วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 95

“ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน” เสี่ยวจื่อพูด “ถ้าทุกวันไม่ต้องเผชิญกับแรงกดดันมาก แบกรับภาระมาก เดินเล่นท่ามกลางธรรมชาติสบายๆ นั่นก็จะดีมากเลยเนอะ? ”

จู่ๆ ก็เผชิญหน้ากับชีวิตแห่งความรู้สึกของเสี่ยวจื่อ มู่เวยเวยก็เม้มปากเบาๆ พูดขึ้น “นายบอกว่ามันยากที่จะเป็นจริงไม่ใช่เหรอ? เห็นไหม ตอนนี้เรายืนอยู่บนยอดเขาและกำลังเพลิดเพลินกับทิวทัศน์ไม่ใช่เหรอ? ”

เสี่ยวจื่อมีสีหน้าหนักอึ้ง แม้แต่น้ำเสียงก็ผสมการควบแน่น “นั่นไม่เหมือนกัน”

มู่เวยเวยถามอย่างสงสัย “ไม่เหมือนตรงไหน? ”

“ความคิดไม่เหมือน”

มู่เวยเวยมองเขาด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ ในความทรงจำเธอ ความเย็นชาของเสี่ยวจื่อตั้งแต่แรก ค่อยๆ กลายเป็นอ่อนโยน ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน มันก็ไม่ทำให้เธอปวดใจ……แบบในตอนนี้

ดวงตาเขาเหมือนโศกเศร้าที่ไม่สามารถเอาชนะได้ เหมือนชั้นหมอกในภูเขา มีความสับสนที่น่าสิ้นหวัง

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขา? มีอะไรกลุ้มใจหรือเปล่า?

จนกระทั่งถึงตอนนี้ มู่เวยเวยถึงได้พบว่าเหมือนเธอไม่รู้จักเขาอย่างแท้จริง แม้กระทั่งอดีตของเขา แต่เธอรู้ว่านั่นไม่ใช่จุดจบที่มีความสุข

ตัวเขามีเรื่องราว เธอต้องการเป็นผู้ฟัง

“เสี่ยวจื่อ นายมีเรื่องอะไร ไม่ต้องเก็บมันไว้ในใจ บอกฉันมาเถอะ ถึงจะช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่ก็ลดความกดดันลงได้บ้าง” มู่เวยเวยพูดอย่างจริงใจ

เสี่ยวจื่อได้ยินคำพูดเธอ แววตาก็ประหลาดใจนิดหน่อย จากนั้นมุมปากก็ยิ้มจางๆ พูดขึ้นเบาๆ “เธอไม่อยากฟังหรอก”

มู่เวยเวยอึ้งไป ในใจเกิดความขมขื่น สุดท้ายเขาก็ไม่เชื่อใจเธอ

ในขณะนี้ จู่ๆ เสี่ยวจื่อก็เดินไปข้างหน้า ร่างสูงมีสัมผัสแห่งความเหงาและอ่อนแอ

มู่เวยเวยได้สติกลับมาในพริบตาเดียว เธอรีบตามเขาไป เอ่ยปากเตือนเขา “เสี่ยวจื่อ ข้างหน้าคือหน้าผา อันตรายมาก!”

เธอเพิ่งพูดจบ ทันใดนั้นเสี่ยวจื่อก็หันตัวกลับมา ดวงตาสีม่วงเจ้าชู้โปร่งแสง มีความโกรธที่ชัดเจนอยู่ในนั้น แต่น้ำเสียงเขากลับช้าและเบามาก “เธอลืมไปแล้วเหรอว่าฉันหล่นไปไม่ตาย ฉันแค่คิดถึงเพื่อนเก่าคนหนึ่ง……”

ไม่รู้ทำไม ในใจมู่เวยเวยก็ไม่สบายใจขึ้นมาทันที หลังจากนั้นสักพัก ในที่สุดก็พูดขึ้น “เขา——”

“เขาตายแล้ว”

สีหน้ามู่เวยเวยฉายแววประหลาดใจ เธอไม่พลาดที่เขาพูดประโยคนี้ สีหน้ามีความอาฆาต ทำให้เธอตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นตึกตัก

“ตายยังไง?”

ถึงรู้ว่าไม่ดีที่ถามออกมา แต่มู่เวยเวยอยากรู้ เธออยากเข้าใจอดีตของเขา เธอหวังว่าเขาจะ……มีความสุขได้

เสี่ยวจื่อมุมปากยิ้มชัดเจน หันตัวเดินไปข้างหน้าสองก้าวอีกครั้ง ไม่คำนึงถึงความตื่นตระหนกของคนด้านหลัง เขามาถึงจุดสิ้นสุดของหน้าผา ถ้าเดินไปอีกก้าวล่ะก็——

“ไม่!”

มู่เวยเวยตะโกนออกไปอย่างตกใจ เธอรีบก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว พยายามจะจับปลายเสื้อของเสี่ยวจื่อเอาไว้ ไม่คิดว่าร่างเขาจะหายไปในพริบตาเดียว

และในตอนนี้ เธอไม่รู้ว่าสะดุดอะไรบางอย่าง ครึ่งหนึ่งของร่างกายเซและกลิ้งตกหน้าผาไป!

“อ๊าก——!!”

มีเสียงลมหวีดหวิวในหูเธอ เธอรู้สึกถึงความเร็วของร่างกายที่ตกลงมา สุดท้ายก็หลับตาลง บางทีเธอ……

เมื่อเธอสิ้นหวัง ก็มีสัมผัสอุ่นที่ร่างกายเธอ เธอลืมตาทันที สิ่งที่เธอเห็นคือใบหน้าหล่อของเสี่ยวจื่อ!

“เสี่ยวจื่อ นาย——” มู่เวยเวยทำหน้าประหลาดใจ

สีหน้าเสี่ยวจื่อเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม ขัดคำพูดเธออย่างเย็นชา “อย่าเพิ่งพูด”

มู่เวยเวยได้ยินก็หลับตา ในใจเกิดความรู้สึกแปลกๆ ทำไมช่วงที่เธอลืมตาขึ้นมา คิดว่าตัวเองเห็นคนชั่วอย่างเย่ฉ่าวเฉินกันนะ?

จากนั้นก็คิดอีกครั้ง นี่มันเป็นไปไม่ได้ ถ้าเป็นเย่ฉ่าวเฉินจริงๆ เขาต้องอยากผลักเธอให้ตกหน้าผาแน่ๆ เห็นเธอตกลงไปตายสิถึงจะดี! จะช่วยเธอทำไมอีก?

จริงสิ เมื่อครู่นี้อะไรทำให้เธอสะดุดกันแน่? ก่อนหน้านี้เธอไม่เห็นของอย่างหินมาก่อนเลยนะ……

แปลก……ทุกอย่างเมื่อครู่นี้มันเผยความแปลกประหลาด……

ขณะที่มู่เวยเวยคิดเพ้อเจ้อ ไม่ได้สังเกตการณ์เคลื่อนไหวรอบๆ เลย เมื่อเธอตอบสนอง ถึงได้พบว่าตอนนี้กลับมาอยู่ห้องตัวเองแล้ว

มู่เวยเวยถูกเสี่ยวจื่อวางลงบนพื้นเบาๆ กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ก็ได้ยินเสียงตำหนิที่อ่อนโยนของเสี่ยวจื่อ “เธออย่าประมาทเกินไป ถ้าฉันไม่สามารถช่วยเธอได้ เธออาจจะตกลงไปตาย!”

ได้ยินความเป็นห่วงจากเสี่ยวจื่อ มู่เวยเวยก็เริ่มกลัว พูดขึ้นต่อ “ขอโทษนะ ตอนนั้นฉันเห็นนายเดินไปข้างหน้า ก็เลยเป็นห่วงมากอ่ะ!”

ได้ยินเธอพูดแบบนี้แล้ว เสี่ยวจื่อก็ถอนหายใจทันที พูดขึ้นอย่างเงียบๆ “ฉันมีพลังวิเศษนะ”

มู่เวยเวยคิดขึ้นมาได้ ก็พยักหน้า พูดขึ้นด้วยใบหน้ารู้สึกผิด “ขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าสะดุดอะไร ขอบคุณที่นายช่วยฉันนะ”

เห็นเธอแลบลิ้นซุกซน เสี่ยวจื่อก็เกิดความรู้สึกสับสนนิดหน่อย พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ฉันเองก็ประมาทด้วย ที่พาเธอไปที่อันตรายแบบนั้น”

มู่เวยเวยเบ้ปากอย่างไม่ค่อยพอใจ พูดขึ้นด้วยใบหน้าไม่เห็นด้วย “อย่าโทษตัวเองเลย ไม่ใช่ว่ามันไม่มีผลดีนะ ฉันไปถึงที่นั่นแล้วรู้สึกผ่อนคลายมาก”

“งั้นเหรอ? ”

มู่เวยเวยพยักหน้าอย่างแรง ใบหน้ามีความโหยหานิดหน่อย “ถ้ามีโอกาส ฉันอยากให้นายพาฉันออกไปเดินเล่นได้อีก”

เสี่ยวจื่อคิดสักครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นเบาๆ “ได้สิ”

“ขอบคุณนะ” มู่เวยเวยมุมปากยกยิ้มสบายๆ จู่ๆ ภายในใจก็รู้สึกสั่นไหว พูดขึ้นเสียงทุ้ม “สักวันหนึ่ง นายจะออกไปจากที่นี่ไหม? ”

เสี่ยวจื่อได้ยินน้ำเสียงเธอเต็มไปด้วยความเศร้า ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ถามขึ้นอย่างใจเย็น “ทำไมถามแบบนี้? ”

“ฉันแค่ถามเล่นๆ อ่ะ!” มู่เวยเวยหน้าแดง พูดขึ้นอย่างไม่เป็นธรรมชาตินิดหน่อย “ถ้ามีสักวันหนึ่ง นายอยากออกไปจากที่นี่ รบกวนนายพาฉันไปด้วยนะ”

เสี่ยวจื่อทำหน้าอึ้ง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “นี่เป็นบ้านของเธอนะ ทำไมเธออยากออกไป? ”

มู่เวยเวยได้ยินคำพูดเขาแล้วก็ครวญครางเบาๆ น้ำเสียงค่อนข้างโดดเดี่ยว “ที่นี่ไม่ใช่บ้านฉัน ตั้งแต่พ่อแม่ฉันจากไป หลังจากพี่ชายจากฉันไป ฉันก็ไม่มีบ้านแล้ว”

“อ่อ”

“อ่อหมายความว่าไง? นายเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยอ่ะ? ” มู่เวยเวยสีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย น้ำเสียงไม่พอใจนิดหน่อย

หนานกงเฮ่าก้มหน้า น้ำเสียงพูดขึ้นอย่างเนิบนาบ “ตอนนั้นฉันเป็นลมในซอย คิดว่าต้องตายแน่ๆ สุดท้ายพอฉันตื่นขึ้นมา พบว่าฉันนอนอยู่โรงพยาบาล และเธอนั่งอยู่ข้างๆ ฉัน”

เย่ฉ่าวเฉินก็เงียบไป แค่ฟังเรื่องราวเขาอย่างใจเย็น

“ตอนนั้นฉันถามเธอว่าเธอช่วยชีวิตฉันไว้หรือเปล่า? เธอตอบว่าใช่ จริงๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เธอช่วยชีวิตฉันไว้แล้ว ตอนนั้นฉันก็คิดว่าทางที่ดีที่สุดก็แค่ให้เงินเธอก็จบ ยังไงแล้วโลกนี้ก็ไม่มีคนดีที่บริสุทธิ์”

พูดถึงตรงนี้ หนานกงเฮ่าก็เชิดหน้าดื่มไวน์แดงอีกครั้ง แล้วพูดต่อ “เธอขอข้อมูลติดต่อคนในครอบครัวฉัน ฉันบอกเธอไป เธอก็รู้สถานะของฉัน ฉันก็เลยถามเธอว่าอยากได้อะไรตอบแทนที่ช่วยชีวิตฉันไว้ สุดท้าย——”

“สุดท้ายอะไร? ” เย่ฉ่าวเฉินถามอย่างอดไม่ได้

“สุดท้ายเธอก็บอกไม่ต้องการอะไร แล้วเดินจากไปแบบนั้น หลังจากนั้นฉันก็ส่งคนไปสืบเรื่องเธอ รู้ว่าเธอเรียนที่หนานฮวา ฉันรู้สึกว่าฉันชอบเธอขึ้นเรื่อยๆ ฉันอยากให้เธอเรียนจบแล้วค่อยจีบเธอ ไม่คิดว่า……”

ได้ยินคำอธิบายของเพื่อนสนิท เขารู้สึกถึงความสิ้นหวังในตอนจบ ตอนที่เขาจะจีบเธอ เธอก็กลายเป็นภรรยาเขาแล้ว!

ในใจเย่ฉ่าวเฉินมีความเศร้าที่อธิบายไม่ถูก น้ำเสียงดูทุ้มต่ำลงมาก “นายแน่ใจเหรอว่านายไม่ได้รู้สึกซาบซึ้ง หรือแค่สนใจ ไม่ใช่ความรัก? ”

หนานกงเฮ่าเงยหน้าขึ้นมองเขา สีหน้าเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “ฉันรู้แน่นอน! ไม่งั้นฉันไม่ยอมทิ้งชีวิตก่อนหน้านี้เพื่อเธอหรอก ฉ่าวเฉินนายน่าจะรู้จักฉันดี ถ้าไม่ใช่เรื่องที่ฉันยอม ใครก็มาบังคับฉันไม่ได้!”

สีหน้าเย่ฉ่าวเฉินเผยความระมัดระวังออกมา แน่นอนว่าเขารู้นิสัยเขา นึกถึงชีวิตสีสันของเขาก่อนหน้านี้ แม้เขามีบางอย่างต้องทำก็อดพูดขึ้นไม่ได้: คนที่มีความเมตตาไปทั่วแบบนาย ไม่กลัวตายบนเตียงผู้หญิงสักคน!

เขายังจำได้ ตอนนั้นเขากอดอก ยิ้มชั่วร้ายและมีเสน่ห์ น้ำเสียงพูดขึ้นอย่างไม่เห็นด้วย: ถ้าได้หญิงที่ถูกตาต้องใจ ถึงตายก็คุ้มค่าแล้วล่ะ มนุษย์ต้องตายกันทุกคน และหนานกงเฮ่าอย่างฉันก็ยอมเป็นผีที่มีความสุข!

และตอนแรกที่รู้ว่าเขาเกือบตาย เขาก็เหมือนจะเปลี่ยนเป็นอีกคน แม้แต่จางเห่อก็พูดว่า คุณชายหนานกงเปลี่ยนนิสัยหลังจากมีชีวิต……

ที่แท้ก็ไม่ได้เปลี่ยนนิสัย แต่หัวใจมีเจ้าของแล้ว

ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นคือมู่เวยเวย!

ขณะที่เย่ฉ่าวเฉินสติหลุด มุมปากหนานกงเฮ่าก็ยิ้มขมขื่น พูดขึ้น “รู้ไหม? หลังจากที่ฉันรู้ว่านายแต่งงานกับเวยเวยแล้ว ตอนนั้นฉันแตกสลายแค่ไหน ฉันกำลังคิดว่าทำไมต้องเป็นนายด้วย? ถ้าเป็นคนอื่น ฉันจะไปฉุดมาแต่งแบบไม่ลังเลเลย!”

สีหน้าเย่ฉ่าวเฉินสับสน พูดขึ้น “ไม่ว่ายังไง มู่เวยเวยก็แต่งงานกับฉันแล้ว ทำไมนายไม่ตัดใจล่ะ? ผู้หญิงดีๆ ก็มี!”

มุมปากหนานกงเฮ่ามีความเยาะเย้ย แต่ไม่ได้เยาะเย้ยเย่ฉ่าวเฉิน แต่เยาะเย้ยตัวเอง “แน่นอนว่าฉันรู้ ตอนนั้นฉันก็โน้มน้าวตัวเองแบบนี้แหละ วางแผนว่าจะตัดใจสักพัก”

“แล้วทำไม——”

“แต่พอฉันรู้เหตุผลที่แท้จริงที่นายแต่งกับเวยเวย” หนานกงเฮ่าแววตาเย็นชา น้ำเสียงสูงขึ้นนิดหน่อย “จนกระทั่งฉันรู้ว่าเวยเวยแต่งงานกับนายแล้วไม่มีความสุข และนายก็ไม่ได้รักเธอ ฉันก็เลยเปลี่ยนใจอีกครั้ง!”

“หนานกง นาย——”

ไม่รอให้เย่ฉ่าวเฉินพูดจบ หนานกงเฮ่าก็ขัดเขาอีกครั้ง แล้วพูดต่อ “ฉ่าวเฉิน ถึงมู่เทียนเย่ทำไม่ดีกับนาย แต่นายจะไปลงที่เวยเวยได้ไง? นายไม่รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมกับเธอเหรอ? ! เธอทำเรื่องเลวร้ายอะไร? !”

“อีกอย่าง ในเมื่อนายแต่งกับเวยเวยไปแล้ว แล้วยังให้ผู้หญิงอีกคนเข้าห้อง นั่นมันเรื่องอะไร?! พูดตามตรง ตอนนี้ฉันดูถูกนายนิดหน่อยจริงๆ นายต่างอะไรกับฉันในตอนแรก!”

เผชิญกับข้อกล่าวหาของหนานกงเฮ่า เย่ฉ่าวเฉินก็นั่งไม่ติดพื้นอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าเริ่มมืดมนขึ้น สุดท้ายก็พูดห้าม “ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับซินโยว!”

“ใช่ นายไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ แต่ฉันได้ข่าวว่านายนอนห้องเธอตั้งหลายคืน!”

เย่ฉ่าวเฉินยืนขึ้นทันที สีหน้าเย็นชา แววตาเย็นยะเยือกผสมไปด้วยความเฉยเมย เสียงราวกับบีบเค้นออกมาระหว่างฟัน “ใครบอกนาย? ! มู่เวยเวยใช่ไหม!”

ยัยบัดซบนี่ ไม่คิดเลยว่าจะพูดพล่ามไร้สาระ!