ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 11

ขอแต่งงาน?!

เมื่อคำพูดนี้กล่าวออกมา สถานที่แห่งนั้นก็เงียบสงัดราวกับเข็มเล่มหนึ่งร่วงลงพื้นก็ได้ยิน

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ร่างของซูจื่ออวี๋

ซูจื่ออวี๋เองก็ตกใจ ไม่เข้าใจว่าเหตุใดถึงเอ่ยถึงเรื่องแต่งงานขึ้นมา? หรือว่าเมื่อครู่นี้สมองของอานซื่อจื่อคนนี้จะมีอะไรผิดปกติ ดังนั้นตอนนี้สติก็เลยเพ้อไปใหญ่?

จริงๆ แล้วความคิดของอานเป่ยซานนั้นง่ายมาก เขาไม่ได้ตกหลุมรักซูจื่ออวี๋ตั้งแต่แรกเห็น และคิดว่าการขอแต่งงานสตรีต่อหน้าสาธารณะเช่นนี้ เขาซึ่งเป็นบุรุษย่อมไม่เสียหาย แต่ความคิดกลับแตกต่างจากซูจื่ออวี๋ นางยอมเสียชื่อเสียงเพื่อช่วยชีวิตเขา ดังนั้นตามหลักแล้วเขาจึงควรรับผิดชอบทุกอย่าง

“ลูกซาน...” พระชายาอ๋องอานเริ่มลนลานแล้ว อยากจะเข้าไปขวางแต่กลับไม่กล้าเอ่ยปาก ทำได้เพียงส่งสายตาให้อานเป่ยซาน

แต่อานเป่ยซานกลับใจแข็งเอ่ยปากออกมาว่า “คุณหนูซู ข้าขอแต่งงานอย่างจริงใจ”

คำพูดนี้ เป็นความจริง ซูจื่ออวี๋ช่วยชีวิตเขา เขาไม่สามารถทำลายชีวิตของนางได้

ซูจื่ออวี๋เม้มปากมองไปที่อานเป่ยซานซึ่งมีท่าทางอ่อนแรงเล็กน้อย แต่กลับไม่สามารถบดบังความสง่างามได้

อ๋องอานคือพระอนุชาของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน ในปีที่ฮ่องเต้ขึ้นครองบัลลังก์ อ๋องอานเป็นผู้ที่มีคุณูปการออกรบเคียงบ่าเคียงไหล่ฮ่องเต้ไม่มีสิ่งใดมาสั่นคลอนได้

ดังนั้นแม้ว่าเขาจะแซ่อาน ไม่ใช่แซ่จวิน แต่ฝ่าบาทก็ยังคงแต่งตั้งเขาให้เป็นอ๋อง

ถือว่าเป็นหนึ่งคนที่อยู่เหนือประชาชนนับหมื่นในเมืองหลวงแคว้นต้าโจวนี้

ในฐานะอานเป่ยซานซึ่งเป็นลูกชายคนเดียวของอ๋องอาน ตราบใดที่เขาไม่ตายก็จะได้สืบทอดตำแหน่งอ๋องอานต่อ ซูจื่ออวี๋แต่งงานกับเขา ย่อมได้รับความเคารพความมั่งคั่ง ชื่อเสียงและอำนาจ

เมื่อเทียบกับชีวิตที่ยากลำบากใยจวนเสนาบดีของนาง มันย่อมดีกว่าเป็นไหนๆ

ต้องชื่นชมเลยว่าการขอแต่งงานของอานเป่ยซานนี้ทำให้ซูจื่ออวี๋ซาบซึ้งมาก

อีกหน้ารูปร่างหน้าตาของอานเป่ยซานก็เป็นแบบที่นางชอบ อ่อนโยนดังหยก เป็นสุภาพบุรุษ ต่อให้เวลานี้จะสวมเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย เขายังคงสง่างาม อืม...เสียงพูดก็ไพเราะ

ที่เขาพูดก็ไม่ผิด คนสองคนต้องฐานะเหมาะสมกัน ชาตินี้นางก็คงไม่สามารถชุบตัวขึ้นไปได้ ถ้าเกิดแต่งงานเข้าจวนอ๋องอานก็มีแต่เพิ่มปัญหาให้ทั้งครอบครัว จากบุญคุณก็จะกลายเป็นความแค้น ไม่สู้รู้จักตัวเอง เจียมเนื้อเจียมตัว

ซูจื่ออวี๋เม้มปากก่อนจะเอ่ย “ขอบคุณอานซื่อจื่อที่เมตตา แต่ข้าไม่แต่งเจ้าค่ะ”

“ทำไมล่ะ?” อานเป่ยซานสงสัย สตรีในโลกนี้ ยังมีคนปฏิเสธการแต่งงานกับเขาอานเป่ยซานด้วยหรือ? แม้แต่กับองค์หญิงเขาก็ยังสามารถแต่งงานด้วยได้

เสียงนี้ยังไม่พูดไม่ทันจบก็มีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้น

“ทำไม?” คำพูดนี้ก็คืออ๋องรองจวินมู่หลาน จวินมู่หลานอดคิดไม่ได้ ซูจื่ออวี๋ไม่แต่งงานกับอานเป่ยซาน หรือเพราะในใจนางยังไม่ลืมเขา?

ซูจื่ออวี๋เหลือบมองจวินมู่หลานแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้ตอบเขา แต่สีหน้านั้นเห็นได้ชัดว่ากำลังบอกว่า “ไม่ใช่เรื่องของเจ้า”

ซูจื่ออวี๋หันหน้ากลับไปมองอานเป่ยซาน เอ่ยด้วยน้ำเสียที่อบอุ่น “อานซื่อจื่อ ข้าเป็นหมอ ถ้าข้าช่วยคนหนึ่งคนแล้วต้องแต่งงานกับคนที่ข้าช่วย เช่นนั้นข้าต้องแต่งงานอีกกี่ครั้งหรือ?”