ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 3

จะถูกโยนออกไปหรือไม่ซูจื่ออวี๋ไม่สนใจ แต่คำวิจารณ์จากองค์ฮองเฮา นางรับไว้ไม่ได้เด็ดขาด

ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม นางรู้ดีว่าบนโลกนี้ให้ความสำคัญกับคำวิจารณ์มาก

องค์ฮองเฮาบอกว่านางไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง งั้นนางก็ต้องเป็นเพียงนางแพศยาที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงคนหนึ่งเท่านั้น

ภายหน้าไม่ว่าจะไปที่ใด ทุกคนก็จะจ้องแต่คอยว่าเจ้าคือนางแพศยาที่ไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำคนหนึ่งเท่านั้น

ผู้อื่นจะไม่คบหากับคนผู้นั้นอีก ภายหน้ายิ่งไม่อาจออกเรือนไปได้

แม้ซูจื่ออวี๋จะไม่ใส่ใจเรื่องคำวิจารณ์มากนัก แต่นางยอมให้คนพวกนี้โยนความผิดใส่นางไม่ได้

วันนี้เจ้าของร่างเดิมตกน้ำได้อย่างไร นางจำไม่ได้แม้แต่น้อย แต่เข้าวังมาได้อย่างไร นางกลับจำได้ชัดเจน

ซูจื่อเยียนเป็นคนบอกเจ้าของร่างว่าท่านอ๋องรองนัดนาง เจ้าของร่างเดิมถึงได้ถูกหลอกให้เข้าวัง

ดูจากตอนนี้คงไม่ได้มีนัดกับท่านอ๋องรอง ชัดเจนว่ามีนัดกับท่านยมบาล

เมื่อเห็นทหารองครักษ์เดินเข้ามาหานาง ซูจื่ออวี๋ความคิดแล่นฉิว รีบเอ่ยปากทันใด

“องค์ฮองเฮาประทานอภัยด้วย หม่อมฉันแต่งตัวไม่เรียบร้อยทำให้เป็นมลทินต่อพระเนตรของพระองค์ แต่หม่อมฉันจำเป็นต้องทำเช่นนี้ ของตกทอดเพียงอย่างเดียวที่มารดาหม่อมฉันทิ้งไว้ให้ ตกลงไปในสระบัวเพคะ นี่คือความผูกพันธ์สุดท้ายระหว่างหม่อมฉันและมารดา ขอพระองค์ทรงเมตตา ให้หม่อมฉันไปหาของกลับมา ขอเพียงเจอของสิ่งนั้น หม่อมฉันจะจากไปทันทีเพคะ”

องค์ฮองเฮาขมวดคิ้ว พูดว่า

“เจ้าตกอยู่ในสภาพนี้ เพราะลงไปหาของที่แม่เจ้าทิ้งไว้ให้หรือ?”

ซูจื่ออวี๋ทำเสียงสะอื้น

องค์ฮองเฮาถอนหายใจพร้อมส่ายหน้า ฮองเฮาอยู่ในวังมาหลายปี แผนแค่นี้นางพอจะดูออก นางไม่ได้สงสารซูจื่ออวี๋ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแย่เหมือนเมื่อสักครู่นี้

เมื่อเห็นสีหน้าขององค์ฮองเฮาเริ่มดีขึ้น ซูจื่อเยียนรีบพูดว่า

“น้องสาม ผิดก็คือผิด เหตุใดต้องพูดจาเหลวไหวด้วย เจ้ารู้โทษของการปิดบังเบื้องสูงหรือไม่ จะทำให้ตระกลูซูลำบากกันทั้งตระกูลเชียวนะ ทำไมข้าไม่เคยได้ยินว่าอนุหยวนเคยให้ของตกทอดกับเจ้า?”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มอย่างขมขื่น

“ท่านพี่โตกว่าข้าเพียงหนึ่งปี ทว่าสิบหกปีมานี้ ท่านเคยย่างกรายเข้าไปที่เรือนฝูเซิงหรือไม่? อย่าว่าแม่ข้าให้อะไรกับข้าเลย แม้แต่หน้าตาของแม่ข้า ท่านพี่ก็ใช่ว่าจะจำได้”

เมื่อซูจื่อเยียนได้ยินดังนั้น จึงเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธ

“ก็แค่อนุคนหนึ่งเท่านั้น ว่ากันตามตรงก็แค่บ่าวคนหนึ่ง จะให้คุณหนูอย่างข้าต้องไปคารวะนางทุกวันหรืออย่างไร?”