยวอวี้หลิน ไม่รับสาย

ในเวลานี้ เซี่ยอันน่าได้หายไปจากการสูญเสีย สิ่งที่ต้องทำกลายเป็นความกังวล

“ทำไมไม่รับสายโทรศัพท์ มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นหรือเปล่า?"

“ฮึ่ม จะเกิดอะไรขึ้นได้ แทบไม่ต้องคิดเลย ต้องเป็นผู้หญิงราคาถูกนั้น ที่ส่งรูปถ่ายเสี่ยวอวี้หลินมาให้เธอเพื่อแสดงให้เธอเห็นมันน่ากลัวจริงๆ

เซี่ยอันน่าตื่นตระหนกมากขึ้น หลังจากได้ยินคำพูดขอฉีฉ๊

เธอไม่ได้คาดคิดว่าระหว่างเธอกับเสี่ยวอวี้หลิน จะปรากฏเรื่องมือที่สามขึ้น

เดิมที ฉีฉีต้องการสาปแช่งสองสามคำ แต่เมื่อเห็นท่าทางเจ็บปวดของเซี่ยอันน่าเธอก็กลืนทุกอย่างกลับไป

ตบไหล่บนไหล่ แล้วพูดว่า "อันน่า อย่าเพิ่งตกใจ เสี่ยวอวี้หลินจะติดต่อคุณตลอดเวลาเรื่องนี้ไม่สามารถลากไปได้ตลอด"