วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 508

ฉีฉีลูบหัวแล้วยิ้มอย่างจริงใจและพูดว่า "ก็โอเคค่ะ ฉันเป็นคนที่มีความสามารถด้อยกว่าแต่จะทำก่อนคนอื่น สมองไม่ฉลาดฉันก็ต้องใช้เวลามากกว่า"

รอยยิ้มที่บริสุทธิ์ของฉีฉี ทำให้คนที่เห็นรู้สึกดีมากราวกับว่าเป็นสายลมในฤดูใบไม้ผลิที่พัดผ่านหัวใจ

รอยยิ้มของเย่ชูวเสวียดูลึกซึ้งมากขึ้นและกล่าวว่า "ฉันคิดว่าคุณเป็นคนระมัดระวังและละเอียดรอบคอบ ผ่อนคลายลงบ้างเถอะ ต้องไม่มีปัญหาแน่นอน"

"ฮ่าๆ พอฟังคุณพูดแล้วฉันรู้สึกมีความสุขมากและมีความมั่นใจมากขึ้นด้วย"

เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ไม่ได้คิดอะไรของฉีฉี เย่ชูวเสวียก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดว่า "เด็กโง่ รีบอ่านหนังสือเถอะ"

"อืม โอเค"

เย่ชูวเสวียนั่งอยู่ตรงข้างหน้าต่างและหยิบคอมพิวเตอร์ออกมาโดยไม่รู้ว่าเธอกำลังยุ่งกับอะไรอยู่

และฉีฉีนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์และอ่านหนังสือต่อไป

มีเสียงเพลงคลอเบาๆในร้านซึ่งทำให้ผู้คนนิ่งสงบและดูง่วงซึมเล็กน้อย

ขณะที่ฉีฉีกำลังต่อสู้กับเปลือกตาของเธอประตูร้านก็เปิดออกอีกครั้ง

ฉีฉีร่าเริงขึ้นทันทีแต่เมื่อเห็นคนที่กำลังเดินเข้ามาถึง ก็ทำเธอตะลึง

มู่ยู่วฉีในชุดสูทที่มาพร้อมรอยยิ้มเหยียดหยามปรากฏขึ้นตรงมุมปากมีกลิ่นกระจัดกระจายไปทั่วทั้งตัวและทำให้ผู้หญิงชอบใจ

แต่เย่ชูวเสวียไม่ค่อยอยากต้อนรับเขา

เมื่อปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ เย่ชูวเสวียถามว่า: "นายมาที่นี้ได้ยังไง?"

"ประชุมเสร็จก็เลยผ่านมาที่นี้" ในขณะที่นั่งตรงข้ามเย่ชูวเสวีย มู่ยู่วฉีก็มองไปที่เธอและพูดด้วยรอยยิ้ม "ทำไมถึงรู้สึกว่าคุณดูไม่ต้อนรับผมเลย?"

“ไม่ใช่เหมือน แต่ไม่ต้อนรับนายจริงๆ”

“ทำไมล่ะ ช่วงนี้ดูเหมือนว่าผมไม่ได้ทำไรให้คุณขุ่นเคืองเลยนิ”

"หืม นายมาที่นี้ก็มีเครือข่ายอินเทอร์เน็ตแถมยังไม่ต้องจ่าย ทำไมฉันต้องต้อนรับนายล่ะ"

"ผมมู่ยู่วฉีเป็นคนแบบนั้นหรือ?" มู่ยู่วฉีโบกมือไปทางแผนกต้อนรับและพูดว่า "เด็กเสิร์ฟ สั่ง ... "

ก่อนที่มู่ยู่วฉีจะพูดจบเขาก็เห็นฉีฉีที่กำลังหลบสายตา

เอ๊ะ นี้ไม่ใช่สาวน้อยฉีฉีหรอ?

มู่ยู่วฉียิ้มให้ฉีฉีอย่างกลมกลืน แต่ฉีฉีอยากหาสถานที่ที่จะหลบเข้าไป

พูดไว้แล้วว่าจะเป็นคนเลี้ยงแต่สุดท้ายกลับให้คนอื่นเป็นฝ่ายจ่ายตังให้ พูดไว้แล้วว่าจะติดต่อกลับไปแต่ปรากฏว่าทำเบอร์โทรศัพท์หาย

ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ดูเหมือนว่าจะชักดาบหนี

เมื่อเห็นฉีฉีลดศีรษะลงและหันหน้าเข้าหาตัวเอง มู่ยู่วฉีถามอย่างขบขัน: "เฮ้ คุณคิดอะไรอยู่?"

"อ๊า ไม่มีอะไรๆ ฉันไม่ได้คิดอะไร"

การปฏิเสธอย่างกะทันหันของฉีฉีที่ไวเกินไปทำให้ผู้คนรู้สึกแปลกใจ

และปฏิกิริยาแบบนี้ของเธอ ทำให้เย่ชูวเสวียสังเกตเห็น ในดวงตาของเธอก็ดูสงสัยขึ้นเล็กน้อย

หลังจากลังเลสักพัก ฉีฉีก็ยังรู้สึกว่าควรอธิบายสักหน่อย

“คือวันนั้นฉันอยากโทรหาคุณ แต่บังเอิญทำเบอร์มือถือหายไป ดังนั้น ... ก็เลย ... ”

ฉีฉีพูดไปได้ครึ่งทาง ก็เงยหน้าขึ้นและเห็นสีหน้าท่าทีของเขาที่แสดงออกผ่านสายตา

ดวงตาของเขาดูอ่อนโยนมากจนทำให้ฉีฉีตกไปในหลุมทันที สมองของเธอว่างเปล่าและลืมไปแล้วว่าเธอกำลังจะพูดอะไร

สุดท้ายมู่ยู่วฉีก็เป็นฝ่ายพูดออกมาก่อน เขาหยิบโทรศัพท์ที่ฉีฉีวางไว้ที่แผนกต้อนรับและพูดในขณะที่ดำเนินการว่า: "ตอนนี้เจอกันแล้วไม่ใช่หรอ เราแลกเบอร์ไว้เถอะนี้คือเบอร์โทรของฉัน บันทึกเสร็จแล้ว"

ในขณะที่พูดมู่ยู่วฉียืนมือแล้วคืนโทรศัพท์ให้ฉีฉี

ฉีฉีมองลงไปก็เห็นรายชื่อผู้ติดต่อที่เพิ่มมาในโทรศัพท์นั่น คือมู่ยู่วฉี

มุมปากของเขายกขึ้นและทำให้ฉีฉีรู้สึกสูญเสีย เธอยิ้มให้มู่ยู่วฉีและพูดว่า "ขอบคุณนะ"

มู่ยู่วฉียกมือขึ้นเล่นหน้าผากของฉีฉีและพูดว่า "เด็กบ้า เกรงใจอะไร"

การกระทำที่สับสนทำให้ฉีฉีหน้าแดงและลดศีรษะลงทันทีโดยไม่กล้ามองไปที่มู่ยู่วฉีอีก

มู่ยู่วฉีนั่งตรงข้ามเย่ชูวเสวีย เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเย่ชูวเสวียจ้องมองเขาด้วยสีหน้าที่แย่มาก

ด้วยการจ้องมองนี้ทำให้มู่ยู่วฉีเลิกคิ้วและถามว่า "ทำไมมองผมแบบนี้?"

เย่ชูวเสวียเตือนอย่างไม่เกรงใจ: "มู่ยู่วฉี นายฟังฉันให้ดีๆ เธอเป็นคนดีดังนั้นนายอย่าทำร้ายแนวคิดของเธอ"

"ดูที่คุณพูด ผมก็เป็นเด็กดีเหมือนกันนิ เพียงแค่รู้จักกับเพื่อนคนหนึ่งไม่ได้มีความหมายอย่างอื่น"

เย่ชูวเสวียพูดอย่างเย็นชาว่า "ถ้าคนอื่นเป็นคนพูดแบบนี้ อาจมีความน่าเชื่อถืออยู่บ้าง แต่ถ้าเป็นนาย ... "

“หมายความว่าไง ดูถูกหรอ?”

"ใช่แล้ว"

คำตอบของเย่ชูวเสวียไม่ลังเล ทำให้มู่ยู่วฉีไม่พอใจอย่างมาก

"ถ้างั้นก็ดี ฉันจะลงมือทำให้คุณดู"

หลังจากพูดจบมู่ยู่วฉีก็เดินไปตรงหน้าฉีฉีอีกครั้งและยืนพิงเคาน์เตอร์ด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์

“การเรียนมันเหนื่อย เดี๋ยวถ้าเลิกงานแล้วเราไปกินข้าวเย็นกันเถอะ”

ฉีฉีไม่ได้คิดอะไรมากเลยพยักหน้าและพูดว่า "ก็ดีเหมือนกัน ก่อนหน้านั้นฉันเคยพูดว่าจะเลี้ยงข้าวคุณ"

เมื่อฉีฉีเห็นด้วยมู่ยู่วฉีก็หันกลับมาและกระพริบตาให้เย่ชูวเสวีย

มู่ยู่วฉีคนนี้ เขากำลังพิสูจน์ตัวเองหรือเร้าใจตัวเองกันแน่!

เย่ชูวเสวียเดินหน้าบึ้งตึงไปที่ฉีฉีและพูดว่า "ฉีฉี เลิกงานแล้วก็รีบกลับโรงเรียนไวๆ ข้างนอกมีคนเลวเยอะเกิน"

ในขณะที่พูดเย่ชูวเสวียก็จงใจมองไปที่มู่ยู่วฉีโดยเฉพาะ ทำให้บ่งบอกถึงความหมายที่ชัดเจน

แต่ฉีฉีไม่สังเกตเห็นคำใบ้ของเย่ชูวเสวีย จึงพยักหน้าและพูดว่า "อืม ฉันจะรีบกลับหลังกินข้าวเสร็จ"

เฮ้ยัยเด็กโง่ที่เตือนเธอคือผู้ชายตรงหน้านี่แหละที่เธอต้องระแวดระวัง!

เย่ชูวเสวียกังวลและพูดว่า "เธอเรียนยุ่งมากไม่ใช่หรอ อย่ามัวเถลไถลไปเที่ยวข้างนอกรีบกลับไปทบทวนเร็วๆ"

"ยุ่งเรื่องเรียนแค่ไหนก็ต้องกินข้าว พอกินอิ่มแล้วสมองก็จะแล่นไวขึ้น"

มู่ยู่วฉีพูดอยู่ข้างๆเธอด้วยน้ำเสียงที่เป็นธรรมชาติ

เมื่อมองไปที่ฉีฉีและมองไปที่มู่ยู่วฉี เย่ชูวเสวียก็รู้สึกโกรธมาก

ทั้งสองคนเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย จึงปิดปากตัวเองเงียบไว้ราวกับว่าตัวเองเป็นวายร้าย

เย่ชูวเสวียกังวลแล้วจ้องไปที่ฉีฉีและพูดว่า "ยังไงเธอก็ควรระวังหน่อย อย่าเปิดโอกาสให้คนเลว!"

"อ๋อ เข้าใจแล้ว"

ฉีฉียังคงไม่เข้าใจทำให้เย่ชูวเสวีแทบอยากจะอาเจียนเป็นเลือด

เย่ชูวเสวียไม่อยากพูดอะไรอีก เธอหันหน้าไปมองมู่ยู่วฉีอีกครั้ง เตือนเขาด้วยสายตาจากนั้นก็ลุกขึ้นและออกจากร้านเบเกอร์รี่ไป

เมื่อเห็นเย่ชูวเสวียจากไป ฉีฉีมองไปที่มู่ยู่วฉีอย่างสงสัยและถามว่า "ชูวเสวียโกรธหรือเปล่า?"

มู่ยู่วฉียักไหล่และพูดว่า "ใครจะไปรู้"

ริมฝีปากของฉีฉีขยับ แต่ยังไม่ได้พูดอะไรก็มีแขกเดินเข้ามา

"แขกมาแล้ว ฉันไปทำงานก่อน"

“โอเค”

มีแขกมากขึ้นเรื่อยๆ ฉีฉียุ่งขึ้นมาทันทีและไม่มีเวลาไปสนใจมู่ยู่วฉี

มู่ยู่วฉีนั่งอยู่ที่มุมห้องและแขกผู้หญิงที่เข้ามาแล้วเห็นเธอก็หน้าแดงและใจเต้นแรงจากนั้นก็กระซิบกัน

เมื่อถึงเวลาปิดร้านก็ยังมีคนนั่งอยู่ที่นั่นและเอาแต่จ้องมองไปที่มู่ยู่วฉีอย่างบ้ากาม

ท้องของฉีฉีหิวจนไม่ไหวแล้วแต่เธอเกรงใจไม่อยากไปไล่ลูกค้าทำให้เธอรู้สึกหมดหนทาง

มู่ยู่วฉียกแขนขึ้นเพื่อดูเวลาจากนั้นก็เดินไปหาแขกผู้หญิงและยิ้มอย่างสุภาพ

และรอยยิ้มนี้เหมือนดอกสาลี่หลายพันดอกผลิบานออกทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องออกมา

แม้ว่าเขาเพียงแค่ใช้วิธีไล่แขกอย่างสง่างามและไม่มีใครแสดงความคิดเห็นใด ๆ

"ต้องขอโทษลูกค้าด้วยนะครับ พอดีว่าที่นี้จะปิดร้านแล้ว"

"อ๊า จริงหรอ ต้องขอโทษด้วยนะเราลืมเวลาไปเลย"

"ไม่เป็นไรครับ"

“ขอโทษนะคะ คุณเป็นเจ้าของร้านที่นี้หรอ?”

ฉีฉีพยักหน้าด้วยใบหน้าที่ขมขื่น

มู่ยู่วฉีครุ่นคิดและเกิดไอเดีย

“งั้นไปที่ผมนั้นเถอะ พอดีเลย คุณจะได้อ่านหนังสือเยอะๆแถมไม่มีใครมารบกวนคุณด้วย”

หัวของฉีฉีไม่ทันได้คิดและถามด้วยความสับสน "อะไรนะ หมายความว่าไง?"

"ผมมีคอนโดของตัวเอง ไม่ไกลจากที่นี้คุณไปพักผ่อนที่นั่นสักคืนแล้วค่อยกลับไปโรงเรียนพรุ่งนี้เช้า"

อืม คราวนี้มู่ยู่วฉีอธิบายได้อย่างชัดเจนแต่ฉีฉีรู้สึกอึดอัดใจมาก

“นี้ ... ไม่ดีมั้ง”

“มีอะไรไม่ดีเหรอ?”

"ชายหญิงสองต่อสอง ควรหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดข้อสงสัย"

มู่ยู่วฉียิ้ม เขาอยากบอกว่าสำหรับเงื่อนไขของฉีฉีไม่จำเป็นต้องหลีกเลี่ยงข้อสงสัยหรอก

แต่เขากังวลว่าถ้าพูดแบบนี้ออกไป ต่อไปเขาจะไม่มีโอกาสได้แซวผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้อีก เขาจึงพูดอย่างเคร่งขรึมว่า“ฉีฉี คุณเกิดในยุคไหนเนี่ย ยังพูดภาษาโบราณแบบนี้ออกมาได้ "

ฉีฉีก้มหัวลงต่ำและพูดว่า "ฉันแค่คิดว่า ระหว่างชายหญิงมีความแตกต่างกัน"

"คุณอ่ะ เป็นเพื่อนที่ดีของอันน่า ตอนนี้อันน่าไม่อยู่ที่นี้ผมจะช่วยเธอดูแลคุณ นี้เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรอ?"

อืม คำพูดนี้ฟังดูสมเหตุสมผลเหมือนกัน

เมื่อเห็นฉีฉีหวั่นไหว มู่ยู่วฉีจึงพูดอีกครั้ง: "พอแล้ว เลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้ว ตอนนี้คุณมีเวลาอันมีค่า ไม่ก็พักผ่อน หรือไม่ก็ไปทบทวน เลิกเสียเวลาได้แล้ว"

“งั้น ... โอเค ไปพักที่บ้านคุณสักคืนแล้วกัน”

หลังจากลังเล ฉีฉีก็เห็นด้วยกับข้อเสนอแนะของมู่ยู่วฉี

มีรอยยิ้มที่อ่อนโยนปรากฏขึ้นตรงมุมปากของเขามู่ยู่วฉีก็พูดว่า "อืม นี้สิถึงจะเป็นเด็กดี"

เขาพาฉีฉีไปที่คอนโดของเขา มู่ยู่วฉีช่วยเขาเตรียมเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยน

เมื่อมองไปก็มีเสื้อผ้าที่มีกลิ่นหอมในมือของเขา ฉีฉีก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

มู่ยู่วฉีไม่ค่อยมาพักที่นี้ ถ้าเขามาเขาก็จะพาผู้หญิงมาด้วย

หลังจากเร่าร้อนกันเสร็จอีกฝ่ายต้องการชุดเพื่อปกปิดร่างกาย ดังนั้นมู่ยู่วฉีจึงมักจะเก็บไว้ใช้ในกรณีฉุกเฉิน

แต่สิ่งเหล่านี้จะบอกให้ฉีฉีไม่ได้ มิฉะนั้นจะทำให้เธอตกใจ

"ผมเป็นสมาชิกของร้านเสื้อผ้าแบรนด์หนึ่งพวกเขาจะส่งของขวัญให้ผม มีปีหนึ่งพนักงานของพวกเขาได้ข้อมูลผิดและคิดว่าผมเป็นลูกค้าผู้หญิง พวกเขาก็เลยส่งชุดเสื้อผ้าผู้หญิงให้ผม"

ฉีฉีพยักหน้าอย่างสงสัย

เนื่องจากเธอไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเพียงแค่รับมาเฉยๆ จากนั้นเธอก็เตรียมตัวไปอาบน้ำ

โดยไม่คำนึงถึงเสื้อผ้าที่มู่ยู่วฉีหยิบออกมาให้ ดูๆแล้วหัวโบราณมากและที่ที่ควรปกปิดก็ถูกปกคลุมไว้แล้ว

แต่จริงๆแล้วชุดนี้เจ้าเล่ห์มาก

มันเผยให้เห็นรูปร่างของผู้หญิง จุดด้อยจะขยายใหญ่มากขึ้นส่วนจุดเด่นของมันก็ชัดเจนเช่นกัน

เช่นตอนนี้ทันทีที่มู่ยู่วฉีเงยหน้าขึ้นก็เห็นร่างที่หงุดหงิดของฉีฉี

เด็กน้อยคนนี้แม้จะดูบริสุทธิ์แต่ร่างกายเธอนั้นร้อนแรง

เมื่อมองไปรอบๆที่ไร้ตำหนิ มู่ยู่วฉีกล่าวอย่างเป็นสุภาพบุรุษ: "ห้องรับแขกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว คืนนี้คุณก็ไปพักผ่อนที่นั่นเถอะ"

"อ้อ โอเค ขอบคุณมาก"

“งั้นก็ฝันดีนะ”

มู่ยู่วฉียิ้มให้ฉีฉีจากนั้นก็กลับไปที่ห้องของเขา

ฉีฉีมองกลับไปที่เขาแล้วมองไปที่สภาพแวดล้อมรอบๆตัวก็รู้สึกเหลือเชื่ออย่างมาก

ตัวเองที่จู่ๆก็อยู่กับผู้ชายคนหนึ่งตอนดึกขนาดนี้และเขากลับไปที่บ้านของอีกฝ่าย ...

สิ่งที่สำคัญที่สุดคืออีกฝ่ายหล่อมาก เธอไม่อยากก่ออาชญากรรมและเธอก็อดไม่ได้ที่จะโยนเขาลงไป ...

ฉีฉีส่ายหัวอย่างเร่งรีบกำจัดความคิดที่เขาไม่ควรมีและเริ่มวิพากษ์วิจารณ์ตัวเองอีกครั้ง

ฉีฉีเอ่ยฉีฉี เธออายุยังน้อยทำไมจิตใจของเธอถึงไร้สาระเช่นนี้ คนอื่นเขาพาเธอเข้ามาแต่เธอกลับคิดอะไรเละเทะ เธอละอายใจในฐานะห้าข้อเยาวชนที่ดีไหม?