ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1

น้ำในทะเลสาบที่เย็นเยือกกำลังโอบรัดร่างของเด็กสาวเอาไว้ การขาดอากาศหายใจทำให้ซูจื่ออวี่เริ่มมีสติ

นางเพิ่งตื่นมาก็สำลักน้ำในทะเลสาบที่ทะลักเข้ามาทางปากและจมูก รอบด้านมีแต่ความมืด นางทำได้เพียงเอาตัวรอดด้วยการว่ายไปบนผิวน้ำ

ซูจื่ออวี๋แอบก่นด่าอยู่ในใจ นางตายไปแล้วครั้งหนึ่งมิใช่หรือ เหตุใดเพิ่งย้อนเวลากลับมาก็ต้องมาตายอีกครั้ง? !

ถูกต้อง ซูจื่ออวี๋เด็กสาวอัจฉริยะปราชญ์แห่งยาพิษซึ่งมาจากศตวรรษที่ยี่สิบสองได้ตายไปแล้ว

ลูกสาวอนุในจวนเสนาบดีแห่งราชวงศ์ต้าโจวที่อยู่ตรงหน้า ก็ดูเหมือน...ใกล้ตายแล้ว

นางดิ้นรนสุดฤทธิ์ ไม่คิดว่าจะสามารถจับความหวังสุดท้ายเอาไว้ได้จริง

ชายหนุ่มที่เพิ่งลงไปในน้ำถูกมือปลาหมึกของซูจื่ออวี๋เกาะเอาไว้ เขาคิดดิ้นรนตามสัญชาตญาณ แต่ซูจื่ออวี๋แรงเยอะมากและไม่ยอมปล่อยมือ

หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป คาดว่าทั้งสองคงได้จมน้ำตายทั้งคู่ ไม่มีทางเลือกชายหนุ่มจึงรัดเอวนางไว้ จากนั้นวางนางไว้ตรงใต้สะพาน เพื่อให้ซ่อนตัว

สัมผัสที่อ่อนนุ่มบอบบางเมื่อได้โอบรัด ทำให้ชายหนุ่มเคลิ้มไปชั่วขณะ เขาจึงนวดคลึงไปตามสัญชาตญาณ เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบทำให้เขาต้องตื่นจากภวังค์

ซูจื่ออวี๋เพิ่งสำลักน้ำออกมาหลายคำ นางเริ่มไอตามปฏิกริยาตอบโต้ของร่างกาย ชายหนุ่มใช้ร่างของเขาดันตัวนางไว้ที่ใต้สะพาน ต่อมาข่มขู่ว่า

“หากไม่อยากตายอย่างส่งเสียง!”

ซูจื่ออวี๋ไม่อยากตาย แต่นางไม่ส่งเสียงไม่ได้

บนโลกใบนี้สิ่งที่อดทนได้ยากที่สุดคือ หนึ่งการชอบคนคนหนึ่ง สองคือการไอ

“แค่กๆๆ! แค่กๆๆ!” ต่อให้ซูจื่ออวี๋พยายามจะอดกลั้นเอาไว้ ก็ไม่อาจทนได้

“จวิ้นจู่ ทางโน้นมีความเคลื่อนไหวเจ้าค่ะ !” เสียงของนางกำนัลคนหนึ่งดังขึ้นในจุดที่ไกลออกไป

“เร็ว รีบไปดูทางโน้น!” หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าจวิ้นจู่พานางกำนัลกลุ่มหนึ่งรีบเดินไปยังสระบัวที่ใกล้ที่สุด

เมื่อได้ยินว่ามีคนมา ซูจื่ออวี๋รีบปิดปากตัวเอง แต่เมื่อนางปล่อยตัวจากชายคนนี้ ร่างของนางจมลงไปในทะเลสาบทันที นางลนลานกอดคอเขาไว้อีกครั้ง การกระทำลุกลี้ลุกลนนั้นทำให้เกิดเสียงน้ำ

“ใครอยู่ตรงนั้น? !” คนบนฝั่งมองไม่เห็นผู้ที่อยู่ใต้ใบบัวบนผิวทะเลสาบ เพียงแค่เอ่ยถามตามสัญชาตญาณเท่านั้น

ซูจื่ออวี๋ตกใจ นางอดไม่ได้ที่จะไอออกมาอีกครั้ง เมื่อชายหนุ่มเห็นดังนั้น จึงรีบก้มหน้าจูบปากนาง!

！！！

ซูจื่ออวี๋ตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม นาง...นางถูกจูบหรือ? นี่เป็นจูบแรกของนางนะ! ! !

ลมหายใจอุ่นร้อนรดใส่ใบหน้าของซูจื่ออวี๋ ทำให้ซูจื่ออวี๋รู้ว่าชายตรงหน้าคนนี้ กำลังถูกพิษ

ที่จริงก็ไม่ใช่ถูกพิษเสียทีเดียว ต้องบอกว่าตกหลุมพรางมากกว่า เพราะพิษบนร่างกายเขาไม่ถึงแก่ชีวิต ทว่ากลับมีอาการกำหนัดอย่างรุนแรง ยากที่จะควบคุมได้

ดังนั้นขณะที่ชายหนุ่มจูบนาง มือที่วางไว้ด้านหลังของเขา เริ่มลูบไล้ไปทั่วอย่างไม่เกรงใจ

ซูจื่ออวี๋ทนไม่ได้อีกต่อไป นางอยากดันตัวเขาออก กลับได้ยินสาวใช้บนฝั่งบอกว่า

“จวิ้นจู่ ในสระบัวเหมือนมีคนอยู่เจ้าค่ะ!”

นางสะอื้นเสียงเบา ส่วนเขาครอบครองอย่างเอาแต่ใจ

นางไม่มีแรงต่อต้านแม้แต่น้อย ทำให้เขายิ่งได้ใจ

ด้านหลังเป็นกำแพงที่เย็นเยือกทำให้นางหนีไม่ได้ ชายหนุ่มตรงหน้าเป็นภูเขาไฟที่นางผลักไม่ได้ ซูจื่ออวี๋โกรธ จึงแข็งใจกัดปลายลิ้นเขาอย่างแรง

ความเจ็บปวดทำให้มีสติขึ้นมา ชายหนุ่มปล่อยตัวซู่จื่ออวี๋ จากนั้นหายใจหอบพร้อมจ้องนาง

เวลากลางดึก ทำให้ใต้สะพานมืดมืด ซูจื่ออวี๋ไม่เห็นหน้าสีหน้าชายหนุ่มผู้นี้ แต่นางกลับรู้ว่าเขากำลังโกรธอยู่

เขาโกรธหรือ? นางสิควรจะโกรธ? !

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก ทำใจกล้าพูดออกไปว่า

“ข้ารู้ว่าเจ้าถูกพิษ เจ้า...เจ้าช่วยข้าออกไป ข้าจะถอนพิษให้เจ้า”

เอวของซูจื่ออวี๋ยังถูกชายหนุ่มรัดเอาไว้ อุณหภูมิที่อุ่นร้อนถูกส่งผ่านจากฝ่ามือของเขามาที่ร่างนาง ทำให้น้ำไม่ได้หนาวเย็นไปด้วย

ร่างกายที่อ่อนนุ่มถูกแผงอกกำยำของชายหนุ่มเบียดจนบิดเบี้ยว ในสถานการณ์เช่นนี้ คำพูดของซู่จื่ออวี๋ดูเหมือนไม่ได้น่าสนใจมากนัก

เลือดที่กำลังสูบฉีด ร่างกายที่อุ่นร้อน ยากำหนัดชนิดแรง กำลังทำลายสติสัมปชัญญะของชายหนุ่ม เมื่อได้ยินสิ่งที่ซูจื่ออวี๋บอก ชายหนุ่มกลับรัดนางแน่นยิ่งขึ้น เขาโน้มตัวไปชิดหูนางพร้อมเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้ง

“ข้ารู้สึกว่า ใช้เจ้าถอนพิษเลย ดูจะสะดวกกว่านะ!”

สะดวกหรือ? !