ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 2

ซูจื่ออวี๋ตกใจจนหน้าซีด ทว่ายังไม่ทันที่นางจะได้ปฏิเสธ ชายหนุ่มกลับเบือนหน้าแล้วจูบใบหูของนาง เสี้ยววินาทีนั้นความรู้สึกชาวาบทะลุไปถึงยอดหัว ทำให้ซูจื่ออวี๋ตัวอ่อนปวกเปียก

ไม่ได้ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ต้องอันตรายถึงชีวิตแน่ ซูจื่ออวี๋รีบดึงปิ่นปักผมออก แล้วหลับตาปักปิ่นลงไป!

ซูจื่ออวี๋ปักอย่างแม่นยำและเต็มแรง ชายหนุ่มไม่ได้รู้สึกเจ็บมากนัก ทว่าจู่ๆเขารู้สึกว่าแขนขวาเหมือนไม่มีความรู้สึก

เขามองซูจื่ออวี๋อย่างประหลาดใจ ซูจื่ออวี๋รีบข่มขู่ว่า

“จุดเทียนจง ปักเข้าไปสามส่วน หากไม่อยากเสียแขนขวา เจ้าอย่าได้ขยับเป็นอันขาด”

ชายหนุ่มเริ่มผ่อนแรงที่กอดซูจื่ออวี๋เอาไว้

ซูจื่ออวี๋เบาใจ นางจับปิ่นปักผมแล้วพูดว่า

“คุณชายท่านนี้ แม้ข้าจะไม่มีวรยุทธ์ แต่ข้ารู้จุดต่างๆของร่างกายเป็นอย่างดี แม้ขณะหลับตาก็ยังจัดการศัตรูได้ ข้ารู้ว่าท่านถูกผู้อื่นวางยา เมื่อเราตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ควรจะช่วยเหลือกัน ดังนั้นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่...ข้าไม่ถือโทษโกรธท่าน”

“เหอะ...” ชายหนุ่มแค่นหัวเราะอย่างมีเลศนัย เสียงหัวเราะที่คล้ายการเย้ยหยันนี้ ทำให้ซู่จื่ออวี๋หงุดหงิด

ซูจื่ออวี๋กัดฟันพูดว่า

“มีอะไรน่าขันหรือ! ท่านช่วยข้า ข้าถอนพิษให้ท่าน พวกเราจะได้มีชีวิตต่อ”

ชายหนุ่มเข้าใจความหมายแฝงในคำพูดซูจื่ออวี๋ หากไม่ช่วยนาง ทั้งสองก็ตายด้วยกัน

ช่างเป็นเด็กสาวที่ร้ายกาจ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!

ชายหนุ่มขยับไหล่ ปิ่นปักผมที่ซูจื่ออวี๋ปักใส่เขาบินว่อนออกไปทันที เกิดเป็นเสียงดังปึก ปิ่นปักผมไปเสียบไว้บนกำแพงด้านหลัง ปิ่นปักเข้าไปทั้งอัน จนไม่เห็นแม้แต่หัวปิ่น

ซูจื่ออวี๋หัวใจกระตุกวาบ นางอยากทำบางอย่าง ทว่าสองมือกลับถูกชายหนุ่มรวบไว้ ให้อยู่ในอุ้งมืออุ่นร้อนของเขา

ชายหนุ่มกำลังใช้การกระทำบอกนาง ว่าความสามารถอันน้อยนิดของนางนั้น ไม่มีค่าแม้แต่น้อย!

ชายหนุ่มตรงหน้าโน้มตัวเข้ามาใกล้ ซูจื่ออวี๋รีบหลับตาลง จากนั้นริมฝีปากบางไม่ได้แนบชิดดังที่นางคิด ซูจื่ออวี๋ได้ยินเพียงชายหนุ่มพูดเสียงเย็นว่า

“ดี”

ดีหรือ?

ยังไม่รอให้ซูจื่ออวี๋ได้ตั้งตัว ชายหนุ่มก็อุ้มนางเดินขึ้นมาจากน้ำแล้ว ในตอนที่นางยืนจนมั่น ชายหนุ่มกลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่เห็นแม้แต่เงา

เขา...เขาไปไหน?

ยังไม่ทันที่ซูจื่ออวี๋จะเข้าใจสถานการณ์ กลับได้ยินเสียงนางกำนัลตะโกนขึ้น

“หยุดนะ! ใครอยู่ตรงนั้น? !”

แย่แล้ว! มิน่าล่ะชายผู้นั้นจึงหนีไปเร็วนัก ที่แท้มีคนมานี่เอง!

วันนี้เป็นเทศกาลส้างซื่อ องค์ฮองเฮาจะเรียนเชิญคุณหนูตระกูลใหญ่ในเมืองหลวงที่ยังไม่ออกเรือน มาร่วมงานเลี้ยงในวัง เพื่อให้ท่านอ๋องทั้งเจ็ดท่านได้คัดเลือกพระชายา

“เชอะ คนมันหน้าด้าน คงไม่มีใครเทียบได้ ในเมืองหลวงใครๆก็รู้ ขอเพียงที่ใดมีท่านอ๋องรองปรากฏตัว ที่นั่นย่อมมีซูจื่ออวี๋!”

“เอ๊ะ? ได้ยินเจ้าพูดแบบนี้เหมือนเตือนความจำข้าเลยนะ ดูท่าทางเปียกปอนของนางสิ คงไม่ได้จงใจทำให้ใครดูหรอกนะ? ฮิฮิ...”

ทุกคนต่างพากันส่งเสียงหัวเราะดูแคลน

ถูกต้อง ซูจื่ออวี๋ตามตื้อท่านอ๋องรองเป็นเรื่องที่ทุกคนรู้กันไปทั่ว วันนี้ท่านอ๋องรองมาร่วมงานเลี้ยงด้วย นางปรากฏตัวที่นี่ได้ ไม่ใช่เรื่องที่เหลือเชื่อแต่อย่างใด

เมื่อฮองเฮาได้ยินผู้คนพากันซุบซิบนินทาซู่จื่ออวี๋ ทำให้พระองค์มีความรู้สึกที่ไม่ดีต่อนาง จึงถามว่า

“เจ้าเข้าวังมาได้อย่างไร?”

ยังไม่ทันที่ซูจื่ออวี๋จะได้ตอบ ซูจื่อเยียนชิงตอบซะก่อน

“ทูลองค์ฮองเฮา มารดาของน้องสามคืออนุหยวน เพิ่งเสียไปได้ไม่นาน น้องสามโศกเศร้าทั้งวันทั้งคืน กินไม่ได้นอนไม่หลับ วันนี้เมื่อได้ยินว่าท่านอ๋องรองจะเข้าร่วมงานเลี้ยงในวัง นางจึงขอให้หม่อมฉันพาเข้าวังมาด้วย หม่อมฉันไม่อาจปฏิเสธจึงให้นางแต่งตัวเป็นสาวใช้แล้วเข้าวังมาด้วย เป็นความผิดของหม่อมฉันเอง หากฮองเฮาจะลงโทษ ก็ลงโทษหม่อมฉันเถอะเพคะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับน้องสาวหม่อมฉันเลย”

ซูจื่ออวี๋เบะปาก ในใจคิดว่าคำพูดของซูจื่ออวี๋ช่างแพรวพราวเหลือเกิน หนึ่งหาว่านางยังมีแก่ใจเที่ยวเล่นช่วงไว้ทุกข์ สองเพื่อให้ได้เจอท่านอ๋องรองจึงตามตื้อนาง สามหาว่านางทำเพื่อประโยชน์ของตัวเองโดยไม่สนใจความลำบากของพี่น้อง

ดูเหมือนกำลังขอรับโทษ แต่ความจริงกำลังฟ้องอยู่น่ะสิ!

เป็นไปตามคาด หลังจากได้ยินคำพูดของซูจื่อเยียน สีหน้าขององค์ฮองเฮาเย็นชา พูดขึ้นด้วยความโกรธ

“ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เด็กๆ มาจับนางโยนออกไปทีสิ!”