วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 88

มือขวาของเขาเขย่าแก้วไวน์แดงเบาๆ มองไปที่คนบนเตียงด้วยหน้าตาเฉยเมย พูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้เยื่อใยว่า " มู่เทียนเย่อยู่ที่ไหน? "

มู่เวยเวยกัดฟันแน่นสุดชีวิต เธอพยายามขามความกลัวของเธอที่มีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาของเธอคมราวกับมีดแล้วพูดขึ้นอย่างแน่วแน่ว่า " ฉัน. ไม่ รู้ ! "

เย่ฉ่าวเฉินกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา " ถอด! "

" ไม่! เสียงของมู่เวยเวยแหลมคบแต่ก็แฝงไปด้วยความกลัว เธอกำเสื้อผ้าเธอแน่นและมองไปที่ผู้ชายพวกนั้นที่ขยับเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วเธอก็ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ " เย่ฉ่าวเฉิน! ไอ้ปีศาจชั่ว! นายไม่ตายดี! "

ไม่ว่าเธอจะตะโกนจนคอแหบใบหน้าของเย่ฉ่าวเฉินก็ไม่มีทีท่าว่าจะใจอ่อนสักนิด มีมือของคนใดคนหนึ่งในชายสีคนนั้นฉีกเสื้อมู่เวยเวยออกในพริบตา ได้เสียงเพียงเสียง 'ฉีก ฉีก - - ' ลอยมากับอากาศ

เมื่อกี้ที่ฉีกขาดไปไม่ใช่เสื้อผ้าของเธอแต่มันเป็นจิตใจของเธอต่างหาก เชือกฟางเส้นสุดท้ายของเธอที่ยังมีอยู่ได้ขาดไปหมดแล้ว น้ำตาเย็นๆของเธอไหลผ่านแก้มลงมาทันที

ในดวงตาของมู่เวยเวยราวกับว่าเธอนั้นตายทั้งเป็น มันเหมือนกับสระน้ำที่มองไม่เห็นอะไรเลย เธอหยุดนิ่งราวกับว่าไม่มีชีวิตแล้ว

สีหน้าเย่ฉ่าวเฉินตกใจเล็กน้อย ทันใดนั้นในใจของเขาก็รู้สึกทนไม่ได้ที่ต้องทำแบบนี้ หลังจากนั้นเพราะคิดถึงเย่ฉ่าวเหยียนน้องชายของเขา อารมณ์ความรู้สึกแบบนี้ก็หายไปทันทีแล้วแทนที่ด้วยความเกลียดชังแทน

" เธอจะยอมพูดมั้ย! บอกฉันมา มู่เทียนเย่อยู่ที่ไหนกันแน่! "

"มู่เวยเวยจ้องเขาอย่างตายด้าน และไม่มีการตอบสนองใดๆ

" ถอดต่อไป! "

มู่เวยเวยไม่ขัดขืนอีกต่อไปเพราะยังไงสะเธอก็สู้แรงพวกนั้นไม่ได้อยู่ดีครึ่งท่อนล่างของเขาที่ใส่กระโปรงเรียบๆไว้แต่ก็โดนชายคนหนึ่งกระชากออกจนไม่เหลือชิ้นดี

บนร่างของเธอเหลือเพียงกางเกงในตัวเดียวที่ปกคลุมท่อนล่างของเธอเอาไว้ แล้วผิวขาวราวกับหิมะของเธอก็ถูกเปิดเผยให้ทุกคนเห็น เธอรู้สึกหนาวแข็งทื่อไปทั้งตัว.เธอพยายามซ่อนความอับอายที่เธอมี เธอกัดฟันแน่น แล้วข่มความโกรธในใจเธอไว้อย่างสุดฤทธิ์

มู่เวยเวย อย่าไปกลัว มากสุดก็แค่ตาย เธออย่ายอมก้มหัวให้ไอ้โรคจิตนี่เด็ดขาด

เย่ฉ่าวเฉินมองดูความกล้าหาญของเธอแล้วพูดขึ้นว่า " ยังไม่คิดจะพูดอีกหรอ? "

" คุณฆ่าฉันสะเถอะ! " การแสดงออกของมู่เวยเวยเย็นชาราวกับน้ำแข็งอาบยาพิษ

" ฆ่าเธองั้นหรอ? " เย่ฉ่าวเฉินหัวเราะเยาะแล้วพูดอย่างเย็นชา " ฉันกลัวว่าถ้าฉันฆ่าเธอแล้วมือฉันจะสกปรก!รีบบอกมา มู่เทียนเย่อยู่ที่ไหนกันแน่? "

" ฝันไปเถอะ! " มู่เวยเวยพูดอย่างไม่ลังเล

" ดูเหมือนว่าเธอจะยังได้รับการสั่งสอนไม่เพียงพอสินะ! พวกนายจัดการได้! ฉันจะรอดูว่าเธอจะยังปากแข็งไปถึงเมื่อไหร่! "เย่ฉ่าวเฉินสั่งอย่างโหดเหี้ยม และมองไปที่สีหน้าของมู่เวยเวย ทีเหมือเป็นมดน้อยที่ต่ำต้อย

มู่เวยเวยถอยหลังไปชนกับกำแพงที่เย็นเฉียบ และมองไปที่ชายทั้งสี่ที่กำลังเข้าใกล้เธออย่างไม่เกรงกลัว

เย่ฉ่าวเฉินมองดูฉากนี้อย่างเย็นชา แต่ในใจของเขากลับรู้สึกโกรธมาก ยัยผู้หญิงชั้นต่ำ มาถึงขนาดนี้แล้วยังจะปากแข็งอยู่อีก ในสมองของเธอมีแค่ก้อนหินหรือไง?

เธอพูดอ้อนวอนไม่เป็นเลยหรือยังไง ขอร้องให้เขาปล่อยเธอไปสิ!

ในขณะที่มือของพวกเขากำลังจะสัมผัสไปที่ผิวของเธอ เย่ฉ่าวเฉินทำหน้าเย็นชาและกำลังจะออกคำสั่งให้พวกนั้นหยุด แต่คิดไม่ถึงเลยว่าในตอนนั้นเองมู่เวยเวยกลับหันหัวของเธอเข้ากำแพงแล้วกระแทกกับกำแพงสุดแรง!

เย่ฉ่าวเฉินตกใจมาก กำลังจะตะโกนบอกให้หยุด แต่ว่า......มันสายไปแล้ว

ร่างของมู่เวยเวยล้มลงทันทีราวกับว่าว่าวที่สูญเสียเชือกไป ล้มลงไปนอนบนเตียงเหมือนคนไม่มีแรง เลือดสีแดงสดของเธอไหลลงที่ผ้าปูเตียงสีขาวจนกลายเป็นสีแดงราวกับดอกไม้สีแดงสดที่กำลังเบ่งบานไปทั้งต้น

เย่ฉ่าวเฉินก้าวไปข้างหน้าและกอดร่างเธอเอาไว้ ดวงตาสีน้ำเงินของเขามีความรู้สึกกลัวอยู่ แล้วตะโกนออกมาอย่างเสียงดังว่า " นิ่งอยู่ทำไม? ไม่เอากล่องยามาเดี๋ยวนี้! "

" ครับ! "

" จางเห่อ! "

เมื่อได้ยินคำสั่งเขาก็รีบก้าวเท้าไปข้างหน้าแล้วพูดขึ้นอย่างเคร่งขรึม " คุณชาย สั่งมาได้เลยครับ "

" ไปตามคุณหมอหานมาเดี๋ยวนี้! ให้ด่วนที่สุด! "

" เข้าใจแล้ว! "

จางเฮ่อเหลือไปมองมู่เวยเวยที่นอนไร้สติอยู่แล้วก้าวเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

ดูแล้วคุณชายก็ใส่ใจคุณหนูอยู่มาก ในเมื่อใส่ใจเธอ แล้วทำไมถึงได้ทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่ากันนะ? "

หลังจากนั้นพอคิดถึงเย่ฉ่าวเหยียน เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจแล้วรู้สึกว่า "นี่แหละคือโชคชะตา!

ลิขิตไว้แล้วว่าทั้งสองคนไม่สามารถรักกันได้ และลิขิตไว้แล้วว่าทั้งสองคนไม่อาจแยกจากกันได้

ในตอนที่ที่จางเห่อกำลังไปตามคนมาเย่ฉ่าวเฉินก็ใช้ผ้ามาพันแผลของเธอไว้ก่อนถึงแม้ว่าจะช่วยห้ามเลือดของเธอไว้ได้ชั่วคราว แต่ว่าเธอก็ไม่ทีท่าจะฟื้นเลย

การเคลื่อนไหวในบ้านทำให้เป็นจุดสนใจของเฉียวซินโยว เธอเดินออกจากห้องเธอ และดึงแขนของจางเห่อไว้จากนั้นถามว่า " จางเห่อ นายรีบขนาดนี้ กำลังจะไปไหน "

จางเห่อหยุดเดินแล้วคิดถึงความสัมพันธ์ของเย่ฉ่าวเฉินกับเฉียวซินโยวเขาจึงไม่ปกปิดเธอแล้วพูดอย่างนิ่งๆว่า "เมื่อกี้คุณชายและคุณหนูทะเลาะกัน คุณหนูบาดเจ็บนิดหน่อย คุณฉันสั่งให้ผมรีบไปตามคุณหมอหางมา "

" เป็นแบบนี้นี่เอง "

" คุณเฉียว ฉันไม่คุยกับคุณแล้วผมจะรีบไปตามคุณหมอหานมาก่อน! "

มองตามจางเห่อที่กำลังเดินออกมา เฉียวซินโยวยกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชาและในใจของเธอก็มีความสุขดั่งดอกไม้บาน

อาการของมู่เวยเวยถึงขั้นต้องตามคุณหมอหาน แสดงว่าเมื่อกี้นี้ทะเลาะกันหนักแน่ๆ เรื่องนี้ดูจากท่าทีของจางเห่อก็ดูออก

เสียดายจริงๆ ที่เธอไม่ได้ไปเห็นฉากนี้

ตรงไปที่หน้าห้องมู่เวยเวย แล้วแอบส่องจากประตูเข้าไปมองสถานการณ์ข้างในห้อง มู่เวยเวยหลับตานอนอยู่บนเตียงเหมือนคนที่ไม่มีลมหายใจยังไงยังงั้น

เธอตายแล้ว?

เฉียวซินโยวอดไม่ได้ที่จะเดาไปต่างๆนาๆในขณะนั่นเองก็เสียงดังอันเคร่งขรึมดังมาจากข้างใน" ใครยืนอยู่ข้างนอก ไสหัวเข้ามาเดี๋ยวนี้! "

เฉียวซินโยวคอหดแล้วหดอีก ในใจของเธอมีความกลัวนิดหน่อย เธอหยิกแขนตัวเองสุดแรง เธอรู้สึกเจ็บมากจนตาโตแล้วค่อยๆเปิดประตูแล้วค่อยสังเกตเห็นเย่ฉ่าวเฉินที่นั่งอยู่ริมกำแพง

เธอทำไมถึงรู้สึกได้ว่าเย่ฉ่าวเฉินกำลังมีความรู้สึก.......เป็นห่วง?

" ฉ่าวเฉิน เวยเวยเป็นอะไรไป? "เฉียวซินโยวอึ้งไปเลยแล้วเหมือนน้ำตาจะค่อยๆไหล

เธอค่อยๆเดินไปตรงหัวเตียงแล้วมองไปที่มู่เวยเวยที่นอนอย่างไม่มีสติอยู่สีหน้าเศร้าหมองแล้วพูดว่า " เวยเวย เธอเป็นอะไรไป? เธออย่าทำให้ฉันตกใจสิ ฉันซินโยวไง! "

มองไปที่เฉียวซินโยวที่ดูเหมือนมีอาการเป็นห่วงมาก เย่ฉ่าวเฉินก็รู้สึกลำคานนิดหน่อย จากนั้นก็ค่อยๆเดินไปหาเธอแล้วจับไหล่เธอเบาๆแล้วพูดอย่างนิ่งๆว่า " ซินโยว คุณหมอหานกำลังรีบมา เธอไม่ต้องเป็นห่วงหรอก "

เฉียวซินโยวพยักหน้าแล้วมองไปที่ใบหน้าซีดเซียวของมู่เวยเวย จากนั้นทำหน้าทำตาเยาะเย้ย

มู่เวยเวย ทีนี้รู้รึยังว่าฉันมันแน่ขนาดไหน? ฉันบอกแต่แรกแล้วว่าเธอไม่มีทางชนะฉันได้หรอก

เย่ฉ่าวเฉินก้มหน้าแล้วมองไปที่ใบหน้าอันซีดเฉียวของเธอ ภายในใจก็มีความรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที

ถ้าเธอไม่ฟื้นขึ้นมาจะทำยังไง?

ในสมองของเขาวุ่นวายไปหมดดวงตาคู่นั้นของเขามีความเสียใจและผิดหวังซ่อนอยู่ราวกับว่าไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว

เย่ฉ่าวเฉินกำมือแน่นเข้าด้วยกัน กล้ามเนื้อทั่วร่างกายของเขาแข็งทื่อไปหมด สีหน้าท่าทางของเขาแสดงความโกรธออกมาอย่างชัดเจน

" คุณบอกเวลาประมาณมาให้ผมสักหน่อย! "เย่ฉ่าวเฉินพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าหมอง

ปลายสายอย่างคุณหมอหานเงียบไปชั่วขณะแล้วพูดต่อว่า " ฉันได้ทำการตรวจเช็ค CT สมองของเธออย่างละเอียดแล้ว เห็นว่าสมองของเธอเริ่มฟื้นตัวแล้ว ถ้าพูดตามหลัก คนไข้น่าจะต้องฟื้นแล้ว "

" แล้วในสถานการณ์ตอนนี้ล่ะจะอธิบายยังไง! "

คุณหมอหานลูบคางไปมาแล้วใช้สัญชาตญาณพูดว่า " ในกรณีนี้น่ามีเหตุผลเดียวที่น่าจะเป็นไปได้ "

" เป็นยังไงกันแน่? อย่ามัวลีลา! "

คุณหมอหานกระตุกยิ้ม ในใจรู้สึกไม่เข้าใจจริงๆ ตอนแรกก็ทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า พอเธอได้รับบาดเจ็บขึ้นมาก็เป็นห่วงเธอแทบตาย แล้วตอนแรกจะทำไปทำไม?

" นอกจากว่าตัวเธอเองที่ไม่อยากฟื้น และตั้งใจปิดกั้นสมองตัวเอง " คุณหมอหานพูดอย่างหนักแน่น

อะไรนะ? มันมีเรื่องแบบนี้ด้วยหรอ?

เย่ฉ่าวเฉินขมวดคิ้วแล้วมองไปที่มู่เวยเวยที่นอนไม่ได้สติอยู่แล้วถามขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ "เธอเองที่ไม่อยากฟื้นงั้นหรอ? "

" ฉ่าวเฉิน ฉันก็ไม่อยากจะพูดน่ะ ตั้งแต่เมียนายแต่งงานกับนายแล้ววันๆเธอก็ต้องอดทนกับคนบ้าพลังอย่างนาย สมองของเธอต้องทำรับการกระทบกระเทือนอย่างหนักแน่ๆเธอเลยไม่อยากฟื้นขึ้นมา "

เย่ฉ่าวเฉินใช้ประสบการณ์ที่เขามีแล้วมาวิเคราะห์ร่วมกับชีวิตประจำวันของมู่เวยเวยที่ต้องเจอ จึงได้ผลสรุปออกมาแบบนี้

ยัยบ้า!

ยัยผู้หญิงบ้านี่! รีบฟื้นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!

เย่ฉ่าวเฉินกุมมือตัวเองไว้แน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและน้ำเสียงก็พูดขึ้นอย่างหนักแน่น " แล้วยังมีวิธีอื่นๆอีกมั้ย? "

" นอกจากต้องกระตุ้นอารมณ์ของเธอบังคับให้เธอต้องตอบสนองให้ได้ "

" แล้วต้องกระตุ้นยังไงหล่ะ? "

คุณหมอหานกระแฮ่มออกมาสองทีแล้วค่อยๆพูดขึ้นว่า " คุณสามารถที่จะเอ่ยชื่อหรือพูดถึงเรื่องที่เธอใส่ใจมากๆ หรือไม่ก็เรื่องที่เธอมีปฏิกิริยาที่ตอบสนองอย่างรุนแรง "

เย่ฉ่าวเฉินนำข้อมูลที่ได้มามาคิดวิเคราะห์ สมองเขาก็ทำงานอย่างรวดเร็วว่าจะทำวิธีใดเพื่อให้เธอฟื้นขึ้นมาให้ได้

เขาใช้สมองของเขาแล้วคิดขึ้นได้ทันทีว่าสิ่งที่มู่เวยเวยใส่ใจมากๆก็คงจะเป็นเรื่องพี่ชายของเธอหรือไม่ก็บริษัทมู่ซื่อ

พอคิดได้อย่างนี้ เย่ฉ่าวเฉินก็เดินเข้าไปใกล้เธอแล้วเขย่าหน้าเธอเบาๆแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เศร้าหมองว่า " มู่เวยเวย! ฟื้นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ! ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ยอมปล่อยมู่เทียนเย่ไปแน่! เธอแคร์เขามากที่สุดไม่ใช่หรอ?

เย่ฉ่าวเฉินตะโกนออกมาเสียงดัง แต่มู่เวยเวยที่นอนอยู่บนเตียงก็ไม่มีการตอบสนองใดๆ

" เว้ย! เธอใส่ใจบริษัทมู่ซื่อมากไม่ใช่หรอ? ถ้าเธอไม่ตื่นขึ้นมา ฉันจะทำลายมันทิ้งเดี๋ยวนี้ เธอเชื่อมั้ย? "

......

ไม่ว่าเขาจำทำอะไร มู่เวยเวยที่นอนอยู่บนเตียงก็ไม่มีทีท่าที่จะฟื้นขึ้นมาเลย เย่ฉ่าวเฉินโกรธมากกำมัดแน่นแล้วต่อยไปที่กำแพง ได้ยินเสียงดัง ‘ ปั๊ง - - ’ ทำให้เฉียวซินโยวตกใจจนหัวใจเต้นเร็วมาก

เฉียวซินโยวลูบอกแล้วหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็หันหลังแล้วเดินออกไปจากตรงนั้นทันที

วันนี้ฉ่าวเฉินอารมณ์ไม่ดี เธอไม่อยากเข้าไปรบกวนเขา เกรงว่าเขาจะยิ่งโมโหมากกว่าเดิม

มู่เวยเวยยังคงหลับตาอย่างสนิทราวกับเป็นเจ้าหญิงนิทราในนิทานที่รอให้เจ้าชายมาจุมพิต