ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 10

ซูจื่ออวี๋ใช้นิ้วบีบเข้าที่จมูกของอานซื่อจื่อ โดยที่มืออีกข้างของนางนั้นเชยคางของอานซื่อจื่อขึ้นมาก่อนจะสูดหายใจเข้าไปลึกๆและประทับจูบลงไป

แกร๊ก เสียงของไม้แตกดังขึ้นมาเบาๆจากที่วางแขนรถเข็นของจวินมู่เหนียน

องครักษ์เทียนชิงและองครักษ์เซวียนชางมองไปยังนายของตนในเวลาเดียวกันและรู้สึกว่าสีหน้าของจวินมู่เหนียนในตอนนี้นั้นซีดเซียวด้วยความโกรธเสียยิ่งกว่าอานซื่อจื่อที่หมดลมหายใจอยู่และมันยังดูค่อนข้างจะน่าเกลียดเล็กน้อย

ท่านอ๋องขุ่นเคืองใจงั้นหรือ? เพราะเหตุใดกัน? ทั้งสองคนรู้สึกไม่เข้าใจ

ในฐานะที่ซูจื่ออวี๋เป็นแพทย์นางไม่ได้มีความสับสนระหว่างการจูบและการช่วยหายใจ แต่สำหรับคนโบราณเหล่านี้ พวกเขาอดที่จะตกใจในการกระทำของซูจื่ออวี๋ไม่ได้

ซูจื่ออวี๋ไม่มีเวลาที่จะมาสนใจสายตาของคนรอบกายนาง นางสนใจอยู่กับการช่วยคนเท่านั้น

นางไม่รู้ว่าใช้ลมหายใจไปมากเท่าใด อานเป่ยซานซื่อจื่อแห่งอานชินอ๋องจึงได้ค่อยๆลืมตาขึ้นมา

อานซื่อจื่อเพิ่งจะลืมตาขึ้นมาเมื่อเห็นว่าตนกำลังถูกหญิงสาวคนหนึ่งจูบเขาอยู่นั้นก็รู้สึกเกือบจะเป็นลมไป

เมื่อเทียบกับความตกใจของอานซื่อจื่อแล้ว ความสงบของซูจื่ออวี๋แทบจะไม่เหมือนสตรีเอาเสียเลย

“เอาล่ะ!” ซูจื่ออวี๋หยัดตัวลุกขึ้นยืนและใช้แขนเสื้อเช็ดปากของนาง

มุมปากของอานซื่อจื่อที่เพิ่งจะฟื้นคืนชีพมากระตุกอย่างหยุดไม่ได้ เขาไม่ได้ถูกเมินเฉยไปแล้วหรือ?

“ลูกซาน!”

“ซื่อจื่อ!”

“อานซื่อจื่อกลับมามีชีวิตแล้ว?!”

ทุกคนต่างพากันร้องอุทานออกมาและชายาอ๋องดีใจจนต้องหลั่งน้ำตา

เมื่อเห็นเช่นนี้ฮองเฮาก็รู้สึกปลื้มอกปลื้มใจเช่นกัน นางลูบหน้าอกของนางพร้อมนางก็ถอนหายใจยาวๆด้วยความโล่ง

“ชายาอ๋องไม่ต้องมากพิธีเช่นนี้”

ชายาอานชินอ๋องหยัดกายขึ้นและพูดออกมา “แม่นางซู เจ้าช่วยลูกซานของข้าไว้ ก็เท่ากับช่วยเหลือคนของจวนอานชินอ๋องทั้งหมด บุญคุณนี้ ข้าจะจดจำเอาไว้ เพียงแค่แม่นางซูซานต้องการสิ่งใด จวนอานชินอ๋องก็จะช่วยเหลืออย่างเต็มกำลัง”

หลังจากพูดคำเหล่านี้แล้ว ซูจื่ออวี๋ก็อดไม่ได้ที่จะเย้ยหยันในใจ ก่อนที่จะช่วยคน อานชินอ๋องยังบอกให้นางแต่งงานเข้าจวนอ๋อง หลังจากช่วยคนแล้วก็กลายเป็นจะช่วยอย่างสุดกำลัง เกรงว่าในสายตาของชายาอานชินอ๋อง ฐานะของนางจะไม่คู่ควรที่จะให้แต่งงานกับลูกชายของนาง

และนี่ก็คือความไร้ปราณีของเชื้อพระวงศ์สินะ ก่อนที่จะใช้คนก็ขอร้องอย่างดีหลังที่ใช้คนแล้วก็เลิกสนใจ เมื่อใช้จนหมดประโยชน์ก็โยนทิ้งได้ทุกเมื่อ

ชายาชินอ๋องท่านนี้นับว่ามีเมตตายังรู้จักบุญคุณ กลับกันกับเสนาบดีซู เกรงว่าจะพูดออกมาแค่ “ให้เจ้าช่วยคน เจ้าคงได้หน้าและแอบมีความสุขอยู่คนเดียว ”

ซูจื่ออวี๋ยักไหล่อย่างไม่แยแส อาจเป็นเพราะนางก็ไม่ได้ต้องการที่จะแต่งเข้าจวนอานชินอ๋อง ผลลัพธ์เช่นนี้นับว่าดีมาก ให้จวนอานชินอ๋องรู้สึกติดหนี้บุญคุณนาง อาจจะมีประโยชน์ในวันข้างหน้า

แต่ทว่านางไม่ต้องการที่จะแต่งงาน แต่กลับมีคนที่ต้องการจะแต่งงาน

อานเป่ยซานที่เพิ่งจะกลับมาจากความตายถึงสองครั้งค่อยๆลุกขึ้นยืนและเปิดปากเอ่ยพูดกับซูจื่ออวี๋ “ขอบใจแม่นางซูที่ลงมือช่วยเหลือข้า การช่วยเหลือครั้งนี้ข้าจะจดจำไว้ในใจไปจนชีวิตหาไม่ แม่นางซูทั้งรูปงามและมีน้ำใจ เพื่อเป็นการตอบแทนเจ้า พรุ่งนี้ข้าจะให้ท่านพ่อไปสู่ขอเจ้าที่จวนดีหรือไม่?”